“ဘာ၀နာ”ဟူရာ၌ ျမန္မာလုိ “တုိးပြားေစျခင္း၊ ထံုမြမ္းျခင္း”ဟု
အဓိပၸာယ္ရ၏။ မိမိ၏ စိတ္ကို ျမင့္ျမတ္ျဖဴစင္ေအာင္ အားထုတ္ရေသာ စိတ္အလုပ္
(မေနာကံ) တစ္မ်ိဳးတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတြ႕ရာျမင္ရာ သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ၌
ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ မည္၏။ “ေမတၱာစိတ္ကို မိမိသႏၱာန္၌ တုိးပြား၍ မ်ားလာေစျခင္း၊ ေမတၱာစိတ္တုိ႔ မိမိသႏၱာန္၌ ထံုမြမ္ျခင္း”ဟု
ဆုိလုိသည္။ ထုိေမတၱာ ဘာ၀နာကို အေလ့အလာျပဳသူ၌ ထုိေမတၱာဓာတ္ေတြ
အလြန္မ်ားေလသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေမတၱာျဖင့္ ထံုမြမ္ထားသကဲ့သို႔
ျဖစ္ေနေလသည္။
ထုိသို႔
ေမတၱာဓာတ္ခံ ရွိေနသူသည္ ဆင္းရဲသူကို ျမင္ရျပန္လွ်င္ ထုိသူကို ဆင္းရဲဒုကၡမွ
ကယ္တင္လုိေသာ ကရုဏာ ဘာ၀နာလည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္လာေတာ့၏။ သတၱ၀ါမ်ား၏
ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာတုိ႔ကို လုိလားေသာ ေမတၱာဓာတ္ခံရွိေနေသာေၾကာင့္
ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာသူကိုျမင္လွ်င္ ၀မ္းေျမာက္ေသာ မုဒိတာ ဘာ၀နာလည္း အဆင္သင့္
ျဖစ္ေပးလာႏုိ္င္ေပသည္။ ဤျပခဲ့ေသာ ဘာ၀နာ ၃-မ်ိဳးကား စိတ္ေနစိတ္ထား
ျမင့္ျမတ္သူမွန္လွ်င္ ေတြ႕ရာ ၾကံဳရာ သြားလာေနထုိင္ရင္းမွာပင္
ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။
ဗုဒၶါႏုႆတိစေသာ
ကမၼ႒ာန္းတုိ႔တြင္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို အာရုံျပဳေသာ ဗုဒၶါႏုႆတိ
ကမၼ႒ာန္းကို စီျဖန္းရာ၌ ဘုရားရွင္၏ ေရွးအေၾကာင္းေကာင္းပံု၊
အက်ိဳးေကာင္းပံု၊ သတၱ၀ါတုိ႔အား အက်ိဳးမ်ားပံု ဤ ၃-ခ်က္ကို ေလးေလးနက္နက္
စဥ္းစား၍ အာရုံျပဳရမည္။
အေၾကာင္းေကာင္းပံု
အေၾကာင္းဆုိသည္မွာ
ဘုရားျဖစ္ဖုိ႔ အေၾကာင္း ျဖစ္ေသာပါရမီမ်ားတည္း။ ထုိ
ေကာင္းမူပါရမီေတာ္မ်ားကို ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရာ၀ယ္ အမ်ား သတၱ၀ါေတြလို ေပါ့ေပါ့ဆဆ
မဟုတ္။ အလြန္ထက္သန္ေတာ္ မူေပသည္။ ထုိသို႔ ထက္သန္စြာ
ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူရာ၌လည္း ဘ၀သံသရာ၀ယ္ ကိုယ္ေတာ့္ ခ်မ္းသာေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍
ျဖည့္က်င့္သည္ မဟုတ္။ သတၱ၀ါအမ်ား၏ စီးပြားခ်မ္းသာ ရြက္ေဆာင္ဖုိ႔ အေရးကိုသာ
ေျမာ္ေတြး၍ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူသည္။ ဤအခ်က္မ်ား ထင္ရွားေအာင္ ေ၀ႆႏၱရာမင္းဘ၀၌
ဒါနပါရမီကို စဥ္းစားပါေလာ့။
မ်ားစြာေသာ လူတုိ႔ ဒါနျပဳၾကရာ၌ မိမိကိုယ္ကို “အလွဴ႕ရွင္”ဟု
အမ်ားသိေစလုိ၏။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တုိ႔က ျပန္၍ ေက်းဇူးတင္ေစလုိ၏။
တတ္နုိင္လွ်င္ ျပန္၍ပင္ ေက်းဇူးဆပ္ေစလိုေသး၏။ ဤဒါနေၾကာင့္
ေနာက္ေနာင္ဘ၀တုိ႔၌ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကိုု ခံစားလုိၾက၏။ အားလံုးျပီးစီးမွ
နိဗၺာန္ကို မလိုလဲလိုလဲ ဆုေတာင္းၾက၏။ အေလာင္းေတာင္ ေ၀ႆႏၱရာမင္းကား
ထုိကဲ့သို႔ မဟုတ္ပါ။ ဖြားျမင္ျပီး၍ မၾကာခင္ မယ္ေတာ့္အထံ လက္ကေလးျဖန္႔၍
လွဴစရာကို ေတာင္းေတာ္မူ၏။ ဤအခ်ိန္မွာ ဂုဏ္ပကာသန စသည္မ်ားကို မကြက္တတ္ေသးပါ။
၀ါသနာေတာ္အတုိင္း သူတစ္ပါးအား ေပးကမ္းလုိေသာဆႏၵက ျပင္းျပေတာ္မူျခင္းသာ
ျဖစ္ပါသည္။
ဤကဲ့သို႔
ျပင္းျပေသာ ဆႏၵေတာ္ျဖင့္ လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို ခြ်တ္ကာ ခြ်တ္ကာ မၾကာမၾကာ
ေပးကမ္း၍ ထီးနန္းရေသာအခါ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ေအာင္
အလွဴတင္းကုပ္ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းပါသည္။ အလွဴမ႑ပ္၀ယ္ စားၾကေသာက္ၾက
၀တ္ဆင္ၾကသူေတြကို ရူစားေတာ္မူစဥ္ စားေသာက္၀တ္ဆင္ၾကရသူတုိ႔
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပံုကို ျမင္ရ၍ ကိုယ္တုိင္လည္း အလြန္ရႊင္ပ်ေတာ္မူ၏။ ဤေနရာ၌လည္း
ကိုယ္ေတာ္၏ ေနာင္သံသရာ ခ်မ္းသာေရးႏွင့္ ဂုဏ္ပကာသနအေရးတုိ႔ကို မေတြးအားပါ။
ထုိ မရွိဆင္းရဲ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ဒုကၡသည္တုိ႔ကို ကယ္တင္ေနရျခင္းကိုပင္ “ဓနရွင္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ မြန္ျမတ္ေသာ တာ၀န္”ဟု အယူရွိ၍ ထုိဒုကၡသည္တုိ႔ကို ကယ္ဆယ္လုိေသာ ဆႏၵ၏ ျပင္ျပေတာ္မူျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ျမိဳ႕လံုး ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ပစၥယဆင္ျဖဴေတာ္ကို လွဴေသာအခါမွာလည္း ဂုဏ္ပကာသနႏွင့္ ဘ၀စည္းစိမ္ကို ေတြးေတာ္မမူဘဲ “ဤေကာင္းမူေၾကာင့္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ရလုိပါ၏”ဟု
ဆုေတာင္းေတာ္မူသည္။ ဤေနရာ၀ယ္ သဗၺညဳတဉာဏ္ရျခင္းကို ကိုယ္ေတာ္၏ အက်ိဳးဟု
မွတ္ထင္ၾကေပလိမ့္မည္။ ထုိထင္သလုိ မဟုတ္ပါ။ သဗၺညဳတဉာဏ္ရျခင္းေၾကာင့္
ကိုယ္ေတာ္မွာ သာ၍ ပင္ပန္းစရာရွိပါသည္။ ထုိအသိဉာဏ္ရသည့္အတြက္ မနားမေန ေဟာျပ
ဆံုးမေတာ္မူျခင္း၊ ေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူရျခင္းတုိ႔ျဖင့္ အားလပ္ခြင့္
ရေတာ္မမူပံုကို မွန္းဆ၍ ၾကည့္ၾကပါကုန္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို
ေတာင့္တေတာ္မူျခင္းသည္ ကိုယ္ေတာ့္အတြက္ မဟုတ္။ အမ်ားခ်မ္းသာဖုိ႔အတြက္သာ
ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုး၌ ခ်စ္လွစြာေသာ သားေတာ္သမီးေတာ္ ၂-ပါးႏွင့္ မဒၵီမိဖုရားကို လွဴရက္ပံုမွာ “ကိုယ္တြက္တာမဟုတ္၊ သတၱ၀ါတုိ႔ အက်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း”
ေကာင္းေကာင္းၾကီး ထင္ရွားေနပါသည္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ - လူ႔စည္းစိမ္ျဖစ္ေစ၊
နတ္စည္းစိမ္ျဖစ္ေစ လိမၼာလွပ မိမိအလိုက် ေနထုိင္ေဖာ္ရေသာ ဇနီးႏွင့္ အဖိုးတန္
သားသမီးမ်ား၌သာ အခ်ဳပ္အျခာျဖစ္၏။ ထုိအရာမ်ားမရွိလွ်င္ စၾကာမင္းပင္
ျဖစ္ေသာ္လည္း မေပ်ာ္ေမြ႕နုိင္ပါ။ ေ၀ႆႏၱရာမင္း ဘ၀၌ကား မဒၵီမိဖုရားႏွင့္
သားေတာ္သမီးေတာ္ ၂-ပါးသည္ တစ္ကမၻာလံုး၏ မ်က္ႏွာဖံုးဟု ဆုိရေလာက္ေအာင္
အထက္တန္းေရာက္ၾက၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာက စည္းစိမ္၀ယ္ အျမိန္ဆံုး
သားေတာ္သမီးေတာ္ႏွင့္ မိဖုရား ရတနာကို လွဴရက္ေတာ္မူသည္မွာ
မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ဂုဏ္ပကာသနႏွင့္ ဘ၀စည္းစိမ္အတြက္ မဟုတ္ႏုိင္ပါ။
သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ရ၍ ဒုကၡိတ သတၱ၀ါေတြကို ခ်မ္းသာေစရန္ အက်ိဳးငွာသာ
ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ေသာ
ဆႏၵေတာ္ျဖင့္ အေလာင္းဘုရားသည္ ကမၻာေပါင္း မ်ားစြာ၀ယ္ အသက္ကိုစြန္႕၍
သီလေစာင့္ျခင္း၊ အသက္ကိုစြန္႕၍ သည္းခံျခင္း၊ မိမိအသက္စြန္႕၍
သူတစ္ပါးအသက္ကို ကယ္ဆယ္ျခင္း၊ မေဟာ္သဓာဘ၀ကဲ့သို႔ သူ႔အသက္ကို
ကယ္ဆယ္ျခင္းအားျဖင့္ ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကို
အေၾကာင္းရင္း ပါရမီေတာ္အားျဖင့္ ၾကည္ညိဳေသာအခါ လြန္စြာေကာင္းေသာ
အေၾကာင္းမ်ားကို ေတြ႕ရေပသည္။ ဤကား ဘုရားရွင္၏ အေၾကာင္းေကာင္းပံုေပတည္း။
အက်ိဳးေကာင္းပံု
အက်ိဳးေကာင္းပံု
ျပခဲ့ေသာ ပါရမီေကာင္းမူူ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္မည့္ဘ၀၌ ရရွိေသာအက်ိဳးမ်ား၏ အထက္တန္းက်ျခင္းကို “အက်ိဳးေကာင္းျခင္း”ဟု
ဆုိလုိပါသည္။ ထုိအက်ိဳးမ်ားကား ရုပ္အဆင္းေတာ္၏ သပၸာယ္ျခင္း၊ ဉာဏ္ေတာ္
ၾကီးမားျခင္း၊ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ၾကီးမားျခင္းမ်ားတည္း။ ထို အက်ိဳးမ်ားကို
မိမိတုိ႔ ၾကားဖူးသည့္ အတုိင္း ခ်ဲ႕ထြင္း၍ အာရုံျပဳၾကပါ။
သတၱ၀ါတုိ႔အက်ိဳးမ်ားပံု
ထုိျပခဲ့ေသာ
အေၾကာင္းေၾကာင့္ တင့္တယ္ၾကီးမား ခမး္နားေသာ အက်ိဳးကို ရရွိေတာ္မူျပီးေသာအခါ
ေအးေအးသက္သာ သီတင္းသံုးေတာ္မမူပါဘဲ သတၱ၀ါတုိ႔၏ အက်ိဳးစီးပြားမ်ားၾကဖုိ႔ရာ
တရားေဟာေတာ္မူလ်က္ ၄၅-၀ါ အခ်ိန္အခါကို ကုန္လြန္ေစတာ္မူပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္
ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခါနီး ဆဲဆဲမွာပင္-
“ဟႏၵ ဒါနိ ဘိကၡေ၀၊ အာမႏၱယာမိ ေ၀ါ။
၀ယဓမၼာ သခၤါရာ၊ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။”
“ဟႏၵ ဒါနိ ဘိကၡေ၀၊ အာမႏၱယာမိ ေ၀ါ။
၀ယဓမၼာ သခၤါရာ၊ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။”
ဟု ဆံုးမၾသ၀ါဒ
ေပးေတာ္မူရွာပါေသးသည္။ ထုိသုိ႔ မနားမေန ေဟာျပေတာ္မူေပေသာေၾကာင့္
ကုေဋမ်ားစြာ သတၱ၀ါတုိ႔ သံသရာ၀ဋ္ ဇာတ္သိမ္း၍ ေအးျငိမ္းၾကရပါသည္။
ဤသို႔ အေၾကာင္းေကာင္းပံု၊ အက်ိဳးေကာင္းပံု၊ လံု႔လ၀ီရိယ ၾကီးမား၍ သတၱ၀ါတုိ႔ အက်ိဳးမ်ားပံုကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ႏွင့္ အာရုံျပဳေသာအခါ “ဗုေဒၶါ ေမ သရဏံ အညံနတၳိ = ဘုရားရွင္သည္ တပည့္ေတာ္တုိ႔၏ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ပါေပသည္။ ဘုရားမွတစ္ပါး တျခား ကိုးကြယ္ရာ မရွိေတာ့ပါ”ဟု
ဘုရားကိုးကြယ္မူ သရဏဂံုသည္ အသိဉာဏ္ႏွင့္တကြ ထက္သန္ေသာ သဒၶါတရားပါ
မိမိသႏၱာန္၌ တည္ေတာ့၏။ ဤကား ဗုဒၶါႏုႆတိ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းပြားမ်ားပံု
အခ်ဳပ္တည္း။
ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ေမတၱာကို ျဖစ္ေစ၊ ဗုဒၶါႏုႆတိ စေသာ
တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစ၊ မိမိသႏၱာန္၌ ျဖစ္ေစျခင္း၊ ထံုမြမ္းထားျခင္းကို “ဘာ၀နာ”ဟု ေခၚရေပသည္။ ဤကား သြားရင္းလာရင္း ဘုရားရွိခိုးရင္း ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ဘာ၀နာ တခ်ိဳ႕တည္း။ အမ်ားပြားေနက် ဘာ၀နာကို “ဘာ၀နာ” က်မ္းဂန္တုိ႔၌ ေလ့လာဖတ္ရူၾကပါ။
No comments:
Post a Comment