အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၂၇) ရြာႀကီးတုိ႔၌ စာသင္တုိက္ရွိက်ိဳး

ရြာႀကီးတုိ႔၌ စာသင္တုိက္ရွိက်ိဳး

မိမိတုိ႔ရြာႀကီးမွာ (သုိ႔မဟုတ္) ရြာ၏အနီးမွာ စာသင္တုိက္ရွိလွ်င္ ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္သား အရြယ္ မူလတန္းေအာင္ၿပီး၍ ဆယ့္ငါးႏွစ္ သားအရြယ္မွာ စာသင္တုိက္၌ စာသင္ႏုိင္၏၊ ဥတု ေျမ ေရ တူမွ်ေသာေၾကာင့္ က်န္းမာေရး၌လည္း မစုိးရိမ္ရ၊ အကယ္၍ မက်န္းမာလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ဆရာ မိဘ ေရာက္လာႏုိင္၏၊ ရပ္ရြာ နယ္ပယ္ တစ္နယ္လံုးမွ စာသင္တုိက္ တစ္တိုက္သာ ရွိသျဖင့္ စားေရး ေသာက္တာ ျပည့္စံုႏုိင္ရကား ေငြမပါဘဲ စာသင္ႏုိင္၏၊ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ေငြႏွင့္စပ္ေသာ အျပစ္အရပ္ရပ္ ကင္း၍ သန္႔ရွင္းေလၿပီ၊ “မည္သူ႕ သား မည္သည့္ ဆရာ့တပည့္” ဟု အခ်င္းခ်င္း သိၾကၿပီးျဖစ္၍ ေဟာ့ရမ္း ေသာ့သြမ္းမႈလည္း (ပဲြၾကည့္မႈ အိမ္လည္မႈ စသည္လည္း) မရွိႏုိင္ေတာ့ၿပီ၊ [ မ်က္ျမင္အားျဖင့္ ရြာႀကီးစာသင္တုိက္ ၿမိဳ႕ငယ္ စာသင္တုိက္မ်ား၌ အုပ္ခ်ဳပ္၍ လြယ္ကူသည္ကုိ ေတြ႕ရေပ၏၊ ထုိ စာသင္တုိက္သံဃာမ်ားလည္း အခ်ိဳးက်က် သီတင္းသံုးၾကသည္သာမ်ား၏။]

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၂၆) စာသင္ေက်ာင္းတုိက္မ်ား

စာသင္ေက်ာင္းတုိက္မ်ား

အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာ သံုးရာ ရွိၾကေသာ ရြာႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႕ကေလးမ်ား၌ အစိတ္,သံုးဆယ္ေအာက္ မနည္းေသာ သံဃာအမ်ား သီတင္းသံုးရာ စာသင္တုိက္မ်ား တစ္တုိက္က်စီ တည္ရွိေစသင့္ပါသည္၊ အေတာ္အတန္ ႀကီးေသာ ၿမိဳ႕၌ကား ႏွစ္တုိက္ေလာက္ ရွိေစကာမူ သင့္ေတာ္ေပမည္၊ မႏၲေလး ရန္ကုန္ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားမွာ အနာဂတ္ကာလ၀ယ္ အထက္တန္းစာသင္ ပုဂိၢဳလ္တုိ႔သာ ေနထုိင္ရာျဖစ္၍ ပါဠိတကၠသုိလ္ အျဖစ္ျဖင့္ တည္ရွိေစသင့္၏၊ စာသင္တုိက္မ်ား တည္ရာမဟုတ္ေသာ ရြာငယ္မ်ား၌ကား ရပ္ရြာ၏ သုမဂၤလ (အလွဴအတန္း) ဒုမဂၤလ (အသုဘ) ကိစၥတုိ႔ကုိ  ရြက္ေဆာင္ဖုိ႔ရာႏွင့္ ရြာသားသူငယ္တုိ႔အား မူလတန္းပညာ သင္ျပဖုိ႔ရာ ရြာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသာ ရွိေစသင့္ ပါသည္၊ ထုိစာသင္တုိက္, စာသင္ေက်ာင္းမွ တစ္ပါး တည္ရွိေနေသာ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားကား တရားက်င့္ရာဌာနေက်ာင္းတုိက္မ်ားသာ ျဖစ္ေစသင့္၏။

          ဤျပခဲ့ေသာ စကားအရ ေက်ာင္းတုိက္အမ်ိဳးအစားသည္… 

“၁-တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတုိက္၊ 

၂-ၿမိဳ႕ရြာစာသင္တုိက္၊ 

၃-ရြာငယ္ မူလတန္းေက်ာင္း၊ 

၄-တရားက်င့္ေက်ာင္း”ဟု ေလးမ်ိဳးေလးစား ရွိသင့္ေၾကာင္းကုိျပသည္၊ [ ၿမိဳ႕ရြာစာသင္တုိက္မ်ား၌ ပထမတန္း, ဒုတိယတန္း, တတိယတန္းစာသင္တုိက္ဟု သံုးမ်ိဳးခဲြထားသင့္၏၊ ထုိသုိ႔ ခဲြျခားဖုိ႔ရန္လည္း စာသင္နည္းကိုက အတန္းခဲြၿပီး ရွိရေပလိမ့္မည္၊ ထုိသုိ႔ ခဲြျခားရာ၌ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဆရာေတာ္တုိ႔၌ စာေပ အရည္အခ်င္းလုိက္၍ ခဲြျခားသင့္၏၊ အနည္း အမ်ားလုိက္၍ ခဲြျခား ခဲ့လွ်င္ သံဃာမ်ားမႈကုိသာ ဂ႐ုစုိက္ၾကသျဖင့္ မၾကာခင္ အုပ္ခ်ဳပ္၍ မႏုိင္မနင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။]

ေက်ာင္းမမ်ားျခင္းအက်ိဳး

“ဘုရား ႏွစ္ဆူပြင့္လွ်င္ သူ႕ဘုရား ငါ့ဘုရားဟု အၿပိဳင္အဆုိင္စိတ္ထား သျဖင့္ တရားမရႏုိင္ဘဲ မတရားေတြ မ်ားဖြယ္သာရွိ၏”ဟု က်မ္းစာ တုိ႔၌ဆုိသည္၊ ထုိ႔အတူ တစ္ရြာလွ်င္ စာသင္ေက်ာင္း စာသင္တုိက္ ႏွစ္ဌာနရွိလွ်င္ သူ႕ေက်ာင္း ငါ့ေက်ာင္းဟု ရြာသူ ရြာသား စိတ္၀မ္း ကဲြျပား႐ံုသာမက အခ်င္းခ်င္း ပဋိပကၡ ျဖစ္၍ ႐ံုးေရာက္ေသာ အမႈေတြ ယခုမ်က္ျမင္ပင္ မ်ားလွေပသည္။

         

ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ၿမိဳ႕ တစ္ရြာတည္း၌ စာသင္ေက်ာင္းတုိက္ ႏွစ္ေက်ာင္း ႏွစ္တုိက္ မလုိလားအပ္၊ သုိ႔ရာတြင္ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းတုိက္လည္း သီးျခား ရွိဦးမည္ျဖစ္၍ က်င့္လုိေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ကမၼ႒ာန္းတုိက္၌လည္းေကာင္း, စာသင္လုိေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား စာသင္ တုိက္၌လည္းေကာင္း တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေနသင့္ေပသည္။

ေက်းရြာႀကီးတုိ႔၌ စာသင္တုိက္မရွိျပစ္

ထုိထုိရြာ၌ ရွိၾကေသာ စာသင္သား အရြယ္ငယ္ငယ္ ရဟန္းငယ္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ရပ္ရြာ အနီးအပါး၌ စာသင္တုိက္မရွိျခင္းေၾကာင့္ ငယ္ရြယ္စဥ္က စည္းကမ္းက်ေအာင္ စာမသင္ရဘဲ အသက္အရြယ္ ႀကီးမွ (ရဟန္းျဖစ္မွ) ၿမိဳ႕က စာသင္တုိက္သုိ႔ ေရာက္တတ္ၾက၏၊ ထုိသူတုိ႔သည္ ဉာဏ္ အရည္အခ်င္း မည္မွ်ပင္ရွိေသာ္လည္း ထိပ္တန္းေရာက္ေအာင္ မတတ္ေျမာက္ႏုိိင္ၾကေတာ့။

         

ထုိသုိ႔ ႀကီးရင့္မွ စာသင္ရသျဖင့္ စာသင္မႈ၌ ပ်င္းရိခ်င္ လည္ပတ္ခ်င္စိတ္သာမ်ားလ်က္ သြားလာ လည္ပတ္ကာ ၿမိဳ႕ရြာ အတြင္း၌ မၾကည္ညိဳဖြယ္ေတြသာ ျဖစ္ေတာ့၏၊ ကုိရင္တုန္းက စာသင္ထြက္ၾကသူတုိ႔မွာလည္း ဆရာ မိဘတုိ႔ႏွင့္ ေ၀းကြာေနသည့္ အတြက္ က်န္းမာေရး ကုိယ္က်င့္ ထိန္းသိမ္းေရးမွစ၍ ေၾကာင့္ၾက စုိးရိမ္ဖြယ္ေတြ မ်ားလွ၏၊ အမွန္မွာလည္း က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလ်က္ ကုိယ္က်င့္ပ်က္သူေတြသာ မ်ားလွေတာ့၏။

ဗုဒၶအလိုေတာ္ မက်

ရွင္းျပဦးအံ့…မိဘႏွင့္ေ၀းကြာေန၍ ၿမိဳ႕တုိက္မ်ား၌ စာသင္ရန္ထြက္လာသူတုိင္း ေငြမပါလွ်င္ (ယခုအခါ) မၿပီးသေလာက္ ျဖစ္ေန၏၊ ေငြကုိ ခံယူသည္ကစ၍ ၀ိနည္းေတာ္အရ နိသဂိၢယပါစိတ္ အာပတ္သင့္၏၊ ေငြကုိ ကုိင္တုိင္းကုိင္တုိင္း ဒုကၠဋ္အာပတ္ အျပည့္အက်ပ္ ထပ္ေနျပန္၏၊ ထုိေငြျဖင့္ ၀ယ္၍ စားေသာက္ သံုးစဲြသမွ် စားဖြယ္သံုးဖြယ္ေတြလည္း နိသဂိၢယပစၥည္းျဖစ္၍ မစြန္႔ပစ္သမွ် နိသဂိၢယအာပတ္ႏွင့္ စားတုိင္း သံုးတုိင္း ဒုကၠဋ္အာပတ္ေတြ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏၊ ထုိပစၥည္းကုိ အျခားသူမ်ား သံုးစဲြလွ်င္လည္း ထုိအတုိင္း ပင္ အာပတ္သင့္ၾကရ၏၊ ဤသုိ႔လွ်င္ မိဘႏွင့္ ေ၀းကြာေနေသာ ၿမိဳ႕စာသင္တုိက္မ်ား၀ယ္ ေငြမပါလွ်င္ မၿပီးႏုိင္ၾကေသာေၾကာင့္ အာပတ္အျပစ္ေတြ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားလွေတာ့၏၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏တရားေတာ္ကုိ သင္ယူေနၾကပါေသာ္လည္း ဗုဒၶရွင္ေတာ္ တားျမစ္ထားေသာ အျပစ္ေတြကုိ ေန႔ရွိသမွ် က်ဴးလြန္ေနရပါလွ်င္ အဘယ္မွာ ဗုဒၶအလုိေတာ္က်ပါေတာ့မည္နည္း၊ ဗုဒၶအလုိေတာ္ မက်မွန္း သိလ်က္ ေနလွ်င္ အဘယ္မွာ သံသရာက်ိဳး ရပါေတာ့ မည္နည္း။

သာသနာ၌မေပ်ာ္ႏုိင္

ထုိကဲ့သုိ႔ အျပစ္မ်ားကို က်ဴးလြန္လာခဲ့ရေသာ စာတတ္ပုဂိၢဳလ္တုိ႔သည္ … အဘယ္မွာ သာသနာေတာ္၌ တရားႏွင့္ေပ်ာ္ပိုက္ႏုိင္ေတာ့မည္နည္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ စဥ္းစားရေသာ္ သူဆရာျဖစ္ေသာအခါ၌လည္း တပည့္ ပရိသတ္မ်ားကုိ ေတာ္သလုိသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေပေတာ့မည္၊ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ သာသနာသည္ အဘယ္မွာ ကုိယ္က်င့္ ဘက္က တုိးတက္ႏုိင္ပါေတာ့မည္နည္း၊ ေလွာ္ရင္း နစ္ရေသာ ေလွသဖြယ္ ျမဳပ္ကြယ္ဖုိ႔ အခ်က္သာ မ်ားေတာ့မည္ မဟုတ္ပါေလာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဆရာေတာ္တုိ႔လည္း ထုိအျပစ္ကုိ ျမင္ေတာ္မူၾကေပ သည္၊ သုိ႔ေသာ္ မိမိကုိယ္တုိင္က ဆြမ္းမေကၽြးႏုိင္ေသာ တပည့္ေလးေတြကုိ “ေငြႏွင့္၀ယ္၍ မစားၾကႏွင့္, အငတ္ေနၾက”ဟု ဆုိရက္ၾက မည္ေလာ၊ ထုိသုိ႔ မဆုိရက္သျဖင့္ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကရသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာသင္တုိက္မ်ားကို မိမိတုိ႔ ရပ္ရြာ အနီးအပါး၌ မရွိ ရွိေအာင္ အနာဂတ္ကာလ၌ ဧကန္ႀကိဳးစားၾကမွသာ ေငြမပါဘဲ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ စာသင္နည္းျဖင့္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္စြာ စာသင္ႏုိင္ၾကေပလိမ့္မည္၊ ထုိသုိ႔ သင္ႏုိင္မွသာ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ဖုိ႔ လြယ္ကူပါေတာ့မည္။

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 8:57 AM

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၂၅) အနာဂတ္ေက်ာင္းတုိက္မ်ား

အနာဂတ္ေက်ာင္းတုိက္မ်ား

ပရိယတ္ႏွင့္ ပဋိပတ္ေက်ာင္း

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္၏ ၾသ၀ါဒပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ တာ၀န္ယူၾကရေသာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားသည္ ဗုဒၶအလုိက် ျဖစ္ဖုိ႔ရာ က်မ္းစာမ်ားကုိ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေသာ ပရိယတ္ေက်ာင္းတုိက္ႏွင့္ တရားက်င့္သံုးေနေသာ ပဋိပတ္ေက်ာင္းတုိက္မ်ားသာ ျဖစ္ေစ သင့္ပါသည္၊ [ သံဃာအနည္းငယ္ သီတင္းသံုးရာဌာနကုိ “ေက်ာင္း”ဟု ေခၚ၍ သံဃာ အစိတ္ သံုးဆယ္ စသည္စုေပါင္းလ်က္ သီတင္း သံုးရာဌာနကို “ေက်ာင္းတုိက္”ဟု ေခၚတြင္ေစသင့္သည္၊] ထုိ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ ႏွစ္မ်ိဳးတြင္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးမွ် က်က်နန မရွိေသာ ေက်ာင္း, ေက်ာင္းတုိက္မ်ားသည္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာလွ်င္ အလုိအေလ်ာက္ ကြယ္ေပ်ာက္ေလာက္ေအာင္ အစုိးရႏွင့္ ၀န္ေဆာင္ မ်ားက ေၾကာင့္ၾကစုိက္သင့္ပါသည္။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၂၄)မစဲြလမ္းရာ ဆယ္ဌာန

၅။ အနာဂတ္သာသနာခန္း

ကာလာမသုတ္ေတာ္

မစဲြလမ္းရာ ဆယ္ဌာန

ေကာသလတုိင္း အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ကာလာမမင္းတုိ႔၏  အုပ္စုိးရာ   ေကသမုတၱ  နိဂံုးသည္ ေတာအုပ္တစ္ခု၏ အ၀င္၀၌ တည္ေသာေၾကာင့္ ထုိေတာလမ္းခရီးသြားတုိ႔၏ တည္းခုိရာအရပ္ ျဖစ္ေန၏၊ အယူ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေသာ ဆရာႀကီးတုိ႔သည္ ထုိအရပ္ေရာက္လွ်င္ မိမိတုိ႔ အယူကုိ ၀ါဒျဖန္႔၍ အျခားအယူမ်ားကို ဖိႏွိပ္ေဟာေျပာတတ္ၾက ကုန္၏၊ ထုိနိဂံုးသားတုိ႔သည္ အယူ၀ါဒႏွင့္ စပ္၍ ေယာင္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနၾကစဥ္ ဗုဒၶအရွင္ေတာ္ျမတ္လည္း ထုိအရပ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္ မူလာ၏၊ ထုိနိဂံုးသားတုိ႔သည္ အယူ၀ါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ၾကားေနၾကရ သျဖင့္ ဟုိသူေျပာတာ ဟုတ္ႏုိးႏုိး, ဒီသူေျပာတာ ဟုတ္ႏုိးႏုိး ေတြးေတာေနၾကရပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ၾကေလရာ ဗုဒၶအရွင္ေတာ္ ျမတ္က အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားေနရေသာ သင္တုိ႔မွာ ယံုမွားေတြးေတာစရာပဲ ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ နားေထာင္ၾက ကာလာမအမ်ိဳးသားတုိ႔…

၁။       ကေလးဘ၀မွ စ၍ ၾကားနာ မွတ္သားခဲ့ျခင္းျဖင့္လည္း ““ဟုတ္တယ္ မွန္တယ္””ဟု အစဲြအျမဲ မယူၾကႏွင့္။

၂။       မိဘဘုိးဘြား စသည္တုိ႔မွ ဆင္းသက္၍ (ပရံပရ-အဆက္ဆက္) မွတ္ယူလုပ္ကုိင္႐ုိးျဖစ္၍လည္း အစဲြအျမဲ မွတ္ယူမထားၾကႏွင့္။

၃။       ““ဣတိ ကိရ-ဒီဟာက ဒီလုိတဲ့””ဟု အျခားတစ္ေယာက္က ေျပာလုိက္႐ံုမွ်ျဖင့္လည္း အျမဲမွတ္ယူမထားၾကႏွင့္။

၄။       ““ဒီအယူအဆသာ ငါတုိ႔ သင္အပ္ေသာ က်မ္းစာႏွင့္ညီတယ္”” ဟု မိမိတုိ႔ က်မ္းစာႏွင့္ ညီေန႐ံုျဖင့္လည္း အတည္တက် မွတ္ယူမထားၾကႏွင့္။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၂၃) ရာဇဂု႐ုတခ်ိဳ႕

ရာဇဂု႐ုတခ်ိဳ႕ 

ရဟန္းခံကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ သံဃာအမ်ားစုမိရာ သိမ္အတြင္း၌ … ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက  ၾသ၀ါဒေပးရင္း “ကုိယ္ေတာ္တုိ႔ ေကာင္းေကာင္း ေနၾကပါ၊ ရွင္ဘုရင္ လက္ထက္တုန္းက ရာဇဂု႐ုတံဆိပ္ရ တခ်ိဳ႕ေသာ္မွ ၿပိတၱာဘ၀၌ ေရာက္ေနၾကသည္”ဟု အထင္အျမင္ ေပါက္ေနေသာ ျပာသာဒ္ အုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္က အမိန္႔ရွိသည္ဟု ေျပာပါသတဲ့။

မွတ္ခ်က္။       ။         ရာဇဂု႐ုတခ်ိဳ႕ဟု ဆုိသျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာက်င့္ေတာ္မူၾကေသာ ရာဇဂု႐ုဆရာေတာ္မ်ား မပါ၀င္ဟု မွတ္ပါ၊ မွန္၏၊ ရာဇဂု႐ုပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ရွင္ဘုရင္က ေထာက္ပံ့ ေသာ ဆန္မ်ားကို ဆြမ္းမခ်က္ေတာ့ဘဲ ေရာင္းစားၾကေသာေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္မ်ားအား ““ဆန္ေတာ္ပါဘုရား””ဟု ေလွ်ာက္၍ ေငြကုိ လစဥ္ ေထာက္ပံ့ၾကရပါသည္တဲ့၊ ထုိသုိ႔ ျဖစ္လွ်င္ ယခုအခါ အဂၢမဟာပ႑ိတ တခ်ိဳ႕အတြက္ စဥ္းစားစရာေပ။

ဘုရားလူႀကီးၿပိတၱာေတြ

လြန္ခဲ့ေသာ တျမန္ႏွစ္ေလာက္က…ဘုန္းႀကီးႏွင့္စပ္ေသာ ဆုိင္ရာဂုဏ္း၀င္ ဒကာအခ်ိဳ႕သည္ အထက္၌ ထင္ရွားေသာ ဘုရားမ်ားကုိ အဖူးေျမာ္ သြားၾက၏၊ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဒကာတစ္ေယာက္သည္ ထင္ရွားေသာ ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚသုိ႔ ညဥ့္အခ်ိန္ တစ္ေယာက္ တည္း တက္သြား၍ ဘုရားစာမ်ားကုိ ရြတ္ၿပီးလွ်င္ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ အမွ်ေ၀ေသာအခါ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးလည္း ပါ၀င္ေသာ ဘုရားလူႀကီးေတြဟု ထင္ရေသာ ၿပိတၱာအခ်ိဳ႕သည္ အလြန္ ဆုိးရြားေသာ ႐ုပ္အဆင္းျဖင့္ သာဓုေခၚဖုိ႔ရန္ ပါးစပ္မွ အသံမွ် မထြက္ႏုိင္ေသာ ေၾကာင့္ အလြန္ ပင္ပန္းစြာ ခံေနရသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္တဲ့။ [ထုိ အရပ္ရွိ လူတုိ႔က ထုိဘုန္းႀကီး၏ ဘုရားႏွင့္စပ္၍ မတရားစီးပြား ရွာပံုကုိ ေျပာျပလုိက္ပါသည္တဲ့။]