ဣႆာ မစၦရိယ

ဣႆာ

ဣႆာဆိုတာ သူတစ္ပါးကို ဂုဏ္မျပဳႏိုင္တာ၊ အေကာင္းမေျပာႏိုင္တာ၊
ဣႆာရွိရင္ အေကာင္းမေျပာႏိုင္ဘူး၊
congratulations မလုပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။

လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္လာၿပီး စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ရလာတာကို
အျခားတစ္ေယာက္က မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး၊ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး၊
လူတစ္ေယာက္ ႀကီးပြားသြားရင္ မၾကည့္ႏိုင္ဘူး၊ မ႐ႈ႕စိမ့္ဘူး၊
မနာလို မ႐ႈစိမ့္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ Jealousy ေပါ့၊

ဒါကလည္း ေဒသနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး ျဖစ္တာမို႔ ေဒါသမူစိတ္မွာ ယွဥ္တယ္၊
စိတ္ဆိုးတာ မဟုတ္ဘူး၊ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ယုတ္တာ စိတ္ပုတ္တာ ျဖစ္တယ္၊
လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ေနလို႔ရွိရင္ မနာလိုျဖစ္တယ္၊
အေကာင္းမေျပာႏိုင္ဘူး၊
ဒါ ဣႆာပဲ။

မဂ္ႏွင့္ ေသာတာပန္

“မဂ္” ၏ အဓိပၸါယ္
ရႈမွတ္ပြားမ်ားေနရမွာက ေယာဂီတို႔ရဲ႕အလုပ္ပါ။ မဂ္ဖိုလ္ဆိုတာ သူ႔အခ်ိန္တန္ရင္ ရမွာပါပဲ။ မဂ္ရတယ္ဆိုတာ အလံုးၾကီး အခဲၾကီးရသလို ထင္မေနပါနဲ႕။
- လမ္းခရီးကို ေဟာတဲ့ မဂၢ သဒၵါက တစ္ခု၊
- မဂ္ဉာဏ္ကိုေဟာတဲ့ မဂၢ သဒၵါက တစ္ခု – စုစုေပါင္းႏွစ္ခု ရွိတယ္။
လမ္းခရီးကို ေဟာတဲ့ မဂၢ သဒၵါက “မ” ေရာ “ဂငယ္” ႏွစ္လံုးေရာ ႏွစ္ခုေပါင္းမွ လမ္းခရီးဆိုတဲ့အနက္ကို ေဟာႏိုင္တယ္။
မဂ္ဉာဏ္ကိုေဟာတဲ့ မဂၢ သဒၵါက်ေတာ့ “မ” ကလည္း အနက္တစ္မ်ိဳးကို ေဟာႏိုင္တယ္။ “ဂငယ္” ကလည္း အနက္တစ္မ်ိဳးကို ေဟာႏိုင္တယ္။
၀ိၿဂိဳဟ္ ဆိုလိုက္ေတာ့
“ကိေလေသ- မာေရတီတိေမာ
ဂစၦတီတိေဂါ – ေမာစေသာ ေဂါစာတိမေဂၢါ”
အဓိပၸါယ္က “မ” သဒၵါက ကိေလသာတို႔ကို သတ္ၿခင္း လို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္တယ္။
“ဂ” သဒၵါက လားၿခင္း ေရာက္ၿခင္း လို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္တယ္။
ႏွစ္ခုေပါင္းလိုက္ေတာ့ ကိေလသာတို႔ကို သတ္ၿဖတ္၍ သြားတတ္ေသာ္ေၾကာင့္ “မဂ္” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။

ေသာတာပန္ဟုတ္ မဟုတ္ တိုင္းတာေသာေပတံ

၁) ေအာက္ဆံုး ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ကို မိမိရတယ္ဆိုရင္ ကိေလသာအက်ယ္ ေထာင့္ငါးရာ အက်ဥ္း၁၀ပါးထဲက အယူမွားတဲ့ ဒိ႒ိနဲ႔ သို႔ေလာသို႔ေလာ ေတြးေတာယံုမွားၿခင္း ၀ိစိကိစာၦကိေလသာတို႔ ေသသြားရမယ္။ အၿမစ္ၿပတ္ေပ်ာက္သြားရမယ္။

ေသာတာပန္ ၿပႆနာ ရွင္းတမ္း

`ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က တရားတစ္ပုဒ္ေဟာၿပီးတိုင္း ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္သြားၾကရာ၌

(က) ယခင္ဘ၀က ေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီးသူမ်ား ပါ/မပါ။
(ခ) ဘ၀တစ္ခုမွ ေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီးသူမ်ား လက္ရွိဘ၀တြင္ မည္သို႔ ထူးျခားမႈရွိႏိုင္ပါသနည္း။
(ဂ) ယခင္ဘ၀က ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့၍ ယခုဘ၀ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္ ရဟႏၲာျဖစ္သြားေသာ သုတၱန္မ်ားရွိလွ်င္ ညႊန္ျပပါ-
ဦးေကာင္းမြန္

ေျဖ။ ။ ေရွဦးစြာ ေသာတာပန္ဟူေသာ ပုဒ္ကို ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။ ေသာတာပန္ဟူေသာ ပုဒ္သည္ ေသာတာပႏၷ-ဟူေသာ ပါဠိပုဒ္ကို ျမန္မာမႈျပဳထားေသာ ပါဠိသက္ေ၀ါဟာရျဖစ္၏။ ေသာတာပႏၷ-ဟူေသာ ပုဒ္သည္ သဒၵါနည္းအရ ေသာတႏွင့္ အာပႏၷ-ဟူေသာ ပုဒ္ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ထားျခင္း ျဖစ္၏။ ဤတြင္ ေသာတ-အရ သမၼာဒိ႒ိ-စေသာ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို ရ၏။ ထိုမဂၢင္ရွစ္ပါးသို႔ ေရွးဦးစြာ ေရာက္ေသာသူသည္ ေသာတာပႏၷ-မည္၏။

အနည္းငယ္ထပ္၍ ရွင္းရလွ်င္ `သ၀တိ သႏၵတီတိ ေသာေတာ= မဆုတ္နစ္ဘဲ တစ္စီးတည္း စီးသြားတတ္ေသာေၾကာင့္ ေသာတ-မည္၏။ ဤအလို ေရအလ်ဥ္ကို ရ၏။ ေသာေတာ ၀ိယာတိ ေသာေတာ= ေရအလ်ဥ္ႏွင့္တူေသာေၾကာင့္ ေသာတမည္၏။

ဤအလို အ႒ဂႋကအရိယမဂ္-ဟူေသာ မဂၢင္ရွစ္ပါး ျမတ္တရားကို ရ၏။ ဟိမ၀ႏၲာေတာင္မွ စ၍ စီးဆင္းလာေသာ ဂဂၤါျမစ္ေရသည္ ေနာက္ျပန္ ဆုတ္နစ္ျခင္း မရွိဘဲ သမုဒၵရာအထိ ေရာက္ေအာင္ ဆက္လက္စီးဆင္း သြားသကဲ့သို႔ သမၼာဒိ႒ိစေသာ မဂၢင္ရွစ္ပါး ျမတ္တရားသည္လည္း ေရွးဦးစြာ ျဖစ္ေပၚလာရာ ေသာတာပတၱိမဂ္ ခဏမွစ၍ သတၱိအင္းအား နည္းပါးဆုတ္နစ္ျခင္းမရွိ တဆင့္ထက္တဆင့္ ရင့္သထက္ရင့္ကာ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ သမုဒၵရာသို႔ ၀င္ေရာက္ေလေတာ့၏။

မည္သည့္ေသာတာပန္မ်ိဳးနည္း

ဆရာေတာ္တစ္ပါးက “အနာထပိဏ္သည္ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳလြန္းေသာ သဒၶါတရားေၾကာင့္ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ရုပ္တရား နာမ္တရားကို တကယ္မသိဘူး”ဟု ေဟာထားသည္ကို ၾကားနာရပါသည္။     ေသာတာပန္ဟူသည္ ရုပ္ႏွင့္နာမ္၏ သေဘာသဘာ၀တို႔ကို အေသအခ်ာ သိနားလည္၍ ဉာဏ္စဥ္အဆင့္ဆင့္ တက္ၿပီးမွ မဂ္ဉာဏ္ကို ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု မွတ္သားဖူးပါသည္။ အထက္ပါ ရုပ္နာမ္မသိေသာ ေသာတာပန္သည္ မည္သည့္အမ်ိဳးအစား ေသာတာပန္ျဖစ္သည္ကို သိလိုသျဖင့္ ျမတ္ပန္းရဂံုမွတဆင့္ ေမးခြန္းတင္အပ္ပါသည္။                             ဆရာကံ (အညာ)     “အနာထပိဏ္သည္ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳလြန္းေသာ သဒၶါတရားေၾကာင့္ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ရုပ္တရား နာမ္တရားကို တကယ္မသိဘူး”-ဟူရာ၌ ခိုင္မာေသာ အေထာက္အထား မရွိပါ။ အနာထပိဏ္သူေ႒း ဘုရားရွင္ႏွင့္ စေတြ႔သည့္အခ်ိန္ သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ကို နာရ၍ ေသာတာပန္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္မွတ္တမ္းကို ၾကည့္လွ်င္ပင္ သဒၶါတရားသက္သက္ေၾကာင့္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ပါသည္။ အနာထပိဏ္သူေ႒းသည္ ေယာက္ဖျဖစ္သူ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေ႒းအထံသို႔ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ေရာက္လာရာ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ လုပ္ေနၾကအလုပ္မ်ားကို ပစ္ထားကာ သူႏွင့္လာ စကားမေျပာႏိုင္ပဲ အခ်က္အျပဳတ္ကိစၥမ်ားကို စီမံကာ အလုပ္မ်ားေနေသာ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေ႒းကို “မဂၤလာပြဲအတြက္လား၊ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးကို ဖိတ္ထား သလား” စသည္ျဖင့္ ေမးျမန္းေလ၏။ ဘုရားရွင္ကို ပင့္ဖိတ္ထားေၾကာင္း ျပန္ေျပာရာ အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္လ်က္ “ဘုရား” ဟူေသာ အသံသည္ပင္လွ်င္ ၾကားရခဲေၾကာင္း ယခုသြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ ေမးျမန္းသည္တြင္ ယခုအခ်ိန္ မသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း မနက္ျဖန္မွ ဖူးေမွ်ာ္ဖို႔ရန္ ေျပာေလရာ ဘုရားရွင္ကို ဖူးျမင္ရေတာ့မည္ဟူေသာစိတ္ျဖင့္ အိပ္စက္ေလ၏။ ညအခါတြင္လည္း မိုးလင္းၿပီဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ထၾကည့္မိေလ၏။ မိုးေသာက္ယံတြင္ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ေလေတာ့၏။

“ဗုဒၶါနုႆတိဘာဝနာပြားမ်ားပုံႏွင့္ ပြားမ်ားရျခင္းအက်ဳိး”

 

လူတုိ႔သည္ နံနက္အိပ္ရာထခ်ိန္မွစ၍ ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္အထိ သားမယားကိစၥ၊ စီးပြားေရးကိစၥ၊ လူမႈေရးကိစၥ၊ တုိ႔၌သာ စိတ္သက္ဝင္နစ္ျမဳပ္ေနမႈမ်ားက မ်ား၏။ ထုိကိစၥတုိ႔ကုိ ၾကံစည္ေတြးေတာမႈ၊ ေအာက္ေမ့အမွတ္ရ ေနမႈမ်ားကသာမ်ား၏။ စင္စစ္ထုိအာရုံမ်ားသည္ ေလာဘ၊ ေဒါသတုိ႔က်က္စားရာ အာရုံမ်ားသာျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔အတြက္ထုိလူတုိ႔၏ စိတ္သည္ ညစ္ႏြမ္းျပီး၊ ေနာက္က်ိေနျပီး ၾကည္လင္ရႊင္ျပမႈလည္း မရွိၾကေပ။ စစ္မွန္ေသာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကုိလည္း မခံစားရေပ။

ဗုဒၶါနုႆတိစသည္၌ ဘုရားစေသာ အာရုံတုိ႔သည္ကား စိတ္ၾကည္လင္ရႊင္ပ်ဖြယ္ရာ(ပႆဒနီယ) အာရုံမ်ားျဖစ္ၾက၏။ စိတ္ပူေလာင္မႈကုိျဖစ္ေစတတ္ေသာ အာရုံမ်ားမဟုတ္ၾက။ ထုိအာရုံမ်ားကုိ ေအာက္ေမ့အမွတ္ရေနပါက စိတ္ၾကည္လင္ရႊင္ပ်လာျပီး စစ္မွန္ေသာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈအက်ဳိးႏွင့္ အျခားေကာင္းက်ဳိးမ်ားစြာကုိလည္း ခံစားၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶါနုႆတိစေသာ ဘာဝနာမ်ားကုိ တတ္စြမ္းသမ်ွ အခ်ိန္ရသမ်ွပြားမ်ားအားထုတ္သင့္ၾကေပသည္။

"စင္ႀကယ္မႈအဆင့္ဆင့္ "

စိတ္ကေလးေအးေအး၊ ႏွလံုးေအးေအးထားနိဳင္မွ
တစ္စတစ္စ ပူပန္မႈေတြ ျငိမ္းျပီးေတာ့ စင္ႀကယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားရမယ္။
စင္ႀကယ္ရမွာက ဘာေတြလဲ။
♦ ကိုယ္လည္းစင္ႀကယ္ရမယ္။
♦ ႏႈတ္လည္းစင္ႀကယ္ရမယ္။
♦ စိတ္လည္း စင္ႀကယ္ရမယ္။
♦ အသိအျမင္လည္း စင္ႀကယ္ရမယ္။

ကိုယ္ႏႈတ္ စင္ႀကယ္တာ သီလပဲ။
သီလ၀ိသုဒၶိ။
သီလ၀ိသုဒၶိျဖစ္မွ စိတ္မွာ နီ၀ရဏေတြ ကင္းစင္လုိ႔ စိတ္စင္ႀကယ္မႈ စိတၱ၀ိသုဒၶိျဖစ္မယ္။
စိတၱ၀ိသုဒၶိျဖစ္မွ အသိအျမင္ စင္ႀကယ္မႈ ဒိ႒ိ၀ိသုဒၶိျဖစ္သြားမယ္။
အသိအျမင္စင္ႀကယ္ခ်င္ရင္ စိတ္စင္ႀကယ္ရမယ္။
စိတ္စင္ႀကယ္ခ်င္ရင္လည္း ကာယကံ၊ ၀စီကံ စင္ႀကယ္ရတယ္။

♦ သီလ၀ိသုဒၶိျဖစ္မွ စိတၱ၀ိသုဒၶိျဖစ္၊ စိတၱ၀ိသုဒၶိျဖစ္မွ ဒိ႒ိ၀ိသုဒၶိျဖစ္မယ္။
စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ ပညာပုိင္းဆိုင္ရာ ၀ိသုဒၶိေတြ အယူအဆေတြ စင္ႀကယ္သြားမယ္။
အသိအျမင္ေတြ စင္ႀကယ္သြားမယ္။

ဘုရားဖူးရင္း ငိုရသည္

သို႔ေသာ္ ၾကည္ႏူးရသည့္အခါထက္ စိတ္ထိခိုက္ရသည့္အခါက ပိုမ်ားပါသည္။ တစ္ခုေသာ တစ္ေထာင္ဘုရားမ်ားကို ဖူးေမွ်ာ္ၾကည့္ရာ ဘုရားရုပ္ပြားဟူ၍ပင္ မသိႏုိင္ေတာ့။ ဘာရုပ္ေတြပါလိမ့္ဟု ေတြးေတာယူရသည္အထိ ပံုေတြကပ်က္စီးေနသည္။ အမုိးအကာ မပါသျဖင့္ မိုးရြာေတာ့စို၊ ေနပူေတာ့ေျခာက္ႏွင့္ ရုပ္ပြားမ်ားမွာ မဲေျခာက္ျပီး ပ်က္စီးေနသည္။

ဘုရားတည္ဖုိ႔အတြက္ အလွဴရွင္ရွာရန္ လြယ္ကူေသာ္လည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖုိ႔ အလွဴရွင္ရွာရန္ကား မလြယ္ကူေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေထာင္ရုပ္ပြါးမ်ားကို ေတာထဲတြင္ ဒီအတုိင္း ပစ္ထားရာ ျမက္ပင္မ်ား၊ ခ်ံဳပုတ္မ်ားက ရုပ္ပြားမ်ားကို ဖံုးလႊမ္းေနေပသည္။ တစ္ေထာင္ရုပ္ပြားမ်ား ခႏီၱပါရမီကို ျဖည့္ဆည္းရင္း ခ်ံဳပုတ္ေတြေအာက္တြင္ စံေနၾကရရွာသည္။ ေနာက္ငါးႏွစ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ထုိရုပ္ပြားမ်ား အားလံုးပ်က္စီးျပီး ေျမၾကီးျဖစ္ရေပေတာ့မည္။ ရဟန္းမုိ႔ မ်က္ရည္မက်ေသာ္လည္း ႏွလံုးသားထဲမွာကား ငိုမိေနပါျပီ။

တစ္ဆူကိုငါးသိန္း၊ အဆူတစ္ရာဆုိလွ်င္ သိန္းငါးရာ၊ အဆူတစ္ေထာင္ဆုိလွွ်င္ သိန္းငါးေထာင္ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔၏ ေခြ်းနည္းစာ သိန္းငါးေထာင္သည္ ခ်ံဳပုတ္မ်ား၊ ျမက္ပင္မ်ားေအာက္မွာပင္ ကုန္ဆံုးခဲ့ရျပီ။ ေရႊဘိုျမိဳ႕သို႔ တရားေဟာၾကြစဥ္က မိဘမဲ့ပရဟိတေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ထုိေက်ာင္းကို တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္သူမွာ စာေရးဆရာၾကီး ဦးသန္းထြန္း(ေရႊဘို)ပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီး၏ ပရဟိတေက်ာင္းၾကီးမွာ က်ယ္၀န္းေသာ္လည္း ကေလးငယ္(၃၀)သာ ရွိသည္။ သံုးရာခန္႔ လက္ခံႏုိင္ေအာင္ က်ယ္၀န္းလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ သံုးဆယ္သာ လက္ခံရသနည္းဟု ေမးျမန္းၾကည့္ရာ ဆရာၾကီးက -

“လက္ခံခ်င္တာေပါ့ဘုရား၊ ေကြ်းစရာမရွိလုိ႔ ဒီေလာက္ပဲ လက္ခံရတာပါ။ ဆရာေတာ္သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုဟာ အခုလို လူမူေရးကိစၥေတြမွာ လွဴဒါန္းရေကာင္းမွန္း သိပ္ျပီး မသိၾကေသးဘူးဘုရား။ ေတာင္ေပၚေဒသက မိဘမဲ့တုိင္းရင္းသားကေလးေတြ အမ်ားၾကီးလာအပ္ၾကတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ေကြ်းစရာမရွိေတာ့ လက္မခံႏုိင္ဘူး”

“ဘာသာျခား ပရိဟတေက်ာင္းေတဓြကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာလာ ေကြ်းႏုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔ဗုဒၵဘာသာ တုိင္းရင္းသား ကေလးေတြဟာ တျခားဘာသာျခားေတြပဲ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ ဘာသာျခားသူေ႒းေတြက သူတုိ႔ဘာသာအတြက္ တကယ္ေက်းဇူးမ်ားမယ့္ေနရာကို ေရြးလွဴတတ္ၾကတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာသူေဌးအမ်ားစုကေတာ့ ေက်းဇူးမ်ားမယ့္ေနရာကို ေရြးလွဴတတ္တဲ့အေလ့အထ သိပ္မရွိၾကေသးဘူးဘုရား”

ခ်ံဳပုတ္ထဲ၊ ျမက္ထဲတြင္ အလကားျဖစ္သြားမည့္ သိန္းေပါင္း ငါးေထာင္ထဲမွွ သိန္းေပါင္းငါးရာေလာက္ကို ထုကဲ့သို႔ေသာ ဓဗုဒၶဘာသာ ပရဟိတေက်ာင္းမ်ားသို႔ လွဴဒါန္းၾကမည္ဆုိလွ်င္ တုိင္းရင္းသား ရင္ေသြးငယ္မ်ား ဘာသာျခားဘ၀သို႔ ေရာက္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာသံုးပါးလံုးသည္ ဗုဒၶခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ၀ိမုတၱိလမ္းစဥ္မ်ားျဖစ္သည္။ ၀ိမုတၱိ - လြတ္ေျမာက္ျခင္းဟူသည္ ခႏၶာမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။

ခႏၶာဟူသည္ အက်ိဳးတရားျဖစ္၏။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ ဤခႏၶာသည္ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းျဖစ္၏။ အက်ိဳးတရားကို မလုိခ်င္လွ်င္ အေၾကာင္းတရားကို အရင္သတ္ရ၏။ ထုိတြင္ ဒါနကုသိုလ္သည္ ေလာဘဦးစီးေသာ ကိေလသာမ်ားကို ပါးေအာင္၊ နည္းေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိ၏။

သီလကုသိုလ္သည္ ေဒါသဦးစီးေသာ ကိေလသာမ်ားကိုပါးေအာင္ နည္းေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိ၏။ ဘာ၀နာသည္ ေမာဟ ဦးေဆာင္ေသာ ကိေလသာမ်ားကို ပါးေအာင္နည္းေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိ၏။ ထုိကဲ့သို႔ေသာ အသိတရားမ်ားကို ဓမၼမ်ားက ေပးနုိင္စြမ္းရွိ၏။ ရာဇျဂိဳလ္မွ မဟာဓနသူေဌးၾကီးသည္ သူ႔သားအား ထုိဓမၼအေမြေပးရန္ သတိမရခဲ့ေပ။ ဘုရားရွင္ထံတြင္ တစ္ၾကိမ္ခန္႔တရားနာရုံႏွင့္ ထုိအသိမ်ားကို အျပည့္အ၀ရႏုိင္၏။ သူတို႔ျမိဳ႕တြင္ ဘုရားရွင္သည္ ညစဥ္တရားေဟာေန၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔သားအားတစ္ၾကိမ္မွ် တရားနာရန္မတုိက္တြန္းခဲ့။

ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ယခုလုိဇရပ္ေပၚတြင္ သူေတာင္းစားဘ၀ႏွင့္ ေရာက္လာရျခင္းျဖစ္သည္။ သာ၀တၳိျမိဳ႕မွ အနာထပိဏ္ သူေဌးၾကီးကား သားသမီးအားလံုးကိုသာမက ကာေမသုကံကို လက္ရဲဇက္ရဲ က်ဴးလြန္ေနေသာ တူတစ္ေယာက္ကိုပင္ ဓမၼအေမြရေအာင္ေပးျပီး နိဗၺာန္အေရာက္ပို႔ခဲ့သည္။

အနာထပိဏ္တြင္ သားသမီးေလးေယာက္ရွိ၏။ သမီးအၾကီးႏွစ္ေယာက္သည္ ေသာတာပန္။ အငယ္ဆံုးသမီးေလး သုမနကား သကဒါဂါမ္၊ သားဆုိးသားမုိက္ အရက္သမားေမာင္ကာဠကိုပင္ ေငြတစ္ေထာင္ေပးျပီး ဘုရားရွင္၏ တရားကိုနာယူေစျခင္းျဖင့္ ေသာတာပန္တည္ေစခဲ့သည္။ ယခုလည္း ေခမအမည္ရွိ သူ၏တူတစ္ေယာက္သည္ သူတပါး၏မယားမ်ား၊ သမီးပ်ိဳမ်ားႏွင့္ ေဖာက္ျပားလ်က္ ရွိသည္။ ေခမ၏ေရွးဆုေတာင္းေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ သူ႔ကိုျမင္ရလွ်င္ ဣေျႏၵပ်က္ေလာက္ေအာင္ ငမ္းငမ္းတက္ျဖစ္ၾက၏။

သူတစ္ပါးလင္မယားႏွင့္ ညအခါ သြားေရာက္ေပ်ာ္ပါးေလ့ရွိသည္။ မင္းခ်င္းတုိ႔က ဖမ္းမိေသာအခါ မင္းၾကီးထံပို႔သၾက၏။ ေကာသလမင္းၾကီးသည္ အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီး၏ မ်က္ႏွာကိုေထာက္ျပီး အျပစ္မေဘးဘဲ ျပန္လႊတ္လုိက္၏။ လႊတ္ျပီး မၾကာမီမွာပင္ သူတစ္ပါးမယားႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးျပန္ရာ ထပ္မိသျဖင့္ ဘုရင့္ထံထပ္ေရာက္ျပန္၏။ မင္းၾကီးကလည္း အနာထပိဏ္ကို အားနာသျဖင့္ ျပန္လႊတ္ေပး၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူေဌးၾကီးသည္ တူျဖစ္သူကို သူကိုယ္တုိင္ ဘုရားရွင္ထံေခၚသြားျပီး တရားနာေစသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဖာ္ျပပါ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ႏွစ္ဂါထာကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။

 ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ) “လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္” စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

(ဘုရားဖူးရင္း ငိုရသည္ ) by Mettashin (ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ))

"နတ္ေတြမွာေသာ စကားသံုးခြန္း"

သဒၶါရဲ ့တန္ဖိုးကို လူေတြထက္ နတ္ေတြက ပိုသိတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့ ပိုသိသလဲဆိုေတာ့ လူေတြက စီးပြားဥစၥာကို ၾကိဳးစားျပီးရွာၾကတယ္၊ ကိုယ့္ရဲ ့လံု.လ၀ီရိယေၾကာင့္ စီးပြားဥစၥာေတြ တိုးတက္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ကံ ကံရဲ ့အက်ိဳးကို သိပ္ျပီးမယံုၾကည္ဘူး၊ သဒၶါရဲ ့စြမ္းအားကို သိပ္ျပီးမသိၾကဘူး၊ နတ္ေတြက်ေတာ့ ကံ ကံရဲ ့အက်ိဳးကို သိပ္ျပီးယံုၾကည္တယ္။ ဘာျဖစ္လို.လဲဆိုေတာ့ သူတို ့မွာက လုပ္ကိုင္ျပီး စားရတဲ့ဘ၀မွ မဟုတ္တာ၊ ကံ ကံရဲ ့အက်ိဳးေၾကာင့္ ရလာတဲ့ဘ၀သာျဖစ္တယ္။ အရာရာဟာ ကံေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္၊ ကံမရွိရင္ ဘာမွ မရပါဘူး။ လူ.ျပည္မွာလို အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္လို ့မရဘူး၊ နတ္ျပည္မွာ ေရႊဆိုင္ေတြ ဖြင့္လို ့ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကံေပးတာေလးပဲ သူတို ့တေတြ ရၾကတာေနာ္။

နတ္ေတြက လူေတြနဲ ့မတူဘူး၊ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ဘ၀တစ္ခုမွာ သူတို ့ နတ္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဖြတ္ရတယ္မရွိဘူး၊ ပန္ထားတဲ့ပန္းကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ႏြမ္းသြားတယ္မရွိဘူး၊ အို ပူလို ့အိုက္လို ့ ေခြ်းထြက္တာလည္း မရွိဘူး၊ အျမဲတမ္း သန္ ့ရွင္း သန္ ့ျပန္ ့ေနတယ္။ သဘာ၀ကိုက သန္ ့ျပန္ ့ေနတယ္။ သို ့ေသာ္ နတ္ေတြဟာ ကံကုန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ ႏြမ္းလာတယ္၊ ပန္ထားတဲ့ပန္းေတြ ညွဳိးလာတယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း စိုစိုေျပေျပ မရွိေတာ့ဘဲ မြဲမြဲေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္လာတယ္၊ ခ်ိဳင္းၾကားကေန ေခြ်းေတြဘာေတြ ထြက္လာတယ္၊ ဒါက သူတို.ေသခါနီးျပီဆိုတဲ့ sign ျပတာလို ့ေခၚတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနေတြေပၚလာတဲ့ နတ္ေတြကို မိတ္ေဆြနတ္က နႏၵ၀န္ဥယ်ာဥ္ထဲကို ဆြဲေခၚသြားၾကတယ္၊ ဆြဲေခၚသြားျပီးေတာ့ စကား(၃)ခြန္းေျပာဆိုမွာၾကားၾကတယ္။ "ေအး ဘာမွမစိုးရိမ္ပါနဲ.၊ ဒီဘ၀ကေသသြားလို ့ရွိရင္ အေကာင္းဆံုးဘံုကို ေရာက္ေအာင္သြားပါ၊ အေကာင္းဆံုးဘံုကို ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေကာင္းဆံုလက္ေဆာင္ကို ရေအာင္ယူလာပါ၊ ရထားတဲ့ လာဘ္လာဘကို ခိုင္မာေအာင္ ၾကိဳးစားပါ" ဆိုတဲ့ စကား (၃) ခြန္းကို ေျပာလိုက္ၾကတယ္။

ကံစီမံျခင္း မခံရေလေအာင္

ကံစီမံျခင္း မခံရေလေအာင္

ၾကားဖူးတာေလး တစ္ခုက… သားသတ္လိုင္စင္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ သတ္ျဖတ္ေနရင္ စီးပြားေတြ တက္ေနၿပီး မေကာင္းမွန္းသိလို႔ အျခားသမၼာအာဇီဝ အလုပ္လုပ္ရင္ စီးပြားေတြ က်ပါသတဲ့။
အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ၊ ကံက စီမံေနလို႔ပါပဲ..။
ခ်မ္းသာတာဟာ အတိတ္က ေကာင္းမႈေၾကာင့္ဆိုရင္ ပစၥဳပၸန္မေကာင္းမႈက အတိတ္ေကာင္းမႈကို ေထာက္ပံ့လို႔ ခ်မ္းသာတာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွိပ္စက္လို႔ ခ်မ္းသာတာပါ။ ဘယ္လိုႏွိပ္စက္လဲဆိုရင္ ေကာင္းမႈအက်ိဳးေတြ ျမန္ျမန္ကုန္သြားေအာင္ ႏွိပ္စက္တာပါ။ ဒါမွ မေကာင္းမႈအသစ္ရဲ႕ အက်ိဳးေတြ ျမန္ျမန္ဝင္ႏိုင္ပါမယ္။ (ပ်ားရည္သုတ္ထားတဲ့ ဓားသြားကို လွ်က္ေနသလို ပ်ားရည္က ပါးပါးေလးရယ္ပါ။ အဲဒါကို အဟုတ္ထင္ၿပီး ဆက္လွ်က္ေနရင္ လွ်ာျပတ္ဖို႔ပဲရွိပါတယ္။) (အက်ိဳးမေပးေသးခင္ေတာ့ မေကာင္းမႈကို ပ်ားသကာလို ထင္ၾကတယ္လို႔ ဓမၼပဒထဲမွာ ဥပၸလဝဏၰာေထရီကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ နႏၵလုလင္နဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။)

ဒါဆို ေကာင္းတာလုပ္ၿပီး ဆင္းရဲတာကေရာ။ ပစၥဳပၸန္ေကာင္းမႈက ခ်မ္းသာကို ႏွိပ္စက္လို႔ ဆင္းရဲတာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ေထာက္ပံ့တာပါ။ ဆင္းရဲေတြကုန္သြားၿပီး ခ်မ္းသာမႈ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ ေထာက္ပံ့တာပါ။ (အစြမ္းထက္တဲ့ ေဆးခါးႀကီး ေသာက္ရသလိုပါပဲ။

ျမတ္စြာဘုရား၏မဟာပုရိသလကၡဏာ (၃၂) ပါး

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၴိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေနစဥ္ ရဟန္းတို႔အား ေယာက္်ားျမတ္တို႔၏ လကၡဏာ (၃၂) ပါးေဖာ္ျပသည့္ လကၡဏသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ ဤသို႔ ေယာက္်ားျမတ္တို႔၏ လကၡဏာႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ေယာက္်ားသည္ လူ႔ေဘာင္၌ေနခဲ့ေသာ္ စၾက၀ေတးမင္း၊ ရဟန္းျပဳခဲ့ေသာ္ ဘုရားျဖစ္မည္ဟူေသာ အလားအလာႏွစ္ပါးမွတစ္ပါး အျခားအလားအလာမရွိဟု မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ ဤလကၡဏာမ်ားရရွိျခင္းသည္ ေရွးကာလ၊ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္အခါက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံမ်ားကို ျပဳခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ လကၡဏာ (၃၂) ပါး ကို ေဖာ္ျပရာ၌ ဤသို႔ရရွိသည့္အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္ကံတို႔ကို ယွဥ္တြဲေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

(၁) အညီအညြတ္ ေကာင္းစြာထိေသာ ေျခဖ၀ါးရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔တြင္ ကုသိုလ္တရားကို ျမဲျမံစြာေဆာက္တည္ျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ျခင္း၊ မိဘဆရာ သက္ၾကီး၀ါၾကီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ႐ိုေသသမႈ ျပဳဖြယ္၀တ္တို႔ကို ျပဳျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(၂) ေအာက္ေျခဖ၀ါးျပင္တို႔၌ စက္၀န္းမ်ားျဖစ္ေပၚလာျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္ လူအမ်ား၏ခ်မ္းသာကိုေဆာင္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ ေဘးတို႔ကိုပယ္ေဖ်ာက္ေပးျခင္း၊ တရားႏွင့္ေလ်ာ္စြာေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ကာကြယ္မႈ၊ လုံျခံဳေစမႈတို႔ကို စီရင္ေပးျခင္း၊ အျခံအရံႏွင့္တကြေသာ အလွဴေပးျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ကံမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၃-၅) ရွည္ေသာဖေနာင့္၊ ရွည္သြယ္ေသာလက္ေခ်ာင္းႏွင့္ေျခေခ်ာင္းမ်ား၊ ျဗဟၼာမင္းကဲ့သို႔ ေျဖာင့္မတ္ေသာကိုယ္ ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀ လူျဖစ္စဥ္အခါမ်ားက အသက္သတ္ျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈမွရွက္တတ္ျခင္း၊ သနားျခင္း၊ သတၱ၀ါတို႔၏အက်ဳိးစီးပြားကို လိုလားျခင္း၊ စေသာ ကုသိုလ္ကံေကာင္းမႈတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၆) လက္ႏွစ္ဖက္၊ ေျဖႏွစ္ဖက္၊ ပခုံးစြန္းႏွစ္ဖက္၊ လည္ကုပ္တို႔၌ ျဖိဳးေမာက္ေသာအသားရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥၤအခါက မြန္ျမတ္ေသာ၊ အရသာရွိေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႔ကို ေပးလွဴျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ကံေကာင္းမႈေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၇-၈) ႏူးညံ့နုနယ္ေသာ ေျခဖ၀ါး၊ လက္ဖ၀ါး၊ ကြန္ရက္ပမာညီညာေသာ လက္ေျခ စသည္တု႔ိရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲျခင္း၊ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားကိုဆိုျခင္း၊ အက်ဳိးစီးပြားကိုက်င့္ေဆာင္ျခင္း၊ မိမိႏွင့္တန္းတူရည္တူဆက္ဆံျခင္းတို႔၏ အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ ဤလကၡဏာေတာ္တို႔ကို ရရွိသည္။

(၉-၁၀) ျမင့္ေသာဖမ်က္ႏွင့္ အထက္သို႔ေကာ့တက္ေသာေမြးညင္းတို႔ ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က အက်ဳိးရွိ၍ ကုသိုလ္တရားႏွင့္ စပ္ဆက္ေသာစကားကိုေဟာလ်က္ လူအမ်ား၏အက်ဳိးစီးပြားကို ျပခဲ့ျခင္း၊ သတၱ၀ါတို႔၏အက်ဳိးစီးပြားခ်မ္းသာကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးျခင္း၊ ၀န္တိုမႈကင္းမဲ့ျခင္း၊ တရားအလွဴကိုေပးလွဴျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဤလကၡဏာႏွစ္ပါးကို ရရွိသည္။

(၁၁) ဧဏီသားေကာင္ကဲ့သို႔ ေျပျပစ္ေသာသလုံးျမင္းေခါင္းရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ၀ိဇၺာ၊ သိပၸံပညာမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ အက်င့္သီလႏွင့္ ကမႆကတာပညာကိုလည္းေကာင္း လ်င္ျမန္စြာသိျမင္ေအာင္ ေဟာေျပာပို႔ခ်ေပးခဲ့ျခင္း စသည့္ကုသိုလ္ကံတို႔ေၾကာင့္ရရွိသည္။

(၁၂) ေခ်ာေမြ႕ေသာအသားအေရရွိျခင္း၊ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ရဟန္း၊ ပုဏၰားတို႔ထံခ်ဥ္းကပ္၍ အဘယ္တရားကုသိုလ္မည္၍ ဘယ္တရားသည္ အကုသိုလ္မည္ပါသနည္း၊ ဘယ္တရားကိုမွီ၀ဲ၍ ဘယ္တရားကို မမွီ၀ဲသင့္ပါသနည္းဟု အဖန္ဖန္ေမးျမန္းခဲ့သည့္ကံေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၁၃) ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အသားအေရရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ ရန္ျငိဳးထားျခင္းမ်ားကို မျပဳခဲ့၊ သိမ္ေမြ႕ေသာအ၀တ္အထည္မ်ားကို ေပးလွဴျခင္း စသည့္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။

(၁၄) အအိမ္ျဖင့္ဖုံးလႊမ္းအပ္ေသာ ပုရိသနိမိတ္ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ၾကာျမင့္စြာေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ၊ ၾကာျမင့္စြာကြဲကြာေနေသာ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြတို႔ကို ေပါင္းဆုံညီညြတ္ေစျပီး ၀မ္းေျမာက္ေစမႈေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၁၅-၁၆) အလုံးႏွင့္အရပ္ ညီညြတ္လ်က္ ပေညာင္ပင္ကဲ့သို႔ လုံး၀န္းေသာကိုယ္ႏွင့္ မကိုင္းမညြတ္ဘဲရပ္လ်က္ပင္ ႏွစ္ဖက္ေသာလက္၀ါး အျပင္တို႔ျဖင့္ ပုဆစ္ဒူးတို႔ကို သုံးသပ္ဆုပ္နယ္ႏိုင္ျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ဤသူသည္ ဤအလွဴကိုခံထိုက္၏ဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားကို ခြဲျခားသိျမင္ျပီး ထိုက္တန္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ေပးလွဴတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၁၇-၁၉) ျခေသၤ့၏ကိုယ္အေရွ႕ပိုင္းႏွင့္တူေသာ ကိုယ္၊ လက္ျပင္ႏွစ္ဖက္ၾကား၌ တစ္ျပင္တည္းညီလ်က္ ျပည့္ျဖဳိးေသာအသားႏွင့္ ညီညြာစြာလုံးေသာ လည္ပင္းလည္တိုင္ စသည္တုိ႔ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က လူအမ်ား၏ယုံၾကည္မႈ (သဒၶါ)၊ အက်င့္(သီလ)၊ စာေပသင္ၾကားမႈ (သုတ)၊ စြန္႔ၾကဲလွဴဒါန္းမႈ (စာဂ) စေသာ တရားမ်ားႏွင့္တကြ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာ စည္းစိမ္တိုးပြားေအာင္ျမင္ျခင္းကို လိုလားေတာင့္တမႈတို႔ေၾကာင့္ ဤလကၡာတို႔ကို ရရွိသည္။

(၂၀) အရသာကိုေဆာင္ေသာ အလြန္ေကာင္းျမတ္ေသာအေၾကာရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က လက္၊ တုတ္၊ ဓား လက္နက္တို႔ျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔ကို ညႇင္းဆဲႏွိပ္စက္ျခင္းမျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၁-၂၂) အလြန္ညိဳေသာမ်က္လုံးႏွင့္ ႏြားငယ္မ်က္ေတာင္ႏွင့္ တူေသာမ်က္ေတာင္ စသည္တို႔ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က သူတပါးကို အမ်က္ထြက္သျဖင့္ မ်က္လုံးျပဴး၍ၾကည့္ျခင္း၊ မ်က္ေစာင္းထိုး၍ၾကည့္ျခင္း၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာၾကည့္ျခင္းမ်ားကို မျပဳခဲ့၊ ႐ိုးေျဖာင့္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ႐ိုးေျဖာင့္စြာသာၾကည့္႐ႈခဲ့ျခင္း၊ ေမတၱာဓာတ္ကိန္းေသာမ်က္စိျဖင့္သာ လူအမ်ားကိုၾကည့္႐ႈခဲ့ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၃) သင္းက်စ္တပ္ဆင္ထားဘိသကဲ့သို႔ေသာ ဦးေခါင္းရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ကာယသုစ႐ိုက္၊ ၀စီသုစ႐ိုက္၊ မေနာသုစ႐ိုက္ စသည္တို႔ကို ျပဳက်င့္ျခင္း၊ လွဴဒါန္းျခင္း၊ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္း၊ အမိအဖတို႔ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ ရဟန္းပုဏၰားတို႔ကို ၾကည္ညိဳေလးစားျခင္း၊ အသက္ၾကီးေသာေဆြမ်ဳိးတို႔ကို ႐ိုေသျခင္း စေသာကုသိုလ္တရားတို႔၌ လူအမ်ား၏အၾကီးအမွဴး ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း စသည့္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၄-၂၅) တစ္ပင္ခ်င္းေပါက္ေသာ ေမြးညင္းႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ဖက္ၾကား၌ ႏူးညံ့၍လဲ၀ါဂြမ္းႏွင့္တူေသာ၊ ျဖဴစင္ေသာ ဥဏၰလုံေမြးရွင္ စသည္တို႔ ေပါက္ျခင္း၊ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က မုသားေျပာျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္၍ မွန္ေသာစကား၊ စြဲျမဲတည္တံ့ေသာစကားကိုသာ ေျပာတတ္ျခင္း၊ တစ္ဖက္သားအား လိမ္လည္လွည့္စားျခင္းကို ျပဳေလ့မရွိျခင္း၊ စေသာကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၆-၂၇) သြားေတာ္ ၄၀ ႏွင့္ မက်ဲေသာသြားတို႔ ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ကုန္းေခ်ာစကားေျပာျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ ကြဲျပားေနသူတို႔ကို ညီညြတ္ေအာင္ေစ့စပ္ေပးျခင္း၊ ညီညြတ္ေနသူတို႔ကိုလည္း ပို၍ညီညြတ္ေအာင္ အားေပးျခင္းမ်ား ျပဳခဲ့သည့္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၈-၂၉) ၾကီးမားရွည္လ်ားနူးညံ့ေသာ လွ်ာႏွင့္ ျဗဟၼာ့အသံ၊ ကရ၀ိက္ငွက္အသံႏွင့္တူေသာ အသံတို႔ရွွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ၾကမ္းတမ္းေသာစကားေျပာျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ အျပစ္ကင္းေသာ၊ နားခ်မ္းသာေသာ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕၍ လူအမ်ားႏွစ္လိုဖြယ္စကားတို႔ကိုသာ ေျပာဆိုခဲ့ျခင္း စသည္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၃၀) ျခေသၤ့ေမးႏွင့္တူေသာေမးရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ျပိန္ဖ်င္းေသာစကားကိုေျပာဆိုျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ မွန္ကန္၍ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ စပ္ေသာစကားကိုသာ အခါအခြင့္အားေလ်ာ္စြာ ေျပာဆိုျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၃၁-၃၂) ညီညာေသာသြားႏွင့္ အလြန္ျဖဴစင္ေသာ စြယ္ေတာ္ေလးေခ်ာင္းတို႔ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က မေကာင္းေသာအသက္ေမြးျခင္းကို ပယ္၍ ေကာင္းေသာအသက္ေမြးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္း၊ အသျပာတုျပဳ၊ အခ်ိန္အတြယ္အတိုင္းအတာ တို႔ကို ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲစြာ ခ်ိန္တြယ္တိုင္းတာျခင္းတို႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ျခင္း၊ ခရီးသြားတို႔ကို လုယက္ျခင္း၊ ျပည္ရြာကို ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ အႏိုင္အထက္ႏွိပ္စက္ျခင္းတို႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

ျမတ္စြာဘုရား ပါရမီျဖည့္သည့္ (လူ႔)ဘ၀အဆက္ဆက္တို႔တြင္ အက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စုံစြာက်င့္ၾကံေနထိုင္ျခင္း၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အလွဴဒါန မ်ားစြာျပဳလုပ္ျခင္း၊ လူအမ်ားအေပၚ ၾကင္နာေထာက္ထားစြာ ဆက္ဆံေျပာဆို ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း စသည့္ ေကာင္းေသာကံမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အက်ဳိးေၾကာင့္ ယခု ဘုရားျဖစ္မည့္ဘ၀တြင္ ေယာက္်ားျမတ္တို႔၏ မဟာပုရိသလကၡဏာ ၃၂ ပါးကို ရရွိျခင္းျဖစ္ေၾကာင့္ သိရွိႏိုင္ေစရန္ ဤလကၡဏသုတ္ကို ေဟာရျခင္းျဖစ္သည္။

 ျမတ္စြာဘုရား၏မဟာပုရိသလကၡဏာ (၃၂) ပါး by အညတရ

Filed under: ဒီဃနိကာယ, Suttanta Pitaka

ဆင္းတုရွိခိုးတာ အက်ိဳးရွိသလား

ေဂါတမ ၿမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံလြန္သြားတာ ႏွစ္ ၂၅၀၀ ေက်ာ္ၿပီ။
မရွိေတာ့တဲ့ ၿမတ္စြာဘုရားကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္လို့ ရေသးသလား။
ကိုးကြယ္ေနလို့ေကာ အက်ိဳးရွိပါမလား။

ဗုဒၶဘာသာက ဆင္းတုေတြ၊ ရုပ္ပံုပန္းခ်ီကားေတြကို ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာလား?
ဆင္းတုေတြ ရုပ္ပံုေတြကို ရွိခိုးကိုးကြယ္ေနလို့ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ။

ဒါေတြက အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ ဘာသာၿခားေတြေမးတက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ။

ေဂါတမ ၿမတ္စြာဘုရားဟာ ပရိနိဗၺာန္ စံလြန္သြားၿပီ ၿဖစ္ေပမဲ့
သူေဟာၾကားထားတဲ့ တရားအဆံုးအမေတြက ပကတိအတိုင္း ရွိေနၾကတုန္းပဲ။
သူဘုရားၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့တာ အခုလို တရားအဆံုးအမကုိ ေဟာၿပဖို့ပဲ။
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားကို ညႊန္ၿပေပးခဲ့ဖို့ပဲ။

ဒါေတြက အခု အကုန္ရွိေနေသးတာမို့ ဒီတရားေတာ္အတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံ
အားထုတ္ရင္း ၿမတ္ဗုဒၶရွိစဥ္တုန္းကလိုပဲ ထပ္တူထပ္မွ် အက်ိဳးထူးမ်ားကို
ခံစားရပါတယ္။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကိုလည္း မ်က္ေမွာက္ၿပဳႏိုင္ပါတယ္။

ဗုဒၶၿမတ္စြာ ပရိနိဗၺာန္မစံမီမွာ ဗုဒၶကိုယ္စား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ဖို့အတြက္
ေစတီ ၄ မ်ိဳးကို သတ္မွတ္ေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။

ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္(၁၀)ပါး‏

စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းမွာ ညစဥ္ရွိခိုးၾကတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္(၁၀)ပါး ဘုရားရွိခိုးပါ။

ဒသဗလဉာေဏန- အားေတာ္ဆယ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏

(၁)အေၾကာင္းဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ကို သိျမင္ေတာ္မူေသာ ဌာနာဌာနေကာသလႅဉာဏ္ေတာ္၊

(၂) ကံ၏အမ်ိဳး ကံ၏အက်ိဳးကို အမ်ိဳးမ်ိဳးပင္ သိျမင္ေတာ္မူေသာ ကမၼ၀ိပါကေကာသလႅဉာဏ္ေတာ္၊

(၃) ထိုထိုဂတိ အဂတိသို႔ ေရာက္ဘိအေၾကာင္း က်င့္လမ္းေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာထင္ထင္ သိျမင္ေတာ္မူေသာ အေနကဓာတု နာနာဓာတု ဉာဏ္ေတာ္၊

(၄) ဓာတ္အမ်ားႏွင့္ ဓာတ္အမ်ားတြင္ ထူးျခားအင္ကို သိျမင္ေတာ္မူေသာ အေနကဓာတု နာနာဓာတုဉာဏ္ေတာ္၊

(၅) သတၱ၀ါတို႔၏ လြန္ကဲစြဲပိုက္ စိတ္အၾကိဳက္ကို စိုက္စိုက္ထင္ထင္ သိျမင္ေတာ္မူေသာ နာနာ၀ိမုတၱိကတာဉာဏ္ေတာ္၊

(၆) သတၱ၀ါတို႔၏ ဣေျႏၵငါးဆင့္ ႏုအရင့္ကို ေထာက္ခ်င့္ကာလွ်င္ သိျမင္ေတာ္မူေသာ ဣၿႏၵိယပေရာပရိယတၱိဉာဏ္ေတာ္၊

(၇) စ်ာန္သမာပတ္ တရားျမတ္၏ ညစ္ေၾကာင္း ျဖဴေၾကာင္း ထႏိုင္ေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာထင္ထင္ သိျမင္ေတာ္မူေသာ စ်ာနသံကိေလသာဒိဉာဏ္ေတာ္၊

“ ဆင္းရဲျခင္း၏ အတိတ္အေၾကာင္း(၃)ပါး ”

ဗုဒၶေဒသနာမ်ား၏ ညႊန္ျပခ်က္အရ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္း၏ အတိတ္အေၾကာင္းသံုးပါးကို ေတြ႔ရွိရသည္။

ယင္းတို႔မွာ . . .

(၁) ဒါနမျပဳခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္း။

(၂) သူတစ္ပါး၏ဥစၥာကို လိမ္လည္
လွည့္ျဖားခိုးယူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္း။

(၃) ဣႆာမစၧရိယ မ်ားခဲ့ေသာေၾကာင့္
ဆင္းရဲမြဲေတျခင္း တို႔ ျဖစ္ေပသည္။

ထိုသံုးမ်ိဳးတြင္ ...

(၁) ဒါနမျပဳခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္း။

ဒါနမျပဳခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတရသူမ်ားသည္
လံုလ၀ီရိယျဖင့္ ရွာေဖြခဲ့လွ်င္ စားႏို္င္ေသာက္ႏိုင္
ဘ၀သို႔ ေရာက္ေသးသည္။သနားတတ္ေသာ သူတစ္ပါး၏
အကူအညီကိုလည္း အနည္းငယ္ရ ႏိုင္ေသးသည္။

(၂) သူတစ္ပါး၏ဥစၥာကို လိမ္လည္လွည့္ျဖား
ခိုးယူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္း။

အနိေစၥ ဒုကၡသညာ

 

မိမိရဲ႕ စိတ္ကေလးကို မိမိႏူးညံ့သြားေအာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားေအာင္ ဆိုဆံုးမေန
တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အနိစၥသညာကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာၿပီးတဲ့
အခါ အနိစၥျဖစ္တဲ့ ဒီခႏၶာငါးပါးအေပၚမွာ အနိစၥသညာကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္ ထိုးထြင္း
သိျမင္ၿပီးတဲ့အခါ ဒီအနိစၥျဖစ္ေနတဲ့ ခႏၶာငါးပါးတို႔ရဲ႕ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း ဒဏ္ခ်က္ျဖင့္
လည္းေကာင္း, ပ်က္ျခင္းဒဏ္ခ်က္ျဖင့္လည္းေကာင္း အျမဲမျပတ္ အညႇဥ္းဆဲအႏွိပ္
စက္ခံေနရသည့္အတြက္ ဒုကၡျဖစ္ပံုအျခင္းအရာကို ၀ိပႆနာဥာဏ္ျဖင့္ ျမင္ေအာင္
ၾကည့္ကာ ဒုကၡသညာကို ဆက္ၿပီးပြားရတယ္။ ပြားလိုက္တဲ့အခ်ိန္အခါမွာ ဘာျဖစ္
လာသလဲ? မိမိကိုအေသသတ္ဖို႔ရန္ သန္လ်က္ကို ေျမႇာက္ခ်ီကာမိုးထားတဲ့ လူ
သတ္သမားအေပၚမွာ ေၾကာက္ရြ႕ံထိတ္လန္႔ေနတဲ့ အမွတ္သညာသည္ ေရွး႐ႈတည္
လာသလိုပဲဒီခႏၶာငါးပါးတို႔အေပၚ၌ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့ အမွတ္သညာ = ဘယသညာ
သည္ ေရွး႐ႈတည္လာမယ္။ ဒီလို ခႏၶာငါးပါးအေပၚမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့အမွတ္သ
ညာက ဘာလုပ္မလဲ? ဘာ၀နာကို ပြားမ်ားအားထုတ္ဖို႔ရန္အတြက္ ပ်င္းရိေနတဲ့
ဒီစိတ္ဓာတ္ကိုလည္း တိုက္ဖ်က္ေပးမယ္။ ]တပည့္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားပါဦး
မယ္ဘုရား}ဆိုၿပီး အိမ္ျပန္ျပန္သြားတတ္တဲ့ စိတ္ထားမ်ဳိးကို ဖယ္ရွားေပးႏိုင္တယ္။
ေနာက္တစ္ခု - ေကာသေဇၨ = ေပါ့ဆတယ္။ တြန္႔ဆုတ္ေနတယ္။ ဘာ၀နာလုပ္
ငန္းခြင္ကို ေလးေလးနက္နက္ အားမထုတ္ဘူး။ ေပါ့ေပါ့ဆဆေလး အားထုတ္
တယ္။ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္နဲ႔ စိတ္မပါ့တပါ အားထုတ္ေနတယ္။ ဒီလို စိတ္ထား
ေတြကိုလည္း ဒီဒုကၡသညာက တိုက္ဖ်က္ေပးမယ္။

"ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္၀ိပႆနာ"

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း၂၅၀၀ေက်ာ္ေလာက္က တကယ့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေလးတစ္ပုဒ္ကို အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

ကာလအေနနဲ႕ေျပာရင္ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူေနတဲ့ ကာလပါ။ ျပည္က ေ၀သာလီျပည္မွာပါ။
အဲဒီကာလ အဲဒီေ၀သာလီျပည္မွာပဲ "မ၀ိမလာ" လို႕ အမည္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္
ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕အဓိပၸာယ္က အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သူ၊ သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္သူပါ။
ဒါက တင္စားထားတဲ့ ႐ုဠီ နာမည္ပါ။ တကယ့္အရွိ အႏြတၳအမည္ မဟုတ္ပါဘူး။
၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ အလွဆံုးစာရင္း၀င္ တစ္ေယာက္ပါ။

သူ႕ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အေမျဖစ္သူက ျပည့္တန္ဆာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူလည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မိခင္ရဲ႕
အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရပါတယ္။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၃၃) ဘုန္းႀကီးပ်ံ, သတိျပဳဖြယ္ေတြ

ဘုန္းႀကီးပ်ံ

ရြာဦး ရြာထိပ္၌  ၾကည္ညိဳ ကုိးကြယ္ထားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ပ်ံလြန္တာ္မူရာ၀ယ္ ရပ္သူ ရြာသားတုိ႔ လြမ္းဆြတ္မႈ ေျပေပ်ာက္ေအာင္ သူ႕ထက္ငါ အားက်၍ ေနာက္ဆံုးပူေဇာ္ၾကျခင္းကုိ အျပစ္မဆုိလုိပါ၊ သုိ႔ရာ၀ယ္ အသည္းအသန္ မမာတုန္းက ပ်ံလြန္မည့္ပုဂိၢဳလ္ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဆရာေကာင္း ေဆးေကာင္း ဓာတ္စာေကာင္းတုိ႔ျဖင့္ မကုသ, မျပဳစုၾကဘဲ ပ်ံလြန္ခါမွ ရာေပါင္း ေထာင္ေပါင္း ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ အက်ခံ၍ ပူေဇာ္ျခင္း၌ အက်ိဳးရွာမရသည့္အျပင္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ကုိ သာ ျမင္ေနရပါေတာ့သည္။

          ထင္ရွားေစပါဦးမည္…ဤစာကုိ ေရးရာႏွစ္ကုိ ေထာက္၍ လြန္ခဲ့ေသာ ကုိးႏွစ္ေလာက္က နာမည္ေက်ာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး အေတာ္ စုိးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ မက်န္းမမာ ျဖစ္၏၊  ဟုိက သည္က ေဆးအတြက္ လွဴၾကသည္မွာ (၄၀)ေက်ာ္တန္မွ်သာ ရွိ၏၊ သုိ႔ရာ၀ယ္ ကံေကာင္းလွ၍ ပ်ံေတာ္မမူေသးပါ၊ အကယ္၍ ပ်ံေတာ္မူပါလွ်င္ ထုိဒကာ ဒကာမ တပည့္တပန္းတုိ႔ ေလးရာမက ေလးေထာင္ေက်ာ္ ေအာင္ အကုန္အက်ခံ၍ ဘုန္းႀကီးပ်ံပဲြ ဆင္ႏဲႊၾကေပလိမ့္မည္။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၃၂) ရွင္ေလာင္းကုိ စိစစ္ပါ

ရွင္ေလာင္းကုိ စိစစ္ပါ

ရွင္သာမေဏျပဳလုပ္မည့္ အေလာင္းအလ်ာကုိ “ရွင္ေလာင္း”ဟု ေခၚ၏၊  ထုိရွင္ေလာင္းဆုိသူတုိ႔တြင္ တခ်ိဳ႕သည္ စကားမွ် မပီေသး၊ တခ်ိဳ႕ ကား အေတာ္အတန္ ႀကီးပါေသာ္လည္း ရွင္သာမေဏမ်ား က်င့္ရမည့္ က်င့္၀တ္ကုိ နားမလည္၊ တခ်ိဳ႕ရွင္ကေလးမ်ားမွာ မ႑ပ္ အတြင္း၌ သကၤန္းခ်ည္၍ မ႑ပ္က ထြက္လွ်င္ ထြက္ခ်င္း လူ၀တ္ လဲရေတာ့၏၊ မလဲလုိ႔လည္း မျဖစ္ၾကေတာ့, ရွင္သာမေဏျပဳရာ၌ ““ဗုဒၶံ  သရဏံ  ဂစၦာမိ””  စေသာ  သရဏဂံုပါဠိ  ဆရာဘုန္းႀကီးႏွင့္ ရွင္ေလာင္း ႏွစ္ဦးလံုးပင္ ပီပီသသ (ဌာန္ က႐ုိဏ္းက်က်) ရြတ္ဆုိ တတ္မွ ရွင္သာမေဏအစစ္ ျဖစ္သည္ဟု က်မ္းစာ၌ ဆုိထား၏၊ ယခုေခတ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ကား အင္မတန္ ႀကိဳးစားမွ စာလာေပလာ အတုိင္း ပီႏုိင္၏၊ ထုိသုိ႔ မပီေစကာမူ ရွင္သာမေဏဟု ၀န္ခံ၍ ဆုိင္ရာက်င့္၀တ္မ်ားကုိ က်င့္တတ္လွ်င္ အျပစ္ကင္းဖြယ္ ကုသုိလ္ ရဖြယ္ ရွိပါေသး၏၊ ယခုေသာ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရွင္က်င့္၀တ္ကုိ နားလည္သူမ်ား နည္းပါး, က်င့္သူက သာ၍ ရွားေတာ့၏၊ ဤကိစၥကုိ တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔ နားလည္ေအာင္ စီမံၿပီးလွ်င္ မူလတန္းပညာ ေလာက္ကုိ (အနည္းငယ္) သင္ၿပီး၍ ေကာင္းစြာေနထုိင္တတ္မွသာ ရွင္သာမေဏျပဳေစသင့္ၾကပါသည္။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၃၁) သားရွင္ျပဳ လွဴဒါန္းၾကပံု

သားရွင္ျပဳ လွဴဒါန္းၾကပံု

ဘုန္းႀကီး၀ါဒမွာ “ေန႔စဥ္စိတ္ေကာင္း ထား၍ ေန႔စဥ္ ဒါန၀တ္ႏွင့္ကုိယ္က်င့္ သီလ ေကာင္းျခင္းကုိသာ အရာရာ၀ယ္ သာယာေအးျမလ်က္ ေနာက္ဘ၀၌ မုခ်ဂတိေကာင္းေၾကာင္း အလုပ္ျဖစ္၏”ဟု ယူဆပါသည္၊ တစ္ရံတစ္ခါ ပကာသနမ်ားစြာျဖင့္ ဒါနအႀကီးအက်ယ္ျပဳမႈမ်ားကုိ အႏွစ္အသားဟု မမွတ္ထင္သည့္အျပင္ လူအမ်ား၏ ကုိယ္က်င့္ ပ်က္ေၾကာင္း, ရဟန္းေတာ္မ်ား အလုပ္ ပ်က္ေၾကာင္း ဟုသာ ထင္ပါသည္။

          ရွင္းျပဦးအံ့… သားရွင္ျပဳကိစၥ၌ ဂုဏ္အသေရရွိ လူႀကီး လူေကာင္းတုိ႔ကား ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အစာကုိ စားေနက် ျဖစ္၏၊ သူက ဖိတ္လုိ႔သာ အားနာ၍ (မသြားမေကာင္းသျဖင့္) သြားရသည္၊ အိမ္မွာ အလုပ္ကိစၥ တန္းလန္းႏွင့္ မအားၾက၊ ေကၽြးေမြးရာ၌ ကုန္ေသာေငြလည္း မနည္းလွ၊ စားရသူတုိ႔ကလည္း အားနာပါးနာ ႏွင့္ မလႊဲသာ၍ လာၾကရာ၀ယ္ အဘယ္မွာ ကုသုိလ္ထုပ္ႀကီး ရႏုိင္ပါ မည္နည္း၊ ထုိအေပၚမွာ ဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္ေသာ စိတ္ေကာက္ကေလးက (ပကာသန, အကုသုိလ္ ေလာဘစိတ္ကေလးက) ပါလုိက္ေခ် ေသး၏။