" ဣႆာအေၾကာင္း"
ျငဴစူျခင္း၊ မနာလိုျခင္း သေဘာတုိ႔သည္ “ဣႆာ”ပင္တည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဣႆာလွ်ံမူ၊ လြန္ျငဴစူ၏” ဟုဆုိခဲ့သည္။ သူတစ္ပါးလွေၾကာင္း၊ ဥစၥာေပါေၾကာင္း၊ ပညာတတ္ေၾကာင္း၊ အက်င့္ေကာင္းေၾကာင္း စေသာ ဂုဏ္သတင္းမ်ား ေျပာျပလာလွ်င္ မနာလုိျခင္း (နားမေထာင္လုိျခင္း) နားမေထာင္လုိရုံသာမကေတာ့ဘဲ “ဇီးကြက္ေလာက္ေတာ့ ငွက္တုိင္းလွရဲ႕၊ သည္လုိယုန္ေတာ့ ခ်ံဳတုိင္းရွိရဲ႕” စသည္ျဖင့္ ႏူတ္ခမ္းစူကာ၊ ပါးစပ္ရြဲ႕ကာ၊ မ်က္ေစာင္းထုိးကာႏွင့္ ေျပာဆုိကဲ့ရဲ႕တတ္ျခင္းသည္ ဣႆာသေဘာခ်ည္းတည္း။ [ေက်းရြာသားတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ရာ၌ကား “ဒီထန္းသီးမူတ္မ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ထန္းပင္ေအာက္မဆုိ ေကာက္လုိ႔ ရႏုိင္တယ္”ဟု ဆုိေလ့ရွိ၏။]
“ကိုယ့္ထက္သာ မနာလုိ၊ အၾကံတူ ရန္သူ၊ အလုပ္တူ ျငဴစူ”ဟု ဆုိရိုးရွိသည့္အတုိင္း ဤဣႆာသည္ အလုပ္တူ၍ ကိုယ့္ထက္သာေနသူ၏ အေပၚမွာ ျဖစ္တတ္သည္။ ငါးပိသည္က ေရႊသည္၏ အေပၚမွာ ဣႆာျဖစ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းေသာ္လည္း ေရႊသည္ အခ်င္းခ်င္း၊ ငါပိသည္ အခ်င္းခ်င္း၊ ရဟန္းသံဃာ အခ်င္းခ်င္း၊ ဓမၼကထိက အခ်င္းခ်င္း၊ စာခ်ဘုန္းၾကီး အခ်င္းခ်င္း၊ ဆရာေတာ္ အခ်င္းခ်င္း အတင္းေျပာကာ ဣႆာျဖစ္တတ္ၾကသည္။
သူ၏ ကံစြမ္း၊ ဉာဏ္စြမ္း၊ ၀ီရိယစြမ္းေၾကာင့္ မိမိထက္သာလြန္၍ တုိးတက္ေနသူကို အတင္းအဖ်င္းေျပာကာ ဣႆာျဖစ္မူေၾကာင့္ ထုိသူမွာ အက်ိဳးမယုတ္ဘဲ မိမိမွာသာ ပညာရွိတုိ႔ အထင္ေသးခံရမည့္အျပင္ ဘ၀သံသရာ၌လည္း ယခုထက္ ေအာက္က်ဖုိ႔ အေၾကာင္း မေကာင္းေသာ တရားတစ္မ်ိဳးျဖစ္၍ စင္စစ္ ပယ္ရွားထုိက္လွေပသည္။
"ျမဂူကုိ မနာလုိေသာ ၀က္မ်ား"
ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ ျမဂူအတြင္း၌ ျခေသၤ့တစ္စီး ေအာင္းေန၏။ ထုိဂူ၏ မနီးမေ၀းမွာလည္း ၀က္အမ်ားေနၾကသည္။ ထို၀က္တုိ႔သည္ ျမဂူအတြင္းက ျခေသၤ့ကို ျမင္ေနရသျဖင့္ အျမဲေၾကာက္ရြံ႕ကာ ျမဂူ၏ အေရာင္းကိုပင္ အျပစ္ျမင္ေနၾက၏။ အခါတစ္ပါး၌ ထုိ၀က္အမ်ား တုိင္ပင္ကာ ရႊံ႕ညြန္ထဲ၌ လူူးျပီးလွ်င္ ထုိညြန္ျဖင့္ ျမဂူကို (အေရာင္မွိန္သြားေအာင္) ပြတ္တုိက္ၾကေလရာ ျမဂူမွာ အေရာင္မညူိးဘဲ တုိး၍ ေျပာင္လာေလသည္။
ထို႔အတူ မိမိထက္သာသူကို မနာလုိ၍ အျပစ္ေျပာလွ်င္ မိမိမွာသာ အေနခက္၍ အထက္တန္းေရာက္ျပီးသူမွာ တုိး၍သာ ေျပာင္ဖြယ္ရွိေလသည္။
"အတၱဳကၠံသန ပရ၀မၻန"
စကားေျပာေသာအခါ ျဖစ္ေစ၊ စာေရးေသာအခါ ျဖစ္ေစ မိမိကိုယ္ကို ေျမွာက္၍ (ဂုဏ္ေဖာ္၍) ေျပာဆုိေရးသားျခင္းကို “အတၱဳကၠံသန”ဟုေခၚ၏။ [အတၱ = မိမိကိုယ္ကို + ဥကၠံသန = ခ်ီးေျမွာက္ျခင္း]
သူတစ္ပါးကို ရူတ္ခ်၍ (အျပစ္တင္၍) ေျပာဆုိေရးသားမူကို “ပရဝမ႓န”ဟုေခၚ၏။ [ပရ=သူတစ္ပါးကို + ၀မၻန = ရူတ္ခ်ျခင္း]
ထုိတြင္ အတၱဳကၠံသန အမူ၌ မိမိဂုဏ္ကို သာယာေသာ ေလာဘႏွင့္ အထင္ၾကီးေသာ မာနမ်ား ျဖစ္တတ္၏။ ပရဝမ႓န အမူ၌ကား ယခုျပေနေသာ ဣႆာႏွင့္ မလုိမုန္းထားေသာ ေဒါသသေဘာ ျဖစ္တတ္ေလသည္။
"ဂုဏ္ေဖာ္ပံု"
စကားေျပာဆုိရာ၊ စာေရးသားရာတုိ႔၌ မိမိတတ္သိနားလည္ေၾကာင္း၊ မိမိဥစၥာေပါမ်ားေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးအေဆြၾကီးေၾကာင္း၊ ဘီေေအ, အမ္ေအေအာင္ေၾကာင္း၊
ယခုအခါ ေအာက္က်၍ေနရေစကာမူ ေရွးအခါတုန္းက ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ရဖူးေၾကာင္း၊ (ဘုန္းၾကီးျဖစ္လွ်င္) ဘုန္းကံၾကီးေၾကာင္း၊ မိမိ၏ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ပစၥည္းဥစၥာ ေပါမ်ားေၾကာင္း၊ ရာထူးၾကီးေၾကာင္း၊ မိမိစာေမးပြဲေအာင္ေၾကာင္း၊ တရားေဟာေကာင္းေၾကာင္း၊ စာခ်ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေရႊေငြျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ (ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ) ဂုဏ္ေဖာ္တတ္ၾကေလသည္။
ဤသို႔ ဂုဏ္ေဖာ္ၾကရာ၀ယ္ အဆင္အျခင္နည္းပါးသူတုိ႔အေပၚမွာ အထုိက္အေလ်ာက္ အက်ိဳးရွိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း စဥ္းစားသူတို႔ကမူ “ဤသူဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ၾကီးပဲ”ဟု အထင္ေသးတတ္ၾကသည္။
သို႔ျဖစ္၍ စကားေျပာရာ၊ စာေရးရာတုိ႔၌ ဂုဏ္ေဖာ္ျခင္းဟူေသာ အတၱဳကၠံသန အမူကို သတိျပဳ၍ ေရွာင္သင့္ေပသည္။
"ဂုဏ္ေဖာ္သင့္ေသာအခါ"
တစ္ခါတစ္ရံ ဂုဏ္ေဖာ္သင့္ေသာအခ်က္မ်ားလည္း ရွိတတ္ေသး၏။ ထုိအခ်က္မ်ားကား မိမိဂုဏ္ကို ေဖာ္မေျပာလွ်င္ မိမိအလုပ္ကိုျဖစ္ေစ၊ မိမိစကား မိမိတရားကိုျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က အထင္ေသးဖြယ္ရွိေသာ အခ်က္တည္း။
ထုိကဲ့သို႔ အခ်က္မ်ား၌ကား မိမိဂုဏ္ကို ထုိက္သလုိ ထုတ္ေဖာ္ရေပမည္။ ထုိကဲ့သို႔ မိမိအလုပ္ မိမိစကားကို ေလးစားေစလို၍ ဂုဏ္ေဖာ္ျခင္းကား မာနမဟုတ္ပါ။ မိမိအလုပ္ မိမိစကားကို တြင္က်ယ္ေအာင္ အမႊမ္းတင္တတ္၊ စီစဥ္တတ္ေသာ အသိလိမၼာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
"ရူတ္ခ်မူ"
သူတစ္ပါးကို ရူတ္ခ်တတ္ေသာ ပရဝမ႓န အမူလည္း သတိမထားတတ္သူ၏ စာအေရးအသား၊ စကားအေျပာအဆုိမ်ား၌ ေတြ႕ရတတ္သည္။ ၾကားရသူတုိင္းက အထင္အျမင္ေသးေအာင္၊ နိမ့္က်သြားေအာင္ သူတစ္ပါးကို ရူတ္ခ်ျခင္းသည္ ယုတ္မာဆုိးရြားလွ၏။
သုိ႔ေသာ္ တကယ္ယုတ္မာသူကို အမ်ားလူတုိ႔က ျဖစ္ေစ၊ မိမိႏွင့္ ရင္းႏွီးသူတို႔ကျဖစ္ေစ အထင္ၾကီးေနရာ၌ကား တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔ (မိမိႏွင့္စပ္သူတုိ႔)အထင္ မွားရေလေအာင္ အခါအခြင့္အလုိက္ ရူတ္ခ်ထိုက္ေပသည္။
သို႔ေသာ္ ထုိသို႔ အမ်ားက အထင္ၾကီးေနသူကို အျပစ္ျပ၍ ရူတ္ခ်ရာ၀ယ္ သက္ေသခံ မရလွ်င္ မိမိကိုပင္ ရင္းႏွီးသူတို႔ကပါ အထင္မွားတတ္ေသာေၾကာင့္ သတိထား၍ ရူတ္ခ်သင့္မွ ရူတ္ခ်ပါေလ။
ၾကားဖူးသည္မွာ- ေက်ာင္းဒကာႏွင့္ ေက်ာင္းအမတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ဘုန္းၾကီးကို ရဟႏၱာေလာက္ပင္ ၾကည္ညိုေနၾက၏။ အခါတစ္ပါးေသာ္ အလွဴတစ္လွဴ၌ သံဃာစဥ္ရာတြင္ မိမိတို႔ ဘုန္းၾကီးကို မျမင္ရေသာ ေက်ာငး္ဒကာသည္ “ဘုန္းၾကီးေနမေကာင္းဘူး” ထင္၍ ေက်ာင္းသို႔သြားေလသည္။
ထုိအခါ မီးတင္းကုပ္မွာ မီးခိုးထြက္ေနသည္ကို ျမင္၍ ေခ်ာင္းၾကည့္မိရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ကိုယ္တုိင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ေနသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ ၾကက္သီးထကာ စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ ေက်ာင္းမအကို ျပန္ေျပာေလရာ ေက်ာင္းအမက “ငါ့ေက်ာင္းဒကာ စိတ္ေဖာက္ျပန္လာေပါ့”ဟု စိုးရိမ္၍ “အရပ္ကတို႔ ၾကၾကပါဦး၊ က်ဳပ္တုိ႔ ေက်ာင္းဒကာ ဘာျဖစ္လာမွန္းမသိပါဘူး”ဟု ေအာ္ေလရာ ေက်ာင္းဒကာသည္ လြန္စြာရွက္၍ သက္သက္ အရူးေပ်ာက္သလုိလုပ္၍ ေရာက္လာသူတို႔အား ဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပရေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အိပ္ရာ၀င္မွ တစ္ခါ ေျပာျပန္ေလရာ ေရွးနည္းအတုိင္း ေက်ာင္းအမက ေအာ္မည္ လုပ္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအမကို ေတာင္းပန္ကာ ေနာက္ေနာင္အခါ ဘုန္းၾကီး ၾကက္ဥေၾကာ္စားေသာ အမူမွန္ကို ဘယ္သူကိုမွ် မေျပာ၀ံ့ေတာ့ေခ်။
ဤသို႔လွ်င္ တခ်ိဳ႕အျပစ္မ်ားကို ေျပာျပရာ၌ ေျပာဆုိသူကိုပင္ အရူးအထင္ခံရတတ္ေသာေၾကာင့္ အခါအခြင့္ကို ၾကည့္ကာ ေျပာသင့္မွ ေျပာဆုိရေပမည္။
သို႔ရာတြင္ မိမိအိမ္သား အိမ္သူစေသာ အလြန္ရင္းႏွီးေနသူတုိ႔ကိုကား (မယံုခ်င္ေနေပေစ) ယုတ္မာသူကို အထင္ၾကီးေနလွ်င္ ၾကိဳတင္၍ သတိေပးထားျခင္းသာ အေျမာ္အျမင္ၾကီးရာ ေရာက္သျဖင့္ ထုိယူတ္မာသူ၏ အျပစ္ကို ေျပာထားသင့္ေပသည္။
ျငဴစူျခင္း၊ မနာလိုျခင္း သေဘာတုိ႔သည္ “ဣႆာ”ပင္တည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဣႆာလွ်ံမူ၊ လြန္ျငဴစူ၏” ဟုဆုိခဲ့သည္။ သူတစ္ပါးလွေၾကာင္း၊ ဥစၥာေပါေၾကာင္း၊ ပညာတတ္ေၾကာင္း၊ အက်င့္ေကာင္းေၾကာင္း စေသာ ဂုဏ္သတင္းမ်ား ေျပာျပလာလွ်င္ မနာလုိျခင္း (နားမေထာင္လုိျခင္း) နားမေထာင္လုိရုံသာမကေတာ့ဘဲ “ဇီးကြက္ေလာက္ေတာ့ ငွက္တုိင္းလွရဲ႕၊ သည္လုိယုန္ေတာ့ ခ်ံဳတုိင္းရွိရဲ႕” စသည္ျဖင့္ ႏူတ္ခမ္းစူကာ၊ ပါးစပ္ရြဲ႕ကာ၊ မ်က္ေစာင္းထုိးကာႏွင့္ ေျပာဆုိကဲ့ရဲ႕တတ္ျခင္းသည္ ဣႆာသေဘာခ်ည္းတည္း။ [ေက်းရြာသားတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ရာ၌ကား “ဒီထန္းသီးမူတ္မ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ထန္းပင္ေအာက္မဆုိ ေကာက္လုိ႔ ရႏုိင္တယ္”ဟု ဆုိေလ့ရွိ၏။]
“ကိုယ့္ထက္သာ မနာလုိ၊ အၾကံတူ ရန္သူ၊ အလုပ္တူ ျငဴစူ”ဟု ဆုိရိုးရွိသည့္အတုိင္း ဤဣႆာသည္ အလုပ္တူ၍ ကိုယ့္ထက္သာေနသူ၏ အေပၚမွာ ျဖစ္တတ္သည္။ ငါးပိသည္က ေရႊသည္၏ အေပၚမွာ ဣႆာျဖစ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းေသာ္လည္း ေရႊသည္ အခ်င္းခ်င္း၊ ငါပိသည္ အခ်င္းခ်င္း၊ ရဟန္းသံဃာ အခ်င္းခ်င္း၊ ဓမၼကထိက အခ်င္းခ်င္း၊ စာခ်ဘုန္းၾကီး အခ်င္းခ်င္း၊ ဆရာေတာ္ အခ်င္းခ်င္း အတင္းေျပာကာ ဣႆာျဖစ္တတ္ၾကသည္။
သူ၏ ကံစြမ္း၊ ဉာဏ္စြမ္း၊ ၀ီရိယစြမ္းေၾကာင့္ မိမိထက္သာလြန္၍ တုိးတက္ေနသူကို အတင္းအဖ်င္းေျပာကာ ဣႆာျဖစ္မူေၾကာင့္ ထုိသူမွာ အက်ိဳးမယုတ္ဘဲ မိမိမွာသာ ပညာရွိတုိ႔ အထင္ေသးခံရမည့္အျပင္ ဘ၀သံသရာ၌လည္း ယခုထက္ ေအာက္က်ဖုိ႔ အေၾကာင္း မေကာင္းေသာ တရားတစ္မ်ိဳးျဖစ္၍ စင္စစ္ ပယ္ရွားထုိက္လွေပသည္။
"ျမဂူကုိ မနာလုိေသာ ၀က္မ်ား"
ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ ျမဂူအတြင္း၌ ျခေသၤ့တစ္စီး ေအာင္းေန၏။ ထုိဂူ၏ မနီးမေ၀းမွာလည္း ၀က္အမ်ားေနၾကသည္။ ထို၀က္တုိ႔သည္ ျမဂူအတြင္းက ျခေသၤ့ကို ျမင္ေနရသျဖင့္ အျမဲေၾကာက္ရြံ႕ကာ ျမဂူ၏ အေရာင္းကိုပင္ အျပစ္ျမင္ေနၾက၏။ အခါတစ္ပါး၌ ထုိ၀က္အမ်ား တုိင္ပင္ကာ ရႊံ႕ညြန္ထဲ၌ လူူးျပီးလွ်င္ ထုိညြန္ျဖင့္ ျမဂူကို (အေရာင္မွိန္သြားေအာင္) ပြတ္တုိက္ၾကေလရာ ျမဂူမွာ အေရာင္မညူိးဘဲ တုိး၍ ေျပာင္လာေလသည္။
ထို႔အတူ မိမိထက္သာသူကို မနာလုိ၍ အျပစ္ေျပာလွ်င္ မိမိမွာသာ အေနခက္၍ အထက္တန္းေရာက္ျပီးသူမွာ တုိး၍သာ ေျပာင္ဖြယ္ရွိေလသည္။
"အတၱဳကၠံသန ပရ၀မၻန"
စကားေျပာေသာအခါ ျဖစ္ေစ၊ စာေရးေသာအခါ ျဖစ္ေစ မိမိကိုယ္ကို ေျမွာက္၍ (ဂုဏ္ေဖာ္၍) ေျပာဆုိေရးသားျခင္းကို “အတၱဳကၠံသန”ဟုေခၚ၏။ [အတၱ = မိမိကိုယ္ကို + ဥကၠံသန = ခ်ီးေျမွာက္ျခင္း]
သူတစ္ပါးကို ရူတ္ခ်၍ (အျပစ္တင္၍) ေျပာဆုိေရးသားမူကို “ပရဝမ႓န”ဟုေခၚ၏။ [ပရ=သူတစ္ပါးကို + ၀မၻန = ရူတ္ခ်ျခင္း]
ထုိတြင္ အတၱဳကၠံသန အမူ၌ မိမိဂုဏ္ကို သာယာေသာ ေလာဘႏွင့္ အထင္ၾကီးေသာ မာနမ်ား ျဖစ္တတ္၏။ ပရဝမ႓န အမူ၌ကား ယခုျပေနေသာ ဣႆာႏွင့္ မလုိမုန္းထားေသာ ေဒါသသေဘာ ျဖစ္တတ္ေလသည္။
"ဂုဏ္ေဖာ္ပံု"
စကားေျပာဆုိရာ၊ စာေရးသားရာတုိ႔၌ မိမိတတ္သိနားလည္ေၾကာင္း၊ မိမိဥစၥာေပါမ်ားေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးအေဆြၾကီးေၾကာင္း၊ ဘီေေအ, အမ္ေအေအာင္ေၾကာင္း၊
ယခုအခါ ေအာက္က်၍ေနရေစကာမူ ေရွးအခါတုန္းက ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ရဖူးေၾကာင္း၊ (ဘုန္းၾကီးျဖစ္လွ်င္) ဘုန္းကံၾကီးေၾကာင္း၊ မိမိ၏ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ပစၥည္းဥစၥာ ေပါမ်ားေၾကာင္း၊ ရာထူးၾကီးေၾကာင္း၊ မိမိစာေမးပြဲေအာင္ေၾကာင္း၊ တရားေဟာေကာင္းေၾကာင္း၊ စာခ်ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေရႊေငြျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ (ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ) ဂုဏ္ေဖာ္တတ္ၾကေလသည္။
ဤသို႔ ဂုဏ္ေဖာ္ၾကရာ၀ယ္ အဆင္အျခင္နည္းပါးသူတုိ႔အေပၚမွာ အထုိက္အေလ်ာက္ အက်ိဳးရွိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း စဥ္းစားသူတို႔ကမူ “ဤသူဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ၾကီးပဲ”ဟု အထင္ေသးတတ္ၾကသည္။
သို႔ျဖစ္၍ စကားေျပာရာ၊ စာေရးရာတုိ႔၌ ဂုဏ္ေဖာ္ျခင္းဟူေသာ အတၱဳကၠံသန အမူကို သတိျပဳ၍ ေရွာင္သင့္ေပသည္။
"ဂုဏ္ေဖာ္သင့္ေသာအခါ"
တစ္ခါတစ္ရံ ဂုဏ္ေဖာ္သင့္ေသာအခ်က္မ်ားလည္း ရွိတတ္ေသး၏။ ထုိအခ်က္မ်ားကား မိမိဂုဏ္ကို ေဖာ္မေျပာလွ်င္ မိမိအလုပ္ကိုျဖစ္ေစ၊ မိမိစကား မိမိတရားကိုျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က အထင္ေသးဖြယ္ရွိေသာ အခ်က္တည္း။
ထုိကဲ့သို႔ အခ်က္မ်ား၌ကား မိမိဂုဏ္ကို ထုိက္သလုိ ထုတ္ေဖာ္ရေပမည္။ ထုိကဲ့သို႔ မိမိအလုပ္ မိမိစကားကို ေလးစားေစလို၍ ဂုဏ္ေဖာ္ျခင္းကား မာနမဟုတ္ပါ။ မိမိအလုပ္ မိမိစကားကို တြင္က်ယ္ေအာင္ အမႊမ္းတင္တတ္၊ စီစဥ္တတ္ေသာ အသိလိမၼာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
"ရူတ္ခ်မူ"
သူတစ္ပါးကို ရူတ္ခ်တတ္ေသာ ပရဝမ႓န အမူလည္း သတိမထားတတ္သူ၏ စာအေရးအသား၊ စကားအေျပာအဆုိမ်ား၌ ေတြ႕ရတတ္သည္။ ၾကားရသူတုိင္းက အထင္အျမင္ေသးေအာင္၊ နိမ့္က်သြားေအာင္ သူတစ္ပါးကို ရူတ္ခ်ျခင္းသည္ ယုတ္မာဆုိးရြားလွ၏။
သုိ႔ေသာ္ တကယ္ယုတ္မာသူကို အမ်ားလူတုိ႔က ျဖစ္ေစ၊ မိမိႏွင့္ ရင္းႏွီးသူတို႔ကျဖစ္ေစ အထင္ၾကီးေနရာ၌ကား တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔ (မိမိႏွင့္စပ္သူတုိ႔)အထင္ မွားရေလေအာင္ အခါအခြင့္အလုိက္ ရူတ္ခ်ထိုက္ေပသည္။
သို႔ေသာ္ ထုိသို႔ အမ်ားက အထင္ၾကီးေနသူကို အျပစ္ျပ၍ ရူတ္ခ်ရာ၀ယ္ သက္ေသခံ မရလွ်င္ မိမိကိုပင္ ရင္းႏွီးသူတို႔ကပါ အထင္မွားတတ္ေသာေၾကာင့္ သတိထား၍ ရူတ္ခ်သင့္မွ ရူတ္ခ်ပါေလ။
ၾကားဖူးသည္မွာ- ေက်ာင္းဒကာႏွင့္ ေက်ာင္းအမတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ဘုန္းၾကီးကို ရဟႏၱာေလာက္ပင္ ၾကည္ညိုေနၾက၏။ အခါတစ္ပါးေသာ္ အလွဴတစ္လွဴ၌ သံဃာစဥ္ရာတြင္ မိမိတို႔ ဘုန္းၾကီးကို မျမင္ရေသာ ေက်ာငး္ဒကာသည္ “ဘုန္းၾကီးေနမေကာင္းဘူး” ထင္၍ ေက်ာင္းသို႔သြားေလသည္။
ထုိအခါ မီးတင္းကုပ္မွာ မီးခိုးထြက္ေနသည္ကို ျမင္၍ ေခ်ာင္းၾကည့္မိရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ကိုယ္တုိင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ေနသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ ၾကက္သီးထကာ စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ ေက်ာင္းမအကို ျပန္ေျပာေလရာ ေက်ာင္းအမက “ငါ့ေက်ာင္းဒကာ စိတ္ေဖာက္ျပန္လာေပါ့”ဟု စိုးရိမ္၍ “အရပ္ကတို႔ ၾကၾကပါဦး၊ က်ဳပ္တုိ႔ ေက်ာင္းဒကာ ဘာျဖစ္လာမွန္းမသိပါဘူး”ဟု ေအာ္ေလရာ ေက်ာင္းဒကာသည္ လြန္စြာရွက္၍ သက္သက္ အရူးေပ်ာက္သလုိလုပ္၍ ေရာက္လာသူတို႔အား ဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပရေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အိပ္ရာ၀င္မွ တစ္ခါ ေျပာျပန္ေလရာ ေရွးနည္းအတုိင္း ေက်ာင္းအမက ေအာ္မည္ လုပ္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအမကို ေတာင္းပန္ကာ ေနာက္ေနာင္အခါ ဘုန္းၾကီး ၾကက္ဥေၾကာ္စားေသာ အမူမွန္ကို ဘယ္သူကိုမွ် မေျပာ၀ံ့ေတာ့ေခ်။
ဤသို႔လွ်င္ တခ်ိဳ႕အျပစ္မ်ားကို ေျပာျပရာ၌ ေျပာဆုိသူကိုပင္ အရူးအထင္ခံရတတ္ေသာေၾကာင့္ အခါအခြင့္ကို ၾကည့္ကာ ေျပာသင့္မွ ေျပာဆုိရေပမည္။
သို႔ရာတြင္ မိမိအိမ္သား အိမ္သူစေသာ အလြန္ရင္းႏွီးေနသူတုိ႔ကိုကား (မယံုခ်င္ေနေပေစ) ယုတ္မာသူကို အထင္ၾကီးေနလွ်င္ ၾကိဳတင္၍ သတိေပးထားျခင္းသာ အေျမာ္အျမင္ၾကီးရာ ေရာက္သျဖင့္ ထုိယူတ္မာသူ၏ အျပစ္ကို ေျပာထားသင့္ေပသည္။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment