@font-face { font-family:'MON3 Anonta 1'; src:local('MON3 Anonta 1'),url('http://mmwebfonts.comquas.com/fonts/mon3.ttf'); } body,html,p,code,*,table,td,tr,span,div,a,ul,li,input,textarea{font-family:'MON3 Anonta 1'!important;}
ဤဆိုဒ္သို႔ လာေရာက္ေလ့လာသူမ်ား ႏွင္႔အတူတကြ ၃၁ ဘံုက်င္လည္ၾကကုန္ေသာ ေဝေနမ်ားစြာ သတၱဝါအားလုံး စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကင္းပါေစ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္းကင္းပါေစ ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ျဖစ္ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ မိမိတို႕၏ ခႏၶာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ႐ြက္ေဆာင္ ႏိုင္ပါေစ ။

Monday 15 December 2014

ကံျပဳသူ၌ ကံအက်ိဳး တုိက္ရုိက္ရပံု (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၈)

ကံျပဳသူ၌ ကံအက်ိဳး တုိက္ရုိက္ရပံု
ျပခဲ့ေသာ စကားစဥ္အရ သတၱ၀ါတုိ႔ တစ္ဘ၀မွ တစ္ဘ၀ေျပာင္းၾကရေသာ္လည္း ေရွးဘ၀က မိမိ၏ အ၀ိဇၨာ တဏွာ ကံစြြမ္းအတြက္ ေနာက္ဘ၀အသစ္၌ ျဖစ္ရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀ျဖစ္သူသည္ သူမ်ားမဟုတ္ မိမိပင္တည္း။ ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ေစတနာ ကံတရားတို႔သည္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း ထိုကံ၏ အရွိန္ သတၱိေတြ အက်ိဳးမေပးရေသးသမွ် မေပ်ာက္မပ်က္ လုိက္ပါလ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္ မိမိျပဳေသာ ကုသိုလ္ကံ၏ သတၱိသည္ မိမိသႏၱာန္မွာ (လူသြားရာသို႔ လူရိပ္ လုိက္ပါသလုိ) မိမိကို ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ရန္ အျမဲ လုိက္ပါေန၏။
မိမိျပဳအပ္ေသာ အကုသိုလ္ကံ၏ သတၱိမ်ားလည္း (လွည္း၌ တပ္အပ္ေသာ ႏြား၏ေနာက္သို႔ လွည္းဘီးပါသကဲ့သို႔) မိမိကို ႏွိပ္စက္ဖုိ႔ရန္ အျမဲလုိက္ပါေန၏။ မိမိျပဳအပ္ေသာ အကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးကို မိမိသာ တုိက္ရုိက္ရေသာေၾကာင့္ “ဒီဘ၀ ဒီကိုယ္စံ၊ ေနာက္ဘ၀- ေနာက္ကိုယ္ခံလိမ့္မည္”ဟု အခ်ိဳ႕က ေျပာေသာ္လည္း ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ကိုယ္မွာ သူမ်ားမဟုတ္၊ မိမိပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ၾကပါကုန္။

ခႏၶာအစဥ္၌ ကံ၏သတၱိက်န္ရွိရစ္ပံု (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၇)

ခႏၶာအစဥ္၌ ကံ၏သတၱိက်န္ရွိရစ္ပံု
ထုိကဲ့သို႔ အထင္အရွား ျဖစ္ေနၾကေသာ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ထံုးစံအတုိင္း ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၾကေသာ္လည္း ျပီးျပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ခ်ဳပ္သြားၾကသည္မဟုတ္။ မိမိတုိ႔၏ ကံစြမ္းသတၱိကို ခႏၶာအစဥ္မွာ ျမွဳပ္ထားလ်က္ ခ်ဳပ္သြားၾကေလသည္။  
ဆုိလုိရင္းကား - ခႏၶာကိုယ္၌ စိတ္တစ္ခုျပီးတစ္ခု ျဖစ္ရာ၀ယ္ သတၱိနည္းေသာ စိတ္တုိ႔သည္ ခ်ဳပ္ျပီးေနာက္၌ သူတို႔၏ အစြမ္းသတၱိ တစ္စံုတစ္ရာ မက်န္ရစ္ေတာ့။ သတၱိထက္ျမက္ေသာ ေဇာေစတနာတုိ႔၏ သတၱိကား ခႏၶာအစဥ္မွာ က်န္ရစ္ၾကေလသည္။
ဥပမာ - မထက္ျမက္ မထင္ရွားေသာ မိဘတို႔ ကြယ္လြန္ေသာအခါ သူတို႔၏ အရွိအ၀ါသည္ သားသမီးအေပၚ၌ သိသိသာသာ မက်န္ရစ္ေတာ့ဘဲ ထက္ျမက္ထင္ရွားေသာ မိဘတုိ႔ ကြယ္လြန္ေသာအခါ၌သာ သူတို႔၏ အရွိန္အ၀ါသည္ သားသမီးတို႔မွာ သိသိသာသာ က်န္ရစ္သကဲ့သို႔တည္း။

ထင္ရွားေသာ အကုသိုလ္၊ ကုသိုလ္ ေစတနာမ်ား (ကိုယ့္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၆)

သူတစ္ပါးကို သတ္ဖုိ႔ ၾကံစည္ေသာအခါ၌ ေဒါသေဇာ စိတ္ေစတနာသည္ လြန္စြာ ထင္ရွား၏။ သတ္ဖို႔ရာ လြန္စြာဗ်ာပါရမ်ားေန၏။ ကာမမူကို ၾကံစည္လိုေသာအခါ၌လည္း ေလာဘေဇာ ေစတနာ လြန္စြာ ဗ်ာပါရ မ်ားရေလ၏။ အတြင္းေဇာ ေစတနာက ဗ်ာပါရ မ်ားေနမူေၾကာင့္ပင္ ျပင္ပ ကိုယ္ခႏၶာၾကီးလည္း ထၾကြလူပ္ရွား၍ ဗ်ာပါရ မ်ားရေလသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ကိုယ္မူ၊ ႏူတ္မူ၊ စိတ္မူ မေကာင္းမူတစ္ခုခု အထင္အရွား ျဖစ္ရာ၌လည္း အတြင္းက ဆုိင္ရာ ကုသိုလ္ အကုသုိလ္ ေစတနာေတြ ဗ်ာပါရမ်ားေနပံု၊ ရုိးရုိးအခါျဖစ္ေသာ စိတ္ေဇာမ်ားႏွင့္ မတူဘဲ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ရွိၾကပံုကို သတိထား၍ စဥ္းစားလွ်င္ အကုသိုလ္ ေဇာေစတနာမ်ား၏ ျဖစ္ပံုမွာ လြန္စြာထင္ရွားေလသည္။

ကံအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၅)

ကံဆုိတာဘာလဲ
“ကမၼ” ဟူေသာ ပါဠိစကားကို ျမန္မာလုိ “ကံ”ဟုေခၚ၏။ ထုိ “ကံ” ဟူေသာ စကားကို တစ္မ်ိဳးထပ္၍ ျမန္မာျပန္လွ်င္ “အမူ”ဟု ေခၚျပန္သည္။ ထိုအမူကား ကိုယ္မူ၊ ႏူတ္မူ၊ စိတ္မူ အားျဖင့္ ၃-မ်ိဳး ကြဲျပား၏။ “ကိုယ္မူ”ဟူသည္ လက္ ေျခ စေသာ ကုိယ္အဂၤါျဖင့္ ျပဳရေသာ လုပ္ငန္းကိစၥစုတည္း။ ဥပမာ - “သူ႔အသက္ကို ကိုယ္တုိင္သတ္ျခင္း၊ အလွဴဒါနကို ကိုယ္တုိင္လွဴျခင္း ”စသည္တည္း။

“ႏူတ္မူ”ဟူသည္ ႏူတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုျပဳလုပ္ရေသာ ကိစၥတည္း။ ဥပမာ - “ဟုိ အေကာင္သတ္လုိက္၊ ဆြမ္းေလာင္းလုိက္ပါ” စသည္ျဖင့္ ေစခိုင္းတုိက္တြန္းမူ၊ လိမ္လည္မူ၊ တရားေဟာေျပာမူ စသည္တည္း။
“စိတ္မူ”ဟူသည္ ကိုယ္လည္းမလုပ္၊ ႏူတ္လည္း မပါ၊ စိတ္ထဲ၌သာ စဥ္းစားၾကံစည္ စိတ္ကူးမူတည္း။ ဥပမာ - “ဟိုလူ႔ပစၥည္းေတြဟာ ငါ့ပစၥည္းေတြျဖစ္လွ်င္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ”စသည္ျဖင့္ မေကာင္းၾကံျခင္း၊ သူတစ္ပါးကို သနားၾကင္နာျခင္း၊ ခ်မ္းသာေစလိုျခင္း။ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းပြားမ်ားျခင္း စသည္မ်ားတည္း။

ပုညၾကိယာ ၄၀ (ကုိယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၄)

ဤျပခဲ့ေသာ ဒါနစသည္ကို ကိုယ္တုိင္ျပဳမွသာ ကုသိုလ္ ျဖစ္သည္မဟုတ္။ သူတစ္ပါးကိုျပဳဖုိ႔ရန္ တုိက္ရုိက္ခုိင္းျခင္း၊ ျပဳခ်င္လာေအာင္ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေျပာျပျခင္း၊ သူတစ္ပါး ျပဳေနသည္ကို ျမင္ရၾကားရ၍ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းမ်ားလည္း ကုသုိလ္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုညၾကိယ၀တၳဳ ၁၀-ပါးကိုတည္ (၁) ကိုယ္တုိင္ျပဳျခင္း၊ (၂) ျပဳဖုိ႔ရန္ခုိင္းေစျခင္း၊ (၃) ဂုဏ္ကိုေျပာျပျခင္း၊ (၄) ၀မ္းေျမာက္ျခင္း - ဤေလးပါးျဖင့္ ေျမွာက္လွ်င္ ပုညၾကိယ၀တၳဳ ၄၀ ျဖစ္၏။

ေဆာင္။ ။ေကာင္းမူဆယ္ခုိင္၊ အရင္းကိုင္၍၊ ကိုယ္တုိင္ျပဳျငား၊ သူမ်ားခိုင္းတံု၊ ဂုဏ္ကိုေျပာျပ၊ ၀မ္းေျမာက္ကလွ်င္၊ ေလးဆယ္တြင္၊ ေျမွာက္တင္ ပုည၀တၳဳတည္း။

ဒိ႒ိဇုကမၼအေၾကာင္း ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၃)

အယူေျဖာင့္မွန္ျခင္းကို “ဒိ႒ိဇုကမၼ”ဟုေခၚ၏။ (ဒိ႒ိ = အယူ + ဥဇုကမၼ = ေျဖာင့္မွန္မူ။) အယူဟူသည္ အသိဉာဏ္တည္း။ ထုိအသိဉာဏ္က လမ္းမွန္က်ေနလွ်င္ သမၼာဒိ႒ိ (မွန္ကန္ေသာအယူ) ျဖစ္၏။ ထုိ အသိဉာဏ္က မွားယြင္းေနလွ်င္ မိစၧာဒိ႒ိ (မွားေသာအယူ) ျဖစ္၏။ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ား၌ မိမိအသိဉာဏ္ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲဟု စဥ္းစားပါ။

၁။ ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံ။
၂။ ထုိကံမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳး။
၃။ ထုိကံမ်ားေၾကာင့္ ေရာက္ရသည့္ ဤဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀။
၄။ နတ္မ်ား၊ ျဗဟၼာမ်ား။
၅။ ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ၾကံ၍ စ်ာန္ အဘိညာဥ္ရသူ သို႔မဟုတ္ ရဟႏၱာ ျဖစ္သူမ်ား။
အထက္ပါ အခ်က္ ၅-ခ်က္ကုိ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေသာအခါ “ရွိႏုိင္သည္၊ ရွိထုိက္သည္၊ ရွိရမည္” ဟု အသိဉာဏ္ျဖစ္လွ်င္ သမၼာဒိ႒ိတည္း။ ဤသမၼာဒိ႒ိကိုပင္ “ဒိ႒ိဇုကမၼ”ဟု လည္းေကာင္း၊ “ကမၼသကတာဉာဏ္”ဟု လည္းေကာင္း ေခၚ၏။ (ကမၼ = ကံ + သက=ကိုယ့္ဥစၥာ + တာ = ျဖစ္ပံုကို + ဉာဏ္ = သိျခင္း။ မိမိျပဳေသာ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံသာလွ်င္ မိမိေနာက္သို႔ လုိက္ပါေသာ ကုိယ္ပိုင္ဥစၥာ ျဖစ္ေပသည္ဟု သိတတ္ေသာဉာဏ္ကို `ကမၼသကတာဉာဏ္´ဟု ေခၚသည္။)

ဓမၼႆဝန ဓမၼေဒသနာအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၂)

"ဓမၼႆဝနအေၾကာင္း"
 
တရားနာျခင္းကို “ဓမၼႆ၀န” ဟုေခၚ၏။ တရားနာရာ၌ -
၁။ မၾကားဖူးေေသးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ၾကားရျခင္း၊
၂။ ၾကားဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ထပ္၍ ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ရျခင္း၊
၃။ ယံုမွား သံသယ ျဖစ္ေနေသာ အခ်က္မ်ား၌ ယံုမွားကင္းရျခင္း၊
၄။ အယူမွန္ သမၼာဒိ႒ိကိုရျခင္း
၅။ သဒၶါပညာတိုးပြား၍ စိတ္ၾကည္လင္ျခင္း ဟူေသာ အက်ိဳး ၅-ပါးကို ရႏုိင္သည္။
ေဆာင္။ ။သူေတာ္တရား၊ နာယူျငားက၊ မၾကားစဖူး၊ ၾကားရဖူး၏။ ၾကားဖူးျပီးျပန္၊ ထပ္မံ၍ရွင္း၊ လြတ္ကင္းယံုမွား၊ ေျဖာင့္သားအယူ၊ စိတ္ၾကည္ျဖဴသည္၊ ငါးဆူရျမဲ အက်ိဳးတည္း။

 

ပတၱာႏုေမာဒနအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၁)

ကုသိုလ္ရွင္တုိ႔က အမွ်ေ၀ေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚမူကို “ပတၱာနုေမာဒန” ကုသိုလ္ဟုေခၚ၏။ (ပတၱ = အမွ်ေ၀သျဖင့္ မိမိသို႔ ေရာက္လာေသာ ကုသုိလ္ကို + အႏုေမာဒန = ၀မ္းေျမာက္ျခင္း၊ သာဓုေခၚျခင္း။) သူတစ္ပါးတုိ႔ ကုသိုလ္ျပဳႏုိင္ၾကသည္ကို မိမိက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္၍ ေနျခင္းသည္ အေတာ္ျမင့္ျမတ္ေသာ (မုဒိတာ သေဘာရွိေသာ) စိတ္ထားေပတည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤ၀မ္းေျမာက္မူကို ကုသိုလ္တစ္မ်ိဳးဟု သတ္မွတ္ရေပသည္။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာမူ မဟုတ္ဘဲ ေခၚရုိးေခၚစဥ္ (ေတြးခ်င္ရာေတြး၍) သာဓုေခၚရာ၌ “ပတၱာႏုေမာဒန” ကုသိုလ္ အစစ္ျဖစ္ဖို႔ ခဲယဥ္းလွေပသည္။ အခ်ိဳ႕ကား သူတစ္ပါးတုိ႔ လွဴဒါန္းႏုိင္သည္ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ မရွိသည့္အျပင္ ဣႆာပင္ ျဖစ္တတ္ေသးသည္။

ပတၱိဒါနအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၀)



မိမိရေသာ ကုသိုလ္အဖုိ႔ကို သူတစ္ပါးတုိ႔အား အမွ်ေပးေ၀ျခင္းကို “ပတၱိဒါန”ဟုေခၚ၏။ (ပတၱိ = မိမိ၌ရအပ္ေသာ အဖုိ႔ကို + ဒါန = သူတစ္ပါးအား ေပးေ၀ျခင္း) ဒါနျပဳရာ၌ ထိုဒါနအတြက္ အလွဴ႕ရွင္မွာ ရသင့္ရထုိက္ေသာ ကုသိုလ္မ်ားကို ရေလသည္။ ထုိမိမိရရွိေသာ ကုသိုလ္အဖုိ႔ကို မိမိရသလုိ ညီတူ ညီမွ် သူတစ္ပါးလည္း ရေစလုိေသာဆႏၵသည္ အလြန္ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားေပတည္း။ 

ထုိဆႏၵမ်ိဳးျဖင့္ “အကြ်ႏု္ပ္ျပဳေသာ ကုသိုလ္အဖုိ႔ကို ၾကားၾကားသမွ် သတၱ၀ါအေပါင္းအား အမွ်ေပးေ၀ပါ၏။ အကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္အတူ ကုသိုလ္အဖုိ႔ကို ရၾကပါေစ”ဟု အမွ်ေပးေပျခင္း (အညီအမွ်ရေအာင္ ေ၀ျခင္း) ကိုသာ “ပတၱိဒါနကုသိုလ္”ဟု မွတ္ပါ။

ေ၀ယ်ာ၀စၥအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၉)

သူတစ္ပါး၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ကိစၥကို ကူညီ၍ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ “ေ၀ယ်ာ၀စၥ” မည္၏။ 
ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတစ္ပါး အလွဴဒါနျပဳေသာအခါ မိမိကလည္း စိတ္ပါလက္ပါႏွင့္ အလွဴရွင္၏ စိတ္ၾကည္လင္ေအာင္၊ သက္သာေအာင္၊ အလွဴမွာ တင့္တင့္တယ္တယ္ျဖစ္ေအာင္ သေဘာထား၍ ကူညီရမည္။ 
မက်န္းမမာသူ အိုမင္းသူ၊ က်န္းမာေသာ္လည္း အႏုိင္မနင္းျဖင့္ ထမ္းပိုးေနရသူ၊ က်န္းမာ၍ ႏုိင္နင္းေသာ္လည္း မိဘ၊ မိမိထက္ ၾကီးေသာ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြစသူ၏ (အကုသိုလ္ႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေသာ) ကိစၥၾကီးငယ္ကို ကူညီ၍ ရြက္ေဆာင္ျခင္းလည္း ေ၀ယ်ာ၀စၥ ကုသိုလ္ပင္တည္း။
ဤေ၀ယ်ာ၀စၥ ကုသိုလ္သည္ စိတ္ထားတတ္သူတုိ႔မွာ တခ်ိဳ႕အလွဴရွင္ထက္ပင္ အက်ိဳးမ်ားပါေသး၏။ အရွင္ကုမာရကႆပ၏ တရားေတာ္ေၾကာင့္ မိစၦာဒိ႒ိ အျဖစ္မွ ကြ်တ္လြတ္ေသာ “ပါယာသိ”မည္ေသာ ဘုရင္ခံသည္ အျမဲမျပတ္လွဴဒါန္းေနေသာ္လည္း ကိုယ္တုိင္မျပဳဘဲ “ဥတၱရ” မည္ေသာ လုလင္တစ္ေယာက္ကို မိမိကုိယ္စား လွဴဖုိ႔ရန္ လႊဲအပ္ထားသည္။ ဥတၱရ လုုလင္ကား သူမ်ားပစၥည္းျဖင့္ လွဴဒါန္းရေသာ္လည္း အလြန္စိတ္ပါလက္ပါ ေကာင္းမြန္စြာ စီစဥ္၍ လွဴဒါန္းသည္။ 

အပစာယနအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၈)

ေပးမူကို “အပစာယန”ဟုေခၚ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိထက္ အသက္ၾကီးသူ၊ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္၊ သိကၡာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ၾကီးသူကိုျဖစ္ေစ၊ အမိအဖ၊ မိၾကီး မိေထြး (ေဒၚၾကီး ေဒၚေလး၊ အရီးၾကီး အရီးေလး)၊ ဘၾကီး ဘေထြး၊ ဦးၾကီး ဦးေလး စသူကို ျဖစ္ေစ ရုိေသျခင္းသည္ “အပစာယန” ျဖစ္၏။
“ရုိေသ” ဟူသည္ကား ရုိေသထုိက္သူလာလွ်င္ ေနရာမွ ထေပးျခင္း၊ လမ္းဆံုေနျပန္လွ်င္ လမ္းဖယ္ေပးျခင္း၊ ထုိသူ၏ေရွ႕၌ မားမား မတ္မတ္ မသြားဘဲ ရုိေသေသာ အမူအရာျဖင့္ ဦးေခါင္းကို ညႊတ္၍ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ကိုညႊတ္ကိုင္း ကုန္းကြ၍ ျဖစ္ေစ သြားျခင္း၊ ရဟန္းသံဃာေရွ႕မွာ ျဖစ္လွ်င္ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း စသည္တည္း။ 
မိမိတုိ႔ ထံုးစံအတုိင္း ဦးထုပ္ခြ်တ္ျခင္း၊ ဆလံေပးျခင္း စသည္မ်ားလည္း ရုိေသျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုိသို႔ အရုိအေသေပးရာ၌ စိတ္ေစတနာ ရုိးရုိးျဖင့္ ရုိေသမွသာ အပစာယနကုသိုလ္ျဖစ္သည္။ စိတ္မပါဘဲ ကိုယ့္ထက္ အရာၾကီးသူကို ေၾကာက္၍လည္းေကာင္း၊ တစ္စံုတစ္ရာလာဘ္ကိုေျမာ္၍လည္းေကာင္း ရုိေသဟန္ ေဆာင္ျခင္းမွာ ကုသိုလ္မဟုတ္သည့္ျပင္ လွည့္စားေသာ မာယာတစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေသး၏။

ဘာဝနာအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၇)



“ဘာ၀နာ”ဟူရာ၌ ျမန္မာလုိ “တုိးပြားေစျခင္း၊ ထံုမြမ္းျခင္း”ဟု အဓိပၸာယ္ရ၏။ မိမိ၏ စိတ္ကို ျမင့္ျမတ္ျဖဴစင္ေအာင္ အားထုတ္ရေသာ စိတ္အလုပ္ (မေနာကံ) တစ္မ်ိဳးတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတြ႕ရာျမင္ရာ သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ၌ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ မည္၏။ “ေမတၱာစိတ္ကို မိမိသႏၱာန္၌ တုိးပြား၍ မ်ားလာေစျခင္း၊ ေမတၱာစိတ္တုိ႔ မိမိသႏၱာန္၌ ထံုမြမ္ျခင္း”ဟု ဆုိလုိသည္။ ထုိေမတၱာ ဘာ၀နာကို အေလ့အလာျပဳသူ၌ ထုိေမတၱာဓာတ္ေတြ အလြန္မ်ားေလသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေမတၱာျဖင့္ ထံုမြမ္ထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလသည္။
ထုိသို႔ ေမတၱာဓာတ္ခံ ရွိေနသူသည္ ဆင္းရဲသူကို ျမင္ရျပန္လွ်င္ ထုိသူကို ဆင္းရဲဒုကၡမွ ကယ္တင္လုိေသာ ကရုဏာ ဘာ၀နာလည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္လာေတာ့၏။ သတၱ၀ါမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာတုိ႔ကို လုိလားေသာ ေမတၱာဓာတ္ခံရွိေနေသာေၾကာင့္ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာသူကိုျမင္လွ်င္ ၀မ္းေျမာက္ေသာ မုဒိတာ ဘာ၀နာလည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေပးလာႏုိ္င္ေပသည္။ ဤျပခဲ့ေသာ ဘာ၀နာ ၃-မ်ိဳးကား စိတ္ေနစိတ္ထား ျမင့္ျမတ္သူမွန္လွ်င္ ေတြ႕ရာ ၾကံဳရာ သြားလာေနထုိင္ရင္းမွာပင္ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။

ဗုဒၶါႏုႆတိစေသာ ကမၼ႒ာန္းတုိ႔တြင္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို အာရုံျပဳေသာ ဗုဒၶါႏုႆတိ ကမၼ႒ာန္းကို စီျဖန္းရာ၌ ဘုရားရွင္၏ ေရွးအေၾကာင္းေကာင္းပံု၊ အက်ိဳးေကာင္းပံု၊ သတၱ၀ါတုိ႔အား အက်ိဳးမ်ားပံု ဤ ၃-ခ်က္ကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစား၍ အာရုံျပဳရမည္။

ဥပုသ္သီလ (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၆)

ဥပုသ္သီလ
 
ျဗဟၼစရိယ၊ ၀ိကာလေဘာဇနစေသာ ဥပုသ္သီလမ်ားကား ျပခဲ့ေသာ ငါးပါးသီလ စသည္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ သူတစ္ပါး မဆင္းရဲရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ရေသာ သီလ မဟုတ္။ မိမိစိတ္ဓာတ္ကို ျမင့္ျမတ္ေအာင္ ေစာင့္သံုးရေသာ သီလမ်ားတည္း။ 
ခ်ဲ႕ဦးအံ့ - ယခုကာလ အမ်ားေစာင့္သံုးေသာ အိမ္နီးခ်င္းရုိေသရုံ ဥပုသ္မဟုတ္ဘဲ တကယ္ေစာင့္ရေသာ ဥပုသ္မ်ိဳးကို “အရိယဥပုသ္” ဟုေခၚ၏။


ထုိအရိယဥပုသ္ကို ေစာင့္သူသည္ သီလေဆာက္တည္ျပီးေနာက္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကို ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ တရားဂုဏ္၊ သံဃာ့ဂုဏ္၊ မိမိသီလဂုဏ္၊ ဒါနဂုဏ္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစ အာရုံျပဳ၍ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာကို ပြားမ်ားေနထုိင္ရမည္။ 

အဒိႏၷာဒါန ကာေမသုမိစၧာစာရ မုသာ၀ါဒ သုရာပါန ဝိရတိမ်ား (ကိုယ့္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၅)

အဒိႏၷဒါန၀ိရတိ
 
သူ႔ဥစၥာကို ခိုး၍ တုိက္၍ လုယက္၍ ယူမူေၾကာင့္ ဥစၥာရွင္တုိ႔မွာ ဆင္းရဲၾကရရွာသည္။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးကို တုိက္ခုိက္လုယူမူေၾကာင့္ ႏုိင္ငံရွင္ ဘုရင္ မိဖုရား ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားတုိ႔ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲၾကရ၏။ ရသင့္ရထုိက္ေသာ ႏုိင္ငံတြင္းရွိ အလုပ္မ်ားကို မလုပ္ႏုိင္ၾက။ လုပ္ဖုိ႔ အခြင့္လည္း မရၾကသျဖင့္ ဥစၥာဓနရွားပါး၍ ကိုယ္ဆင္းရဲရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဒိႏၷာဒါနမူသည္ ဥစၥာရွင္မ်ားကို အဆက္ဆက္ နာလန္မထူႏုိင္ေအာင္ ဖိစီးႏွိပ္စက္ေသာ အမူၾကီးေပတည္း။ ထုိအဒိႏၷဒါဒါနမွ ေရွာင္ၾကဥ္၍ အဒိႏၷာဒါန၀ိရတိ သီလကို ေစာင့္ထိန္းၾကပါလွ်င္ ထုိဆင္းရဲမ်ိဳးကို ကမၻာမွာ ေတြ႕ျမင္ၾကရေတာ့မည္ မဟုတ္သျဖင့္ အဒိႏၷာဒါန၀ိရတိ သီလသည္ ကမၻာသူကမၻာသားမ်ားကို ဆင္းရဲဒုကၡမွ မုခ်လြတ္လပ္ခြင့္ရေစႏုိင္ေသာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာေစႏုိင္ေသာ သီလေပတည္း။

သီလအေၾကာင္း[ပါဏာတိပါတဝိရတီ] (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၄)


သီလအေၾကာင္း
“ဒါနထက္ သီလက ျမတ္သည္”ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကရာ၌ သာမန္ေလာက္စဥ္းစားလွ်င္ ထုိစကားကို ၀န္ခံဖုိ႔ ခဲယဥ္း၏။ သို႔ေသာ္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေသာအခါ ေကာင္းစြာ လံုေလာက္ေသာ အေၾကာင္းကို ေတြ႕ရေပသည္။ ေလာက၌ ရွိရွိသမွ် အလုပ္တုိ႔တြင္ သူတစ္ပါး မဆင္းရဲေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေသာ အလုပ္ႏွင့္ သူတစ္ပါး ခ်မ္းသာေအာင္ ကူညီေသာအလုပ္သည္ ေကာင္းေသာ အလုပ္အက်ိဳးမ်ားေသာ အလုပ္တုိ႔ေပတည္း။
 
ဒါနအလုပ္ႏွင့္ သီလအလုပ္ ၂-မ်ိဳးတြင္ ဒါနသည္ သူတစ္ပါးခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳႏုိင္ေသာ အလုပ္ျဖစ္၍ သီလအလုပ္က သူတစ္ပါးမဆင္းရဲေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေသာ အလုပ္ျဖစ္၏။ [သီလအလုပ္ဟူရာ၌ ငါးပါးသီလ၊ အာဇီ၀႒မကသီလတုိ႔ကို ဆုိလုိသည္။ ၈-ပါးသီလ၊ ၁၀-ပါးသီလတုိ႔အတြက္မွာ အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးျပဖြယ္ရွိ၏။]

ဒါနပစ္ပယ္လွ်င္ ျဖစ္ဖြယ္အျပစ္ (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၃)

ယခုျပခဲ့ေသာ စကားမ်ားျဖင့္ ဒါန၏ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ကုန္ေလာက္ျပီဟု မမွတ္သင့္။ ဒါန၏ ေက်းဇူးသက္သက္ စာတစ္အုပ္ ေရးထုတ္ေစကာမူ ကုန္လိမ့္မည္ဟူ၍ မဆုိႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါနကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မပစ္ပယ္သင့္ၾက။ တခ်ိဳ႕လူတုိ႔၀ါဒျဖင့္ ဒါနကို ပစ္ပယ္လုိက္ျပီဆုိပါေတာ့။ 
ထုိကဲ့သို႔ ပစ္ပယ္လုိက္လွ်င္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေပးကမ္းခ်ီးေျမွာက္ျခင္း မရွိေတာ့ရကား အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာမေရာက္ဘဲ ေသြ႕ေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္ၾကရေတာ့မည္။
ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားေတြကို မေပးမစြန္႕လွ်င္ ထုိသူေတြကို ဘယ္လုိ စိတ္ေစတနာေတြကိုထား၍ ႐ႈစားရမည္နည္း။ “ဒီေကာင္ေတြ ငတ္လုိ႔ ေသေသ”ဟု သေဘာထားရေတာ့မည္ ထုိသုိ႔ ျဖစ္လွ်င္ ဒါနကို ပယ္လုိက္ရုံျဖင့္ ထုိသူ၏ စိတ္ထားသည္ ၾကမ္းတမ္းသြားေခ်ေပါ့။ စိတ္ၾကမ္းလွ်င္ ရုပ္လည္း ၾကမ္းေတာ့မည္သာ။

ဒါနရွင္မွ ဓနရွင္ (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၂)

 "ဒါနရွင္မွ ဓနရွင္"

လူခ်မ္းသာဟူ၍ အမႊမ္းတင္ၾကရေသာ ယခုကာလ လူ႔ေလာက၌ စားေသာက္ေနထုိင္ေရးအတြက္ မပူမပင္ရသူ နည္းပါးလွ၏။ ထုိက်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္းေနၾကရွာေသာ ဒုကၡိတ စာရင္းတြင္ ပါ၀င္သူမ်ားသည္ ေရွးေရွးဘ၀က ဒါနခ်ိဳ႕တဲ့သူမ်ားသာ ျဖစ္၏။ 
လူ႔ခ်မ္းသာ စာရင္း၀င္သူတို႔ကား ယခုဘ၀ဓနရွင္ ျဖစ္လာက္ေအာင္ ေရွးေရွးဘ၀က ဒါနရွင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကေပသည္။ ထိုဓနရွင္မ်ားသည္ ဤဘ၀တြင္ ဓနရွင္ျဖစ္ရုံႏွင့္ ေက်နပ္ထုိက္ပါမည္ေလာ။ ယခုဘ၀ မ်က္စိမွိတ္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ လက္ရွိေနမ်ား လက္မဲ့ျဖစ္ၾကျပီးလွ်င္ အသစ္ဘ၀တြင္ အသစ္ဓနႏွင့္ စခန္းသြားၾကရလိမ့္မည္။

ဝဋၬနိႆိတ ဝိဝဋၬနိႆိတ၊ ဒါနေၾကာင့္ ပါရမီျပည့္လြယ္ပံု (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၁)


"ဝဋၬနိႆိတ ဝိဝဋၬနိႆိတ"
 
ကုသိုလ္ျပဳစဥ္ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာကို ခံစားလုိ၍ ျပဳေသာ ကုသိုလ္သည္ “၀႗နိႆိတ ကုသိုလ္” မည္၏။ (၀႗ = သံသရာ၀ဋ္ကို + နိႆိတ = မွီေသာ ကုသိုလ္) သံသရာ၀ဋ္မွ ကြ်တ္ဖုိ႔မေမွ်ာ္၊ သံသရာ၀ဋ္အတြင္း၌ ခံစားဖုိ႔သာ ေမွ်ာ္ေသာ ကုသိုလ္ဟု ဆုိလုိသည္။ 

နိဗၺာန္ကို ရည္မွန္းလ်က္ ျပဳအပ္ေသာ ကုသိုလ္သည္ “၀ိ၀႗နိႆိတ ကုသိုလ္” မည္၏။ (၀ိ၀႗ = ၀ဋ္ကင္းရာနိဗၺာန္ + နိႆိတ = မွီေသာ ကုသိုလ္) ဤကုသိုလ္ ၂-မ်ိဳးတြင္ (ဒါနျဖစ္ေစ၊ သီလျဖစ္ေစ) ၀႗နိႆိတ မွန္လွ်င္ သံသရာ၌ ၾကာရွည္ေစ၏။ ၀ိ၀႗နိႆိတ မွန္က သံသရာမွ အျမန္လြတ္ေအာင္ပင္ ရည္ရြယ္ရင္းဆုကို ျပည့္လြယ္ေစ၏။

ဒါနေၾကာင့္ ပါရမီမ်ား ျပည့္လြယ္ပံု

 
ဒါနရွိသူသည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တို႔၌ ဥစၥာျပည့္စံုၾက၏။ ဥစၥာျပည့္စံုလွ်င္ (ပင္ကို စိတ္ရင္းေကာင္းသူ၊ ၀ိ၀႗နိႆိတဒါန ျပဳခဲ့သူအတြက္) သီလလံုျခံဳ၏။ ဥပုသ္ရက္ရွည္ ေစာင့္ခြင့္ရ၏။ ဥစၥာမရွိလွ်င္ ၀မ္းေရး ပူပန္ရသျဖင့္ အူမ မေတာင့္၍ သီလမေစာင့္ႏုိင္ရုံသာမက ငါးပါးသီလ လံုဖုိ႔ရန္ ခဲယဥ္း၏။ ဒါနရွိမွ သီလ လြယ္ကူသည္။ ပညာရွာေဖြရာ၌လည္း ဒါနရွင္တုိ႔သာလွ်င္ လြယ္ကူစြာ ရွာႏုိင္၏။ 

ဒါနသည္ သံသရာကို ရွည္ေစသလား (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၅၀)


ဒါနအက်ိဳး

ဒါန၏အက်ိဳးကို အထူးခ်ဲ႕ထြင္၍ တန္ဆာဆင္ေနဖြယ္မလုိပါ။ တိရစၦာန္ကေလး တစ္ေကာင္အား ၀၀လင္လင္ရွိေအာင္ ထမင္း တစ္ထပ္ေကြ်းေသာ ဒါနကေလးသည္ပင္ ဘ၀ေပါင္း တစ္ရာတို႔၌ “အာယု၊ ၀ဏၰ၊ သုခ၊ ဗလ၊ ပဋိဘာန (အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း၊ ခြန္အားၾကီးျခင္း၊ ဉာဏ္ပညာၾကီးျခင္း)”ဟူေသာ အက်ိဳး ၅-ပါးကို ရႏုိင္သည္။ တျခားကုသိုလ္ေၾကာင့္ လူနတ္ျဖစ္ျခင္း တူေသာ္လည္း ဒါနရွင္တုိ႔က သာလြန္ ျမင့္ျမတ္ၾကသည္။

ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းက မိတ္ေဆြရဟန္း ၂-ပါးရွိရာ တစ္ပါးက ဒါနရွင္၊ တစ္ပါးက ဒါနမဲ့ ျဖစ္ခဲ့၏။ ၂-ပါးလံုးပင္ သီလျပည့္စံုသျဖင့္ ငါတုိ႔ ဘုရားလက္ထက္တုိင္ေအာင္ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္ က်င္လည္ၾကရာ၀ယ္ ဒါနရွင္ကသာ အထက္တန္းက်ခဲ့၏။ ေနာက္ဆံုးဘ၀၌ ေကာသလမင္း၏ နန္းေတာ္တြင္ ထုိမိတ္ေဆြရင္း ၂-ေဖာ္ ေတြ႕ဆံုျပန္ရာ ဒါနရွင္က မင္းသား၊ ဒါနမဲ့က အထိန္းေတာ္သား ျဖစ္၍ ပုခက္ ၂-လံုးတြင္ ဒါနရွင္က ထီးျဖဴေဆာင္းလ်က္၊ ဒါနမဲ့က သစ္သားပုခက္ကို စီးကာ ထုိကဲ့သို႔ အရည္အခ်င္း ကြာျခားစြာျဖင့္ပင္ ကြ်တ္တမ္း၀င္ၾကေလသည္။

ဥကၠ႒ ၾသမက ႏွင့္ အယုတ္အလတ္အျမတ္ ကုသိုလ္ ခြဲျခားပံု (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၄၉)



ဥကၠ႒ ၾသမကအခြဲ

(ဥကၠ႒ = အျမတ္။ ၾသမက = အညံ့။) ျပခဲ့ျပီးေသာ ဒြိဟတ္၊ တိဟိတ္ ကုသိုလ္စိတ္တို႔၌ ေရွ႕ပုဗၺေစတနာအခုိက္တုန္းကျဖစ္ေစ၊ လွဴျပီးေနာက္ အပရေစတနာအခိုက္မွာျဖစ္ေစ ကုသိုလ္ေစတနာျခံရံေနလွ်င္ (အကုသိုလ္မျဖစ္ဘဲ ကုသုိလ္စိတ္ေတြ ေရွ႕ေနာက္ပါေနလွ်င္) ျမင့္ျမတ္ေသာ ဥကၠ႒ ကုသိုလ္ျဖစ္၏။ မလွဴမီေရွ႕အဖုိ႔ႏွင့္ လွဴျပီးေနာက္အဖို႔ အကုသိုလ္မ်ား ျခံရံေနလွ်င္ ညံ့ဖ်င္းေသာ ၾသမကကုသိုလ္ျဖစ္၏။

ေရွ႕ေနာက္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ “ျခံရံ”ဟူရာ၌ ထုိကုသိုလ္ႏွင့္ စပ္၍ ပုဗၺေစတနာ အပရေစတနာတုိ႔အခုိက္မွာ ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္မႈ၊ အကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္မႈကို “ျခံရံသည္”ဟု ဆုိလုိသည္။ ထုိကုသိုလ္ႏွင့္ မစပ္ဘဲ အလြတ္သက္သက္ျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္တုိ႔ကို “ျခံရံ”ဟု မဆုိရ။  

ဥပမာ - အလွဴေပးခါနီး ေရွ႕အဖို႔၌ ေၾကြးေတာင္းမရ၍ ျမီစားကို တရားစြဲကာ ေဒါသအကုသိုလ္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အလွဴေပးဖုိ႔ ကိစၥ၌ကား စိတ္မပ်က္။ အလွဴေပးျပီးေနာက္ အလွဴကို ၀မ္းေျမာက္၏။ အပရေစတနာ ထက္သန္၏။ သို႔ေသာ္ ထုိအလွဴႏွင့္ မဆုိင္ေသာ ကိစၥ၌ကား ေလာဘ၊ ေဒါသ ျဖစ္ရ၏။ ဤသို႔ အလွဴႏွင့္ မဆုိင္ေသာ အရာ၀ယ္ ျဖစ္သမွ် အကုသိုလ္ကား အလွဴကုသိုလ္ ယုတ္ညံ႕ေအာင္ မေႏွာက္ယွက္ပါ။

ဒြိဟိတ္ တိဟိတ္ ကုသိုလ္ အခြဲ (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၄၈)


ေစတသိက္အခန္း၌ ျပခဲ့ေသာ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟ ၃-ပါးကို ပါဠိလုိ “ေဟတု”၊ ျမန္မာလုိ “ဟိတ္”ဟုေခၚသည္။ ဤေနရာ၌ ေဟတု-သဒၵါသည္ “အေျခအျမစ္”ဟူေသာ အနက္ကိုေဟာ၏။ 

သစ္ပင္၌ ေရေသာက္ျမစ္သည္ သစ္ပင္တစ္ပင္လံုး ခိုင္ျမဲစည္ကား ၾကီးထြားေအာင္ ျပဳသကဲ့သိ႔ ဟိတ္တရားမ်ားလည္း မိမိတုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္ဖက္စိတ္ကို ခုိင္ျမဲစည္ကား အက်ိဳးမ်ားေအာင္ ျပဳႏုိင္ၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုသုိလ္စိတ္ကို ဟိတ္ ၂-ပါးႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ဒြိဟိတ္ကုသိုလ္စိတ္၊ ဟိတ္ ၃-ပါးႏွင့္ ယွဥ္ေသာ တိဟိတ္ကုသိုလ္စိတ္ဟု ခြဲျခားမွတ္သားရမည္။

ပုဗၺ မုၪၥ အပရေစတနာ (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၄၇)


ပုဗၺေစတနာ
 
အလွဴတစ္မ်ိဳးကို လွဴဒါန္းရာ၌ ပုဗၺေစတနာ၊ မုဥၥေစတနာ၊ အပရေစတနာဟု ၃-မ်ိဳးရႏုိင္၏။ ထုိတြင္ အလွဴေပးမည္ဟု ၾကံစည္ကာ ထုိအလွဴႏွင့္ဆုိင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ရွာေဖြစုေဆာင္းေနေသာအခါမွစ၍ မလွဴမီ ေရွ႕အဖုိ႔၌ ျဖစ္သမွ် ကုသိုလ္ ေစတနာေတြသည္ “ပုဗၺေစတနာ”မည္၏။ ထုိသို႔ ပုဗၺေစတနာ နယ္အတြင္း၌ ဤအလွဴဒါနကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အလွဴ႕ဒကာ အလွဴ႕ဒကာမ၊ ေက်ာင္းဒကာ၊ ေက်ာင္းအမ စသည္ျဖင့္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေစလုိေသာစိတ္၊ ေက်ာ္ေစာလိုေသာစိတ္၊ မိမိလွဴႏုိင္ေၾကာင္း ၾကြားလုိေသာစိတ္မ်ား မျဖစ္ေစရ။ လွဴဖုိ႔ရာ ပစၥည္းစုခိုက္ အိမ္သားအခ်င္းခ်င္း အလွဴႏွင့္စပ္၍ မေက်နပ္ ေဒါသ မာန စေသာ အကုသိုလ္မ်ား၊ အလွဴကို လွဴမည္ဟု ၾကံခဲ့ျပီးမွ တစ္စံုတစ္ခုအတြက္ စိတ္ပ်က္ျပီး တြန္႕ဆုတ္ေသာ မလွဴလုိေသာ စိတ္မ်ား မျဖစ္ေစရ။ ထုိသို႔ မျဖစ္ေစဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္စြာ အရာရာေက်နပ္လ်က္ လွဴဖြယ္ အရပ္ရပ္တုိ႔ကို စီမံႏုိင္လွ်င္ “ပုဗၺေစတနာေတြ အလြန္စင္ၾကယ္စြာ ျဖစ္ေနျပီ”ဟု မွတ္ပါ။

ဒါန ၂-မ်ိဳးအက်ိဳးေပးကြာပံု (ကိုယ့္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၄၆)


၁-ပါး၊ ၂-ပါး၊ ၃-ပါးစေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို သီးျျခားေရြးခ်ယ္၍ လွဴေသာ အလွဴမွန္လွ်င္ အလွဴခံက တစ္ေထာင္မက မ်ားေသာ္လည္း ပုဂၢိဳလ္ကုိ ရည္စူးေသာေၾကာင့္ ပုဂၢလိကဒါနခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ ထုိပုဂၢလိကဒါန၌ ဘုရား ပေစၥကဗုဒၶါမွတစ္ပါး အျခားေသာ ပုဂၢလိက ဒါနထက္ သံဃိကဒါနက အက်ိဳးေပး သာသည္ဟု က်မ္းဂန္၌ဆုိ၏။ သေဘာယုတၱိကို စဥ္းစားလွ်င္လည္း သံဃိကဒါနလွဴရာ၌ ရဟႏၱာအရွင္တုိ႔လည္း ထုိသံဃာအဖြဲ႕အစည္းတြင္ ပါ၀င္၏။ ပုဂၢလိက ဒါနျပဳရာ၌ကား ထုိကဲ့သို႔ ရဟႏၱာပါခ်င္မွပါမည္။ ပါေစကာမူ သံဃိကဒါနေလာက္ မမ်ားႏိုင္ေပ။ သံဃိက ဒါနလွဴရာ၌ အက်င့္အေကာင္းဆံုး ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း လွဴရာေရာက္၏။ ပုဂၢလိက ဒါနကား အေတာ္ေရြးခ်ယ္တတ္မွသာ သင့္တင့္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ရႏုိင္စရာရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္အခါမဆုိ ပုဂၢလိကဒါနထက္ သံဃိကဒါနက အက်ိဳးေပးသာလြန္သည္ဟူေသာ စကားသည္ ေကာင္းစြာ ယုတၱိရွိပါေပတည္း။

အလွဴခံပုဂၢိဳလ္လုိက္၍ အက်ိဳးေပးကြာျခားပံု (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၄၅)


“အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္သည္ လယ္ယာေျမႏွင့္တူ၏”ဟု ဆုိခဲ့ျပီ။ သို႔ျဖစ္၍ လယ္ေျမသည္ ပထမတန္း ဒုတိယတန္း တတိယတန္း ရွိသကဲ့သို႔ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ဟူေသာ လယ္မ်ားသည္ အတန္းအစား အမ်ိဳးမ်ဳိးရွိ၏။ လယ္ယာတုိ႔၌ ျမက္စေသာ အေႏွာင့္အယွက္မရွိေလ အပင္သန္ေလ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ထုိ႔အတူ အလွဴခံရာ၌လည္း ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟနည္းေလ လွဴရသူမွာ အက်ိဳးမ်ားေလျဖစ္၏။ လယ္ယာတုိ႔၌ ႏြားေခ်းစေသာ ေျမၾသဇာမ်ား၍ ေရအဆင္သင့္ေလ ေကာက္ပင္သန္ေလ ျဖစ္သကဲ့သို႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ား၌လည္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာၾကီးေလ လွဴရသူ၌ အက်ဳိးမ်ားေလ ျဖစ္၏။
သံဃိကဒါန

ပါဠိလုိ “သံဃ”၊ ျမန္မာလုိ အေပါင္းအဖြဲ႕ကို “သံဃာ”ဟု ေခၚ၏။ ထုိသံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းကို ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းအပ္ေသာ ဒါနသည္ သံဃိကဒါနမည္၏။ အသင္းတစ္သင္း၌ ေငြ ၁-က်ပ္ေလာက္ ထည့္၀င္လွ်င္ ထိုေငြ ၁-က်ပ္သည္ အသင္း၀င္အားလံုး (သူေ႒း ဆင္းရဲသားမက်န္) သက္ဆုိင္သကဲ့သို႔ ဆြမ္းတစ္အုပ္ျဖစ္ေစ၊ သကၤန္းတစ္ထည္ျဖစ္ေစ သာသနာေတာ္၌ ရွိသမွ် သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းကို ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းလွ်င္ တစ္သာသနာလံုး (ရဟႏၱာႏွင့္ ေအာက္တန္းစား ပုထုဇဥ္မက်န္) သက္ဆုိင္၏။ ထုိသံဃာအားလံုးကို ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းေသာ ပစၥည္းကို တစ္ကမၻာလံုးရွိ သံဃာေတာ္မ်ားအား လိုက္၍ ေ၀ငွေနဖြယ္မလုိ။ ထိုအသင္း၌ ထည့္၀င္ေသာ ေငြ ၁-က်ပ္ကို အသင္း၀င္သူ မည္သူမဆုိ သံုးခြင့္ရသကဲ့သို႔ သံဃိက ပစၥည္းကိုလည္း ေတြ႕ၾကံဳေနေသာ သံဃာက ေ၀ငွ၍ သံုးစြဲစားေသာက္ ႏုိင္ၾကပါသည္။
ဤဆိုက္တြင္ပါ႐ွိေသာ posts မ်ားသၫ္ တျခား ဆိုက္မ်ားမွ ကူးယူ ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသၫ္။
ထို posts ပိုင္႐ွင္ မ်ား ကို ျကိုတင္ ခၢင္႔ မေတာင္း ပဲ ကူးယူခဲ႔ မိသၫ္ကို ခြင္႔လႊတ္ေပးပါရန္ အထူး ေတာင္းပန္ ပါသည္ ။

Gold price estimated