"ဝဋၬနိႆိတ ဝိဝဋၬနိႆိတ"
ကုသိုလ္ျပဳစဥ္ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာကို ခံစားလုိ၍ ျပဳေသာ ကုသိုလ္သည္ “၀႗နိႆိတ ကုသိုလ္” မည္၏။ (၀႗ = သံသရာ၀ဋ္ကို + နိႆိတ = မွီေသာ ကုသိုလ္) သံသရာ၀ဋ္မွ ကြ်တ္ဖုိ႔မေမွ်ာ္၊ သံသရာ၀ဋ္အတြင္း၌ ခံစားဖုိ႔သာ ေမွ်ာ္ေသာ ကုသိုလ္ဟု ဆုိလုိသည္။
နိဗၺာန္ကို ရည္မွန္းလ်က္ ျပဳအပ္ေသာ ကုသိုလ္သည္ “၀ိ၀႗နိႆိတ ကုသိုလ္” မည္၏။ (၀ိ၀႗ = ၀ဋ္ကင္းရာနိဗၺာန္ + နိႆိတ = မွီေသာ ကုသိုလ္) ဤကုသိုလ္ ၂-မ်ိဳးတြင္ (ဒါနျဖစ္ေစ၊ သီလျဖစ္ေစ) ၀႗နိႆိတ မွန္လွ်င္ သံသရာ၌ ၾကာရွည္ေစ၏။ ၀ိ၀႗နိႆိတ မွန္က သံသရာမွ အျမန္လြတ္ေအာင္ပင္ ရည္ရြယ္ရင္းဆုကို ျပည့္လြယ္ေစ၏။
ဒါနေၾကာင့္ ပါရမီမ်ား ျပည့္လြယ္ပံု
ဒါနရွိသူသည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တို႔၌ ဥစၥာျပည့္စံုၾက၏။ ဥစၥာျပည့္စံုလွ်င္ (ပင္ကို စိတ္ရင္းေကာင္းသူ၊ ၀ိ၀႗နိႆိတဒါန ျပဳခဲ့သူအတြက္) သီလလံုျခံဳ၏။ ဥပုသ္ရက္ရွည္ ေစာင့္ခြင့္ရ၏။ ဥစၥာမရွိလွ်င္ ၀မ္းေရး ပူပန္ရသျဖင့္ အူမ မေတာင့္၍ သီလမေစာင့္ႏုိင္ရုံသာမက ငါးပါးသီလ လံုဖုိ႔ရန္ ခဲယဥ္း၏။ ဒါနရွိမွ သီလ လြယ္ကူသည္။ ပညာရွာေဖြရာ၌လည္း ဒါနရွင္တုိ႔သာလွ်င္ လြယ္ကူစြာ ရွာႏုိင္၏။
ယခု ေလာကီေက်ာင္း၌ ပညာရွာရပံုကို ၾကည့္ပါ။ အခမဲ့သင္ရေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတခ်ိဳ႕မွာပင္ ပစၥည္းရွင္ သားသမီးမ်ားသာ ပို၍ အသင္အျပခံရ၏။ ဤသို႔လွ်င္ ဒါနရွိက ပညာရွားမွီးရာ၌ လြယ္ကူျပန္သည္။
ဒါနရွင္တုိ႔သည္ သူတကာက ေစာ္ကားလွ်င္ အဖက္ မထင္၍ ျဖစ္ေစ၊ စိတ္သေဘာထားၾကီး၍ ျဖစ္ေစ သည္းခံလြယ္၏။ ပစၥည္းဥစၥာ မရွိက “ငါ့ကို ပစၥည္းမရွိလုိ႔ ေစာ္ကားတာပဲ”ဟု အထင္ရွိ၍ သည္းမခံလုိၾကပါ။ ဒါနရွင္တုိ႔သည္ ေနရာတုိင္းတြင္ သူတစ္ပါးတို႔၏ ေလစားျခင္းကို ခံရသျဖင့္ မိမိအား အရုိအေသေပးသူတုိ႔ အေပၚမွာ ေမတၱာကရုဏာ ျဖစ္လြယ္၏။
ဥစၥာမရွိလွ်င္ ထုိသို႔ ရိုေသသူလည္း နည္းပါးၾကသျဖင့္ ကိုယ့္ကို ဂရုမစိုက္သူကို ျပန္၍ အမ်က္ထြက္ကာ ေမတၱာ ကရုဏာျဖစ္ရမည့္အစား ေဒါသ မာနေတြသာ တုိးပြားတတ္ေလသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ဒါနေၾကာင့္ ခႏၱီ ေမတၱာ ပါရမီမ်ားလည္း ျဖစ္လြယ္ပံုကို ခ်ဲ႕ထြင္းၾကည့္ပါ။
“ဥစၥာမရွိ ကတိမတည္” ႏုိင္ေသာ ေလာကၾကီး၀ယ္ သစၥာပါရမီျဖစ္ဖုိ႔ အေရးမွာလည္း ဒါနသည္ အကူအညီေပး၏။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ဒါနမပါလွ်င္ ပါရမီအားလံုး ျပည့္ဖုိ႔အေရး၌ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးတတ္ရကား ဘုရားေလာင္း ဟူသမွ်တုိ႔ ဒါနကိုသာ ပထမဆံုး ျမင္ေတာ္မူၾကေပသည္။ ငါတုိ႔ ဘုရားရွင္မွာ စ, တည္ေတာ္မူစဥ္ကလည္း သုေမဓာဘ၀၌ ဒါနကို စ, တည္ခဲ့၍ ေ၀ႆႏၱရာ ဘ၀၌ ကမၸတ္ဖံုးလ်က္ ပါရမီအားလံုးကို နိဂုံခ်ဳပ္ေတာ္မူခဲ့ေပသည္။
"ဒါနျပဳဖြယ္မလိုသူ"
ဒါနျပဳဖြယ္မလုိေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္မ်ိဳးပင္ ရွိေသး၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကား ယခုဘ၀၌ပင္ ခႏၶာ၀န္လက္စသိမ္း၍ ေအးျငိမ္းေအာင္ တရားအားထုတ္ေနေသာ ေယာဂီ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတည္း။ ထုိ ပုဂၢိဳလ္မွာ ဒါနျပဳေနလွ်င္ ထုိ ဒါနျပဳေနသည့္ အေတာ္အတြင္း၌ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္မူ လစ္ဟင္း၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔ မနက္ျဖန္ဆုိသလုိ တရားထူးရေအာင္ အားထုတ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္အတြက္ ဒါနျပဳဖြယ္ မလုိပါ။
ငါတုိ႔ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ မဟာဂႏၶာရုံ ဆရာေတာ္ ဘုရားအထံ၌ မႏၱေလးမွ ဒါန၀ါသနာပါေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါး ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ေနစဥ္ နံနက္ေစာေစာ၌ ဘုရားလွဴရန္ ပန္းေကာက္ေနသည္ကို ဆရာေတာ္ျမင္၍ “ပန္းကို ေနာက္မွ လွဴပါ၊ တရားအားထုတ္သည့္အခါ တရားကိုသာ ၾကိဳးစားေတာ္မူပါ”ဟု ေတာင္းပန္ဖူးေလသည္။
မဟာဂႏၶာရုံ ဆရာေတာ္ကိုယ္တုိင္ကား ခႏၶာ၀န္ လက္စသိမ္း၊ မသိမ္းမသိရေသာ္လည္း အားထုတ္ေတာ္မူစဥ္ကပင္ အမွန္ပင္ လက္စသိမ္းေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိမွ် အားထုတ္ေသာ ဆရာေတာ္သည္ပင္ ဂူေအာင္း၍ ထြက္ေတာ္မူျပီးေနာက္ ရရွိသမွ် လာဘ္လာဘတုိ႔ကို ေ၀ဖန္ခြဲျခား၍ ဒါနျပဳေတာ္မူပါေသးသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ တရားထူးေပါက္ေအာင္ အားထုတ္ေနခုိက္၌ ဒါနျပဳဖြယ္မလုိ။ အျခားအခါႏွင့္ အျခားသူမ်ားမွာ ေန႔ရွိသမွ် ဒါနျပဳသင့္ၾကေပသည္။
No comments:
Post a Comment