မလုိခ်င္မူသေဘာသည္ အေလာဘတရားတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္
“အေလာဘလွ်င္၊ မလုိခ်င္တည္း”ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ဤအေလာဘ၏ မလုိခ်င္မူသည္ ေလာဘႏွင့္
ေျပာင္းျပန္ျဖစ္၏။ မီးႏွင့္ေရပမာ ကမၻာ့ရန္ဘက္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ရကား ေလာဘ၏
လုိခ်င္အပ္ေသာ အရာမွန္သမွ်ကို အေလာဘက မလိုခ်င္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ မ်က္ျမင္အားျဖင့္ ေလာဘသမားႏွင့္ အေလာဘသမားတုိ႔ ကြာျခားပံုကို သတိျပဳပါ။
"ေလာဘဘုန္းၾကီး"
ေလာဘသမားသည္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လွ်င္ ပစၥည္းလာဘ္ကို လိုခ်င္၏။ မိမိကို လွဴခ်င္လာေအာင္ ဆြယ္တရားေဟာ၏။ ရျပန္လွ်င္လည္း ထုိပစၥည္းကို မလွဴရက္ မေပးရက္၊ အလြန္မက္ေမာ၏။
ထုိပစၥည္းရမူကို အေၾကာင္းျပဳ၍ “အာဂ---ငါပဲ”ဟု စိတ္ၾကီး၀င္လုိက္ေသး၏။ လွဴဒါန္းႏုိင္ေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ားကို ေအာက္က်ိဳ႕၍ ဆက္ဆံရသျဖင့္ မိမိ၏ ေအာက္က်ပံုကိုကား သတိမရရွာေခ်။
"ေလာဘလူ"
ေလာဘသမား လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ဤနည္းပင္တည္း။ ပစၥည္း ဥစၥာကို (တရားသည္ မတရားသည္ မစိစစ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ) မရမက ရွာေဖြေလ့ရွိ၏။ ရျပန္လွ်င္လည္း တင္းမတိမ္ႏုိင္၊ “ရေလလုိေလ အုိတေစၦ”သာ ျဖစ္၏။ တစ္သက္လံုး အခ်ိန္ရွိသမွ် စု၍ရေသာ ပစၥည္းေတြကို “ငါ့ဟာ ငါ့ဟာ”ဟု လြန္စြာစြဲလမ္းစဥ္ ေသမင္းငင္္ေသာအခါ ျပိတၱာေဘာင္သို႔ ထုိဥစၥာမ်ားကပင္ ပို႔ေဆာင္တတ္ေလသည္။ ေလာဘသည္ ဤအေျခအေနေရာက္ေအာင္ ဆုိးရြားလွေခ်တကား။
"အေလာဘဘုန္းၾကီး"
အေလာဘကား ဤသို႔မဟုတ္။ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လွ်င္ ပစၥည္ကို မခင္မင္။ အဆင္သင့္ရသည္ကို မသာယာ။ ဒကာဒကာမတုိ႔က ကုသိုလ္လိုခ်င္၍ စြန္႕ၾကဲလုိက္ေသာ စာလံုးစားေပါက္ ကေလးမ်ားကို ဧရာမ လာဘ္လာဘၾကီးဟု ထင္ေနၾကရာ၌ ဘုရားသားေတာ္အေနႏွင့္ စဥ္းစား၍ မၾကည့္ေသးဘဲ ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ စဥ္းစားၾကည့္ရုံမွ်ျဖင့္ ရွက္ဖြယ္ေကာင္းလွျပီဟု အယူရွိဟန္တူ၏။
“ေယာက္်ားေကာင္း”ဟူသည္ မိမိကသာ သူတစ္ပါးတို႔အား ေပးကမ္းစြန္႕ၾကဲသင့္သည္ဟု သေဘာထားဟန္လကၡဏာရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေလာဘဓာတ္ခံ ရွိသူသည္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္မူ ပစၥည္း လာဘ္လာဘကို မက္ေမာျခင္းမရွိ။
"အေလာဘလူ"
လူျဖစ္ျပန္လွ်င္လည္း မလႊဲသာ၍ ပစၥည္းဥစၥာကို ရွာေနရေစကာမူ မတရားသျဖင့္ ရွာေဖြျခင္းမရွိ။ ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္ကိုလည္း လုိက္စားေလ့မရွိ။ ပစၥည္းရွာရာ၌ ဆင္းရဲသားတုိ႔အေပၚ သနားညွာတာေလ့ ရွိ၏။ စြန္႕ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းေလ့ရွိ၏။
လွဴျပန္လွ်င္လည္း တြန္႕ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ မဟုတ္။ မုတၱစာဂီ = လူေကာင္းသူေကာင္း ပီပီ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ စြန္႕ေလ့ရွိ၏။ ေရႊအိမ္ေရႊနန္းကိုေသာ္မွလည္း ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ စြန္႕ခြာ၍ ရိပ္သာပင္နန္း ေက်ာင္းသခၤမ္း၌ ရႊင္လန္းေမြ႕ေလ်ာ္ စံေပ်ာ္နုိင္ၾကေပသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ေလာဘသမားႏွင့္ အေလာဘသမားတုိ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္၍ ေျပးၾကသကဲ့သို႔ သေဘာထားခ်င္း ေ၀းလွေလရကား မိမိကိုယ္ကို ပါရမီရွင္ သူေတာ္စင္ဟု အထင္ေရာက္ေနၾကသူတို႔သည္ ျပခဲ့ေသာ သေဘာထားကို စဥ္းစား၍
“ေလာဘသမားေလာ၊ အေလာဘသမားေလာ”ဟု စစ္ေၾကာၾကည့္ၾကပါကုန္။ ေလာဘသမား ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ယခုဘ၀က အျမန္ျပင္ၾကပါ။
အေလာဘသမားဘက္သို႔ ပါ၀င္ႏုိင္သူ ျဖစ္က အေျခခံ အေတာ္ေကာင္းျပီးျဖစ္၍ ေရွ႕သို႔ အဆင့္ဆင့္ တုိးတက္ဖုိ႔ရာ အဘက္ဘက္၌ သတိထားလ်က္ အေလာဘသမား အစစ္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ၾကပါကုန္။
"ေလာဘဘုန္းၾကီး"
ေလာဘသမားသည္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လွ်င္ ပစၥည္းလာဘ္ကို လိုခ်င္၏။ မိမိကို လွဴခ်င္လာေအာင္ ဆြယ္တရားေဟာ၏။ ရျပန္လွ်င္လည္း ထုိပစၥည္းကို မလွဴရက္ မေပးရက္၊ အလြန္မက္ေမာ၏။
ထုိပစၥည္းရမူကို အေၾကာင္းျပဳ၍ “အာဂ---ငါပဲ”ဟု စိတ္ၾကီး၀င္လုိက္ေသး၏။ လွဴဒါန္းႏုိင္ေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ားကို ေအာက္က်ိဳ႕၍ ဆက္ဆံရသျဖင့္ မိမိ၏ ေအာက္က်ပံုကိုကား သတိမရရွာေခ်။
"ေလာဘလူ"
ေလာဘသမား လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ဤနည္းပင္တည္း။ ပစၥည္း ဥစၥာကို (တရားသည္ မတရားသည္ မစိစစ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ) မရမက ရွာေဖြေလ့ရွိ၏။ ရျပန္လွ်င္လည္း တင္းမတိမ္ႏုိင္၊ “ရေလလုိေလ အုိတေစၦ”သာ ျဖစ္၏။ တစ္သက္လံုး အခ်ိန္ရွိသမွ် စု၍ရေသာ ပစၥည္းေတြကို “ငါ့ဟာ ငါ့ဟာ”ဟု လြန္စြာစြဲလမ္းစဥ္ ေသမင္းငင္္ေသာအခါ ျပိတၱာေဘာင္သို႔ ထုိဥစၥာမ်ားကပင္ ပို႔ေဆာင္တတ္ေလသည္။ ေလာဘသည္ ဤအေျခအေနေရာက္ေအာင္ ဆုိးရြားလွေခ်တကား။
"အေလာဘဘုန္းၾကီး"
အေလာဘကား ဤသို႔မဟုတ္။ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လွ်င္ ပစၥည္ကို မခင္မင္။ အဆင္သင့္ရသည္ကို မသာယာ။ ဒကာဒကာမတုိ႔က ကုသိုလ္လိုခ်င္၍ စြန္႕ၾကဲလုိက္ေသာ စာလံုးစားေပါက္ ကေလးမ်ားကို ဧရာမ လာဘ္လာဘၾကီးဟု ထင္ေနၾကရာ၌ ဘုရားသားေတာ္အေနႏွင့္ စဥ္းစား၍ မၾကည့္ေသးဘဲ ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ စဥ္းစားၾကည့္ရုံမွ်ျဖင့္ ရွက္ဖြယ္ေကာင္းလွျပီဟု အယူရွိဟန္တူ၏။
“ေယာက္်ားေကာင္း”ဟူသည္ မိမိကသာ သူတစ္ပါးတို႔အား ေပးကမ္းစြန္႕ၾကဲသင့္သည္ဟု သေဘာထားဟန္လကၡဏာရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေလာဘဓာတ္ခံ ရွိသူသည္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္မူ ပစၥည္း လာဘ္လာဘကို မက္ေမာျခင္းမရွိ။
"အေလာဘလူ"
လူျဖစ္ျပန္လွ်င္လည္း မလႊဲသာ၍ ပစၥည္းဥစၥာကို ရွာေနရေစကာမူ မတရားသျဖင့္ ရွာေဖြျခင္းမရွိ။ ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္ကိုလည္း လုိက္စားေလ့မရွိ။ ပစၥည္းရွာရာ၌ ဆင္းရဲသားတုိ႔အေပၚ သနားညွာတာေလ့ ရွိ၏။ စြန္႕ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းေလ့ရွိ၏။
လွဴျပန္လွ်င္လည္း တြန္႕ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ မဟုတ္။ မုတၱစာဂီ = လူေကာင္းသူေကာင္း ပီပီ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ စြန္႕ေလ့ရွိ၏။ ေရႊအိမ္ေရႊနန္းကိုေသာ္မွလည္း ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ စြန္႕ခြာ၍ ရိပ္သာပင္နန္း ေက်ာင္းသခၤမ္း၌ ရႊင္လန္းေမြ႕ေလ်ာ္ စံေပ်ာ္နုိင္ၾကေပသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ေလာဘသမားႏွင့္ အေလာဘသမားတုိ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္၍ ေျပးၾကသကဲ့သို႔ သေဘာထားခ်င္း ေ၀းလွေလရကား မိမိကိုယ္ကို ပါရမီရွင္ သူေတာ္စင္ဟု အထင္ေရာက္ေနၾကသူတို႔သည္ ျပခဲ့ေသာ သေဘာထားကို စဥ္းစား၍
“ေလာဘသမားေလာ၊ အေလာဘသမားေလာ”ဟု စစ္ေၾကာၾကည့္ၾကပါကုန္။ ေလာဘသမား ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ယခုဘ၀က အျမန္ျပင္ၾကပါ။
အေလာဘသမားဘက္သို႔ ပါ၀င္ႏုိင္သူ ျဖစ္က အေျခခံ အေတာ္ေကာင္းျပီးျဖစ္၍ ေရွ႕သို႔ အဆင့္ဆင့္ တုိးတက္ဖုိ႔ရာ အဘက္ဘက္၌ သတိထားလ်က္ အေလာဘသမား အစစ္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ၾကပါကုန္။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment