အာ႐ံု(၆)ပါး
ဒီေနရာမွာ အာ႐ံု(၆)ပါးဆိုတာ မွတ္ရမယ္၊ ခုနက စိတ္ရဲ႕ အေျခခံ ‘base’ ေတြက ၀တၳဳ႐ုပ္(၆)ခု၊ အဲဒီ ၀တၳဳ႐ုပ္(၆)ခု၊ အဲဒီ ၀တၳဳ႐ုပ္(၆)ခုဟာ အေျခခံ၊ အဲဒီအေျခခံကို လာၿပီးတိုက္မယ့္ အေၾကာင္းတရားကို ‘အာ႐ံု’ လို႔ေခၚတယ္၊ စိတ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာျဖစ္လို႔ အာ႐ံုလို႔ ေခၚတာ၊ ျဖစ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ စိတ္က ဘယ္ကို သြားတာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီ အာ႐ံုဆီေရာက္သြားတာေနာ္။
အဲဒီအာ႐ံုကို စာေပလိုေျပာရင္ (၁) ႐ူပါ႐ုံ၊ ဗမာလူမ်ိဳးေတဆြဟာ ဗုဒၶရဲ႕ အဘိဓမၼာေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ၊ ႐ူပါ႐ံုဆိုတာ မ်က္စိက ျမင္ရတဲ့အဆင္းကို ေခၚတယ္၊ ႐ူပဆိုတာ အဆင္း၊ အာရမၼဏဆိုတာ စိတ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ေမြ႔ရာ၊ ဒီ(၂)ခု ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ အာရမၼဏ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အာ႐ံုလို႔ ျပန္လိုက္ေတာ့ ႐ူပါ႐ံု။
(၂) သဒၵါ႐ံု တဲ့၊ အသံသည္ပင္လွ်င္စိတ္ရဲ႕ေပ်ာ္ေမြ႔ရာ ျဖစ္လို႔ သဒၵါ႐ံု၊ စိတ္ရဲ႕ေပ်ာ္ေမြ႔ရာဆိုလို႔ ဟိုလို ဒီလို မေတြးလိုက္နဲ႔ဦးေနာ္၊ ဆူညံတဲ့အသံနဲ႔ စိတ္က မေပ်ာ္ဘူး၊ ဟုတ္ရဲလား၊ ဂီတသံနဲ႔ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့၊ အဲဒီလို ေပ်ာ္တာမ်ိဳးကို ေျပတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီစိတ္ဟာ အာ႐ံုနဲ႔ ကင္းၿပီးမျဖစ္ေတာ့ အာ႐ံု ေပၚလာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ စိတ္က အာ႐ံုဆီ ေရာက္သြားတာကို ေျပာတာ၊ ေတာက ကေလးေတြ ေဗထိ ေဗထိဆိုရင္ ေရာက္လာၾကတယ္၊ သီခ်င္းသံၾကားရင္ ေျပးလာၾကတယ္၊ အဲဒါမ်ိဳးလိုေပါ့၊ စိတ္ကလည္းပဲ အာ႐ံုရွိရာကို ေရာက္ေရာက္သြားတာကို ဒီလို ဆိုတယ္ေနာ္။
ကဲ - ေနာ္တစ္ခုက (၃) ဂႏၶာ႐ံု - အန႔ံသည္ပင္လွ်င္ စိတ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာ ျဖစ္လို႔ ဂႏၶာ႐ံု။
ေနာက္ (၄) ရသာ႐ံု - လွ်ာနဲ႔သိရတဲ့ အရသာ၊ ခ်ိဳတယ္၊ ခ်ဥ္တယ္၊ ငန္တယ္၊ စပ္တယ္၊ ခါးတယ္ဆိုတဲ့ အရသာဟာလည္း စိတ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရသာ႐ံု။
(၅) ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု - ေဖာ႒ဗၺဆုိတာ ခႏၶာကိုနဲ႔ ထိေတြ႔ရလို႔ အာ႐ံုမ်ိဳးကို ေျပာတာ၊ ႐ူပါ႐ံုဆိုတာ ခုနက
႐ုပ္(၈)ခုထဲပါတဲ့ အဆင္းကေလး၊ သဒၵါ႐ံုဆိုတာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပၚလာတဲ့အသံကေလး၊ ဂႏၶာ႐ံုဆိုတာ ႐ုပ္(၈)ခု အစုထဲမွာ ပါေနတဲ့ အရသာကေလး၊ ေဖာ႒ဗၺာဆိုတာ ဘယ္တရားကို ေျပာတာတုန္းဆိုရင္ ပထ၀ီရယ္၊ ေတေဇာရယ္၊ ၀ါေယာရယ္ အဲဒီ (၃)ခုကို ေျပာတာေနာ္။
ၾကည့္ေလ၊ တစ္ခုခုကို စမ္းၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဥပမာ ထမင္းခ်က္တဲ့အခါ လက္ကေလးနဲ႔ စမ္းၾကည့္၊ ယခုေခတ္ေတာ့ Rice Cooker ေတြ ဘာေတြနဲ႔ခ်က္ေတာ့ စမ္းခ်င္မွ စမ္းၾကမွာ၊ ေရွးတုန္းကေတာ့ ထမင္း က်က္,မက်က္ကို ေယာက္မေလးနဲ႔ ေကာ္ၿပီးစမ္းရတယ္၊ စမ္းၿပီးေတာ့ မွ ငွဲ႔ပစ္ရတာ။
ေရွးတုန္းက အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မိုးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ထမင္းခ်က္ရတာ၊ ထမင္းခ်က္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာလုပ္ၾကရတုန္းဆို ထမင္းခ်က္တဲ့အခါ ထမင္းနပ္, မနပ္ကို လက္ကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စမ္းၾကည့္ရတဲ့အေလ့အထ ရွိခဲ့တယ္။
တစ္ခါတုန္းက ဘိကၡဳနီမတစ္ေယာက္ ေတာထဲမွာ တရားနဲ႔ ေနတ့အခါ မာရ္နတ္က “ဒီေလာက္ ေလးနက္တဲ့တရားကို နင္လို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပညာေလးနဲ႔ သိႏိုင္ပါ့လား” လို႔ ေျပာတာ။ ဒီလို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပညာေလးနဲ႔ မသိႏိုင္ဘူးလို႔ မာရ္နတ္ႀကီးက ႏွိမ္ေျပာတာ။ “န တံ ဒြဂၤုလပညာယ” တဲ့၊
လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပညာဆိုတာ ထမင္းခ်က္တဲ့အခါ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ စမ္းၿပီးေတာ့မွ သိတဲ့အသိကေလးနဲ႔ ဒီလို ထူးျခား နက္နဲတဲ့ တရားေတြကို သိႏိုင္ပါ့မလားလို႔ မာရ္နတ္ႀကီးက ႏွိမ္ၿပီးေျပာတဲ့ စကားပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဘိကၡဳနီကလည္း ဘယ္ခံမလဲ၊ “အင္မတန္ထူးျခားတဲ့ တရားေတြကို ငါသိၿပီးၿပီ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ ဘိကၡဳနီသံယုတ္ ထဲမွာ ဒီအေၾကာင္းေလးေတြ ပါတယ္၊ စိတ္၀င္စားစရာ အလြန္ေကာင္းတယ္။
အဲဒီမွာ ေျပာခ်င္တဲ့အရာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ထမင္းေစ့ေလး နပ္,မနပ္ စမ္းတ့ဲအခါ ေပ်ာ့သလား မာသလား စမ္းတာ မဟုတ္လား၊ ေပ်ာ့သလား မာသလား စမ္းလို႔ရွိရင္ ပထ၀ီကို ေတြ႔တာပဲ၊ ပထ၀ီရဲ႕သေဘာကို စမ္းတာပဲ၊ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ပူသလား၊ ေအးသလား စမ္းတဲ့အခါက်ေတာ့ အပူအေအးကို ေတြ႔တာေပါ့၊ တြန္းကန္ေနတဲ့သေဘာကို အာ႐ံုျပဳတဲ့အခါက်ေတာ့ ၀ါေယာကို ေတြ႔တာေပါ့၊ ေဘာလံုးေလးကို စမ္းတဲ့အခါမွာ တြန္းကန္တဲ့ သေဘာေလးေတြ႔ရင္ ၀ါေယာကို ေတြ႔တာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုလို႔ဆိုတာဟာ ပထ၀ီရယ္၊ ေတေဇာရယ္၊ ၀ါေယာရယ္ ဒါကိုပဲေခၚတာ၊ ဒါေပမယ့္ (၃)မ်ိဳးလံုးကို တစ္ခါတည္း သိႏိုင္သလားဆိုေတာ့ မသိဘူး၊ ကိုယ္သိခ်င္တဲ့ အာ႐ံုတစ္ခုပဲ အာ႐ံုျပဳတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေပ်ာ့သလား မာသလားဆိုရင္ ေပ်ာ့တာ မာတာပဲ သိမယ္၊ ပူသလား ေအးသလား ဆိုရင္ ပူတာ ေအးတာပဲ သိမယ္၊ တင္းသလား ေလ်ာ့သလား လို႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ခုနက ၀ါေယာပဲ သိမယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုဆိုတာ တျခားဟာကို ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး၊ ပထ၀ီ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာ၊ ဒီ မဟာဘုတ္ (၃)ပါးတို႔ကိုသာ ေခၚတာ။
အာေပါဆိုတာကေတာ့ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု မဟုတ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ထိေတြ႔ၿပီး စမ္းသပ္လို႔ မရဘူး၊ ဒါျဖင့္ တပည့္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ေရကိုင္ေနၾကတာဘုရား၊ ေရကိုင္ေနတာပဲ ထိလို႔ ေတြ႔လို႔ မရဘူးလားလို႔ ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိၾကလိမ့္မယ္ေနာ္၊ ေအး ေရထိတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာသတိျပဳမိတုန္း ေရ ေအး သလား ေရပူသလား၊ ေအးတယ္ ပူတယ္ဆိုတာ အာေပါ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ မဟုတ္ဘူး၊ ေတေဇာကိုပဲ ေတြ႔ေနတာ၊ ေရေတြ႔တာ မဟုတ္ဘူး။
ဒါျဖင့္ ေရကို ျဗန္းကနဲ ခ်လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေရရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈနဲ႔ ေပ်ာ့တဲ့သေဘာ၊ မာတဲ့သေဘာ မေတြ႔ဘူးလား၊ အဲဒါဆို ပထ၀ီကို ေတြ႔တာပဲ၊ အာေပါကို ေတြ႔တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ေနာက္ ေရရဲ႕ လႈပ္ရွား တြန္းကန္မႈေတြကို ေတြ႔တဲ့အခါ ၀ါေယာကို ေတြ႔တာ၊ အာေပါကိုေတြ႔တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ေရဆိုတာဟာ လက္နဲ႔စမ္းလို႔ရတဲ့ အရာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလက္နဲ႔ စမ္းလို႔ရေနတဲ့အရာက ခုန ပထ၀ီကိုပဲ စမ္းလို႔ရမယ္၊ ေတေဇာကိုပဲ စမ္းလို႔ ရမယ္၊ ၀ါေယာကိုပဲ စမ္းလို႔ရမယ္။
အဲဒီေတာ့ အာေပါဆိုတာက အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သေဘာပဲ၊ အဲဒါကို စိတ္နဲ႔ပဲ သိလို႔ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီအာေပါဆိုတာ ေဖာ႒ဗၺ႐ံုထဲမွာ မပါဘူးလို႔ ေျပာတာ၊ ေရ ေသာက္တဲ့အခါ ေရေအးေအးေလး ေသာက္ခ်င္တယ္တို႔ ေရ ပူပူေလး ေသာက္ခ်င္တယ္တို႔ ဆိုတာဟာ ေတေဇာကိုပဲ လုပ္ေနတာ၊ အရည္ျဖစ္ေနတဲ့သေဘာ အာေပါကို ထိလို႔ ေတြ႔လို႔ မရဘူး။
ေကာင္းၿပီ၊ ႐ူပါ႐ံု၊ သဒၵါ႐ံု၊ ဂႏၶာ႐ံု၊ ရသာ႐ံု၊ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု၊ ဒါေတြဟာ ႐ုပ္တရားေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား၊ ႐ူပါ႐ံု၊ သဒၵါ႐ံု၊ ဂႏၶာ႐ံု၊ ရသာ႐ံု၊ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုမွတစ္ပါး အားလံုးစိတ္ႏွင့္ သိလို႔ ရတဲ့ အာ႐ံုေတြမွန္သမွ် နိဗၺာန္နဲ႔ အမည္ပညတ္ေတြ အပါအ၀င္၊ စိတ္ေတြ၊ ေစတသိက္ေတြ အပါ၀င္ေပါ့၊ စိတ္ကိုလည္း စိတ္နဲ႔ သိရတယ္၊ ေစတသိက္ကိုလည္း စိတ္နဲ႔ သိလို႔ရတယ္၊ နာမ္တရားေတြကိုလည္း တျခားနာမ္တရားနဲ႔ သိလို႔ရတယ္၊ အဲဒီလို သိလို႔ရတဲ့ အာ႐ံုျဖစ္တာေတြ အကုန္ေပါင္းၿပီးေတာ့ ဓမၼာ႐ံု လို႔ ေခၚတာ။
ဒါျဖင့္ ဒီ ကံျမင့္ဓမၼာ႐ံုက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ေခၚတာလဲ၊ ဒါကေတာ့ တရားဓမၼကို အာ႐ံုယူတဲ့ေနရာျဖစ္လို႔ ဓမၼာ႐ံုလို႔ ေခၚတာ၊ အာ႐ံု(၆)ပါးထဲမွာ ပါတဲ့ ဓမၼာ႐ံုဆိုတာက စိတ္နဲ႔ သိလုိ႔ရတဲ့ တျခားအာ႐ံုေတြလို႔ ေျပာတာ။
စိတ္နဲ႔သိလို႔ရတာ၊ ႐ူပါ႐ံုဆိုတာ ျမင္သိစိတ္နဲ႔ပဲ သိလို႔ရတယ္၊ သဒၵါ႐ံုဆိုတာ ၾကားသိစိတ္နဲ႔ပဲ သိလို႔ရတယ္၊ ၾကားသိစိတ္ အေျခခံၿပီး သိတယ္ေပါ့ေနာ္၊ ၾကားသိစိတ္က အဓိက သိတယ္၊ ထို႔အတူပဲ ဂႏၶာ႐ံုကို နံသိစိတ္နဲ႔၊ ရသာ႐ံုကို လ်က္သိစိတ္နဲ႔၊ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုကို ထိသိစိတ္နဲ႔ အဲဒါေတြ အေျခခံၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့အာ႐ံုေတြက်ေတာ့ ဓမၼာ႐ံု။
တျခားစိတ္နဲ႔ သိလို႔ရတဲ့ အာ႐ံုေတြ၊ အေတြးေတြမွာ ေပၚလာတဲ့အာ႐ံုေတြ မွန္သမွ်ကို အကုန္ ဓမၼာ႐ံုလို႔ ဒီလို ေခၚတာ၊ ႐ုပ္အားလံုးထဲမွာ ခုနက ႐ူပ၊ သဒၵ၊ ဂႏၶ၊ ရသ၊ ေဖာ႒ဗၺဆိုတာက လြဲရင္ က်န္တဲ့႐ုပ္ေတြ အကုန္လံုး ဓမၼာ႐ံုထဲ ပါသြားတယ္၊ စိတ္ေတြအားလံုး ဒီထဲမွာ ပါသြားတယ္၊ ေစတသိက္ေတြအားလံုး ဒီထဲမွာ ပါသြားတယ္၊ ပညတ္ေတြအားလံုး ဒီထဲမွာ ပါသြားတယ္၊ ေနာက္ဆံုး နိဗၺာန္ထိေအာင္ ဒီထဲမွာ ပါသြားတယ္၊ ဒီလို မွတ္ရမယ္။
အဲဒီေတာ့ အာ႐ံု(၆)ပါးနဲ႔ ၀တၳဳ႐ုပ္ (၆)ပါး၊ အဲဒီ ႏွစ္ခုက အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတယ္တဲ့၊ စိတ္ျဖစ္တာကို ရွင္းေျပာဖို႔ရန္ အတြက္ အဲဒီ(၆)မ်ိဳးစီကို သိထားဖို႔ လိုအပ္တယ္ေနာ္၊ ဒီ (၆)ခုကို သိထား မွတ္ထားရမယ္။
ဒါြရ ၆-ပါး
ေနာက္တစ္ခု ဘာသိဖို႔လိုလဲ ဆိုလို႔ရွိရင္ ‘ဒြါရ’ လို႔ေခၚတဲ့ တံခါးေပါက္ေပါ့၊ အာ႐ံုေတြ၀င္တာ သို႔မဟုတ္ အသိစိတ္ေတြ ၀င္တာ၊ အာ႐ံုဆက္သြယ္လို႔ရတဲ့ တံခါးေပါက္ေတြပဲ၊ ဒီတံခါးေပါက္ကလည္း (၆)ခုရွိတယ္၊ ဒါြရ(၆)ခုလို႔ ေခၚတယ္၊ အဲဒီဒြါရ(၆)ခုမွာ ဒြါရ (၅)ခုဟာ ခုနက ‘base’ ၀တၳဳ႐ုပ္မွာ ပါတဲ့ ပသာဒ႐ုပ္ ၅-ခုနဲ႔ အတူတူပဲ။
- စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ကို စကၡဳဒြါရ လို႔ ေခၚတယ္။
- ေသာတပသာဒ႐ုပ္ ကို ေသာတဒြါရ လို႔ ေခၚတယ္။
- ဃာနပသာ႐ုပ္ကို ဃာနဒြါရ လို႔ ေခၚတယ္။
- ဇိ၀ွာပသာဒ႐ုပ္ကို ဇိ၀ွါဒြါရ လို႔ ေခၚတယ္။
- ကာယပသာဒ႐ုပ္ကို ကာယဒြါရ လို႔ ေခၚတယ္။
မေနာဒါြရဆိုတာ
ေနာက္ၿပီးေတာ့ မေနာဒြါရလို႔ဆိုတဲ့ mind door က်ေတာ့ ဘ၀င္စိတ္ကို ေခၚတာတဲ့၊ အဲဒီ ဘ၀င္စိတ္ဆိိုတာက ကံကေနဖန္တီးၿပီးေတာ့ ကံရဲ႕အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ potentiality အေနအထားမ်ိဳး၊ တျခားစိတ္ေတြ ေပၚဖို႔ရာအတြက္ အေျခခံစိတ္သေဘာမ်ိဳးေပါ့ေနာ္၊ အဲဒီ ဘ၀င္စိတ္က ရွိတယ္၊ ရွိတယ္ဆိုတာ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူလည္း သူ႔အာ႐ံုနဲ႔သူ ျဖစ္ေနတာ၊ မိခင္ရဲ႕ ၀မ္းထဲမွာ ပထမဆံုးသေႏၶတည္တဲ့ စိတ္ကေလးကိုပင္ ဘ၀င္စိတ္လို႔ ေျပာင္းေခၚတာ၊
ပထမဆုံးျဖစ္တ့ဲစိတ္ကိုေတာ့ ပဋိသေႏၶစိတ္ လို႔ေခၚလိုက္ၿပီး ဒီပဋိသေႏၶစိတ္ေနာက္ ထပ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကေလးက်ေတာ့ ဘ၀င္စိတ္ လို႔ ေခၚတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ေသခါနီးမွာ ျဖစ္တဲ့စိတ္ကိုက်ေတာ့ စုတိစိတ္ လို႔ေခၚတယ္၊ဒါေၾကာင့္မို႔ ပဋိသေႏၶစိတ္ရယ္၊ ဘ၀င္စိတ္ရယ္၊ စုတိစိတ္ရယ္ဆိုတာ တစ္သက္တာမွာ လံုး၀ တူတယ္လို႔ မွတ္ထားရမယ္။
ဒီ စိတ္တစ္မ်ိဳးတည္းပဲလို႔ ဆိုတယ္၊ ေျပာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ထာ၀ရ ရွိေနတာလားဆိုရင္ ေတာ့ မရွိဘူး၊ သူလည္းေပၚေနတဲ့ဟာေတြပဲ၊ သူက ေပၚတာေတာ့ အဓိက ကံတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေပၚမွာ အေျချပဳၿပီး ေပၚတာ၊ က်န္တာေတြကေတာ့ ကံကို အေျချပဳၿပီး ေပၚတာ မဟုတ္ဘူး၊ potentiality အေၾကာင္းေပၚမွာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထား ေပၚမွာ ပစၥဳပၸန္ အေၾကာင္းတရားေတြကေန ေပါင္းဆံုလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့မွာ ေပၚလာတာ။
*ဆက္ရန္* {ဘ၀င္စိတ္၊ စိတ္ျဖစ္ပံု၊ျမင္သိစိတ္ျဖစ္ပံု၊ အေၾကာင္းဆံုလို႔ျဖစ္၊ အနိစၥအဓိပၸါယ္} အား ဆက္လက္ေရးသား ပူေဇာ္ပါမည္။
*ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္* အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၁၆၅-၁၇၂) မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment