အမွတ္စဥ္(၄၇) {သညာ၀ိပၸလႅာသ၊ အေကာင္းအဆိုးဟာ အထင္နဲ႔သာ၊ သညာကိုေျပာင္းထားျခင္း၊ ေစတနာျဖစ္ပံု}

 

သညာဝိပၸလႅာသ

         သညာဝိပၸလႅာသ - သညာရဲ႕ လြဲမွားမႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ အဲဒီ လြဲမ်ားမႈမျဖစ္ေအာင္ ျမတ္စြာဘုရားက အသုဘသညာတို႔၊ အနိစၥသညာတို႔၊ ဒုကၡသညာတို႔ဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနေအာင္ လုပ္ခိုင္းထားတာ။ မၿမဲဘူးဆိုတာ စြဲေနေအာင္ ေလ့က်င့္ထား၊ မလွဘူးဆိုတာ စြဲေနေအာင္ ေလ့က်င့္ထား။

          ရြံစရာေတြ ေတြးၿပီးေတာ့ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ အနတၱ ကိုယ္မပိုင္ဘူး ဆိုတာေတြ စြဲေနေအာင္ လုပ္ထားဆိုတဲ့ သညာေတြကို ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာတာ၊ ဒါက ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုရင္ ဒီသညာက သူက မွတ္တာ၊ မွတ္တဲ့အတိုင္းပဲ သိတက္တယ္။

         အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ေတာစပ္မွာ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ လယ္ကြင္းေတြမွာဆိုရင္ သမင္ေတြ ေကာက္စပါးပင္ေတြကို ညဆို လာလာစားတယ္၊ ဒီေကာင္ေတြ မလာရဲေအာင္ လယ္သမားေတြက ဘာလုပ္ထားတုန္းဆိုရင္ စာေျခာက္႐ုပ္ (scare crow) လုပ္ထားတယ္၊ လုပ္ၿပီးေတာ့ လူဝတ္တဲ့ အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ေပးထားတယ္၊ ဟိုေကာင္ေတြကေတာ့ ဒါျမင္ရင္ “ဟာ လူရွိတယ္ ဟ” ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးၾကတာ၊ စာေျခာက္႐ု္ ဆိုတာကာကလည္း အဲဒီဟာပဲေနာ္၊ စာက အဟုတ္ထင္ၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးတယ္ေလ၊

          က်ီးေျခာက္တဲ့အခါလည္း ထို႔အတူပဲ၊ ျမားေလးပံုသဏၭာန္ လုပ္ထားရင္ က်ီးကလန္႔တယ္။ အနားအနားကို မလာရဲဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ သူက မွတ္ထားတာကိုး၊ ဒါလန္႔စရာလို႔ သူက မွတ္ထားတာ၊ အႏၱရယ္ရွိတယ္လို႔ သူက မွတ္ထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မလာရဲဘူး ေၾကာက္ေနတယ္။

          လူေတြမွာေရာ ဒီလို အမွတ္မွားတာ ရွိလားဆိုေတာ့ သညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သညာဝိပၸလႅာသေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ လူေတြမွာ သညာဝိပၸလႅာသျဖစ္လို႔ ေလာဘျဖစ္တယ္၊ ဒုကၡကို သုခလို႔ ထင္တယ္ေနာ္၊ ဆင္းရဲတာကို ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ထင္တယ္၊ မၿမဲတာကို ၿမဲတယ္လို႔ ထင္တယ္၊ ကိုယ္မပိုင္တာႀကီးကို ပိုင္တယ္လို႔ ထင္တယ္၊ မလွတာကို လွတာလို႔ ထင္တယ္ဆိုတဲ့ ထင္မွတ္မွားမႈေတြ ဝိပၸလႅာသ Hallucination လို႔ ေခၚတယ္။
           
       
အရက္ မူးၿပီဆိုရင္ အရက္ေၾကာင္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ လူျမင္တာနဲ႔ အရက္သမားက  သူ႔ရန္လုပ္တယ္ ထင္ခ်င္ထင္ေနတာ၊ စိတ္ထဲမွာ ေပၚတိုင္း သညာကလည္း မွတ္ထားၿပီးေတာ့ ထင္ခ်င္ရာေတြ ထင္ၿပီေတာ့ ေနတက္တယ္။

အေကာင္းအဆိုးဟာ အထင္နဲ႔သာ

          အေရွးတုန္းက ကုန္သည္တစ္စု ေဝးလံတဲ့ အရပ္ေဒသသြားၿပီ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္လုပ္တယ္။ ေတာရြာေလးတစ္ရြာ ေရာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ အလွဴကေလး ေပးေနတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ဘာေတြလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ မီးမွိတ္တုတ္ေလး ထြန္းၿပီးေတာ့ ထမင္းေတြ ေကၽြးေနတယ္၊ ကုန္သည္ေတြ ေရာက္သြားေတာ့ “ဟာ  ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ၿပီ၊ လာ လာ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေစတနာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထမင္းေတြ ေကၽြးလို႔၊ အလင္းေရာင္မံႈပ်ပ်ထဲမွာ စားၾကတာ၊ ဘာဟင္းမွန္းလည္း မသိဘူး၊

          ဟင္းခ်ိဳ ခ်ဳိလြန္းလို႔ ေသာက္ၾကတာ၊ သူတို႔စိတ္ထဲက ေခါက္ဆြဲ ဟင္းခ်ိဳလို႔ ထင္ၿပီးေတာ့ ေသာက္ၾကတာ၊ ခ်ိဳလိုက္တာ၊ ေခါက္ဆြဲ ဟင္းခ်ိဳ ဘယ္လိုမ်ား ခ်က္ထားပါလိမ့္၊ ကုသိုလ္ရွင္ေတြလည္း အားရပါးရနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီဟင္း ႀကိဳက္ရင္ ယူသြား၊ မနက္က်ေတာ့ စား၊ ေႏႊးထားရတယ္ဆိုေတာ့ စားၿပီး ထည့္ယူသြားၾကတယ္၊ မနက္မိုးလင္းလို႔ “မေန႔ညက ဟင္းခ်ိဳဟင္း ေႏႊးၿပီးေတာ့ စားရေအာင္” ဆုိၿပီး ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တီေကာင္ဟင္းခ်ိဳ ျဖစ္ေနတယ္။

          သူတို႔ညက မွတ္ထားတာ ေခါက္ဆြဲဟင္းခ်ိဳ၊ တီေကာင္ဆိုရင္ သူတို႔ ညကတည္းက မေသာက္ဘူး၊ အမွတ္က ေခါက္ဆြဲဆိုတဲ့ အမွတ္နဲ႔ ညက ေသာက္လိုက္တာ၊  အဲဒီက်ေတာ့မွ ညတုန္းက ေကာင္းတာ ေကာင္းတာနဲ႔၊ မနက္က်ေတာ့ ထိုးထုိးၿပီး အန္ၾကတယ္တဲ့၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလို ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ၾကတာလဲ၊ ရြံစရာဆိုတာလည္း သညာပဲ၊ ရြံစရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း သညာပဲ၊  သညာက မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့အတိုင္း လူေတြမွာ ျဖစ္ေနတာ ဒါ စိတ္ထဲမွာေပၚတာ။

သညာကို ေျပာင္းထားျခင္း

          ရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ႀကီးဟာ အင္မတန္ ဆင္းရဲတဲ့ အတိဒုကၡေရာက္တဲ့ လူေတြကို ခ်ီးေျမွာက္ေလ့ရွိတယ္၊ နိေရာဓသမာပတ္ ဝင္းစားရာကထ၊ မနက္ ဆြမ္းခံသြား၊ ဘယ္သူ႔ကို ခ်ီးေျမွာက္ရမလဲ၊ သူ ခ်ီးေျမွာက္လိုက္လို႔ရွိရင္လည္း အဲဒီ လူဟာ ေန႔ခ်င္ ညခ်င္း ႀကီးပြားသြားတာ၊ အဲဒီလို ခ်ီးေျမွာက္ရမယ့္သူ ဘယ္သူ ရွိသလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားတဲ့အခါ အနာႀကီးေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္က လမ္းေဘးမွာ အိမ္တစ္အိမ္က ေပးတဲ့ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြ ထိုင္စားေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊

          ရွင္မဟာကႆပႀကီးက “ေၾသာ္ - ဆင္းရဲရွာတယ္၊ သူမ်ားေပးက ေပးတာ သူထိုင္စား၊ တစ္ကိုယ္လုံး ေရာဂါေတြ စြဲေနတယ္၊ သူ႔ပဲ ငါခ်ီးေျမွာက္ေတာ့မယ္၊” ရွင္မဟာကႆပဟာ လူ႔ဘဝတုန္းက သူေဌးႀကီးေနာ္၊ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ဘူး၊ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးႀကီး၊ သူ႔ဇနီးကလည္း အင္မတန္ ခ်မ္းသာတာ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လူခ်မ္းသာခ်ည္းပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ ခ်မ္းသာတာ အတိုင္းအတာ မဲ့သြားေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာတယ္ေပါ့၊

          သို႔ေသာ္ ဒါေတြအားလံုး စြန္႔ၿပီးေတာ့ သကၤန္းဝတ္လာတာ၊ ဝတ္လာတဲ့အခါမွာ သူေဌးအိမ္ ဆြမ္းခံမသြားဘူး၊ လမ္းေဘးက အေရျပားေရာဂါသည္ ထမင္းစားေနတဲ့ ဆီးသြားၿပီး ဆြမ္းရပ္တယ္။

          ဟိုလူကည္း သဒၶါတရား ေပါက္တယ္ေပါ့၊ သူ စားေနတဲ့ ခြက္ထဲက ထမင္းေတြ သပိတ္ထဲ ယက္ထည့္ၿပီး လွဴလိုက္တယ္၊ လွဴလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔လက္တစ္ေခ်ာင္းက ျပတ္ၿပီး ရွင္မဟာကႆပ သပိတ္ထဲ ပါသြားတယ္၊ ရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ႀကီးက အဲဒီ လက္ေခ်ာင္းေလး အသာေလး ဖယ္ထားၿပီး ဆြမ္းဘုဥ္းေပးသတဲ့ေနာ္၊

          ကဲ ဒါမ်ိဳး စားႏိုင္ၾကပါ့မလား၊ ရွင္မဟာကႆပက သညာကုိ ႏိုင္တာကိုး၊ သူ႔အေနနဲ႔ က ထမင္းနဲ႔ ဒီလက္အျပတ္နဲ႔က အတူတူပဲေလ၊ ဘာမွ မထူးဘူး၊ အ႒ကလာပ္႐ုပ္ ၈-ခု၊ နာမည္ေပးထားလိုပသာ ကြဲေနတာ၊ သညာေၾကာင့္ ကြဲေနတာ၊ “ဟာ ဒါက ႐ြံစရာ လက္ျပတ္ႀကီး” လို႔ သူက ရြံစရာလို႔ မွတ္ထားတာကိုက အဲဒီ အမွတ္ကို ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္တာ၊ ရြံစရာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သညာ အသစ္နဲ႔ အစားထုိးၿပီး မစားဘူးေပါ့။

          အဲဒီမွာၾကည့္၊ သညာရဲ႕သေဘာဟာ လူေတြအေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ႏွိပ္စက္သလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ထား၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သညာဝိပၸလႅာသဆိုတာ ရွိတယ္။ ဒါက စိတ္ထဲမွာ ပါေနတဲ့ သဘာဝတရား တစ္ခုပဲေနာ္၊  သညာက မွတ္တမ္း တင္ထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္က သိရတယ္၊

          သညာက မွတ္တမ္း မတင္ဘူးဆို ေနာက္တစ္ခါ သိဖို႔မရွိဘူး၊ ဖႆကလည္း မွတ္တမ္း မတင္ႏိုင္ဘူး၊ ေဝဒနာကလည္း မွတ္တမ္းမတင္ႏိုင္ဘူး၊ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္တာက သညာ၊ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ၾကတာေနာ္၊ ဖႆတို႔ ေဝဒနာတို႔ သညာတို႔ဆိုတာက သူ႔သဘာဝနဲ႔ သူပဲ၊ တိုးတက္ေအာင္လည္း လုပ္စရာမလိုဘူး၊ ဖယ္ထားဖို႔လည္း မလိုဘူး၊ စိတ္ထဲမွာ သူ႔သဘာဝနဲ႔သူ ရွိေနၾကတယ္။

ေစတနာျဖစ္ပံု

          ေစတနာဆိုတာကေတာ့ ေစတနာက လံႈ႔ေဆာ္တယ္၊ စည္း႐ံုးတယ္၊ သဘာဝတရားေတြဟာ သူ႔ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္လာေအာင္ သူက တြန္းအားေပးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဂၤလိပ္လို volition လို႔ ျပန္တာက သိပ္မမွန္ခ်င္ဘူး၊ stimulation လို႔ motivation လို႔ ဒီလို ျပန္သင့္တယ္၊ Motivate လုပ္တာ သူက လံႈ႕ေဆာ္ေပးတယ္၊ Good Organizer ေပါ့၊ စည္း႐ံုးေရးသမား၊ သူက စုစည္းေပးတာ၊ စုစည္ေပးၿပီးေတာ့ သူရဲ႕ တြန္းအားေၾကာင့္ အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္ၾကတယ္ေပါ့ ေနာ္၊

          ဆိုင္ရာကိစၥေတြ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္တယ္၊ ဖႆကလည္း စိတ္နဲ႔ အာ႐ံုနဲ႔ေတြ႔ေအာင္ ဆက္သြယ္ေပးတယ္၊ ေဝဒါနာက Experience ျဖစ္တယ္၊ သညာက မွတ္တမ္းတင္ၿပီး သိိတယ္၊ ေဟာဒီ အလုပ္ေတြ ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္လာေအာင္ ေစတနာက စည္႐ံုးတယ္၊ လံႈ႕ေဆာ္တယ္။

          ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီ ေစတနာရဲ႕ စည္း႐ံုး လံႈ႕ေဆာင္မႈဟာ ကုသိုလ္, အကုသိုလ္နဲ႔ တြဲလာၿပီဆိုရင္ ကံလို႔ ေခၚလိုက္တာေနာ္၊ ကုသိုလ္, အကုသိုလ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ေစတနာကို ကံလို႔ေခၚတာ၊ သာမန္စိတ္ေတြမွာျဖစ္တဲ့ ေစတနာကို ပ႒ာန္းပစၥည္းထဲမွာေတာ့ ကံလို႔ ေဟာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သဟဇာတကမၼ၊ ဟိုလို အက်ိဳးေပးတဲ့ ကံမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေစတနာမွန္သမွ် ပ႒ာန္းပစၥည္းမွာ “ကမၼပစၥေယာ” လို႔ ေဟာတယ္။

          ေစတနာဆိုတာကို ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက “ငါက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာပါ” ဆိုၿပီး အေကာင္းဘက္ကပဲ အသံုးမ်ားတယ္၊ ေစတနာဆိုတိုင္း အေကာင္းမထင္နဲ႔ေနာ္၊ ေလာဘနဲ႔  တြဲလာရင္ မေကာင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေဒါသနဲ႔ တြဲလာရင္ အေကာင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေမာဟနဲ႔ တြဲလာရင္ မေကာင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အေလာဘနဲ႔ တြဲလာမွ အေကာင္း၊ အေဒါသနဲ႔ တြဲလာမွ အေကာင္း၊ ေကာင္းတာေတြနဲ႔တြဲမွ အေကာင္းျဖစ္တယ္၊ သူ႔ခ်ည္းပဲ အေကာင္းအဆိုး ေျပာလို႔ မရဘူးတဲ့၊ ဟုတ္လား၊

          ျမန္မာေတြက ေစတနာဆိုရင္  အေကာင္းပဲထင္ၾကတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုရင္ တရားေဟာတဲ့အခါက် “ေၾသာ္ - ေစတနာ ထက္သန္စြာ လွဴဒါန္းၾကသည္” ဆိုေတာ့ ေစတနာ ထက္သန္တယ္ဆိုတာ ၾကည့္ၿပီး အေကာင္းလို႔ ထင္ၾကတယ္။

          အဲဒီေတာ့ ေစတနာဆိုတာ အေကာင္းအဆိုး ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္လို႔မွတ္၊ ကုသိုလ္နဲ႔ တြဲရင္  ကုသိုလ္ေစတနာ၊ အကုသိုလ္နဲ႔ တြဲရင္ အကုသိုလ္ေစတနာ၊ အဲဒီ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ေစတနာကိုလည္းပဲ ျမတ္စြာဘုရားက ကံလို႔ ေဟာတယ္၊ ဒီလိုမွတ္၊

          သူက စြမ္းအားေတြ ျပည့္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူက စြမး္အင္ေတြ စုလိုက္တာကိုး၊ သဘာဝတရားေတြရဲ႕ စြမ္းအင္ေတြကို အကုန္လံုး စုလိုက္တဲ့အခါ သူက အင္အားတစ္ရပ္ ထူေထာင္ၿပီးသား ျဖစ္သြားလို႔၊ ကံအျဖစ္ ေရာက္သြားၿပီး အက်ိဳးတစ္ခု ထုတ္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္တဲ့။

          ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီေစတနာကို ျမတ္စြာဘုရားက “ေစတနာဟံ ဘိကၡေဝ ကမၼံ ဝါဒမိ” လို႔ ေဟာတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ လူေတြက စိတ္ထဲက ေတြးမယ္ဆိုလည္း သူ႔ရဲ႕ တြန္းအားေၾကာင့္ ေတြးျဖစ္သြားတာ၊ ပါးစပ္က ေျပာမယ္ဆိုလည္း သူက တြန္းအားေပးလို႔ ေျပာျဖစ္သြားတာ၊ ကာယကံေၾကာင့္ လုပ္မယ္ဆိုလည္း သူက တြန္းေပးလို႔ ကာယကံေျမာက္ လုပ္ျဖစ္သြားတာေနာ္၊ စြမ္းအားေတြ အကုန္လံုး စုသြားလို႔ ကံလို႔ ေျပာတာ၊

          ေဟာဒီ ေစတနာဆိုတာေလးကလည္း စိတ္အားလံုးထဲမွာ ပါေနတယ္လို႔ ဒီလို မွတ္ထား၊ သူ႔ကို ေစတနာေလးကို ဘာမွ ေျပာင္းလြဲလုပ္ေပးစရာ မလိုဘူး၊ သူက သဘာဝတရားတစ္ခုပဲ၊ တိုးပြားလာေအာင္ ကမၼ႒ာန္းက်င့္သလို က်င့္စရာ မလုိဘူးေပါ့၊ သို႔ေသာ္ ကုသိုလ္နဲ႔ တြဲလာလို႔ရွိရင္ ေကာင္းတဲ့ေစတနာျဖစ္တယ္၊ အကုသိုလ္နဲ႔ တြဲရင္ မေကာင္းတဲ့ ေစတနာျဖစ္တယ္ေပါ့။

** ဆက္ရန္ ** 
{ဧကဂၢတာ ျဖစ္ပံု၊ မနသိကာရျဖစ္ပံု၊ စိတ္နဲ႔ေစတသိက္ ေပါင္းစပ္ေဆာင္ရြက္ပံု၊ စကၡဳဝိညာဏ္စိတ္ႏွင့္ ေစတိသိက္}
 *ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္* အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၂၃၂-၂၃၉)  မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 11:30 AM