အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၁၉) စာေပဘက္၌လည္း အထင္ႀကီး မခံရ

စာေပဘက္၌လည္း အထင္ႀကီး မခံရ                     

မိမိတုိ႔  ဘုန္းႀကီးဘ၀မွာ  သူမ်ား ေပးမွ ကမ္းမွ   စားေသာက္  ေနထုိင္ရေသာ ဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္၍ ပစၥည္းေလးပါးဘက္၌ (အေတာင္းအရမ္း မ်ားသူတုိ႔ အေပၚ၀ယ္) ပစၥည္းရွင္တုိ႔ အထင္ အျမင္ေသးျခင္း ခံၾကရသည္မွာ မထူးဆန္းလွပါ၊ အသက္ႏွင့္အမွ် ပညာဆည္းပူးရေသာ ဘ၀ျဖစ္၍ ပညာေရးဘက္၌မူ အမ်ားအျပားပင္ အထင္ေသးျခင္းကုိ မခံရထုိက္ပါ၊ သုိ႔ရာ၀ယ္ “ဘုန္းႀကီးမ်ား၏ ပါဠိဘက္၌ ကၽြမ္းက်င္မႈ နည္းပါးေၾကာင္းကုိ စာျပန္ပဲြ၌ ပါဠိဘာသာ ေျဖပံုကုိ ၾကည့္၍ သိႏုိင္ပါသည္”ဟူေသာ ပထမျပန္ေကာ္မတီ တစ္ဦး၏ စကားျဖင့္ ပါဠိဘာသာဘက္၌လည္း အထင္ေသးခံေနရေၾကာင္း သိရပါသည္၊ ဤသုိ႔ အထင္ေသးခံရျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ပါဠိဘာသာ ႏုိင္, မႏုိင္ကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိ္င္ စဥ္းစား၍ ပါဠိသင္နည္း ကို ျပင္ထုိက္, မျပင္ထုိက္ကုိပါ ေအာက္ပါအတုိင္း စဥ္းစားပါေလ။

၁။       ပါဠိဘာသာကုိ သဒၵါနည္းလည္း မွန္၍ ပါဠိသြားနည္းလည္း က်ေအာင္ ေရးႏုိင္ ေျပာႏုိင္သလား၊

၂။       ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာမ်ားကုိ ၾကည့္႐ႈျပန္လွ်င္ (ျမန္မာဘာသာ လုိ) ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ရဲ႕လား၊

၃။       ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါဠိဘာသာကုိ သင္ယူေနၾကပါလ်က္ မေျပာႏုိင္ မေရးႏုိင္ၾကပါလွ်င္ ပါဠိသင္နည္းကို မျပင္ဘဲ ေနထုိက္ပါသလား၊

၄။       လက္ရွိ စာေမးပဲြမ်ား၌ ပါဠိတတ္လြယ္ေအာင္ စည္ကမ္း ျပင္ထုိက္သည္ မဟုတ္ပါလား။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၁၈) အထင္ေသးခံေနရပံု

စာသင္တုိက္ႏွင့္ စာသင္ခ်ိန္

မ်ားစြာေသာ ၿမိဳ႕ႀကီး စာသင္တုိက္ႀကီးမ်ား၌  အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ စာသင္ခ်ိန္ လည္း နည္းပါးလွ၏၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀ါတြင္းသံုးလေလာက္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားႏွင့္ သင္ယူရ၏၊ ၀ါကၽြတ္ သည္မွ စ၍ ေနာက္၀ါဆုိအထိကား ဆရာႏွင့္ သင္ယူရျခင္း နည္းပါးလွေတာ့သည္။

          ဤနည္းအတုိင္းသာ သင္ေနၾကရသမွ် (ေခတ္အလုိက္) စာေတာ္ပုဂိၢဳလ္တစ္ပါး မျဖစ္ႏုိင္ပါ၊ “စာေတာ္”ဟူရာ၌ မိမိကုိယ္တုိင္ သေဘာဉာဏ္ ရွိ၍ ဆရာသမားထံ အနည္းငယ္ သင္ယူၿပီးေနာက္ ထုိထုိ က်မ္းစာမ်ားကုိ ၾကည့္႐ႈ၍ ေတာ္သူ, ပင္ကုိဉာဏ္လည္း မွန္မွန္ရွိ၊ ဆရာ့အထံ၌လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား သင္ယူျခင္းျဖင့္ ေတာ္သူဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏၊ ပထမနည္းျဖင့္ ေတာ္သူသည္ သူ႕အတြက္ သာ ေတာ္၏၊ တပည့္မ်ားကုိ သူ႕လုိ ေတာ္ေအာင္ ပုိ႔ခ်တတ္ဖုိ႔ကား မလြယ္ကူလွေခ်၊ ဒုတိယနည္းျဖင့္ ေတာ္သူမွာ တပည့္မ်ားကုိလည္းေတာ္ေအာင္ သင္ျပႏုိင္၏၊ ယခုအခါ ၿမိဳ႕စာသင္တုိက္မ်ား၌ ပထမနည္းျဖင့္ စာေတာ္သူသာ ျဖစ္ခြင့္ရွိ၏၊ စာသင္ခ်ိန္ နည္းပါးရကား ဒုတိယနည္းျဖင့္ စာေတာ္သူမွာမွာ အလြန္ နည္းပါးေပလိမ့္မည္။

          မွန္၏၊ မ်ားစြာေသာ စာျပန္ပဲြတုိ႔၌ စာေအာင္ပုဂိၢဳလ္မ်ားသည္ ဆရာ့ထံ အျပည့္အစံု သင္ယူ၍ ေအာင္သူထက္ ဆရာ့အထံ အနည္းငယ္ သင္ယူၿပီးလွ်င္ မိမိတုိ႔ဘာသာ ႀကိဳးစား၍ ေအာင္သူေတြသာ မ်ားေလသည္၊ ဤအခ်က္ကုိ ေထာက္၍လည္း အနာဂတ္ကာလ၌ ၿမိဳ႕ကေလးမ်ားႏွင့္ ရြာႀကီးမ်ား၀ယ္ စာသင္တုိက္မ်ား တည္ရွိေစလုိေပသည္။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၁၇) စရဏ မေရာက္သမွ် အက်ိဳးမရ

စရဏ မေရာက္သမွ် အက်ိဳးမရ

[ကုိယ္က်င့္တရားကို ““စရဏ””ဟု ေခၚ၏၊]

ဥဒၵါလကဇာတ္၌ ဥဒၵါလရေသ့သည္ ေ၀ဒသံုးပံုကုိ တတ္ေသာ ဂုိဏ္းဦးစီးနာယက ဆရာႀကီးတည္း၊ သူသည္ ဘုရားအေလာင္း ပုေရာဟိတ္ႀကီးႏွင့္ စကားေျပာၾကရာ၌ ပုေရာဟိတ္ႀကီးက “ေ၀ဒသံုးပံုကို တတ္႐ံုမဆုိထားႏွင့္, ေ၀ဒအပံုတစ္ေထာင္ပင္ တတ္၍ ေနေသာ္လည္း အက်င့္စရဏသုိ႔ မေရာက္ေသးသမွ် (ေကာင္းေကာင္း မက်င့္သမွ်) ဒုကၡမွ မလြတ္ႏုိင္ေသးပါ”ဟု ေျပာဆုိေလေသာ္… ရေသ့က “ဒီလုိဆုိရင္ ေ၀ဒေတြဟာ အက်ိဳးမၿပီး အခ်ည္းႏွီးဟု ဆုိလုိပါသလား”ဟု ေမးလွ်င္ ပုေရာဟိတ္က “ေ၀ဒေတြကုိ အခ်ည္းႏွီးေတြ”ဟု မဆုိလုိပါ၊ ေ၀ဒတတ္ေတာ့ “ေ၀ဒက်မ္းတတ္ ပညာရွိႀကီး”လုိ႔ နာမည္ေက်ာ္တာေပါ့၊ လာဘ္ေပါ၍ အေႁခြအရံမ်ားတာေပါ့၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ နာမည္ေက်ာ္ၾကား၍ လာဘ္ေပါမ်ားေသာ္လည္း ဒီတစ္ဘ၀သာ နာမည္ေက်ာ္ႏုိင္ လာဘ္ေပါႏုိင္တာပဲ၊ အက်င့္စရဏကုိ က်င့္မွသာ ေနာက္ေနာင္အခါ ဘ၀သံသရာ၌ ေအးခ်မ္းမႈ ရွိႏုိင္တယ္ဟု ေျပာေလသည္။

မွတ္ခ်က္။       ။ဤဇာတ္ေတာ္၌ ေ၀ဒသံုးပုံဟူသည္ ပိဋကသံုးပံုကဲ့သုိ႔           ျဗာဟၼဏတုိ႔ အလြန္ေလးစားအပ္ေသာ အတတ္ ပညာတည္း၊ (ယခုအခါ “ေဗဒင္သံုးပံု”ဟု ေခၚသည္၊) ထုိဇာတ္၌ ပုေရာဟိတ္ႀကီး၏ စကားသည္ ယခုအခါ စာျပန္ပဲြ ေအာင္မႈတစ္ခုကုိသာ အဓိကထား၍ ႀကိဳးစားၾကသူမ်ား သတိထားသင့္ေသာ စကားတစ္ရပ္ေပတည္း၊ က်မ္းစာတုိ႔၌ကား “နာမည္ေက်ာ္ၾကား လာဘ္ေပါမ်ားေအာင္ စာသင္ျခင္းထက္ (ဘာမွ် မလုပ္ဘဲ) အိပ္ေန ျခင္းက ေတာ္ေသး၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ [မဇိၩမပဏၰာသ, အလဂဒၵဴပမာသုတ္ အ႒ကထာ။]

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၁၆) ပစၥကၡသာသနာ့အေျခအေန

ပစၥကၡသာသနာ့အေျခအေန

ေက်ာင္း ဘုရား

ျမန္မာျပည္၏  ေရွးေခတ္သာသနာေရးကုိ ျပၿပီး၍ ပစၥကၡ (လက္ရွိ) သာသနာ့အေျခအေန၀ယ္ ျပဳျပင္သင့္ေသာ (ျပဳျပင္၍ ရႏုိင္ေလာက္ေသာ) အခ်က္မ်ားကုိ ျပပါဦးမည္၊ အေနာ္ရထာမင္းေစာ လက္ထက္မွစ၍ သဒၶါ မ်ိဳးေစ့ က်သျဖင့္ ေပါက္ေရာက္စည္ကားေနေသာ သာသနာေတာ္ ဥယ်ာဥ္၌ ေက်ာင္းဘုရား ေစတီ စသည္ ထူးျပား သာသနာ့ အေဆာက္အအံု သစ္ပင္မ်ားသည္ သူ႕ေခတ္ သူ႕ခါ စုိစုိျပည္ျပည္ ရွိခဲ့ၾကပါေသာ္လည္း မင္းအဆက္ ေျပာင္းသေလာက္ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားလည္း အဆက္ေျပာင္းကာ ထုိက္တန္ေသာ ေက်ာင္းထုိင္ပုဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္ ကဲြကြာ၍ မၾကာမၾကာ ပ်က္စီးရွာရေတာ့သည္။

          မင္းတုန္းမင္းတရားလက္ထက္တုန္းက အလြန္က်က္သေရရွိခဲ့ၾကေသာ မႏၲေလးတုိက္ႀကီးမ်ားေသာ္မွ အႏွစ္(၆၀)ေက်ာ္ (၇၀) အတြင္းမွာ အုိမင္း ၿပိဳက်၍ အနိစၥသေဘာကုိ ေဟာေျပာေနၾကၿပီ၊ ၿဗိတိသွ်အစုိးရလက္ထက္၌ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကေသာ တုိက္တာႀကီး မ်ားလည္း မူလဆရာေတာ္တုိ႔ သက္ေတာ္ယုိယြင္းလွ်င္ပင္ သူတုိ႔ လည္း အုိမင္းေသာလကၡဏာျဖင့္ သာယာဖြယ္ မရွိၾကေတာ့ေခ်၊ မူလဆရာေတာ္ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ဒုတိယ တစ္ဆက္ေလာက္ ဆုိလွ်င္ အရွိန္အ၀ါ ေလွ်ာက်ရေသာ ေက်ာင္းတုိက္ေတြသာ မ်ားေတာ့၏။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၁၅) အေနသန (၂၁) ပါး

အေနသန (၂၁) ပါး

မွတ္ခ်က္။       ။ ရဟန္း သာမေဏတုိ႔ႏွင့္ မအပ္စပ္ (မရွာေကာင္း)ေသာ ပစၥည္းရွာနည္းကုိ “အေနသန”ဟု ေခၚ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါအလုပ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ရာ၌ ဒကာ ဒကာမတုိ႔က ျပန္၍ လွဴခ်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းမ်ားဟု မွတ္ပါ။

၁။ လူမ်ားကုိ ေဆးကုေပးျခင္း၊ [ မိဘ, ကုိးကြယ္ရာမဲ့ျဖစ္ ၍ ေက်ာင္း ေရာက္လာ သူ, ေက်ာင္းတာ၀န္ေဆာင္ေနေသာ ကပိၸယ စသူ, ရန္မူမည့္ မင္း, ခုိးသား, ဓားျပ, သူပုန္ ဤသူမ်ားကုိ ေဆးကုေပး ေကာင္း၏၊ အျခားသူမ်ားကို ေဆးမကုေကာင္း။]

၂။ လူတုိ႔၏ ေစတမန္လုပ္ျခင္း၊ (လူတုိ႔က ေစလႊတ္သျဖင့္ တစ္ရြာမွ တစ္ရြာသုိ႔ ခရီးရွည္သြား၍ စာေပးစာယူ, စကားေပး စကားယူျပဳျခင္း၊) [ ရတနာသံုးပါးႏွင့္စပ္ေသာ ကိစၥမွတစ္ပါး အျခားကိစၥ၌ မျပဳရ။]

၃။ လူတုိ႔၏ အေစအခုိင္း ခံျခင္း၊ [ ဟုိနား သည္နား ခရီးအတုိ သြား၍ ယူစရာ ငင္စရာတုိ႔ကုိ ယူေပးဖုိ႔ရန္ အေစအခုိင္း ခံျခင္း။]

၄။       အနာကုိ ဓားႏွင့္ ခဲြေပးျခင္း၊

၅။ ေဆးလိမ္းေပးျခင္း၊

၆။ ပ်ိဳ႕အန္ေဆးေပးျခင္း၊

၇။ ၀မ္းေလွ်ာေဆးေပးျခင္း၊

၈။ ႏွာေဆး ေပးျခင္း၊

၉။ မ်က္စဥ္းေဆးေပးျခင္း၊

၁၀။ ေဆး၀ါးေပးျခင္း၊

၁၁။ သစ္ရြက္ (အိမ္မုိးဖုိ႔ရာ သက္ငယ္ ဓနိ စသည္)ေပးျခင္း၊

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၁၄) မင္းတုန္းမင္း၏သာသနာျပဳအမိန္႔ေတာ္

မင္းတုန္းမင္း၏သာသနာျပဳအမိန္႔ေတာ္

[တခ်ိဳ႕ကုိသာ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။]

          ငါဧကရာဇ္မင္းျမတ္သည္ ကုိယ္က်ိဳးကုိ ငဲ့၍ မင္းအျဖစ္ကုိ ယူေတာ္မူသည္ မဟုတ္၊ သီရိဓမၼာေသာကမင္း အစရွိေသာ သာသနာျပဳမင္းတုိ႔ကဲ့သုိ႔ သာသနာေတာ္ကုိ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူလို၍ သာသနာႏုဂၢဟဓမၼရာဇာအျဖစ္ကုိ ယူေတာ္မူသည္၊ သာသနာေတာ္၏ တည္ရာ ၀ိနည္းတရားေတာ္ ရွိသည့္အတုိင္း ရဟန္းေတာ္တုိ႔ ေကာင္းမြန္စြာ မက်င့္က သာသနာေတာ္ ညႇိဳးႏြမ္းသည္၊ တစ္ေယာက္ေသာ အလဇီၨသည္ အလဇီၨတစ္ေထာင္ကုိ ျဖစ္ေစ၍ သာသနာေတာ္ကုိ ဖ်က္ဆီးႏုိင္သည္၊ ထုိအလဇီၨတုိ႔၏ အက်င့္ကား…

၁။       ေရႊ ေငြ စသည္ကုိ အလွဴခံျခင္း, ကုိင္ျခင္း၊

၂။       ထုိခံယူထားေသာ ေရႊ ေငြျဖင့္ ေရာင္း၀ယ္ လဲလွယ္ျခင္း၊

၃။       ရဟန္းအသံုးအေဆာင္(သကၤန္းစေသာ)ပရိကၡရာျဖင့္ ခ၀ါသည္ စသူတုိ႔ထံမွ ပစၥည္းကုိ (ေက်ာင္းသားကပိၸယကုိ အလဲမခုိင္းဘဲ) ကုိယ္တုိင္လဲျခင္း၊

၄။       လူတုိ႔အား ပန္းေပးျခင္း စေသာ ကုလဒူသနအမႈကုိ ျပဳျခင္း၊

၅။       ႏွစ္ဆယ့္တစ္ပါးေသာ အေနသနအမႈကုိ ျပဳျခင္း၊ [ေနာက္၌ သီျခားျပမည္။]

၆။       ရဟန္းတုိ႔ မသင္အပ္, သင္၍ မေပးေကာင္းေသာ ဆင္စီး ျမင္းစီးအတတ္ စသည္တုိ႔ကုိ သင္ျခင္း, သင္ေပးျခင္း၊

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၁၃) အေကာင္းရွိလွ်င္ အဆုိးရွိ

အေကာင္းရွိလွ်င္ အဆုိးရွိ

ဆုတ္ကပ္ကာလ၌ အေကာင္းအဆုိး ဒြန္တဲြ၍ လာခဲ့ရသည္မွာ ထံုးစံဓမၼတာကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေန၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အက်င့္ေကာင္းေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ထင္ရွားေနသည့္အခါ မေကာင္းေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားလည္း တစ္ေထာင့္ တစ္နားက ထြန္းကားေနၾကဦးမည္သာ၊ သုိ႔ျဖစ္ရကား ၀ိနည္းပညတ္ေတာ္၌ … “ဆယ္၀ါျပည့္တင္း, ၀ိဘင္းႏွစ္ျဖာ, ကမၼာကမၼ, ခႏၶကပုဒ္, နာမ္႐ုပ္ပုိင္ပုိင္, ေဟာျပႏုိင္, …ေက်ာင္းထုိင္ ငါးအဂၤါ” ဟူသည္ႏွင့္အညီ…

၁။       ရဟန္း၀ါ ဆယ္၀ါ ရၿပီးျခင္း၊

၂။       “ဥဘေတာ၀ိဘင္း”ဟု ေခၚေသာ ပါတိေမာက္အက်ယ္အဖြင့္ကုိ နားလည္ျခင္း၊

၃။       ကံႀကီး ကံငယ္ ျပဳထံုးကုိ နားလည္ျခင္း၊

၄။       မဟာ၀ဂၢ စူဠ၀ဂၢခႏၶက၌ လာေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို   နားလည္ျခင္း၊

၅။       နာမ္႐ုပ္တရားတို႔ကုိ နားလည္၍ ေဟာျပႏုိင္ျခင္း။

          ဤသုိ႔ ေက်ာင္းထုိင္ပုဂိၢဳလ္၏ ဂုဏ္အဂၤါ အရည္အခ်င္း ငါးပါး တုိ႔ကုိ အတင္းအက်ပ္ သတ္မွတ္ထားပါလ်က္ တစ္၀ါ ႏွစ္၀ါ ရႏွင့္ ေက်ာင္းထုိင္ၾက, တပည့္တပန္း ရဟန္း သာမေဏမ်ားကုိ ေမြးကာ ဆရာလုပ္ေနၾက, တခ်ိဳ႕လည္း ေဆာင္းလေရာက္လွ်င္ စားေသာက္ပဲြ ခံ၍ ပကတတ္တဲကုိ အလယ္မွာ ထားလ်က္ ၀တ္ေပါင္းကုိယ္စီႏွင့္ လူသိ သူသိ ၀တ္ေစာင့္ၾကေလသည္၊ ထုိသုိ႔ ၀တ္ေစာင့္နည္းကုိ “ပဲြေက်ာင္းပုဂိၢဳလ္တုိ႔၏ အေလ့”ဟု မဲဓီးဆရာေတာ္ မိန္႔ေတာ္မူသတတ္။