ဓမၼႆဝန ဓမၼေဒသနာအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၂)

"ဓမၼႆဝနအေၾကာင္း"

 

တရားနာျခင္းကို “ဓမၼႆ၀န” ဟုေခၚ၏။ တရားနာရာ၌ -
၁။ မၾကားဖူးေေသးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ၾကားရျခင္း၊
၂။ ၾကားဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ထပ္၍ ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ရျခင္း၊
၃။ ယံုမွား သံသယ ျဖစ္ေနေသာ အခ်က္မ်ား၌ ယံုမွားကင္းရျခင္း၊
၄။ အယူမွန္ သမၼာဒိ႒ိကိုရျခင္း
၅။ သဒၶါပညာတိုးပြား၍ စိတ္ၾကည္လင္ျခင္း ဟူေသာ အက်ိဳး ၅-ပါးကို ရႏုိင္သည္။

ေဆာင္။ ။သူေတာ္တရား၊ နာယူျငားက၊ မၾကားစဖူး၊ ၾကားရဖူး၏။ ၾကားဖူးျပီးျပန္၊ ထပ္မံ၍ရွင္း၊ လြတ္ကင္းယံုမွား၊ ေျဖာင့္သားအယူ၊ စိတ္ၾကည္ျဖဴသည္၊ ငါးဆူရျမဲ အက်ိဳးတည္း။

 

"တရားနာအတု"

 

ဤအက်ိဳးမ်ားကို ရဖုိ႔ရန္ ရည္သန္၍ တရားနာရာ၌သာ ဓမၼႆ၀န ကုသိုလ္အစစ္ ျဖစ္ႏုိင္၏။ ဓမၼကထိကကို ခင္မင္၍ျဖစ္ေစ၊ ရယ္စရာ ေမာ့စရာ အေသာပါသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္၍ျဖစ္ေစ၊ “တရားမွ နာေဖာ္မရဘူး။ အပ်င္းထူလုိက္တာ” ဟု ကဲ့ရဲကမည္စိုး၍ျဖစ္ေစ၊ သူမ်ားအထင္ၾကီးေအာင္ျဖစ္ေစ၊ ဓမၼကထိက၏ အရည္အခ်င္းကို အကဲခတ္ကာ ကဲ့ရဲ႕တန္လွ်င္ ကဲ့ရဲ႕လို၍ ျဖစ္ေစ နာၾကရာ၌ကား ေပါက္ေဖာ္ၾကီး စကားလုိ “၀မ္မွာ” စုိးရသည္။

ေရွးတုန္းက ေပါက္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ေလွစီးသြားရာ ေလွသမားက “ေပါက္ေဖာ္… ေလွကယိုလုိ႔ သတိထားထုိင္ပါ” ဟု သတိေပး၏။ ေပါက္ေဖာ္က “ေလွထဲ၌ရွိေသာ ေရယိုတာ ဘာအေရးစိုက္စရာရွိလဲ”ဟု ယူဆ၍ အားပါးတရ ထုိင္၏။ အေတာ္ၾကာလွ်င္ တင္ပါးက ေအးစက္စက္ ရွိ၍ ငံု႔ၾကည့္ေသာအခါ ေရေတြကို ျမင္သျဖင့္ “ဟင္… မယိုတဲ့အျပင္ ၀မ္ေတာင္၀မ္ေသးသကိုး”ဟု ေျပာသတဲ့။ ထုိ႔အတူ မေကာင္းစိတ္ ယိုထြက္ဖုိ႔ တရားနာရာ၌ မယုိဘဲ၀မ္မွာ စိုးရသည္။

"စားဖတ္ျခင္းအက်ိဳး"

ယခုေခတ္၌ကား အလိမၼာကို ေကာင္းစြာေပးနုိင္ေသာ က်မ္းစာေတြ ေပါမ်ားလွ၏။ ထုိကဲ့သို႔ေသာ က်မ္းစာမ်ားကို ၾကည့္ရူက်က္မွတ္ ရြတ္ဖတ္၍ေနလွ်င္လည္း တရားနာျခင္း၏ အက်ိဳးကိုရႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ ေခတ္ဆန္ဆန္ တရားကို နာမည့္အစား က်မ္းစာကို ၾကည့္ရူေနျခင္း၊ ႏႈတ္ရွင္းသူကို ဖတ္ဖို႔ရန္ ေတာင္းပန္၍ ၾကားနာျခင္းတုိ႔က အက်ိဳးမ်ားဖြယ္ ရွိပါေသးသည္။

(မည္သည့္ က်မး္စာသည္ မိမိတုိ႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု မေရြးခ်ယ္တတ္လွ်င္ ဇိနတၳပကာသနီ၊ ဗုဒၶ၀င္၊ သံေ၀ဂ၀တၳဳဒီပနီ၊ ငါ့ရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ေရွးဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား စီစဥ္ေတာ္မူအပ္ေသာ က်မ္းသာတုိ႔သည္ အမွန္အက်ိဳးမ်ားေသာ က်မ္းစာမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ဖတ္မွတ္ေလ့လာသင့္္ပါသည္။)

"ဓမၼေဒသနာအေၾကာင္း"

တရားေဟာမူကို “ဓမၼေဒသနာ” ကုသိုလ္ဟု ေခၚ၏။ ရုိးသားျဖဴစင္စြာ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ေဟာေျပာျပသဆံုးမပါလွ်င္ “သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ = အလွဴဟူသမွ်ကို ဓမၼအလွဴကႏုိင္၏။ ဓမၼအလွဴက အက်ိဳးေပးသာ၏” ဟု ေဟာျပေတာ္မူသည့္အတုိင္း အလြန္အက်ိဳးၾကီးေပ၏။ 

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဓမၼေဒသနာကုသိုလ္ အစစ္ျဖစ္ေစလုိလွ်င္ ထုိတရားေဟာမူေၾကာင့္ ရမည့္ပစၥည္းလာဘ္ႏွင့္ ေက်ာ္ေစာျခင္း ဂုဏ္ပကာသနကို လုိခ်င္ေသာ ေလာဘက ဓမၼေဒသနာကုသိုလ္ၾကီး၏ အက်ိဳးေပးမူကို ေသးသိမ္ညံ့ဖ်င္းေအာင္ ေႏွာက္ယွက္လိမ့္မည္ ျဖစ္၍ ေကာသလမင္း အိမ္မက္မွာ လာသည့္အတုိင္း တစ္သိန္းတန္ စႏၵကူးကို ရက္တက္ရည္ပုပ္ႏွင့္ လဲလွယ္ စားေသာက္သူကဲ့သို႔ ျဖစ္လိမ့္မည္။

ေဆာင္။ ။တစ္သိန္းတန္ စႏၵကူး၊ ေန႔က်ဴးပုပ္ ရက္တက္ရည္၊ 

           အဖုိးမတန္ဘဲႏွင့္၊ လဲထပ္ၾကေပ။
           ျမတ္ဗုေဒၶ၊ စိေႏၱမိန္႔ၾကား၊ ဖုိးထုိက္စြာဓမၼာျမတ္ကို၊ 

           ပစၥယာ ေလးျဖာလာဘ္ႏွင့္ လဲထပ္လုိ႔စား။

 

"ဓမၼကထိက ဂုဏ္ရည္"

ထုိ႔ျပင္ တရားေဟာေျပာႏုိင္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိသူသည္ သာမန္ ပုဂၢိဳလ္မဟုတ္။ အသံသာသာ ႏႈတ္ လွ်ာ ရွင္းရွင္းႏွင့္ မိမိ၏ ဆုိလုိရင္း အဓိပၸာယ္ကို ၾကားနာသူမ်ား နားလည္ေအာင္ ေျပာႏုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မွာ “မ-တစ္ေထာင္ တစ္ေကာင္ဖြား” ျဖစ္၏။ ထိုစကားမွန္၏။ ႏြားျခံတြင္း၌ ႏြားမ တစ္ေကာင္ သြင္းေလွာင္၍ ထားေသာ္လည္း ေထာင္ေထာင္ မားမား ဘုိ႔ထြားထြားႏွင့္ ႏြားလားဥသဘျဖစ္ေအာင္ ဖြားျမင္ႏုိင္ေသာ ႏြားမမွာ တစ္ေကာင္တေလပင္ အႏုိင္ႏုိင္သာ ရွိသကဲ့သို႔ ဓမၼကထိက တစ္ပါး ဖြားျမင္ႏုိင္ေသာ မိခင္လည္း အလြန္ရွားေပသည္။

"အသံလုပ္ျခင္းအျပစ္"

 

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဓမၼကထိက ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း မိမိ၏ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေရွးကံကို ေတြးၾကံ စဥ္းစားၾကျပီးလွ်င္ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္မ်ားကို မိမိ ႏူတ္ဖ်ားမွ ထြက္ေစရာ၌ အသံသာေအာင္ တမင္တကာ ျပဳျခင္း၊ သံဖုိ သံမ သံတို သံရွည္ ဆြဲငင္ျခင္းမ်ားကို လံုး၀ေရွာင္ရွားလ်က္ ေယာက္်ားပီသ တည္ၾကည္ေသာ အသံျဖင့္ ေဟာေျပာ ဆံုးမသင့္ပါသည္။ အသံကို ဆြဲကာ ငင္ကာ တမင္သာယာေအာင္လုပ္၍ ေဟာရာ၌ အျပစ္ ၅-ပါးကို ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူသည္မွာ -

ရဟန္းတို႔... သီခ်င္းသံ ေပါက္လာေအာင္ ရွည္စြာ ဆြဲ၍ တရားေဟာရာ၌ အျပစ္ ၅-ပါး ရွိသည္။

(၁) မိမိအသံကို မိမိျပန္၍ သာယာေသာ တဏွာျဖစ္၏။
(၂) ၾကားနာသူတို႔မွာလည္း ထုိကဲ့သို႔ တဏွာျဖစ္၏။

(၃) လူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔က “ငါတုိ႔ သီခ်င္းဆုိသလို ဘုရားသားေတာ္ အေခၚခံေနေသာ ဘုန္းၾကီးမ်ားလည္း သီခ်င္းဆုိၾကတာပါပဲ”ဟု စြပ္စြဲ ကဲ့ရဲ႕တတ္၏။ (ယခုအခါ လူၾကီးသာမက၊ လူငယ္မ်ားကပင္ ကဲ့ရဲ႕ၾကေလျပီ။)
(၄) တရားေဟာရင္း အသံလုပ္လိုေသာ ေဇာေၾကာင့္ မိမိသမာဓိလည္း ပ်က္၏။

(၅) ေနာင္လာ ေနာက္သား မလိမ္တမာ ကိုယ္ေတာ္ကေလးမ်ားကလည္း “အသံလုပ္၍ ေဟာရသည္”ဟု အတုလုိက္တတ္ၾကသည္။

ေဆာင္။ ။အသံလုပ္ကာ၊ ေဒသနာ၀ယ္၊ ေသခ်ာအမွန္၊ ကိုယ့္အသံကို၊ ကိုယ္ျပန္၍ထိ၊ တဏွာျငိလ်က္၊ နာသည့္လူေပါင္း၊ တဏွာေျပာင္းသား၊ သူေကာင္းဉာဏ္ျမင္၊ လြန္ျပစ္တင္၏။ ထုိ႔ျပင္တရွိ၊ သမာဓိလည္း၊ ကင္းဘိေပါက္ၾကား၊ ေနာက္ေနာက္သားတုိ႔၊ လုိက္စားအတု၊ ဤ ၅-ခုသည္၊ မွတ္ရူရျမဲအျပစ္တည္း။

ထုိေဟာေတာ္မူအပ္ေသာ အျပစ္မ်ား ယခုအခါ လံုေလာက္စြာ ေပၚေပါက္လ်က္ ရွိေလျပီ။ ေနာင္လာ ေနာက္သားတို႔ တကယ္ပင္ အတုယူကာ တရားဆန္း ေဟာနည္းကို သင္ယူၾကေလျပီ။ ထိုသူတို႔၏ တရားပြဲ၌ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ရွိၾကေသာ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ား နည္းပါးရုံမက မလႊဲသာ၍ နာေနရေသာ လူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔လည္း သူတုိ႔တရား၌ စိတ္မ၀င္စားၾကကုန္။ ေခတ္ပညာတတ္သူတို႔ကမူ (တရားေတာ္အမွန္ နာယူလိုေသာ္လည္း) ထုိတရားမ်ိဳးနာရမည္ကိုကား ရွက္ဖြယ္ဟု ထင္မွတ္ေနၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အသံလုပ္ တရားေဟာရာ၌ `ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္ရွက္´ ဆုိသလုိ ရွက္ဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္။

 

"စကားေျပာလည္း တရားေဟာပင္"

ပရိသတ္ အလယ္ထုိင္၍ ျမိဳင္ျမိဳင္ၾကီး ေဟာျခင္းကိုသာ “ဓမၼေဒသနာ”ဟု မမွတ္ရ။ မိမိအထံ ေရာက္လာၾကေသာ ဒကာ ဒကာမ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ကိုပင္ ပစၥည္းလာဘ္ကို မေျမာ္မျမင္ဘဲ ျဖဴစင္ေသာစိတ္ျဖင့္ ေဟာေျပာ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒေပးမူမ်ားကိုလည္း “ဓမၼေဒသနာ”ပင္ ျဖစ္၏။ လူၾကီးသူမက လူငယ္မ်ားကို သြန္သင္ ဆံုးမ နည္းလမ္းျပျခင္း၊ အျပစ္မရွိေသာ လက္မူ စက္မူ အတတ္ကို သင္ေပးျခင္း၊ စာေပပို႔ခ်ျခင္း၊ တရားစာ ဖတ္ျပျခင္းမ်ားလည္း ဓမၼေဒသနာပင္ ျဖစ္ၾကေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုအခါ တရားေဟာနည္းသာမက ေခတ္အားေလ်ာ္စြာ ဣေျႏၵရရႏွင့္ အႏွစ္အသာပါေသာ စကားေျပာနည္း စာေရး စာဖတ္နည္းမ်ားပါ ေလ့လာသင့္ၾကေပသည္။

 

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 7:19 AM