သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္

၁။ ဤေလာက၌ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္သည္ သူတပါး၏ ဂုဏ္မဲ့စကား (မေကာင္းေၾကာင္း)ကို ေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍မေျပာ။
မေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာမရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ေမးလွ်င္ (သူ႔စကားကို အေျခတည္၍ စဥ္းစားဖို႔ေမးလွ်င္) သူတပါး၏ ဂုဏ္မဲ့ကို ေလွ်ာ့ေဖာ့၍ ဆိုင္းဆိုင္းတြတြျဖင့္ မျပည့္မစံု အက်ယ္မဖြင့္ဘဲ ေျပာဆိုတတ္၏။
ဤသည္ကား ဤသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။

၂။ ေနာက္တမ်ိဳးကား သူေတာ္ေကာင္းေယာက်္ားျမတ္သည္ သူတပါး၏ ဂုဏ္ရွိစကားကို မေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍ ေျပာတတ္၏။
ေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ ေမးလွ်င္ သူတပါး၏ဂုဏ္ကို မေလွ်ာ့မေဖာ့ဘဲ မဆိုင္းမတြပင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာဆိုတတ္၏၊
ဤသည္ကား ဤသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္၏။

ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ ေစာင့္စည္းျခင္း

တေန႔သ၌ အိုမင္းႀကီးရင့္၍ အသက္ ၁၂၀-အရြယ္ရွိေသာ ပုဏၰားအို ႏွစ္ေယာက္သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီးလွ်င္ အရွင္ေဂါတမ-အကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အိုမင္းႀကီးရင့္၍ အသက္ ၁၂၀-အရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကပါျပီ၊
ငရဲ တိရစၧာန္ ျပိတၱာ အသုရကာယ္ တည္းဟူေသာ အပါယ္ေလးဘံုမွ ကင္းေ၀းမည့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရေသးပါ၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ရွည္ၾကာေလးျမင့္စြာ အစီးအပြားျဖစ္ျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အဆံုးအမကို ေပးေတာ္မူပါ-ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ပုဏၰားတို႔-ဤသတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔သည္ ေလာင္ျမိဳက္လ်က္ ရွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ စိတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္းတို႔ ျပဳရမည္။
ယင္းသို႔ ေစာင့္စည္းမႈသည္ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူ၏ ခိုကိုးရာလည္း ျဖစ္၏၊ ပုန္းေအာင္းရာလည္း ျဖစ္၏၊ မွီခိုရာလည္း ျဖစ္၏၊ ကိုးကြယ္ရာလည္း ျဖစ္၏၊ လည္းေလ်ာင္းရာလည္း ျဖစ္၏။

ပုဏၰားတို႔-အိမ္ကို မီးစြဲေလာင္သည္ရွိေသာ္ အၾကင္အိုးခြက္စေသာပစၥည္းကို ထုတ္ယူထားအပ္၏၊ ထိုထုတ္ယူထားအပ္သည့္ အိုးခြက္စသည့္ ပစၥည္းသည္၄င္း။ ထိုအိမ္၌ အၾကင္အၾကင္ပစၥည္းကို မီးမေလာင္၊ ထိုမီးမေလာင္ေသာ ပစၥည္းတို႔သည္၄င္း၊ အိမ္ရွင္၏အက်ိဳးငွါ ျဖစ္၏။
ဤအတူပင္ သတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔ စြဲေလာင္ေနရာ ခ်မ္းသာကိုေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္းျဖင့္ ထုတ္ယူအပ္၏၊ ေပးလွဴအပ္ျပီးေသာ အလွဴဒါနသည္ ေကာင္းစြာထုတ္ယူထားအပ္ျပီး မည္၏။

ဤမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္၄င္း၊ အသက္၀ိညာဥ္ ရွင္ေနစဥ္ ေကာင္းမႈျပဳျခင္းသည္၄င္း၊ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူအား ခ်မ္းသာမႈကို ျဖစ္ေစ၏-ဟူ၍ ဆိုဆံုးမေတာ္ မူေလသည္။

ပ်က္စီးျခင္း ငါးပါး

တေန႔ေသာအခါ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းတို႔အား ပ်က္စီးျခင္းတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ သတၱ၀ါတို႔တြင္ ပ်က္စီးျခင္းတို႔သည္ ငါးမ်ိဳးရွိ၏၊ ယင္းတို႔မွာ-
၁။ အေဆြအမ်ိဳးတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္း။
၂။ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္း။
၃။ အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္မႈဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္း။
၄။ အက်င့္သီလ၏ ပ်က္စီးျခင္း။
၅။ အယူ၏ ပ်က္စီးျခင္းတို႔တည္း။

ဤသို႔ ပ်က္စီျခင္း ငါးမ်ိဳးရွိရာတြင္ သတၱ၀ါတို႔သည္
အေဆြအမ်ိဳးတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္မႈ ဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
ခႏၶာကိုယ္ပ်က္စီး၍ ေသျပီးေသာအခါ ခ်မ္းသာကင္းေသာ ငရဲ၌ မျဖစ္ရကုန္။

အက်င့္သီလ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
အယူ၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
ခႏၶာကိုယ္ပ်က္စီး၍ ေသျပီးေသာအခါတြင္ကား ခ်မ္းသာကင္းေသာ ငရဲ၌ ျဖစ္ရကုန္၏။

( အဂၤုတၱရ ဂိလာန၀ဂ္၊ ဗ်သနသုတ္ )

အေဆြခင္ပြန္းေကာင္း ဟူသည္

တေန႔သ၌ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းတို႔အား ေပါင္းေဖာ္အပ္ေသာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းအေၾကာင္း
ဤသို႔ ရွင္းျပ မိန္႔ေတာ္မူသည္

ရဟန္းတို႔ အဂၤါခုနစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းကို ေပါင္းေဖာ္အပ္၏။
ထိုအဂၤါ ခုနစ္ပါးကား-
၁။ သူတပါးကို ေပးႏိုင္ခဲေသာ အရာ၀တၳဳကို ေပးတတ္၏။
၂။ ျပဳႏိုင္ခဲေသာ အမႈကိုလည္း ျပဳ၏။
၃။ မေကာင္းဆိုေသာ စကားတို႔ကို၄င္း၊ သည္းခံႏိုင္ခဲေသာ အရာတို႔ကို၄င္း သည္းခံ၏။
၄။ အေဆြခင္ပြန္းအား မိမိ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္အပ္ေသာ အရာကိုလည္း ေျပာၾကား၏။
၅။ ထိုသူ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္အပ္ေသာ အရာကိုလည္း လွ်ိဳ႔၀ွက္၏။
၆။ ေဘးရန္ျဖစ္ေပၚေသာအခါတို႔၌လည္း မစြန္႔ပစ္။
၇။ ပစၥည္းဥစၥာ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္လည္း မထီမဲ့ျမင္ မျပဳ။

အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းကို အလိုရွိသူသည္ ဤအဂၤါခုနစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေဆြခင္ပြန္းမ်ိဳးကို ေပါင္းေဖာ္အပ္၏။

( အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ပထမမိတၱသုတ္ )

စကားဟူသည္

တေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ စကားေျပာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ိဳး-အျပစ္တို႔ကို
ဤသို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔-စကားမ်ားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ အျပစ္ ၅-မ်ိဳးရွိ၏၊ ယင္းတို႔မွာ-
၁။ မဟုတ္မမွန္ ေျပာမိတတ္၏။
၂။ အခင္အမင္ပ်က္ေအာင္ ေျပာမိတတ္၏။
၃။ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆိုမိတတ္၏။
၄။ အက်ိဳးမဲ့စကားကို ဆိုမိတတ္၏။
၄။ ေသသည့္အခါ ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရတတ္၏။

ရဟန္းတို႔-ပညာျဖင့္ ႏႈိင္းခ်ိန္၍ စကားေျပာဆိုတတ္သူသည္ အက်ိဳး ၅-မ်ိဳး ရွိ၏။ ယင္းမွာ-
၁။ မဟုတ္မမွန္ မေျပာမိတတ္။
၂။ အခင္အမင္ပ်က္ေအာင္ မေျပာမိတတ္။
၃။ ၾကမ္းတမ္းေသာစကား မဆိုမိတတ္။
၄။ အက်ိဳးမဲ့စကား မဆိုမိတတ္။
၅။ ေသသည့္အခါ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရ၏။