(၁)
ဘုရားရွင္သည္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူျပီးခါစ
အပါလသတၱာဟ၌ စံေတာ္မူေနစဥ္ "ရုိေသက်ိဳးႏြံရမည့္သူ မရွိဘဲ ေနသည္မွာ
ဆင္းရဲလွ၏။ မည္သူ႔ကို အရုိအေသအက်ိဳးအႏြံ ျဖစ္ရပါမည္နည္း"ဟု
စဥ္းစားၾကံစည္မိေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဘံုသံုးပါးကို သဗၺညဳတ
ေရႊဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ ျဖန္႔ၾကက္ ဆင္ျခင္ ၾကည့္ရူေသာအခါ ဘုရားရွင္ထက္ သီလ၊
သမာဓိ၊ ပညာ၊ ၀ိမုတၱိဂုဏ္ သာလြန္သူကို မေတြ႕ရေပ။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္သည္ "ငါသည္
မိမိထုိးထြင္း၍ သိျပီးေသာ တရားကိုသာလွ်င္ အရိုအေသ အေလးအျမတ္ျပဳ၍ ေနရမူ
ေကာင္းေလစြ"ဟု အၾကံအစည္ ျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။
ဤသို႔အားျဖင့္ တရားေတာ္သည္ပင္လွ်င္ ဘုရားရွင္၏ အေလးအျမတ္ ရုိေသရာျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ထင္ရွားလွေပသည္။
တရားေတာ္၏ ဂုဏ္ျဒပ္ကား ၾကီးမားလွေပစြ။
တရားေတာ္၏ ဂုဏ္ျဒပ္ကား ၾကီးမားလွေပစြ။