ျဗဟၼစိုရ္ေလးပါး အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၃၀)

ဤျပခဲ့ေသာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ၄-ပါးကို ပါဠိလုိ “ျဗဟၼ၀ိဟာရ”၊ ျမန္မာလုိ “ျဗဟၼစိုရ္” တရားေလးပါး ဟုေခၚသည္။ (ျဗဟၼ = ျမတ္ေသာ + ၀ိဟာရ = ေနျခင္း။) “သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ၌ ေမတၱာပြား၍ ျဖစ္ေစ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတုိ႔တြင္ တစ္ပါးပါး ပြား၍ျဖစ္ေစ ေနျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေနျခင္းျဖစ္သည္”ဟု ဆိုလိုသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ပြားမ်ား၍ ေနထုိင္ျခင္းသည္ ေဒါသစိတ္ အဘိဇၥ်ာ ဣႆာစိတ္တုိ႔ျဖင့္ ေနျခင္းကဲ့သို႔ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ မဟုတ္ဘဲ စိုစိုျပည္ျပည္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ “ျဗဟၼစိုရ္”ဟု ေခၚဟန္တူသည္။ (အခ်ိဳ႕က “ျဗဟၼစရိယ”ဟူေသာ ပါဠိကို “ျဗဟၼစို”ဟု ျမန္မာျပန္ထားေၾကာင္း ေျပာၾက၏။)။

ေမတၱာပြား
ေမတၱာစိတ္ကို မိမိသႏၱာန္၌ အထပ္ထပ္ ျဖစ္ေစႏုိင္လွ်င္ မိမိမွာ ေမတၱာစိတ္ေတြ တုိးပြားမ်ားျပားေန၏။ ဤသို႔ ေမတၱာစိတ္ေတြ တုိးေစ၊ ပြားေစ၊ မ်ားေစျခင္းကို “ေမတၱာပြားသည္”ဟု ေခၚ၏။ “ပြားေစ”၌ ေစကိုျဖဳတ္၍ “ေမတၱာပြား”ဟု ေခၚၾကသည္။

ကရုဏာ, မုဒိတာ, ဥေပကၡာတို႔ အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၂၉)

"က႐ုဏာအေၾကာင္း"


ဆင္းရဲေသာ “ဒုကၡိတသတၱ၀ါ”မ်ားကို ျမင္ရ ၾကားရေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သနားၾကင္နာမူကို “ကရုဏာ”ဟု ေခၚသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “သနားကရုဏာ”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ထုိသို႔ ကရုဏာ ဆင္းရဲမူကို သက္သာနုိင္သမွ် သက္သာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္လုိ၏။ ကူညီေထာက္ပံ့လုိ၏။ ထုိသို႔ မကူညီနုိင္လွ်င္ မ်ားစြာ စိတ္ထိခိုက္၏။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္သလို ျဖစ္၏။ ဤသို႔ စိတ္ကို ထိခိုက္ျခင္းကား ကရုဏာအစစ္မဟုတ္ပါ။

ကရုဏာအရင္းခံ၍ သူေတာ္ေကာင္း သႏၱာန္မွာ ျဖစ္တတ္ေသာ ေဒါမနႆ အကုသိုလ္ ကေလးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဤအကုသိုလ္ကေလးကား ယုတ္မာဆုိးရြားလွသည္ မဟုတ္ပါ။ ဒုကၡိတသတၱ၀ါကို ျမင္လွ်င္ သူေတာ္စင္တုိ႔ သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေလ့ရွိေသာ သေဘာထံုးစံပင္တည္း။

အေမာဟ (ပညာ) အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၂၇)

အေမာဟဟူသည္ ဉာဏ္ပညာတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ “ပညာဉာဏ္မူ၊ အေမာဟဟူ၏”ဟုဆိုခဲ့သည္။ ေမာဟက ဖံုးလႊမ္းကြယ္ကာ ထားေသာအရာဟူသမွ်ကို ဤဉာဏ္ပညာဟု ေခၚေသာ အေမာဟက မဖံုးကြယ္ႏုိင္ေအာင္ စြမ္းႏုိင္သမွ် ထုတ္ေဖာ္ျပသျဖင့္ အမွန္ကိုသိရေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေမာဟႏွင့္ အေမာဟသည္ “ခင္ပုတ္ႏွင့္ က်ီး”ကဲ့သို႔ ကမၻာ့ရန္သူၾကီးမ်ားေပတည္း။


"ပညာစစ္"

ဤဉာဏ္ပညာသည္ ပညာစစ္ ပညာတုဟု ႏွစ္မ်ိဳး ရွိ၏။ ထုိတြင္ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို သိတတ္ေသာ ဉာဏ္၊ စာေပက်မ္းဂန္၏ အဓိပၸာယ္မွန္ကို နားလည္ေသာဉာဏ္္၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္မ်ားႏွင့္ ဘုရားရွင္၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ တုိင္ေအာင္ အျပစ္ကင္းေသာ အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ဟူသမွ် ပညာ အစစ္ပင္တည္း။

အေဒါသအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၆)

မခက္ထန္ မၾကမ္းတမ္းျခင္း သေဘာသည္ အေဒါသတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အေဒါသတြက္၊ မခက္မထန္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဤအေဒါသသည္လည္း ေဒါသကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳကာ ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေက်ႏုိင္ေသာ ေျမြႏွင့္ေတာက္တဲ့ကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ ေဒါသသမားေတြ ၾကမ္းတမ္းသေလာက္ အေဒါသသမားမ်ားက ခ်ိဳသာသည္။ စိတ္ေနသေဘာထား ေအးျမသျဖင့္ သူတစ္ပါးက ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေျပာသည္ကိုပင္ သည္းခံျခင္း အေအးဓာတ္ျဖင့္ ျငိမ္းေစႏုိင္ၾက၏။


စိတ္ဓာတ္သာ ေအးသည္မဟုတ္၊ ေဒါသသမားတုိ႔၏ မ်က္ႏွာ အေနလည္း ေငြစႏၵာလမင္းအသြင္ ၾကည္လင္လွပ၍ ပသာဒရွိသည့္အျပင္ ခ်ိဳသာေသာ စကားအသံုးအႏူန္းတုိ႔ေၾကာင့္ ေတြ႕ရသူတိုင္း မမုန္းနုိင္ေအာင္ က်က္သေရကို ေဆာင္လ်က္ရွိၾကေပသည္။ အေဒါသ ဓာတ္ခံသည္ သို႔ေလာက္ပင္ အက်ိဳးၾကီးမား၏။ တစ္ေလာကလံုး၏ အႏွစ္သက္ဆံုးေသာ ေမတၱာဟူသည္လည္း ဤအေဒါသပင္ျဖစ္ေပသည္။

အေလာဘအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၅)

မလုိခ်င္မူသေဘာသည္ အေလာဘတရားတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ “အေလာဘလွ်င္၊ မလုိခ်င္တည္း”ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ဤအေလာဘ၏ မလုိခ်င္မူသည္ ေလာဘႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္၏။ မီးႏွင့္ေရပမာ ကမၻာ့ရန္ဘက္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ရကား ေလာဘ၏ လုိခ်င္အပ္ေသာ အရာမွန္သမွ်ကို အေလာဘက မလိုခ်င္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ မ်က္ျမင္အားျဖင့္ ေလာဘသမားႏွင့္ အေလာဘသမားတုိ႔ ကြာျခားပံုကို သတိျပဳပါ။

"ေလာဘဘုန္းၾကီး"

ေလာဘသမားသည္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လွ်င္ ပစၥည္းလာဘ္ကို လိုခ်င္၏။ မိမိကို လွဴခ်င္လာေအာင္ ဆြယ္တရားေဟာ၏။ ရျပန္လွ်င္လည္း ထုိပစၥည္းကို မလွဴရက္ မေပးရက္၊ အလြန္မက္ေမာ၏။

ဟိရိႏွင့္ၾသတၱပၸတို႔အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၄)

 

မေကာင္းမူဒုစရုိက္ကို ျပဳရမည္မွ ရွက္ျခင္းသေဘာသည္ ဟိရိျဖစ္၍ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းသေဘာကား ၾသတၱပၸျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဒုစရိကို-ဟိရိရွက္စြ၊ လန္႔ၾသတၱႏွင့္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။

ဤဟိရိ ၾသတၱပၸ ၂-ပါးတုိ႔တြင္ မိမိ၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိသူတုိ႔၌ ဟိရိတရား ထင္ရွားသကဲ့သို႔ ဆရာ မိဘ ေဆြမ်ိဳး စသူႏွင့္ အျခားလူမ်ားကို ေလးစားသူ၌ ၾသတၱပၸတရား ထင္ရွားေပသည္။


ခ်ဲ႕ဦးအံ့။ “ငါသည္ အမ်ိဳးေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ငါ့လုိ အမ်ိဳးေကာင္းသူက မေကာင္းမူျပဳေနလွ်င္ (ဥပမာ - တံငါလုပ္ေနလွ်င္) ရွက္စရာ ျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု မိမိအမ်ိဳးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းေသာအားျဖင့္ မေကာင္းမူကို ျပဳရမည္မွ ရွက္၏။

ပညာတတ္သူကလည္း “ငါ့လုိ ပညာရွိတစ္ေယာက္က ေအာက္က်ေသာ မေကာင္းမူျပဳလွ်င္ (သူ႔ဥစၥာ မတရားယူလွ်င္) ရွက္စရာ ျဖစ္ေတာ့မည္။”

သတိအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၃)

ေအာက္ေမ့ျခင္း အမွတ္ရျခင္း သေဘာသည္ သတိတရားတည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ေအာက္ေမ့-သတိ”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဤေအာက္ေမ့မူ၊ အမွတ္ရမူသည္ အလြန္မ်ားျပား၏။ ေရွးကကုသုိလ္ေကာင္းမူ တစ္ခုခု ျပဳခဲ့၏။ ယခု ထုိကုသိုလ္ကို ျပန္၍ အမွတ္ရ၏။

တရားစကား ေျပာေဟာေနသည့္အခါ၊ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးေနသည့္အခါ မွတ္မိနားလည္ေအာင္ သတိထား၍ နားေထာင္၏။ ကမၼ႒ာန္းႏွလံုးသြင္းသည့္အခါ အာရုံေပ်ာက္မသြားေအာင္ စူးစူးစိုက္စုိက္ႏွင့္ ႏွလံုးသြင္း၏။


နက္ျဖန္ျပဳရမည့္ ကုသိုလ္၊ သို႔မဟုတ္ ေနာက္အေတာ္ၾကာမွ ျပဳရမည့္ ကုသိုလ္ကို ၾကိဳတင္၍ အမွတ္ရ၏။ မိမိေဆာက္တည္အပ္ေသာ သီလသိကၡာပုဒ္မ်ား မက်ိဳးမေပါက္ရေအာင္ သတိထား၏။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာန စသည္မျဖစ္ရေအာင္ သတိထား၏။ ဆရာသမား၏ အဆံုးအမကို သတိရ၏။

သဒၶါအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၂)

" သဒၶါအေၾကာင္း "


ယံုၾကည္ျခင္းသေဘာတရားသည္ သဒၶါတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ယံုၾကည္တတ္ေလ့၊ သဒၶါေငြ႕တည္း”ဟု ဆုိခဲ့ေပသည္။ “ယံုၾကည္”ဟူရာ၌ ယံုအတြက္ အဓိပၸာယ္တစ္ရပ္၊ ၾကည္အတြက္ အဓိပၸာယ္တစ္ရပ္ ၂-မ်ိဳးခြဲ၍ မွတ္ရမည္။


ဒိ႒ိသည္ ကံတရားမရွိ၊ ကံ၏ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးမရွိ။ လြန္ခဲ့ေသာကာလက မိမိတုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဘ၀ေဟာင္းဟူ၍ မရွိ၊ ယခုဘ၀ေသလွ်င္ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ဘ၀သစ္လည္း မရွိ။ ဤဘ၀ ထုိဘ၀ ဓမၼအားလံုးကို သိႏုိင္ေသာ လူဘုရားမရွိ၊ တရားမရွိ၊ သံဃာမရွိ။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ယူမွား၏။ ထုိကံစသည္ကို လံုး၀မယံုေခ်။

ထိနမိဒၶ၊ ဝိစိကိစၦာတို႔ အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၂၁ )

"ထိနမိဒၶအေၾကာင္း"

စိတ္ေရာကိုယ္ပါ သြက္လက္ျခင္း မရွိဘဲ ထုိင္းတုိင္းတုိင္း ျဖစ္ျခင္းကို “ထိန”ဟု လည္းေကာင္း၊ မူိင္းတုိင္းတုိင္း ျဖစ္ျခင္ကို “မိဒၶ”ဟုလည္းေကာင္း ေခၚ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ “ထိုင္းျခင္း ထိန၊ မူိင္း မိဒၶႏွင့္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဤေစတသိက္ႏွစ္ပါးသည္ အတူ ျဖစ္ရုိးတည္း။ ဤ ၂-ပါးျဖစ္သည့္အခါ လံု႔လ၀ီရိယကင္း၍ ပ်င္းရိသလုိ ျဖစ္ေန၏။ ဆုိင္ရာ အလုပ္ကိစၥ၌ ထက္ထက္သန္သန္ မရွိဘဲ တြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္ ျဖစ္ေန၏။ ဤ ၂-ပါးျဖစ္ပံုသည္ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးအခါ၊ တရားနာရင္း ငိုက္သည့္အခါတုိ႔၌ ထင္ရွား၏။


အိပ္ခ်င္တုိင္းလည္း ထိန မိဒၶ မဟုတ္။ တခ်ိဳ႕ အိပ္ခ်င္မႈမွာ အလုပ္အကိုင္ ပင္ပန္းသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ ညူိးႏြမ္းမူေၾကာင့္ ျဖစ္ရေလသည္။ ထုိအိပ္ခ်င္မူမ်ိဳးကား ရဟႏၱာမ်ား၌လည္း ျဖစ္ရေလသည္။
ေနပူမိသျဖင့္ ညိူႏြမ္းေသာသစ္ပင္မ်ားလည္း တြန္႕ကာရူံ႕ကာ အိပ္ခ်င္လာသကဲ့သို႔ ျဖစ္ၾကရေလသည္။

ကုကၠဳစၥအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၂၀ )

 

" ကုကၠဳစၥအေၾကာင္း"


ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္းသေဘာသည္ “ကုကၠဳစၥ”တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ကုကၠဳစၥကား၊ ေနာင္တစ္ဖန္၊ ပူပန္ထန္ျပင္း”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့-ဤကုကၠဳစၥ၏ ေနာင္တရမူသည္ အကုသိုလ္ျပဳျပီးမွ “ျပဳမိတာ မွားေလစြ”ဟုလည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္ မျပဳခဲ့မိ၍ “မျပဳမိတာ မွားေလစြ”ဟု လည္းေကာင္း ေနာင္တရျခင္း ၂-မ်ိဳးရွိ၏။


"ေနာင္တရပံု"

“ဒု-သ-န-ေသာ”ဟု အမ်ားေျပာၾကေသာ သူေ႒းသားေလးေယာက္သည္ လူ႔ဘ၀၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ျပဳလုပ္ဖုိ႔ရာ ပစၥည္းအလံုးအေလာက္ ရွိၾကပါလ်က္ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ျပဳရမည့္အစား မိစၦာစာရ ကာမမူ အကုသိုလ္ကိုသာ ျပဳမွားခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ “ေလာဟကုမၻီ” သံရည္ပူငရဲ၌က်ကာ အႏွစ္ ၆-ေသာင္းၾကာမွ ေပၚလာ၍

မစၦရိယအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၁၉ )

" မစၧရိယအေၾကာင္း "


၀န္တုိျခင္းသေဘာသည္ “မစၧရိယ”တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ေျပာထူမေစၧ ၀န္တိုေလသတဲ့”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ယခုကာလ၌ မလွဴရက္၊ မေပးကမ္းရက္ေသာ သူကို မစၧရိယရွိသူဟု ေခၚၾကသည္။ မစၧရိယကား မလွဴခ်င္ မေပးခ်င္မူမ်ိဳးမဟုတ္၊ သူတစ္ပါးတုိ႔အား မရေစခ်င္ေသာ သေဘာသာတည္း။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မလွဴခ်င္မေပးခ်င္မူတုိ႔မွာ မိမိပစၥည္းကို တြယ္တာေသာ ေလာဘသေဘာသာ ျဖစ္သည္။ မိမိပစၥည္းကို ျဖစ္ေစ၊ အျခားပစၥည္းကို ျဖစ္ေစ၊ ဂုဏ္ကိုျဖစ္ေစသူ တစ္ပါးမရေစလုိေသာ သေဘာကိုသာ ၀န္တုိမူ မစၧရိယသေဘာဟု မွတ္ပါ။ ဤမစၧရိယကို က်မ္းဂန္တို႔၌ ၅-မ်ိဳးျပ၏။

       ၁။ အာ၀ါသမစၧရိယ = မိမိေနရာ၊ ေက်ာင္း၊ အိပ္ရာ၊ ေနရာ၌ ၀န္တုိမူ။ သံဃာအမ်ားႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ သံဃိကေက်ာင္း၊ အိပ္ရာ၊ ေနရာကို မိမိရသည့္အခါ ထုိေက်ာင္းသို႔ အျခား သံဃာေတာ္မ်ားကို မလာေစလိုျခင္းမ်ိဳးတည္း။

ဣႆာအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၁၈)

 

 

" ဣႆာအေၾကာင္း"


ျငဴစူျခင္း၊ မနာလိုျခင္း သေဘာတုိ႔သည္ “ဣႆာ”ပင္တည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဣႆာလွ်ံမူ၊ လြန္ျငဴစူ၏” ဟုဆုိခဲ့သည္။ သူတစ္ပါးလွေၾကာင္း၊ ဥစၥာေပါေၾကာင္း၊ ပညာတတ္ေၾကာင္း၊ အက်င့္ေကာင္းေၾကာင္း စေသာ ဂုဏ္သတင္းမ်ား ေျပာျပလာလွ်င္ မနာလုိျခင္း (နားမေထာင္လုိျခင္း) နားမေထာင္လုိရုံသာမကေတာ့ဘဲ “ဇီးကြက္ေလာက္ေတာ့ ငွက္တုိင္းလွရဲ႕၊ သည္လုိယုန္ေတာ့ ခ်ံဳတုိင္းရွိရဲ႕” စသည္ျဖင့္ ႏူတ္ခမ္းစူကာ၊ ပါးစပ္ရြဲ႕ကာ၊ မ်က္ေစာင္းထုိးကာႏွင့္ ေျပာဆုိကဲ့ရဲ႕တတ္ျခင္းသည္ ဣႆာသေဘာခ်ည္းတည္း။ [ေက်းရြာသားတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ရာ၌ကား “ဒီထန္းသီးမူတ္မ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ထန္းပင္ေအာက္မဆုိ ေကာက္လုိ႔ ရႏုိင္တယ္”ဟု ဆုိေလ့ရွိ၏။]

ဥပါယာသအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၁၇)

ေဆြမ်ိဳး ဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာ စေသာ သမၸတၱိတုိ႔ တစ္ခုခု ပ်က္စီးသည့္အခါတုိ႔၌ ျပင္းစြာျဖစ္ေသာ ေဒါသကို “ဥပါယာသ”ဟု ေခၚ၏။ ရုိးရုိးေဒါသျဖစ္ေသာအခါ စိတ္ဆုိး၏။ သတ္ျဖတ္ခ်င္၏။ ဤဥပါယာသဟုေခၚေသာ ေဒါသျဖစ္ေသာအခါ၌ကား လြန္စြာ စိတ္ပူပန္၏။ ပူပန္ေသာ စိတ္၏ အပူဓာတ္သည္ ႏွလံုးေသြးကို အရွိန္ဟပ္သျဖင့္ ႏွလံုးေသြးမွ ျဖာ၍က်ေသာ ေသြးမ်ားသည္ အေၾကာသို႔ေလွ်ာက္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး ထူပူျပီးလွ်င္ ေမ့ေျမာ၍ပင္ သြားတတ္၏။ အပူလံုးဆုိ႔ကာ တက္သြားတတ္သည္။

ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္ပ်က္စီးရာ၌ ငိုသံထြက္လာေသာ ပရိေဒ၀သည္ အလြန္အမင္း ျပင္းထန္လာေသာအခါ မငိုႏုိင္ေတာ့ဘဲ တက္သြား၏။ ထုိထက္သြားျခင္းကား ဥပါယာသေဒါသ၏ စနက္ပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဥပါယာသသည္ ေသာကပရိေဒ၀ တို႔ထက္ အပူျပင္းေလသည္။ ေသာက၏ ပူပံုသည္ ဆီခ်က္ရာ၌ အိုးအတြင္းမွာ က်က္ေနျခင္းႏွင့္ တူ၏။ ပရိေဒ၀၏ငိုသံ အျပင္သို႔ လွ်ံပံုသည္ ဆီက်က္၍ ေ၀တက္လွ်ံလာျခင္းႏွင့္ တူ၏။ ဥပါယာသ၏ ပူေလာင္ပံုကား က်န္သမွ်ဆီေတြ ကုန္ခန္းေအာင္ က်က္ေနျခင္းႏွင့္ တူသည္။

ဒုကၡ, ေဒါမနႆအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၁၆)

ကိုယ္ဆင္းရဲမူကို “ဒုကၡ”၊ စိတ္ဆင္းရဲမူကို “ေဒါမနႆ” ဟုေခၚ၏။ အသြားအလာ၊ အလုပ္အကိုင္၊ အေနအထုိင္၊ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းမူ၊ ေရာဂါေ၀ဒနာဒဏ္ကို ခံစားေနရမူ၊ အရုိက္အႏွက္ခံရမူ၊ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ထိခိုက္မူ စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္၏ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းသည္ ဒုကၡခ်ည္းတည္း။ ယခုေလာက၌လည္း ကိုယ္ခႏၶာ နာက်င္လွ်င္ “အလိုေလး-ဒုကၡ ဒုကၡ”ဟု ညည္းညဴၾကေလသည္။ ထုိသို႔ ခႏၶာကိုယ္ ဆုိင္းရဲေသာ္လည္း ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူရာ၌ မေဟာ္သဓာ၊ ေ၀ႆႏၱရာဘ၀ စသည္တုိ႔၀ယ္ ကိုယ္ခႏၶာ မသက္သာဘဲ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ သတၱ၀ါတုိ႔၏ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ကိုးရင္း ေစတနာေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲမူ ေဒါမနႆကား မျဖစ္ခဲ့ပါ။

စိတ္ဆင္းရဲမူ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမူ၊ စိတ္ညစ္မူ၊ စိတ္ပ်က္မူ စသည္ျဖင့္ စိတ္မွာျဖစ္ေနေသာ ဒုကၡစုကိုပင္ “ေဒါမနႆ”ဟု ေခၚရေလသည္။ ဤေဒါမနႆ ေ၀ဒနာသည္ စိတ္မွာ စြဲကပ္လာေသာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “သူ႔အေၾကာင္း ၾကားရတာ စိတ္ထဲမွာ နာလြန္းလုိ႔ ငါ့အား သူ႔အေၾကာင္း မေျပာလာပါနဲ႔” စသည္ျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းသာမူကိုပင္ “စိတ္နာ”ဟု ေျပာဆုိၾကေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတုိင္း၊ စိတ္နာတုိင္းလည္း ကိုယ္ဆင္းရဲခ်င္မွ ဆင္းရဲမည္။ ေျခြရံေပါၾကြယ္ စည္းစိမ္လယ္မွာ ကိုယ္ခႏၶာ ခ်မ္းျမပါလ်က္ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္လာ “ယံ ပိစၦံ န လဘတိ၊ တမၸိ ဒုကၡံ = ရတာမလုိ၊ လုိတာမရ” ျဖစ္ေနၾကရသူတုိ႔၏ ဒုကၡလည္း ဤေဒါမနႆပင္တည္း။ ဤေဒါမနႆ၏ ဆင္းရဲပံုသည္ ခႏၶာကိုယ္ ဆင္းရဲပံုထက္ လြန္ကဲျပင္းျပ၏။ ေရႊဘံုေပၚမွာ စံေနရေသာ္လည္း ေဒါမနႆဒဏ္ကို မခံႏုိင္ၾက၍ ေရႊဘံုေပၚမွ ဆင္းကာ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္ ယွဥ္တြဲလ်က္ တဲအုိထဲ၌ ကိုယ္ဆင္းရဲဒဏ္ကို ခံႏုိင္ၾကေလသည္။

ေသာကအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၁၅)

၀မ္းနည္းမူကို “ေသာက”ဟုေခၚသည္။ ေနာက္၌ ျပမည့္ ေဒါမနႆ ေ၀ဒနာ ေစတသိက္ကိုပင္ ၀မ္းနည္းစရာေတြ႕၍ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရာ၌ “ေသာက”ဟုေခၚေလသည္။ ဤေသာကျဖစ္တုိင္း ေဒါသလည္း ပါေနေသာေၾကာင့္ ေဒါသႏွင့္စပ္၍ ေသာကအေၾကာင္းကိုလည္း သိသင့္သည္။ ေသာက၏ ၀မ္းနည္းမူသည္ ယခု လူတုိ႔၌ မ်ားျပားလွေခ်၏။ မိမိႏွင့္ ခ်စ္ခင္ေနေသာ ေဆြမ်ိဳးစသည္တုိ႔ ပ်က္စီး၍ ၀မ္းနည္းရျခင္း၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ ပ်က္စီးဆံုးရူံး၍ ၀မ္းနည္းရျခင္း၊ မိမိအက်ိဳးကို လုိလားေသာ မိတ္ေဆြမ်ား၌ ဥစၥာစည္းစိမ္ပ်က္၍ ၀မ္းနည္းရျခင္းမ်ားသည္ ေသာကခ်ည္းတည္း။


ေဒါမနႆ တစ္မ်ိဳး

“ေသာက”ဟု ထင္မွားေနေသာ ေဒါမနႆ တစ္မ်ိဳးလည္း ရွိေသး၏။ ခ်စ္ခင္သူမ်ား ဖ်ားနာမည္ကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ အရပ္တစ္ပါးသြားေသာအခါ ျပန္ခ်ိန္တန္လ်က္ မျပန္လာသျဖင့္ စိုးရိမ္ျခင္း၊ ကေလးသူငယ္ လူမမယ္အတြက္ အရာရာမွာ စိုးရိမ္ျခင္း ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမူမ်ားရုံတြင္မက “ငါမရွိလွ်င္ သူတို႔ေတာ့ ခက္ရစ္ေတာ့မွာပဲ”ဟု ေနာက္ဆက္တြဲ စိုးရိမ္မူတုိ႔မွာ ေသာကမဟုတ္၊ ရုိးရုိး ေဒါမနႆသာတည္း။

ပရိေဒဝအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၁၄)

 

ငိုေၾကြးမူကို “ပရိေဒ၀”ဟုေခၚ၏။ ဤပရိေဒ၀ဟူသည္ “ငိုသံ”ပင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထုိငိုသံ ျဖစ္ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ အတြင္းက ေဒါသ ေဒါမနႆတုိ႔သာ ျဖစ္၍ ပရိေဒ၀သေဘာကိုလည္း ဤေနရာမွာပင္ မွတ္ထားသင့္ေပသည္။ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ေဆြမ်ိဳး စသည္တုိ႔တြင္ တစ္ခုခု ပ်က္စီးေသာအခါ ပ်က္စီးေတာ့မည္ဟု ထင္ရေသာအခါ လြန္စြာ၀မ္းနည္းၾက၏။ အားငယ္ၾက၏။ ဤ၀မ္းနည္းအားငယ္မူကား ျပခဲ့ေသာ “ေသာက” အမည္ရ ေဒါမနႆသာတည္း။ ထုိ၀မ္းနည္းအားငယ္မူကို မ်ိဳသိပ္၍ မထားႏုိင္ေသာအခါ ပရိေဒ၀ ေခၚ ငိုေၾကြးေသာ အသံတစ္မ်ိဳး ေပၚလာ၏။ “ပရိေဒ၀”မီးဟု ေခၚရာ၌ ငိုတဲ့အသံကို ေခၚျခင္းမဟုတ္၊ ထုိငိုသံ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းတြင္း၌ အျပင္းအထန္ ပူပန္ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ေဒါသ ေဒါမနႆတုိ႔ကို အစြဲျပဳ၍ ေခၚရျခင္း ျဖစ္သည္။ ငိုေၾကြးလုိ႔ အက်ိဳးရွိရဲ႕လား

မကၡအေၾကာင္း ႏွင့္ ပဠာသအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၁၃)

ေဒါသႏွင့္စပ္၍ အမ်ားျဖစ္ေသာ မကၡ-ပဠာသ-ေသာက-ပရိေဒ၀-ဒုကၡ-ေဒါမနႆ-ဥပါယာသ တုိ႔သေဘာကိုလည္း မွတ္သင့္ပါသည္။ ထုိတြင္ “မကၡ”ဟူသည္ သူ႔ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္တတ္၊ ေက်းဇူးကန္းတတ္ေသာ ေဒါသမ်ိဳးတည္း။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ မိဘေက်းဇူး၊ ဆရာသမားေက်းဇူး၊ မိတ္ေဆြေကာင္းေက်းဇူး စသည္ျဖင့္ သူတစ္ပါးတုိ႔က ျပဳထားေသာ ေက်းဇူးေတြ ရွိတတ္ေပသည္။ ထုိေက်းဇူးမ်ားကို ေက်းဇူးဟုမထင္၊ ေက်းဇူးလည္း မတင္နုိင္ဘဲ “ငါ့မွာ သူေက်းဇူးဘာရွိလို႔လဲ”ဟု ေခ်ဖ်က္တတ္၊ ေက်းဇူးကန္းတတ္ၾကေလသည္။

အခ်ိဳ႕ကား ေက်းဇူးကန္းရုံတြင္သာမက၊ သားေရေပၚအိပ္ျပီး သာေရနားစားကာ ေက်းဇူးရွင္ကိုပင္ ေက်းစြပ္တတ္ၾကေသးသည္။ ထုိသူမ်ိဳးကို “မိတၱာဒုဗိၻ=မိတ္ေဆြျပစ္မွားသူ-လူယုတ္မာ”ဟု မ်ားစြာ အျပစ္ဆုိေလသည္။ “သူတစ္ပါးေက်းဇူး” ဟူသည္မွာ ေၾကြးတင္သလို တင္ေနေသာ အရာတစ္မ်ိဳးတည္း။ ထုိေက်းဇူးကို အတံု႔ျပန္၍ မဆပ္ႏုိင္သည့္အတြက္ မဆပ္ရေသးေသာ္လည္း ေက်းဇူးရွင္မွန္းကို အသိအမွန္ျပဳကာ ေက်းဇူးတင္မိေစရမည္။ ဆပ္ႏုိင္သည့္ေန႔ ဆပ္ခြင့္ၾကံဳသည့္ ေန႔၌ကား ျမိန္ျမိန္ရွက္ရွက္ႏွင့္ ႏွစ္သက္ေက်နပ္စြာ ျပန္၍ ဆပ္ၾကရမည္။

ေဒါသအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၁၂)

"ေဒါသအေၾကာင္း"

စိတ္၏ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းျခင္း သေဘာသည္ ေဒါသမည္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ေဒါသတြက္ေၾကာင့္ - စိတ္စက္ခက္ထန္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။
ခက္ထန္-ဆိုေသာ္လည္း ရူးရူးရွဲရွဲ ခက္ထန္ျခင္း တစ္မ်ိဳးသာမဟုတ္။ စိတ္ညစ္ႏြမ္းေနျပန္လွ်င္လည္း မညစ္ႏြမ္းေသာ စိတ္ကဲ့သို႔ ညက္ညက္ေညာေညာ မရွိ။ စိတ္ပံုမွာ ဖြာတာတာ ၾကမ္းတမ္းတမ္း ရွိရကား စိတ္ညစ္ႏြမ္းမူ၊ စိတ္အားငယ္မူ၊ ေၾကာက္လန္႔မူမ်ားလည္း ေဒါသေဘာပင္။


အခ်ဳပ္မွာ - စိတ္ညစ္မူ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမူ၊ ေၾကာက္ရြံ႕မူ၊ စိတ္ပ်က္မူ၊ စိတ္ေကာက္မူ၊ စိတ္ဆုိးမူ၊ ရန္ျငိဳးဖြဲ႕မူ၊ ဆဲဆုိေငါက္ငမ္း ေျခာက္ခ်မ္းမူ၊ တုိက္ခုိက္မူ၊ ေသေၾကပ်က္စီးေအာင္ ၾကံေဆာင္မူ အစုစုသည္ ေဒါသခ်ည္းတည္း။

မာနအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၁၁)

မာနဓာတ္ခံရွိသူသည္ တံခြန္အလံကို စိုက္ေထာင္၍ ထားသကဲ့သို႔ အမ်ားအေပၚ၌ ေမာက္ေမာ္လုိ၏။ ၾကြတတရွိ၏။ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ပညာအဆင္း၊ ေရာဂါကင္းျခင္း စေသာဂုဏ္တုိ႔ျဖင့္ သူမ်ားထက္သာေနေသာအခါ “ငါက သင္တုိ႔ႏွင့္ တူသလား၊ ငါႏွင့္ အဖက္တန္သလား”ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးကာ သူတစ္ပါးကို အထင္ေသးတတ္၏။

သူမ်ားထက္မသာဘဲ တန္းတူျဖစ္ေနလွ်င္လည္း မာနဓာတ္ခံ ရွိေနသူတုိ႔မွာ “သင္နဲ႔ငါနဲ႔ ဘာထူးေသးသလဲ၊ သူ႔ေလာက္ေတာ့ ငါလဲရတာပဲ”ဟု တန္းတူထားလ်က္ မာန္တက္ျပန္၏။ ရာထူးစည္းစိမ္ စသည္တုိ႔က ေအာက္တန္းက်ျပန္လွ်င္လည္း မာနဓာတ္ခံရွိေနသူမွာ “သူတို႔က ငါ့ထက္သာေကာ ငါကဘာအေရးစိုက္ရမွာလဲ၊ ကိုယ္ရွိမွ ကိုယ္စားရ၊ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ရတာပဲ၊ ဘယ္သူ႔ကို ခခယယ လုပ္ေနရမွာတုန္း”ဟု အံမတုႏုိင္ေသာ္လည္း မာန္ျပဳလ်က္ပင္။

အမ်ားျဖစ္တတ္ေသာမာန္မ်ားႏွင့္ ပယ္ရွားႏုိင္ဖုိ႔ နည္းလမ္း

ဇာတိမာန္

အမ်ိဳးေကာင္းသည့္အတြက္ မာန္မာနတက္ေနျခင္းကို “ဇာတိမာန္”ဟုေခၚသည္။ ယခုေခတ္၌ အေတာ္အတန္ အမ်ိဳးေကာင္းသူေတြ ရွိပါေပသည္။ သို႔ေသာ္ မာန္တက္ေလာက္၊ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး လုပ္ေလာက္ေအာင္ တစ္ဘက္သားကို ေျခဖ၀ါးေအာက္ကဟု ထင္ေလာက္ေအာင္ အမ်ိဳးေကာင္းပါ။ ေရွးက မဟာေသြး မဟာမ်ိဳးျဖစ္၍ တကယ္အမ်ိဳးေကာင္းသည္ပင္ ဆုိဦးေတာ့ အမ်ိဳးျမတ္သူက မာနမဖက္ဘဲ ညက္ညက္ေညာေညာ အေျပာခ်ိဳကာ အရာရာမွာ လုိက္ေလ်ာပါမူ ေအာက္တန္းက်သူတို႔က ပိုမို၍ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ ရုိေသၾကမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ “အေရာ၀င္ေတာ့ အရုိေသတန္”ဆုိသကဲ့သို႔ အခ်ိဳ႕ရုိင္းစိုင္းသူတို႔က အေရာ၀င္၍ အရိုအေသတန္ေကာင္း တန္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအရိုအေသတန္မူအတြက္ ထုိသူ အျပစ္သာ ျဖစ္၍ ထုိသူပင္ နစ္နာေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ အရာရာ ေရွ႕ေနာက္ စိစစ္လ်က္ ဇာတိမာန္ မတက္မိေအာင္ သတိေဆာင္ၾကပါကုန္။


ဓနမာန္

အထုိက္အလုိက္ ဥစၥာရွိသူတုိ႔၏ မာန္ကို “ဓနမာန္” ဟုေခၚ၏။ ယခုအခါ အေတာ္အတန္ ဥစၥာရွိသူေတြ ရွိပါေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဥစၥာနည္းပါးသူမ်ားႏွင့္ အတူမသြားႏုိင္၊ အတူမစားႏုိင္၊ အတူစကားမေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မကုန္မခန္းေပါမ်ားၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ “မျမင္ဖူးေတာ့ မူးျမစ္ထင္”ဆုိသလုိ မိမိကိုယ္ကို သူေ႒းသူၾကြယ္ဟုပင္ ထင္ေစဦးေတာ့ ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားတို႔အေပၚမွာ သေဘာၾကီးၾကီးထား၍ သနားၾကင္နာ ကရုဏာသက္တတ္ပါလွ်င္ သာ၍ပင္ ဂုဏ္မရွိပါသေလာ။ မိမိပစၥည္း၌ ေဘးအႏၱရာယ္ မထူေအာင္ အကူအညီပင္ ရႏုိင္ေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဓနရွင္တုိ႔၏ ျပံဳးရႊင္ေသာမ်က္ႏွာ ခ်ိဳသာေသာ စကားအသံုးသည္ ဆင္းရဲသားတုိ႔အတြက္ အျမိန္ရွက္ဆံုး အျမိဳက္ေဆး တစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္္ႏုိင္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးက ဒါနကုသိုလ္အက်ိဳးေပး၍ တစ္သက္လ်ာအတြက္ ရရွိေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာေလးကို ေနာင္သံသရာ အေရး၀ယ္ အမ်ိဳးအႏြယ္ ေအာက္က်သြားဖုိ႔အေၾကာင္း မေကာင္းေသာမာန၏ ေအာက္ခံကားပံုသဖြယ္ မျဖစ္ေစဘဲ ဓနရွင္ပီပီ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ အမ်ား၏ ကိုးစားရာျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား၍ သတိေဆာင္ၾကပါကုန္။ ယခုတစ္ဘ၀ ၾကီးက်ယ္ေသာ စည္းစိမ္သည္ ေဘးအႏၱရာယ္ အလြန္မ်ားလွ၏။ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေစကာမူ တစ္သက္လ်ာမွ်သာ သံုးစြဲႏုိင္ပါသည္။

“ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္းခံ၊ မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ျငိမ္၊ မင္းစည္းစိမ္ကား၊ သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာထက္၊ ခဏတက္သည့္၊ ေရပြက္ပမာ၊ တစ္သက္လ်ာတည္း။” (အနႏၱသူရိယ အမတ္)

စာေပပညာ၏ လမ္း ၂သြယ္

ယခုေခတ္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ ေလာကီပညာတုိ႔သည္ နဂုိကပင္ အသက္ေမြးဖို႔လမ္းကို မွန္းျပီးျဖစ္၍ စိစစ္ဖြယ္ မလုိပါ။ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပိဋကတ္စာေပပညာမွ လမ္း ၂-သြယ္ ျဖာေနပံုကို ထင္ရွားျပဦးမည္။

ေအာက္လမ္း

စာေပတတ္လွ်င္ နာမည္ၾကီးလာလိမ့္မည္။ လွဴဒါန္းခ်င္သူ ေပါလာလိမ့္မည္။ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္းတုိ႔ အေကာင္းအမြန္ရလိမ့္မည္။ သူတစ္ပါးအေပၚ ေမာက္ေမာ္နုိင္မည္။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနကို အေျခခံ၍ စာေပသင္ၾကားၾက၏။ တတ္ေျမာက္ေသာအခါ၌လည္း မူလရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္း လာဘ္ေပါေအာင္ ၾကိဳးစား၍ သူတစ္ပါးအေပၚ ေမာက္ေမာ္ ေစာ္ကားတတ္၏။ ထုိသူ၏ ပညာသင္ၾကားမူ ပညာတတ္သိမူ ေအာက္လမ္းသြားဖို႔အေၾကာင္း မေကာင္းမူ ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သို႔ စိတ္ထားျဖင့္ စာေပသင္ၾကားမည့္အစား အိပ္ေနျခင္းကပင္ ေတာ္ေသး၏ဟု က်မ္းဂန္၌ဆုိသည္။

အထက္လမ္း

စာေပတတ္လွ်င္ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို သိရလိမ့္မည္။ သူတစ္ပါးအား တစ္ဆင့္ပို႔ခ်မည္။ စာေပပိဋကတ္တည္းဟူေသာ မွန္အျပင္၀ယ္ အစဥ္မျပတ္ ၾကည့္ရူ၍ မိမိစိတ္ေနစိတ္ထားကို ျဖဴစင္ေျဖာင့္မတ္ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္မည္။ ဤသို႔ စေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သင္၍တတ္ေျမာက္ေသာ အခါလည္း ပစၥည္းလာဘ္လာဘ ဒကာဒကာမေပါမ်ားမူကို ဂရုမစုိက္ဘဲ မူလရည္ရြယ္ရင္းအတုိင္းပင္ ၾကိဳးစား၏ ထုိပုဂၢိဳလ္၏ စာေပသင္ၾကား တတ္ေျမာက္မူမ်ိဳးကား အထက္လမ္းသို႔ တက္လွမ္းဖို႔အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ိဳ႕မွာကား စာေပမတတ္ခင္က စိတ္ထားမတတ္၍ စာေမးပြဲေအာင္လုိျခင္း၊ နာမည္ၾကီးလိုျခင္း စေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ရွိေသာ္လည္း စာေပတတ္ေျမာက္ေသာအခါ အရာရာ စိတ္ေျပာင္း၍ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ရွိ၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္ကား ေရမျပည့္ခင္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနေသာ ေရအိုးသည္ ေရျပည့္ေသာအခါ ျငိမ္သက္လာသလုိ ျဖစ္သည့္အတြက္ အထက္တန္းသို႔ တက္လွမ္းဖုိ႔အေၾကာင္း လမ္းေကာင္းရသူပင္ ျဖစ္သည္။ ငယ္ရြယ္သူ ဟူသမွ်တုိ႔ စာတတ္ေသာအခါ ဤကဲ့သို႔ လမ္းေကာင္းရၾကပါေစ။

အဆင္းမာန္

အလွဂုဏ္အတြက္ မာန္တက္ျခင္းကို “အဆင္းမာန္”ဟုေခၚ၏။ ေရွးဘ၀က ေဒါသနည္းပါးျခင္း၊ ပန္းစသည္တုိ႔ကို လွဴဒါန္းျခင္း၊ ဘုရားေက်ာင္း၀င္း စသည္တုိ႔၌ အမူိက္သုတ္သင္ရွင္းလင္းျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမူေၾကာင့္ ယခုဘ၀၌ ပရိသတ္အလယ္ တင့္တယ္၀င္းစက္ အဆင္းထြက္ျခင္းမွာ မာန္တက္မည္ဆုိလွ်င္ တစ္ေလာက္ပါေပသည္။

သို႔ရာတြင္ မိမိအျဖစ္ေဟာင္းကို ျပန္ေျပာင္း၍ မွန္းဆေသာအခါ ေဒါသကင္းစင္ စိတ္ၾကည္လင္၍ ေရလွဴပန္းလွဴျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမူရွင္ သူေတာ္စင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးရကား ယခုဘ၀ေရာက္မွ အလွဂုဏ္ မာန္တက္၍ သူတစ္ပါး အဖက္မထင္ႏုိင္ေအာင္ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး မလုပ္သင့္ပါ။ လွပေသာ ကိုယ္တြင္း၌ သန္႔ရွင္းေသာ စိတ္အစဥ္ကို ေမြးျမဴကာ အရာရာ သိမ္ေမြ႕လ်က္ ဣေျႏၵရွင္ သူေတာ္စင္ျဖစ္ေအာင္ သတိထား၍ ၾကိဳးစားသင့္ပါသည္။

အခ်ဳပ္သတိေပးခ်က္

အခ်ဳပ္မွာ နိဗၺာန္စံ၀င္ျပီးေသာ သူေတာ္စင္ၾကီးတုိ႔သည္ ယခုျပခဲ့ေသာ ဇာတိမာန္စသည္တုိ႔ တက္မည္ဆုိလွ်င္ မိုးထိေအာင္ ေလွကားမေထာင္ဘဲ တက္ႏုိင္ၾကေပ၏။ မာန္တက္ေလာက္ေအာင္ပင္ ဘုရင္မိဖုရားတုိ႔၏ လက္ေပၚတြင္ ၾကီးပြားရေသာ မင္းညီမင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ပညာဘက္ကလည္း မေဟာ္သဓာတသုခမိန္စသည့္ျဖင့္ ကမၻာ့စံခ်ိန္ ခ်ိဳးေတာ္မူခဲ့သည္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားဘက္ကလည္း ဥပၸလ၀ဏ္၊ ေခမာ၊ ယေသာ္ဓရာ စေသာ သူေတာ္ေကာင္းအမ်ိဳးသမီးတုိ႔မွာ အမ်ိဳးဥစၥာ ပညာဘက္၌ သာမက အလွဘက္ကလည္း တစ္ကမၻာလံုး မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကေပသည္။

ထိုမွ်ေလာက္ အထက္တန္းက်ေသာ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးတုိ႔သည္ သူတို႔၏ မ်ိဳးရိုးဇာတိ စသည္တုိ႔အတြက္ မာန္မာနမတက္ၾကပါဘဲလ်က္ “သည္လုိယုန္ေတာ့ ခံ်ဳုတုိင္းေတြ႕ႏုိင္”တဲ့ အစား “တံငါစာ၍ ငါသာသာ” ရွိသူမ်ား ရွိစုမဲ့စု စု၍ရေသာ ဇာတိ ပညာ ဥစၥာ အဆင္းျဖင့္ ၾကက္ဆူပင္မင္းမူေနျခင္းမွာ နက္နက္နဲနဲေတြးလွ်င္ ေလးေလးပင္ပင္ ရွက္ဖြယ္ပါတကား။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွလံုးေေလပင့္၍ ဘ၀ျမင့္သူအလား ေထာင္လႊား တက္ၾကြ မာန္မာနျဖစ္ျခင္းသည္ သူတစ္ပါးတို႔ ျမင္ျပင္းကတ္ဖြယ္ရာ အက်ိဳးမဲ့ကိုသာ ျဖစ္ေစရုံသာမက ေနာက္ေနာက္ဘ၀တို႔၌ အမ်ိဳးညံ့ဖုိ႔အေၾကာင္း မေကာင္းသက္သက္ ျဖစ္ရကား ဇာတိ ပညာ ဥစၥာ အဆင္းအားျဖင့္ ေရာက္သင့္သေလာက္ အထက္တန္းေရာက္ေနေသာ္လည္း ေနာက္ေနာက္ဘ၀ အဆင့္ဆင့္၌ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ဖုိ႔ အေရးကိုသာ ရြယ္ကိုး၍ “အစြယ္က်ိဳးေသာေျမြ၊ ဦးခ်ိဳက်ိဳးေသာႏြား၊ ေျခသုတ္ပုဆုိးအလား”ကဲ့သို႔ တက္ၾကြေသာ မာန္စြယ္ကို ႏုတ္ပယ္ ႏွိမ္ခ်ိဳးႏုိင္ၾကပါေစသား။

 

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။ 

♣ ဒိ႒ိအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 7:56 PM

ဒိ႒ိအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၁၀)

မွားမွားယြင္းယြင္း သိျမင္ျခင္းသည္ ဒိ႒ိမည္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “မွားေသာအျမင္-ဒိ႒ိတြင္သား”ဟုဆိုခဲ့သည္။ ဤအသိအျမင္မွား ေနျခင္းကိုပင္ ယခုကာလ၌ “အယူမွားေနျခင္း”ဟု ေခၚၾက၏။ ဤဒိ႒ိသည္ “မရွိသည္ကို အရွိ၊ ရွိသည္ကို မရွိ၊ မဟုတ္သည္ကို အဟုတ္၊ ဟုတ္သည္ကို မဟုတ္”ဟု သိျမင္ေနရုံသာမက “သူ၏အယူက အမွန္၊ သူမ်ားအယူေတြ အလြဲ”ဟု စြပ္စြဲတတ္ေသး၏။

ထုိတြင္ ဤကမၻာေလာကၾကီးႏွင့္ သတၱ၀ါေတြကို ဖန္ဆင္းသူ မရွိပါဘဲလ်က္ ဖန္ဆင္းသူရွိ၏ဟု သိျမင္ျခင္း၊ သတၱ၀ါတုိ႔၏ ကိုယ္ခႏၶာအတြင္း၌ အတၱဟုေခၚေသာ အသက္ေကာင္ မရွိဘဲလ်က္ “အတၱရွိ၏၊ အသက္ေကာင္ရွိ၏”ဟု သိျမင္ျခင္းသည္ “မရွိသည္ကို အရွိ”ဟု သိျမင္ေသာ ဒိ႒ိတည္း။

မာယာ ႏွင့္ သာေဌယ်အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၉)

တဏွာေလာဘကိုပင္ တခ်ိဳ႕အရာ၌ “မာယာ” ဟုေခၚရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤေနရာ၀ယ္ မာယာအေၾကာင္းကိုလည္း ထည့္သြင္းဖြင့္ျပဦးမည္။ မာယာသည္ မ်က္လွည့္သည္ႏွင့္ တူ၏။ မ်က္လွည့္သမားသည္ ေက်ာက္ခဲ့ကိုေကာက္၍ ေရႊတံုးထင္ေအာင္ လွည့္စားႏုိင္သကဲ့သို႔ ဤမာယာလည္း လူတစ္ဖက္သား အထင္မွားေအာင္ မိမိမွာရွိေသာ အျပစ္ကို ဖံုးကြယ္တတ္ေလသည္။ “မိမိမွာ အျပစ္ရွိလ်က္ မရွိသလို ဟန္ေဆာင္တတ္သည္”ဟုဆိုလိုသည္။

မိန္းမမာယာ

 

ေရွးသေရာအခါ တကၠသိုလ္ဆရာၾကီးမွာ တပည့္တစ္ေယာက္ ရွိေလသည္။ ထုိတပည့္၏ မိန္းမသည္ အျခားေယာက္်ားႏွင့္ ေဖာက္ျပားေလ့ရွိ၏။ ထုိေဖာက္ျပားေသာေန႔၌ မိမိ၏ခင္ပြန္းကို ခါတုိင္းထက္ ပို၍ယုယ၏။ မေဖာက္ျပားေသာေန႔၌ကား ကြ်န္ကဲ့သို႔ သေဘာထား၍ ေစာ္ေစာ္ကားကား ျပဳလုပ္ေလ့ရွ၏။ ထုိကဲ့သို႔ ထူးျခားေသာ အမူအရာကို နားမလည္၍ စိတ္ရူပ္လာေသာ တပည့္က မိမိ ဆရာၾကီးကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပေလရာ ဆရာၾကီးက မိန္းမတို႔ ျပဳမူတတ္ပံု သေဘာကို အမွန္အတုိင္း ေျပာျပေလသည္။

ေလာဘအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၈)

လုိခ်င္မူသေဘာသည္ ေလာဘတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ေလာဘသေဘာ လုိခ်င္ေဟာ“ဟု ဆုိခဲ့သည္။

“လုိခ်င္” ဆုိေသာ္လည္း ကာမဂုဏ္ဆုိင္ရာ လုိခ်င္မူမ်ိဳးကိုသာ ေလာဘဟု ဆုိသည္။ နိဗၺာန္ကို လုိခ်င္မူ၊ တရားကို လိုခ်င္မူ၊ စာေပတတ္ခ်င္မူ၊ ဆင္းရဲသူမ်ားကိုေပးကမ္းလို၍ ပစၥည္းဥစၥာကို လုိခ်င္မူ စေသာ ေကာင္းေသာအရာ၌ လိုခ်င္မူမ်ိဳးကား ေလာဘမဟုတ္။ ေနာက္၌ ျပမည့္ ဆႏၵသေဘာသာ ျဖစ္ေပသည္။


(ေလာဘ၏ အျခားနာမည္မ်ား)

ဤေလာဘကို “ေပမ” ဟုလည္းေကာင္း၊ “တဏွာ”ဟုလည္းေကာင္း၊ “ရာဂ”ဟုလည္းေကာင္း၊ “သမုဒယ”ဟုလည္းေကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး နာမည္တပ္၍ ေျပာဆုိသံုးႏူန္္းၾက၏။

ေပမ ဟူေသာ အမည္ကို သားသမီး ေမာင္ႏွမ ညီအစ္ကို သမီးခင္ပြန္း စေသာ အိမ္သူ အိမ္သားခ်င္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ခ်စ္ခင္မူႏွင့္ ေဆြလုိမ်ိဳးလုိ ခ်စ္ခင္မူတို႔ သံုးႏူန္းၾကရသည္။

ဥဒၶစၥအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၇)

စိတ္၏ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း၊ မျငိမ္သက္ျခင္းသေဘာသည္ ဥဒၶစၥတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “မွတ္ယူပ်ံ႕လ်က္-မျငိမ္သက္ထ-ဥဒၶစၥႏွင့္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ “ပ်ံ႕လြင့္” ဆုိသည္ကား ျပာပံုေပၚသို႔ ခဲက်ေသာအခါ ျပာေတြလြင့္တက္သကဲ့သို႔ အာရုံတစ္ခုခုအေပၚ၌ ျငိမ္သက္စြာ မတည္ႏုိင္ဘဲ ဟိုအာရုံေရာက္လုိက္ သည္အာရုံေရာက္လုိက္ ျဖစ္ေနျခင္းတည္း။ ထုိဥဒၶစၥႏွင့္ အတူတကြျဖစ္ေသာ စိ္လည္း စိတ္ေလ စိတ္လြင့္ျဖစ္၍ ဥဒၶစၥအားၾကီးေနေသာအခါ ကိုယ္ခႏၶာလည္း မျငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနရကား လူေလလူလြင့္ လူေပၚေၾကာ့ ျဖစ္တတ္ေလသည္။

နႏၵေထရ္ စိတ္မတည္ပံု

 

ဇနပဒကလ်ာဏီႏွင့္ လက္ထပ္မဂၤလာ ျပဳမည့္ဆဲဆဲမွာ နႏၵမင္းသားကို ဘုရားရွင္ ေခၚလာ၍ ရဟန္းျပဳေပးေလရာ ရဟန္းတရား၌ ျငိမ္သက္စြာ မတည္ႏုိင္ဘဲ စိတ္လြင့္ပါး၍ ဇနပဒကလ်ာဏီ အထံသို႔ မၾကာခဏ စိတ္ေရာက္သြားေလသည္။ ဤ၀တၳဳ၌ ရဟန္းတရား၀ယ္ ျငိမ္သက္စြာ မတည္ျခင္းမွာ ဥဒၶစၥ သေဘာပင္တည္း။

ဥဒၶစၥ သတၱိညံ့ပံု

ဤဥဒၶစၥသည္ သူ႔ပင္ကို သေဘာအားျဖင့္ မည္သည့္အာရုံ၌မွ် တည္တည္တံ့တံ့ မရွိ။ ဟိုအာရုံေရာက္လုိက္၊ သည္အာရုံေရာက္လုိက္ႏွင့္ ပ်ံ႕လြင့္ေနရကား မေကာင္းတရား အကုသိုလ္တရားဟု ဆုိရေစကာမူ မည္သည့္ ဒုစရုိက္ကိုမွ် ထိထိမိမိ မျပဳေသာေၾကာင့္ ေလာဘ ေဒါသ စသည္တုိ႔ကဲ့သို႔ အပါယ္ခ်ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ သတၱိမၾကီးမားေခ်။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

♣ အေနာတၱပၸအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။


ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

 

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 11:47 AM

အေနာတၱပအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၆)

မေၾကာက္လန္႔ျခင္း သေဘာသည္ အေနာတၱပၸတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အေနာတၱပၸမူ=မလန္႔ဟူ၏” ဆိုခဲ့ရေပသည္။ အကုသိုလ္ ဒုစရုိက္ေတြသည္ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြႏွင့္ တူ၏။ အေနာတၱပကား ပိုးပရန္ႏွင့္ တူေလသည္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ - မီးေတာက္မီးလွ်ံသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အလြန္ေကာင္း၏။ သို႔ေသာ္ “ပိုးပရန္”ဟုေခၚေသာ ပိုးေကာင္ကေလးကား ထုိမီးလွ်ံကို ေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္ဟုမထင္ဘဲ ရဲရဲၾကီး တုိးၾကေလသည္။ ထုိ႔အတူ အကုသိုလ္ဒုစရုိက္မ်ားသည္ ေဘးဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစတတ္သည့္အတြက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ထုိေဘးဒုကၡေတြကို ေမာဟက ဖံုးကြယ္ထားသည့္အတြက္ အေနာတၱပၸက ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ကို မျမင္ေတာ့ဘဲ ရဲရဲၾကီး ျပဳ၀ံ့ေလသည္။ အကုသိုလ္ ဒုစရုိက္မ်ားႏွင့္ စပ္၍ေတြ႕ရတတ္ေသာ ေဘးတုိ႔ကား -

၁။ အတၱာႏု၀ါဒေဘး။ သူတစ္ပါးက “ငါ့ကို လူၾကီးလူေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္း” ဟု အထင္ၾကီးၾကေသာ္လည္း ငါ့အေၾကာင္းငါသာသိ၏။ ငါသည္ သူတို႔ထင္သလုိ ေကာင္းေသာ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္ေခ်။ မေကာင္းမူ ဒုစရုိက္မ်ားကို ခုိးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာ လူယုတ္မာ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္”ဟု မိမိကိုယ္ကို မိမိျပန္၍ စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕ျခင္း မိမိကိုယ္တုိင္ မၾကည္ညိဳႏုိင္ျခင္း ေဘးတည္း။ (အတၱ=မိမိကိုယ္ကို + အႏု၀ါဒ=စြပ္စြဲျခင္း)

ေကာင္းရာသုဂတိဘံုသို႔။

        ျမန္မာျပည္မွာ ေျပာၾကတယ္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္တစ္စင္း၊ လူ႕ျပည္ကအပ္တစ္စင္း ခ်
လိုက္ရင္ အဲဒီအပ္ဖ်ားခ်င္း ထိေကာင္းထိလိမ့္မယ္။ လူ႕ဘ၀ေရာက္ဖို႔ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းတယ္။
ခဲယဥ္းတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ကိုမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာင္ ဆိုလိုတာေနာ္။
        ျမတ္စြာဘုရားက လူ႕ဘ၀ ရခဲတယ္ဆိုတာကို လိပ္ကန္းႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဥပမာ ေပးထား

တယ္။ လိပ္ကန္းႀကီးတစ္ေကာင္က ပင္လယ္ထဲမွာ က်က္စားတယ္။ အႏွစ္တစ္ရာၾကာမွ ပင္
လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ေခါင္းေလးျပဴၾကည့္ၿပီး အသက္ရွဴတယ္။
         အႏွစ္တစ္ရာလံုးလံုး ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ တက္မလာဘူးတဲ့။ ပင္လယ္ေရ
နက္ပိုင္း ထဲမွာပဲ လွည့္လည္က်က္စားၿပီးေနတဲ့ လိပ္ႀကီး။ အဲဒီ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ထမ္းပိုးတံုး
ႀကီး တစ္ခုက အေပါက္ကေလး တစ္ေပါက္ပဲပါတယ္။ ပင္လယ္ေရဆိုတာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေနရာ
မဟုတ္ဘူး။ အၿမဲတမ္း လွဳပ္ရွားေနတာ၊ လွိဳင္းက အၿမဲတမ္း တိုက္ၿပီးေနတဲ့ ေနရာ။ အဲဒီ ထမ္း
ပိုးတံုးႀကီးတစ္တံုး ပင္လယ္ထဲမွာ ေမ်ာၿပီး ေမ်ာခ်င္ရာ ေမ်ာေနတယ္။

လူတိုင္း ခံစားေနရတဲ့ “ ဒုကၡ (၇) မ်ိဳး ” ။

        လူတိုင္းလူတိုင္း ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡ ( ၇ ) မ်ိဳးမွာ= (၁) ဒုကၡ ဒုကၡ။ (၂) ၀ိပရိဏာမဒုကၡ။
(၃) သခၤ ါရဒုကၡ။ (၄) ပဋိ စၦႏၷဒုကၡ။ (၅) အပၸဋိ စၦႏၷဒုကၡ။ (၆) ပရိယာယဒုကၡ။ (၇) နိပၸရိယာယ
ဒုကၡ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
                (၁)  ဒုကၡ ဒုကၡ =  ကိုယ္ထဲမွာ နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္း စသည္ျဖင့္ အခံခက္တဲ့ ကိုယ္ဆင္းရဲကတစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ထဲမွာ စိတ္ပူျခင္း၊ စိတ္ညစ္ျခင္း၊ ႏွလံုးမသာျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း စသည္ျဖင့္ အခံခက္တဲ့ စိတ္ဆင္းရဲကတစ္မ်ိဳး၊ ဒီ ကိုယ္ဆင္းရဲနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲကို ဒုကၡ ဒုကၡလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႕သ
ေဘာကလည္း အခံရခက္တဲ့ ဆင္းရဲပဲ။ သူ႕အမည္ကလည္း ဒုကၡဆင္းရဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡဒုကၡ
လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဆင္းရဲသေဘာရွိတဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲကိုေတာ့ လူတိုင္းလူ
တိုင္းက ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ထဲစိတ္ထဲ၌ မခံသာတဲ့ ဆင္းရဲကို ဒုကၡဒုကၡလို႔ ေခၚပါတယ္။

အဟိရိကအေၾကာင္း (ကိုယ့္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅)

အဟိရိကအေၾကာင္း

မရွက္ျခင္းသေဘာသည္ အဟိရိကတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ "အဟိရိက-မရွက္စြတည့္"ဟု ဆိုခဲ့သည္။ အကုသိုလ္ဒုစ႐ိုက္ဟူသမွ် မစင္ဘင္ပုပ္ႏွင့္တူ၏။ အဟိရိကကား ရြာဝက္ႀကီးႏွင့္တူေလသည္။
ခ်ဲ႕ဦးအံ့-မစင္သည္ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ေကာင္း၏၊ မေတာ္တဆ လူးမိျပန္လွ်င္ ပရိသတ္အလယ္မွာ ရွက္ဖြယ္ရာႀကီးတည္း၊ သို႔ေသာ္ မစင္ကို အမြန္ျမတ္အစာဟုထင္ေနေသာ ရြာဝက္ႀကီးသည္ကား ထိုမစင္ကို မစက္ဆုပ္ မရြံရွာ၊ မစင္လူးေနရမွာလည္းမရွက္၊ မစင္ထဲ၌လူးကာလွိမ့္ကာ မစင္မ်ားမ်ားစားရသည္ကိုပင္ ဂုဏ္တစ္မ်ိဳးတက္သည္ဟု မွတ္ထင္ေလသည္။

ထို႔အတူ ပါဏာတိပါတ စေသာ ဒုစ႐ိုက္တရားစုသည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ သေဘာျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ အင္မတန္ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ေကာင္း၏၊ မေတာ္တဆ ျပဳမိျပန္လွ်င္လည္း သူေတာ္စင္ပရိတ္သတ္တို႔၏ အလယ္မွာရွက္ဖြယ္သာ ျဖစ္၏၊ သို႔ေသာ္ အဟိရိကသေဘာထား ထိုဒုစ႐ိုက္တို႔ကို စကဆုပ္ရြံရွာျခင္းလည္း မရွိ၊ မျပဳမိေသာ္လည္း မရွက္တတ္ေခ်၊ စင္စစ္မွာ အဟိရိကသမား အရွက္မရွိသူမ်ားအလယ္၌ ဒုစ႐ိုက္မ်ားမ်ား ျပဳႏို္င္သည္ကိုပင္ "ႀကီးက်ယ္ေသာ ဂုဏ္တစ္မ်ိဳး"ဟု မွတ္ထင္ေနေလသည္။

ေမာဟျဖစ္လွ်င္ ဤအဟိရိက သေဘာလည္းပါဝင္လာသျဖင့္ ပညာရွိမ်ားကင္ ဒုစ႐ိုက္မႈကို မရွက္တမ္း ျပဳမိၾကေလသည္၊ ဤစကား မွန္-မမွန္ ပညာရွိအေခၚခံရသူကိုယ္တိုင္ပင္ ကိုယ္ေတြ႕အမႈမ်ားျဖင့္ စဥ္းစား၍ ၾကည့္ၾကပါေလ။

ေမာဟအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၄)

ေမာဟ ၂-မ်ိဳး

မသိတတ္ျခင္းသေဘာသည္ ေမာဟတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “မသိတတ္ဘိ-ေမာဟသိေလာ့”ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ထုိေမာဟသည္ အႏုသယေမာဟ၊ ပရိယု႒ာေမာဟ ဟု ၂-မ်ိဳးရွိ၏။ အႏုသယဟူေသာ ပါဠိသည္ ၿငိမ္၀ပ္ျခင္း၊ ကိန္းေအာင္းေနျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရွိ၏။ ပရိယု႒ာန-ဟူေသာ ပါဠိကား ထၾကြျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သတၱ၀ါတုိ႔၏ သႏၱာန္တြင္ အစဥ္တစိုက္ လုိက္ပါေနေသာ ေမာဟသည္ အႏုသယေမာဟမည္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ႏွင့္ တြဲဖြက္၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေမာဟသည္ ပရိယု႒ာနေမာဟ မည္၏။

အႏုသယေမာဟ

အဆိပ္ပင္၌ အဆိပ္သီးမ်ားကို သီးေစႏုိင္ေသာ ဓာတ္သတၱိပါရွိသကဲ့သို႔ ထုိ႔အတူသတၱ၀ါတုိ႔ သႏၱာန္၌ သိထုိက္ေသာ တရားမ်ားကို မသိေအာင္ ဖံုးကြယ္တတ္ေသာ ဓာတ္သတၱိတစ္မ်ိဳး ပါရွိေလသည္။ ထိုဓာတ္သတၱိကို အႏုသယေမာဟ ဟုေခၚ၏။ ဤအႏုသယေမာဟ၏ ဖံုးကြယ္ထားမူေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ သေဘာတို႔ကိုလည္း နစ္နစ္ေနာေနာ မသိၾက၊ သစၥာေလးပါးကိုလည္း ထိထိမိမိ မသိၾက၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကိုလည္း တပ္တပ္ထင္ထင္ မသိျမင္ၾကေခ်။

ေစတသိက္အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၃)

ေစတသိက္က စိတ္ကိုျခယ္လွယ္ပံု 

စိတ္အေၾကာင္းကို ျပရာ၀ယ္ “စိတ္ေကာင္း, စိတ္ဆုိး”ဟု ျပခဲ့ပါျပီ။ သို႔ေသာ္ စိတ္သည္ အာရုံကို သိဖုိ႔ရန္ကိစၥ တစ္ခုသာ ရွိေသာေၾကာင့္ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ အေကာင္းအဆုိး မကြဲျပားနုိင္ေခ်။ ေစတသိက္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ အတူျဖစ္ရေသာေၾကာင့္ ထုိေစတသိက္အမ်ား၏ အေကာင္းအဆုိး လုိက္၍ စိတ္သည္လည္း စိတ္ေကာင္း စိတ္ဆုိး ျဖစ္ရေပသည္။ “စိတ္ေကာင္းစိတ္ဆုိး ၂-မ်ိဳးကြဲဖုိ႔ရန္ ယွဥ္ဖက္ ေစတသိက္မ်ားက ျခယ္လွယ္၍ ထားၾကသည္”ဟု ဆုိလုိသည္။

ဥပမာ-ေရသည္ ပင္ကိုအေနအားျဖင့္ အေရာင္တစ္မ်ိဳးတည္းသာ ရွိေသာ္လည္း ေဆးနီ၊ ေဆး၀ါ၊ ေဆးျပာ၊ ေဆးနက္တုိ႔ႏွင့္ ေရာစပ္မိေသာအခါ၌ ေရနီ၊ ေရ၀ါ၊ ေရျပာ၊ ေရနက္ ျဖစ္ရေတာ့သကဲ့သို႔တည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေကာင္းစိတ္ဆုိးဟု နားလည္ဖုိ႔ရာ ေစတသိက္တုိ႔၏ အေၾကာင္းကိုလည္း ဆက္လက္၍ ေလ့လာသင့္ၾကေပသည္။

စိတ္အေၾကာင္း (ကိုယ့္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂)

 

အာရုံကို သိတတ္ေသာ သေဘာသည္ စိတ္

ငါတုိ႔သည္ ဟိုဟာသိ သည္ဟာသိႏွင့္ အခ်ိန္ရွိသမွ် အာရုံေတြကို သိေနၾကသည္။ ထုိသို႔ အာရုံေတြကို သိတတ္ေသာ သေဘာကို “စိတ္” ဟုေခၚသည္။ “သိ” ဆုိေသာ္လည္း ဉာဏ္ျဖင့္သိေသာ အသိမဟုတ္၊ အာရုံကို ရေအာင္ ယူႏုိင္ျခင္းကိုပင္ “အသိ” ဟုေခၚသည္။

အာရုံ ၆-ပါး၊ အသိ ၆-မ်ိဳး ၁။ အဆင္း အေရာင္ဟူသမွ် = ရူပါရုံ ၂။ အသံ ဟူသမွ် = သဒၵါုရုံ ၃။ အနံ႔ ဟူသမွ် = ဂႏၶာရုံ ၄။ အရသာ ဟူသမွ် = ရသာရုံ ၅။ အေတြ႕ ဟူသမွ် = ေဖာာ႒ဗၺာရုံ ၆။ ၾကြင္းေသာ သိဖြယ္ဟူသမွ် = ဓမၼာရုံ

ရူပါရုံကို ျမင္ေသာအခါ၊ ျမင္သိ - သိေသာစိတ္ ျဖစ္၏။ သဒၵရုံကို ၾကားေသာအခါ၊ ၾကားသိ - ၾကားေသာစိတ္၊ ဂႏၶာရုံကို နံေသာ၊ ေမႊးေသာအခါ နံသိ၊ ေမႊးသိ - သိေသာစိတ္၊ ရသာရုံကို အရသာခံေသာအခါ၊ အရသာသိ - သိေသာစိတ္၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ေတြ႕ထိရေသာအခါ၊ အေတြ႕အထိ သိ - သိေသာစိတ္၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ေတြ႕ထိရေသာအခါ၊ အေတြ႕အထိ သိ - သိေသာစိတ္၊ ထုိအာရုံငါးပါးႏွင့္တကြ ၾကြင္းေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို သိေသာအခါ ဆုိင္ရာကို သိေသာစိတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ဤသို႔ ဆုိင္ရာအာရုံကို ရေအာင္ယူႏုိင္ျခင္းသည္ စိတ္၏ သိျခင္းပင္တည္း။

ပရမတၳဟူသည္ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ ( ၁ )

ပရမတၳတရား ၄-ပါး 

ပရမတၳဆုိသည္မွာ ပါဠိစကားတည္း။ ျမန္မာလုိ “ျမတ္ေသာအနက္သေဘာ” ဟုဆိုလိုသည္။ “ျမတ္”ဆုိသည္မွာလည္း “မြန္ျမတ္ - ျမင့္ျမတ္ - ေကာင္းျမတ္” ဆိုေသာ အျမတ္ မဟုတ္၊ ပင္ကိုသေဘာအတုိင္း မေဖာက္ျပန္ မေျပာင္းလဲဘဲ ခုိင္ျမဲတည့္မတ္ေသာ အျမတ္တည္း။ (ပရမ = ျမတ္ေသာ + အတၳ= အနက္သေဘာ၊ ပရမတၳ = ျမတ္ေသာ အနက္သေဘာ။ ဤပရမတၳသေဘာကို “ပရမတ္” ဟုလည္း ေခၚ၏) ထုိပရမတၳတရားကား - စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္ အားျဖင့္ ၄-ပါးရွိသည္။


မေဖာက္ျပန္ပံု 

ေစတသိက္တရားတို႔၌ ေလာဘ ေဒါသမ်ား ပါရွိ၏၊ ေလာဘသည္ လုိခ်င္ျခင္းသေဘာ၊ ေဒါသကား ခက္ထန္ျခင္း သေဘာပင္တည္း။ ေလာဘသည္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္း၏ သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူယုတ္မာ သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေခြးသႏၱာန္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ လိုခ်င္ေသာ သေဘာမွ ေဖာက္ျပန္ျခင္း၊ ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေခ်။ ထုိ႔အတူ ေဒါသ၏ ခက္ထန္ျခင္း သေဘာလည္း မည္သူ႔ သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ မေဖာက္ျပန္ မေျပာင္းလဲေခ်။ အျခားေသာ ပရမတၳတရားတုိ႔ မေျပာင္းလဲၾကပံုကိုလည္း ဤနည္းအတုိင္းသိပါ။

ဤသို႔လွ်င္ ပရမတ္သေဘာတုိ႔သည္ မ်က္ႏွာၾကီးငယ္ ေရြးခ်ယ္လုိက္စားျခင္း မရွိဘဲ မူရင္းအတုိင္း ထင္ရွားျမဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိ သူတစ္ပါးတုိ႔၏ စိတ္ေနစိတ္ထားကို အမွန္အတုိင္း သိႏုိင္ဖုိ႔ရာ ယခုလမ္းညႊန္ျပမည့္ ပရမတ္သေဘာမ်ားကို ၾကိဳၾကိဳးစားစား ေလ့လာသင့္ၾကပါသည္။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၄၈) နိဂံုးခ်ဳပ္လကၤာ

နိဂံုးခ်ဳပ္လကၤာ

က်မ္းၿပီးမွတ္ထံုး, ကမၸတ္ဖံုး၍, နိဂံုးအခန္း, လက္႐ံုးတန္းပိမ့္၊  …ေခတ္ဆန္းခုေႏွာင္း, လူအေပါင္းကား, မေကာင္းကုိးကြယ္, ေကာင္းကုိးကြယ္ဟု, ညာဘယ္မျခား, မျပဳျငားဘဲ, စဥ္းစား ေ၀ဖန္, က်ိဳးရွိတန္မွ, ေလ်ာ္ကန္႐ံုမွ်, ကုိးကြယ္ၾကလိမ့္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ, သာသနာကုိ, ေကာင္းစြာႀကိဳတင္, မျပဳျပင္ေသာ္, အျမင္မွိန္ေမွး, အထင္ေသး၍, ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ, အျဖာျဖာႏွင့္, ဘာသာ၀ါဒ, ဟူသမွ်တုိ႔, စစကုန္သုဥ္း, ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းလိမ့္။

ထြတ္ဘုန္းသာသနာ, မွိန္ေသာခါ၀ယ္, ေထြရာေကာင္းႏုိး, ၀ါဒမ်ိဳးျဖင့္, အက်ိဳးမတည့္, ျဖစ္ျပန္ခဲ့မူ, တကဲ့ တုိင္းႀကီး, ျပည္အနီး၌, တုိင္းသီး ျပည္နယ္, မ်က္ႏွာငယ္လိမ့္။

သုိ႔ႏွယ္ေၾကာင္းရာ, စုေပါင္းကာျဖင့္, ေကာင္းစြာေျမာ္ညႇိ, ဆင္ျခင္မိ၍, တုိ႔၏နယ္ေျမ,  တုိ႔အေမြႏွင့္,  တုိ႔ေမဘာသာ,  သာသနာကုိ, တုိ႔သာ ၾကံ႕ၾကံ႕, ေစာင့္ေရွာက္အံ့ဟု, ခံ့ခံ့မားမတ္, စိ္တ္ထား ျမတ္ျဖင့္, နာဂတ္သာသနာ, ေရးအရာကို, ေတြးကာသုိက္ၿမိဳက္, ေရးသားလုိက္၏။

သိထုိက္သိိရာ, သိၿပီးခါ၀ယ္, စဥ္လာထင္ျမင္, ျပင္ကာဆင္လ်က္, စည္ပင္သာယာ, သာသနာႏွင့္, ျမန္မာျပည္ေထာင္, တုိးတက္ေအာင္လွ်င္, ေခါင္းေဆာင္ေရွ႕သြား, ရွင္လူမ်ားတုိ႔, ခဲြျခား ေမတၱာ, မထားပါဘဲ, မ်ားစြာခုိသင္း, ငံုးခပင္းတုိ႔, မႂကင္းကုိယ္စီ, ပုိက္ကိုခ်ီသုိ႔, ညီညီႀကိဳးကုတ္, အားသြန္ထုတ္က, ဗုဒၶသာသနာ, ျပည္ျမန္မာသည္, ကမၻာထုတ္ခ်င္း ထြင္းလိမ့္ေသာ၀္။    ။

အနာဂတ္သာသနာေရးၿပီးၿပီ။

ဘုရားေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ေတာင္းေသာဆုေတာင္းမ်ား။

       ဘုရားေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ေတာင္းေသာဆုေတာင္းမ်ားမွာ======
       ဤသည့္ပုည၊ ကုသလေၾကာင့္၊ အမတေခမံ၊ ျပည္နိဗၺာန္သို႔၊ လ်င္ျမန္ထုတ္ေခ်ာက္၊ ေရာက္ေစေသာ္။
     ဤသည့္ပုည၊ ကုသလေၾကာင့္၊ အမတေခမံ၊ ျပည္နိဗၺာန္သို႔၊ လ်င္ျမန္ထုတ္ေခ်ာက္၊ မေရာက္ေသးျငား၊
ဘ၀မ်ားစြာ၊ ျဖစ္ေသာခါ၀ယ္.........

၁။  အကုသိုလ္ဆယ္ပါး၊ မပြားဒုစရိုက္၊ ကိုယ္၌မီးႀကီး၊ ဖ်က္ဆီးတတ္ျငား၊ ဤသံုးပါးကို၊ ေရွာင္ရွားၾကဥ္ဖဲ၊
     ဆက္တိုက္လြဲ၍၊ စြန္႔ရွဲပစ္ခြါ၊ ႏိုင္ေစေသာ္။
၂။  ကုသိုလ္ဆယ္ပါး၊ တရားသုစရိတ၊ သတၱအေက်ာ္၊ ခုႏွစ္ေဖၚႏွင့္၊ သူေတာ္ဥစၥာ၊ မွန္စြာတရား၊
     ရွစ္ပါးမဂၢင္၊ ၿမဲပင္စြဲေန၊ မေသြဥပါယ္၊ သံုးဆယ္ရွစ္ျဖာ၊ မဂၤလာကို၊ မကြာကိုယ္၌၊ ၿမဲေစေသာ္။
၃။  အပါယ္ေလးပါး၊ မလားငရဲ၊ ဆင္းရဲတစိ၊ မရွိေရာဂါ၊ ရွင္းရွင္းကြာ၍၊ အဌာရသ၊ သိပၸမလြတ္၊
     ၾကြင္းမဲ့တတ္သား၊ ပိဋကတ္ေဗဒင္၊ သင္သင္ရာရာ၊ ျမင္ကာၾကားကာ၊ အရာရာကို၊ မၾကာခဏ     
     တတ္ေစေသာ္။
၄။  အမ်ိဳးေကာင္းသား၊ ေက်ာ္ထင္ရွားလ်က္၊ ေယာက္်ားစင္စစ္၊ ဆက္တိုင္းျဖစ္၍၊ အျပစ္မ်ားစြာ၊
     ငါးျဖာရန္သူ၊ မျပဳ၀ံ့ေရွာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္၊ အေလာင္းတကာ၊ ေတာင္းကုန္ရာသား၊ ပတၳနာဆု၊
      အာယု၀ဏၰ၊ သုခဗလ၊ ပဋိဘာန၊ ဘ၀မျခား၊ စက္ေလးပါးႏွင့္  ျငားေစေသာ္။
၅။  ဘုန္းသမၻာႏွင့္၊ ပညာျပည့္စံု၊ ကံုလံုဥစၥာ၊ လွဴဒါေ၀ငွ၊ ဒသပါရမီ၊ အညီျဖည့္စြမ္း၊ နိဗၺာန္လမ္းကို၊
     တန္းတန္းမတ္မတ္၊ မခၽြတ္လ်င္ေဆာ၊ ေရာက္ေစေသာ္။ ။
{၁၉၈၃-ခုႏွစ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႕ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမွဳစာေမးပြဲ သင္ခန္းစာမွ
 ေကာက္ႏုတ္ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။}
   (မွားယြင္းမွဳမ်ားရွိေသာ္ အစဥ္သနားေသာအားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
                    ဦးခိုက္ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ဘုရား)

     ဦးသိန္းေ၀။
           http://www.facebook.com/damanadi.tk
          http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။

သာသနာေတာ္အတြက္ လူေကာင္းလူေတာ္မ်ား ေပၚထြက္လာေရး။

       ပညာတတ္ေသာ္လည္း ကိုယ္က်င့္တရား မရွိပါက လူေတာ္လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါ။
သို႔ျဖစ္၍ ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ အထူးလိုအပ္လွေသာ  အေျခခံ ကိုယ္က်င့္တရားကို ငယ္ရြယ္ႏုနယ္စဥ္မွ
စ၍ လိုအပ္ပါသည္။

         ဘုရားအေပၚ  ေလးနက္ေသာ ယံုၾကည္မွဳ၊  တရားအေပၚ  ခိုင္ၿမဲေသာ ယံုၾကည္မွဳ၊  သံဃာအေပၚ
ၾကည္လင္ေသာ ယံုၾကည္မွဳ ရရွိဖို႔ လိုပါသည္။ ရတနာသံုးပါး အေပၚ၌ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ သက္၀င္ယံုၾကည္မွဳ ရွိသူ
သည္ ကိုယ္က်င့္တရားရွိသူ ျဖစ္လာႏိုင္ရံုမွ်မက ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ စပ္ေသာ  ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထံုးစံ
တို႔ကိုလည္း ျမတ္ႏိုးသူ ျဖစ္လာမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
         ယခုအခါ၌ ကိုယ္က်င့္တရား မဲ့သူမ်ား၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳႏွင့္ ဖီလာေနထိုင္  က်င့္ႀကံသူမ်ားသည္
ရတနာသံုးပါး အေပၚ၌ သိရွိနားလည္ သက္၀င္ယံုၾကည္မွဳ နည္းပါးေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႕ရွိ ႏိုင္ၾကပါသည္။
အမွန္စင္စစ္ ယင္းကဲ့သို႔ ဘာသာယဥ္ေက်းမွဳ အသိဉာဏ္ အေျခခံ မရွိရွာၾကသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ယခု
လို အက်င့္စာရိတၱ ဆုတ္ယုတ္မွဳမ်ား ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤအခ်က္ကို အဓိက အေရးတႀကီး ျပဳ
ျပင္ရန္ လိုအပ္ေနပါသည္။
         အခ်ိဳ႕  မိဘ၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက “ ခုကာလ ကေလးသူငယ္ေတြ ေပါ့ေပါ့ေန၊   ေပါ့ေပါ့စားေတြ၊
မႀကိဳးစားခ်င္ၾကဘူး၊ လိုခ်င္စိတ္ မရွိၾကဘူး ” စသည္ျဖင့္ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ ေျပာတတ္ၾကပါသည္။  “ ေခတ္ႀကီး
ကိုက လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ”  ဟူ၍လည္း လက္ေျမွာက္အရွံဳးေပး ထြက္ေျပးလိုၾကသည္။ ဤသည္တို႔မွာ မိမိ၏
မေအာင္ျမင္မွဳကို ကာကြယ္လိုမွဳေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
         လူငယ္လူရြယ္တို႔သည္ လူ႕ဘ၀ ပမာဏပ်ိဳးခါစ အခ်ိန္ပိုင္းျဖစ္၍ သူတို႔အဖို႔ ေတြ႔သမွ်၊ ၾကားသမွ်၊
အသစ္ေတြ  အဆန္းေတြခ်ည္း   ျဖစ္ေနေပသည္။  သူတို႔ မသိ မျမင္  မၾကားဖူးေသာ  အရာတို႔ကလည္း
အသေခ်ၤ အနႏၱ ရွိေနေသးသည္ကို သတိျပဳရမည္။ မိမိက လူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္၍ သိရ၊ ၾကားရမွဳေတြ ရိုးေန
သျဖင့္  လူငယ္လူရြယ္တို႔အားလည္း  မိမိလို  သေဘာထားကာ  သမန္ကာလ်ံကာ   ေျပာတတ္ၾကသည္။
သမန္ကာလ်ံကာ သင္တတ္ၾကသည္။ ဤသို႔ ျပဳလုပ္ေသာအခါ လူငယ္တို႔၏ ခ်င္ရဲမေျပ ေတာ့ေပ။
        လူ႕ဘ၀ပဏာမပ်ိဳးစ လူငယ္လူရြယ္တို႔အား သြန္သင္ရာ၌ နားလည္လြယ္ သေဘာေပါက္ေစရန္=
၁။ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ရတနာသံုးပါး။ ။ ဗုဒၶဘာသာဆိုလွ်င္ လူျဖစ္ေစ၊ ရွင္ျဖစ္ေစ၊ ရတနာသံုးပါး အေပၚ၌
အေလးအနက္  သက္၀င္ ယံုၾကည္မွဳ ရွိေနဖို႔ လြန္စြာလိုအပ္ေပသည္။  အထူးသျဖင့္   မိမိ၏ ဗုဒၶျမတ္စြာ
ဘုရား အေပၚ၌  အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ခ်က္ ရွိေနရေပမည္။ သို႔မွသာ သာသနာေရး၌ ခိုင္ၿမဲမည္  ျဖစ္ေပ
သည္။ ဤကဲ့သို႔ ခိုင္ၿမဲေစရန္မွာ ကေလးဘ၀ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ဗုဒၶဘာသာကို အရိုးစြဲသြားေအာင္
သင္ၾကားေပးဖို႔  လိုအပ္ေပသည္။  ယခုေခတ္တြင္  ေရွးေခတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သင္ခန္းစာမ်ား   တိမ္
ေကာလာသည့္အတြက္  ဗုဒၶဘာသာ  အေျခမခိုင္သူမ်ား မ်ားျပားလာျခင္း   ျဖစ္ေပသည္။   ထို႔ေၾကာင့္
ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ရတနာသံုးပါး အေၾကာင္းကို ေလ့လာသင္ၾကားရမည္ ျဖစ္ေပသည္။
၂။ လိမၼာဖြယ္ရာ ဆံုးမစာမ်ား။ ။ ဆံုးမစာမ်ားသည္  ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳ ပင္စည္ႀကီး၏   ေရ
ေသာက္ျမစ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ယဥ္ေက်းလိမၼာေသာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေရးအတြက္ အေရး
ပါးဆံုးေသာ သင္ခန္းစာမ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။
၃။ ဘ၀ေရးရာ သိစရာမ်ား။ ။ ေလာကနီတိကို ယခုေခတ္ လူငယ္ပိုင္း၌ သင္ၾကားဖူးသူ  နည္းပါးလာၿပီ
ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ေလာကသားမ်ားကား ျဖစ္ၾကေပ၏။ ေလာကသားမ်ား ျဖစ္ၾကပါလ်က္
ေလာက၏နီတိ (သို႔မဟုတ္) ေလာက၏လမ္းညႊန္ကို မသိၾကျခင္းသည္ကား ကြယ္ျခင္း၊ ကန္းျခင္းတမ်ိဳး
ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဘ၀ေရးရာ သိစရာမ်ားကို တစုတရံုးတည္း သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္ ေလာကနီ
တိကို သင္ၾကားဖို႔ လိုေပသည္။ ေလာကနီတိတတ္သူသည္ ေလာက၌ ေနတတ္သူ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
         ဗုဒၶဘာသာသည္ သေဘာတရား၌  အေလးအနက္ တည္ေဆာက္ထားေသာ    ဘာသာျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္၍  အေျခခံ ေကာင္းေကာင္းရေစရန္ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ
တရားေတာ္မ်ားကို ေလ့လာရန္ လိုအပ္၏။ထိုသို႔ေသာ အေျခခံေကာင္းကို ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ထိေတြ႕
လာလွ်င္ အထံုပါရမီျဖစ္ၿပီး ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ ပိုမိုရင့္က်က္ လာႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
         လူငယ္လူရြယ္၊ ရင္ေသြးငယ္မ်ား ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ ဗုဒၶတရားေတာ္ႏွင့္အညီ  ကိုယ္က်င့္တ
ရားေကာင္းမြန္ၿပီး လူေတာ္လူေကာင္း ျဖစ္လာေစရန္ မိမိတို႔က၀ိုင္း၀န္း  ႀကိဳးပမ္းျခင္းျဖင့္  ဆႏၵျပည့္ၿပီး
ဗုဒၶဘာသာ သာသနာေတာ္အတြက္ လူေကာင္းလူေတာ္မ်ား ေပၚထြက္လာမည္ ျဖစ္ပါသတည္း။ ။
{ ၁၁-၁-၁၉၈၃ အဂၤါေန႔၊ ပညာေရးအဖြဲ႔ငယ္ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႕၏  ဆရာမ်ားအတြက္
  မွာထားခ်က္မွ ေကာက္ႏုတ္ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }
    (မွားယြင္းမွဳမ်ားရွိေသာ္ အစဥ္သနားေသာအားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
                    ဦးခိုက္ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ဘုရား)

     ဦးသိန္းေ၀။
           http://www.facebook.com/damanadi.tk
          http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။

Posted by ဦးသိန္းေ၀ at 5:29 AM

ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ဓမၼမွတ္ေက်ာက္။

         ရွင္ဥပါလိမေထရ္ကို ေဟာၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဓမၼမွတ္ေက်ာက္ တစ္ခုကေတာ့ =
၁။ ဧကႏၱနိဗၺိဒါယ။  ။ သခၤ ါရတရားေတြအေပၚမွာ သာယာစရာဆိုတာ မေတြ႕ေတာ့ဘဲနဲ႔ သံသ
          ရာ၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီးကို ၿငီးေငြ႕လာမယ္။ ၿငီးေငြ႕မွဳကို မျဖစ္ေစဘူးဆိုရင္ ကိုယ္က်င့္ေန
          တဲ့ တရားဟာ တရားစစ္မဟုတ္ေသးဘူး။

၂။ ၀ိရာဂ        ။  ။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတဲ့ တရားေတာ္ဟာ ကာမဂုဏ္အာရံုဆိုတဲ့ တပ္
           မက္မွဳေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားရမယ္။ သံသရာမွာ တြယ္တာမွဳေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားရ
           မယ္။  ေနာက္ဆံုး ကင္းသြားႏိုင္တဲ့ အေနအထားရွိရမယ္။ က်င့္ေလေလ တပ္မက္မွဳ
           တြယ္တာမွဳေတြ ေလ်ာ့လာေလေလ ျဖစ္ရမယ္။
၃။ နိေရာဓ     ။  ။ ကိေလသာဆိုတဲ့ ေလာဘေတြ ေဒါသေတြ မာန္မာနေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားရ
           မယ္။ မၿငိမ္းဘဲနဲ႔တိုးလာတယ္ဆိုရင္ တရားဟာ တရားစစ္တရားမွန္မဟုတ္ေသးဘူး၊
           ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ မာန္မာနေတြ တက္လာတာဟာ တရားစစ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေတြမျဖစ္
           ေအာင္ ဖယ္ရွားပစ္မွ တရားစစ္ျဖစ္ပါမယ္။
၄။ ဥပသမ    ။  ။ တရားတစ္ခုဟာ က်င့္ႀကံလိုက္တာနဲ႔ ၿငိမ္းေအးသြားတယ္၊ တရားကို အ
           ေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ပူပင္တာေတြ ေသာကေတြ နည္းသြားတယ္၊ ဘယ္လို
           ျပႆနာမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႕ေတြ႕ စိတ္ထဲမွာ မပူပင္ေတာ့ဘူး၊ ၿငိမ္းေနတယ္၊ တရားႏွလံုးသြင္း
           ၿပီး ေနႏိုင္တယ္။
၅။ အဘိညာ  ။  ။ သိျမင္မွဳေတြက ထူးျခားလာတယ္၊ အရင္ကသိျမင္မွဳေတြနဲ႔ မတူဘူး၊ ရွင္း
          ရွင္းလင္းလင္း သိလာတယ္၊ ဒုကၡသစၥာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္ႀကီး သိလာတယ္။
          နိဗၺာန္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလာတယ္၊ အဘိဉာဥ္ဆို
          တဲ့ ထူးျခားတဲ့ အသိဉာဏ္ကို ရတယ္။
၆။ သေမၺာဓ ။  ။ သစၥာေလးပါးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သိလာတယ္၊ အဲဒီလို ထူးျခာတဲ့ဓမၼ အသိ
          ေတြ ျဖစ္လာၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ တရားအသိ မရွိတုန္းက တစ္မ်ိဳး၊ တရားအသိ ရွိၿပီးတဲ့အ
         ခ်ိန္က တစ္မ်ိဳးဆိုၿပီး ေျပာင္းလဲလာတယ္။ အခ်ိဳးအစားက ဒီအတိုင္းပဲဆိုရင္ တရားမ
         ရေသးဘူးလို႔ မွတ္ရမွာပဲ။ အခ်ိဳးအစားေတြ ေျပာင္းသြားၿပီ၊ သိမ္ေမြ႕လာတယ္၊ ႏူးညံ့
         လာတယ္၊ အေျပာအဆိုေတြကလည္း အင္မတန္ ယဥ္ေက်းလာတယ္။
၇။ နိဗၺာနာယ။  ။ နိဗၺာန္ကို လက္ရွိေတြ႕သြားတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ရွိရမယ္။ ဒါ အဆင့္အလြန္
         ျမင့္သြားၿပီေပါ့။ ဘုရားတရားေတာ္ ေဆာင္ၾကဥ္းသြားတာက သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡ သခၤ ါရ
         တရားေတြကို ၿငီးေငြ႕လာတဲ့သေဘာ ရွိရမယ္။ ဒီတရား က်င့္လိုက္တဲ့အခါ ခါတိုင္းလို
         ကာမဂုဏ္ အာရံုေတြနဲ႔ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ တရားကိုသိရင္ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲ
         သြားတယ္။ အရင္တုန္းက ပြဲႀကိဳက္တယ၊္ အခု ပြဲမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းက အ
         ရပ္ထဲမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာတယ္၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာတယ္၊
         အခု အဲဒီလို မေျပာေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းက သံေယာဇဥ္ေတြ သိပ္ႀကီးတယ္၊  အခု
         ေတာ့ သိပ္မထားေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို ကြဲျပားျခားနားမွဳေတြ ရွိလာလို႔ရွိရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာက
         တကယ့္တရားစစ္လို႔ ေဟာၾကားထားပါတယ္။
       ဒါေၾကာင့္မို႔ တရားဓမၼ ေလ့လာ က်င့္ႀကံ အားထုတ္ ေနၾကေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြတို႔ကလည္း
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ နိဗၺာန္သို႔ ရေရာက္ႏိုင္ရန္မွာ    ျမတ္စြာ
ဘုရားေဟာၾကားထားေသာ တရားဓမၼမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔   နားလည္သေဘာေပါက္ၾကၿပီး
ဓမၼမွတ္ေက်ာက္ကို ကိုယ္စီေဆာင္ကာ က်င့္ႀကံႏိုင္ၾကလ်က္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ကိုယ္စီ  ကိုယ္ငွ
မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။
{သကၠရာဇ္ ၁၃၇၁ ခုႏွစ္၊ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၇ ရက္ေန႔၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး၊ မံုရြာၿမိဳ႕၌၊
   ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ဓမၼမွတ္ေက်ာက္ တရားေတာ္ကို
    ကိုးကား ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }
     (မွားယြင္းမွဳမ်ားရွိေသာ္ အစဥ္သနားေသာအားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
                    ဦးခိုက္ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ဘုရား)

     ဦးသိန္းေ၀။
           http://www.facebook.com/damanadi.tk
          http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရန္ ကုသိနာရံုသို႔ ၾကြျခင္းအေၾကာင္း ၃ ပါး။

၁။ မဟာသုဒႆနသုတ္ ေဟာေတာ္မူလိုေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း။
၂။ သုဘဒၵရဟန္း  ရဟႏၱာျဖစ္လတၱံကို သိေတာ္မူျခင္း။
၃။ ဓာတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ၇ -ျပည္ေထာင္ မင္းတို႔ စစ္ျဖစ္မည့္အေရးကို ဆရာေဒါနပုဏၰားက

    စစ္မျဖစ္ေအာင္ တားႏိုင္မည္ကို သိျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
{ဒဂုန္-ဦးထြန္းျမင့္ တည္းျဖတ္ေသာ သုခမွတ္စုမွ တဆင့္ကူးယူေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }
      (မွားယြင္းမွဳမ်ားရွိေသာ္ အစဥ္သနားေသာအားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
                    ဦးခိုက္ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ဘုရား)

     ဦးသိန္းေ၀။
           http://www.facebook.com/damanadi.tk
          http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။

တန္ေဆာင္တိုင္ ေဆးေပါင္းခတဲ့ည

                 

 

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ႐ိုးရာအစဥ္အလာမ်ားစြာထဲမွ တစ္ခုျဖစ္ေသာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔တြင္ မဲဇလီပင္၌ ေဆးေပါင္းခသည္ဟု မွတ္ယူၾကကာ မဲဇလီဖူးကို ဟင္းခ်ဳိ ခ်က္ေသာက္ျခင္း၊ သုပ္စားျခင္း၊ တို႔ျမႇဳပ္စားျခင္းမ်ားသည္ အစဥ္အလာေကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ ပါဝင္ပါသည္။ ထိုအေလ့အထသည္ နကၡတၱ နယေဝဒပညာရွင္ႀကီး တို႔ ၏ ေကာင္းျမတ္ေသာ ေစတနာျဖင့္ ညႊန္ၾကား ခဲ့ သည္မွ ဆင္းသက္လာေသာအစဥ္အလာေကာင္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔တြင္ မဲဇလီပင္ ကို ေဆးေ ပါင္းခ သည္ဟု ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကျခင္းမွာ ခါးေသာအရသာတို႔သည္ ေဆးျဖစ္တတ္၏ ဟူ ေသာ ေဆးက်မ္းလာ ဓာတ္သေဘာအရေဝ ဒဆရာႀကီး မ်ားက ေရြး ခ်ယ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။

သက္ရွိသတၱဝါတု႔ိ၏ က်န္းမာၿပီး အသက္ရွင္သန္မႈတို႔မွာ ေတေဇာ ေခၚ အပူဓာတ္(မီးဓာတ္သည္ အဓိကအခန္းက႑မွ ပါဝင္ေန၏။ ေဆးပညာ သေဘာအရ ထိုေတေဇာ ဓာတ္ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈ အတြက္ ဝါေယာဓာတ္သည္ ေနာက္ကြယ္မွ ႀကိဳးကိုင္၍ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဝဒပညာရွင္တို႔က မဲဇလီကို ခါးေသာ အရသာႏွင့္ ေတေဇာဓာတ္၊ ဝါေ ယာဓာတ္ႏွစ္ပါးတို႔ စြမ္းအင္သတၱိ တုိ႔ကို ေပါင္းစပ္၍ အင္အားျဖည့္ကာ စားေသာက္အသုံးျပဳေစျခင္းျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ မဲဇလီသည္ ဝါေယာ(ေလ) ေတေ ဇာ (မီး ဓာတ္) ႏွစ္ပါးတို႔ ႀကီးမွဴး၍ ခါးေသာ အရသာရွိေသာ သစ္ပင္ေျမာက္ ျမားစြာတို႔ အနက္မွ မဲဇလီပင္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

နီ၀ရဏတရား (၆) ပါး ဆိုတာ

တရားအားထုတ္တဲ့အခါ နီ၀ရဏတရား(၆)ပါးက တရားအသိဥာဏ္ေတြမရႏိုင္ေအာင္၊ မတိုးတက္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ပိတ္ဆို႕ထားတတ္ပါတယ္။
ေရွ႕ပိုင္းနီ၀ရဏ(၅)ပါးကေတာ့ ၀ိပႆနာခဏိကသမာဓိျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ သမထအားထုတ္လို႕ဧကဂၢတာသမာဓိ ရေနတ့ဲအခ်ိန္ေတြမွာဖယ္ရွားထားႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ နံပါတ္(၆) အ၀ိဇၨာက ၀င္ေႏွာင့္ယွက္တတ္လို႕ တရားမရႈမွတ္ပဲၾကာရင္ေတာ့ အဲဒီနီ၀ရဏတရားေတြဟာ စိတ္ကိုညစ္ႏြမ္းေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ၾက
ျပန္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္ရႈမွတ္မႈသတိကေလးကို အခ်ိန္တိုင္းျမဲေနေအာင္ေန႕စဥ္ေလ့က်င့္ အားထုတ္ျပီး၊ နီ၀ရဏ တရားေတြကို မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္း
သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရပါမယ္။
စိတ္ကိုညစ္ႏြမ္းျပီး သစၥာတရားကိုမသိေစေအာင္ ပိတ္ဖုံးထားတတ္တဲ့ နီ၀ရဏတရား(၆)ပါးကေတာ့ -
၁။ ကာမစၦႏၵနီ၀ရဏ = အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ၊ ခံစားမႈ၊ ၾကံစည္မႈ အာရုံေတြအေပၚမွာ ႏွစ္သက္သာယာျပီး မခြဲခ်င္မခြာခ်င္ေအာင္ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းမႈေတြျဖစ္ပါတယ္။
၂။ ဗ်ာပါဒနီ၀ရဏ = စိတ္ထဲမွာ ပူေဆြးေသာကေတြျဖစ္ေပၚမယ္၊ ေဒါသေတြျဖစ္ေနမယ္၊ သူတစ္ပါးကို မေကာင္းျမင္၊ မေကာင္းၾကံ တဲ့စိတ္ေတြ လြမ္းမိုးၾကီးစိုးေန