အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၃၀) ကထိန္ခင္း ျပဳျပင္ေရး

ကထိန္ခင္း

၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔၌ ၀ါကပ္၍… (၀ါ မပ်က္ေစဘဲ) သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၌ ပ၀ါရဏာျပဳေသာ ရဟန္းရွိရာ ေက်ာင္းတုိက္၌ သကၤန္းတစ္ထည္ ျဖစ္ေစ, အမ်ားျဖစ္ေစ “ဣမံ စီ၀ရံ သံဃႆ ေဒမိ-ဤသကၤန္းကုိ သံဃာေတာ္မ်ားအား လွဴဒါန္းပါ၏”ဟု ေလွ်ာက္ထား၍ လွဴရ၏၊ ထုိသကၤန္းကုိ သကၤန္းမရွိေသာ ရဟန္းအား ေပး၍ ထုိရဟန္းက (၀ိနည္းထံုးစံအရ) ကထိန္ခင္းရ၏၊ သံဃာအားလံုး သကၤန္းျပည့္စံု ၾကလွ်င္ အႀကီးဆံုး မေထရ္အား ေပး၍ ထုိမေထရ္ႀကီးက ကထိန္ ခင္းရ၏၊ ထုိကထိန္ကုိ ၀မ္းေျမာက္ေက်နပ္ပါေၾကာင္းေျပာေသာ ရဟန္းမ်ားလည္း ကထိန္ခင္းေသာ ရဟန္းႏွင့္ အလားတူရသင့္ေသာ အမ်ိဳးမ်ားကုိ ရၾက၏၊ ရသင့္ေသာ အက်ိဳးမ်ားကုိ စာလာအတုိင္း သိလိုသူတုိ႔ စာေတာ္ေသာ ဆရာသမားထံ ေမးၾကပါေလ။

ယခုေခတ္ကထိန္

အစပထမ၌  ““ကထိန္အလွဴ”” ဟူသည္ …သကၤန္းအလွဴပင္ျဖစ္၏၊ ေနာက္မွ သကၤန္း၏ အျခံအရံအျဖစ္ျဖင့္ အျခားလွဴဖြယ္ေတြ ပါလာ၏၊ ထုိအျခား လွဴဖြယ္မ်ားတြင္ ေက်ာင္း၌ မရွိမျဖစ္ေသာ ပစၥည္းမ်ိဳးဆုိလွ်င္ သင့္ေတာ္ပါေသး၏၊ ယခုေသာ္ ပေဒသာပင္ သီး၍ လွပေအာင္ တိုလီမုိလီကေလးေတြ မ်ားလွ၏၊ ပေဒသာတစ္ပင္လွ်င္ (၅၀)တန္ တစ္ရာတန္ စသည္ျဖင့္ ဂုဏ္ယူၾက၏၊ ေက်ာင္းေရာက္ေသာ္ကား အသံုးမက်လွ၊ လူေတြမွာလည္း အကုန္မနည္းေခ်၊ ဒီအထဲမွာ ပဲြေတြ ကုိလည္း ထည့္လုိက္ရေသး၏။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၂၉) သိမ္သမုတ္, ရဟန္းခံ

သိမ္သမုတ္

“သီမာ” ဟူေသာ  ပါဠိသည္  “အပုိင္းအျခား -နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ထားေသာ အရပ္” ဟု အဓိပၸာယ္ထြက္၏၊ “ရဟန္းမ်ား ကံႀကီးကံငယ္ ျပဳဖုိ႔ရာ နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ထားေသာအရပ္္”ဟု သံဃာအမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကုိ “သိမ္သမုတ္”ဟု ေခၚ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အစုိးရက ေနရာတစ္ခုကုိ လူ၀တ္ေၾကာင္တစ္ေယာက္အား ဥပေဒႏွင့္အညီ “သီးျခားရြာ”ဟု ေပးလုိက္လွ်င္လည္း သိမ္သမုတ္ျခင္းကိစၥ ၿပီးေတာ့၏။

          သိမ္သမုတ္ရာ၌ အလြန္မ်ားစြာ ေငြကုန္ခံမည့္အစား ထုိေနရာ၌ မုိးလံုေလလံုရွိေအာင္ ေက်ာင္းေဆာက္လုိက္ျခင္းသာ သာ၍ အက်ိဳး ရဖြယ္ ရွိ၏၊ သုိ႔ရာတြင္ သိမ္သမုတ္ရာ၌ ပိဋကတတ္ကၽြမ္းေသာ ဆရာေတာ္မ်ား ပါဖုိ႔ အေရးႀကီး၏၊ နားမလည္သူမ်ားခ်ည္းသာ သမုတ္လွ်င္ကား ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူေခ်။

အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၁၂၈) စာသင္တုိက္ေက်ာင္းေဆာက္မႈ

စာသင္တုိက္ေက်ာင္းေဆာက္မႈ

ေက်ာင္းေဆာက္မႈ၌ စဥ္းစားထုိက္ေသာ အခ်က္ေတြမ်ားလွ၏၊ စာသင္တုိက္ဟူသမွ် အသစ္တည္ရေတာ့မည္ျဖစ္လွ်င္ ကံႀကီး ကံငယ္ ျပဳဖုိ႔ရန္ သိမ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္, စာခ်ေက်ာင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္, ဘုရားဆင္းတုေတာ္ သီတင္းသံုး၍ ဘုရား၀တ္ျပဳၾကဖုိ႔ရာ ဘုရား ေက်ာင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္, ကာလအားေလ်ာ္စြာ စည္းေ၀းေဟာေျပာ ဖုိ႔ရာ ဓမၼာ႐ံုလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသာ အလယ္ေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္း (ၿမိဳ႕ရြာေဒသလုိက္၍) ခပ္ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ရန္လုိေပသည္၊ ထုိ ေက်ာင္းႀကီးကုိ ပစၥည္းတတ္ႏုိင္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က မတည္၍ ၿမိဳ႕ရြာက ၀ုိင္း၀န္းၾကၿပီးလွ်င္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးႏွင့္ဆုိင္ေသာ ေက်ာင္း ျဖစ္မွသာ ရပ္သူ ရြာသားတုိ႔ သာ၍ ညီၫြတ္ဖြယ္ရွိသည္။

          ထုိ႔ေနာက္ သံဃာအမ်ား ေနထုိင္ဖုိ႔ရာ (စာခ်ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ စာသင္သားမ်ားအတြက္) ႏွစ္ပါးေန သံုးပါးေန မုိးလံု ေလလံု ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေက်ာင္းကေလးေတြႏွင့္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းကို လည္းေကာင္း, သံဃာအလြန္မ်ားလွ်င္ စာခ်ဖုိ႔ေနရာမ်ားကိုလည္းေကာင္း အစီအစဥ္က်က်ႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တည္ေဆာက္သင့္ၾကေပသည္၊ အနီးအပါး ေက်ာင္းေဟာင္း ေက်ာင္းပ်က္ ဇရပ္ပ်က္မ်ားကုိလည္း “၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေသာ ေက်ာင္း ဇရပ္”ဟု စိတ္ခ်ရလွ်င္ ေရႊ႕ေျပာင္း ေဆာက္သင့္၏၊ နဂုိက ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ အပ္စပ္ပံုမရေသာ ေက်ာင္းမ်ားကို မူလစပ္ဆုိင္ေသာ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက သူတုိ႔ပုိင္ ပစၥည္းဟု သေဘာထား၍ သယ္ယူေရႊ႕ေျပာင္း လွဴလွ်င္ အပ္ေတာ့သည္သာ၊ ထုိသုိ႔ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီးေနာက္ စားေရးေသာက္တာ အတြက္ကုိမူ ေဂါပကအဖဲြ႕ႏွင့္ ရပ္ရြာၿမိဳ႕နယ္ကို အားထားရေပ လိမ့္မည္။ [ဤေနရာ၌ ဆုိင္ရာေက်ာင္းတုိက္မ်ား၏ စည္းကမ္း ဥပေဒကုိလည္း သီးျခား ေရးသင့္၏။]