အ႒ကလာပ္႐ုပ္ ၈-ပါး
ေအး
ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးဆိုတဲ့ မဟာဘုတ္႐ုပ္ ၄-ခုရယ္, ဓာတ္ႀကီး ေလးပါးကို
မွီတြယ္ေနတဲ့ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ဥပါဒါ႐ုပ္ ၄-ခုရယ္ ဒီ ၈-ခုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲလို႔
မရဘူးတဲ့၊ ခြဲလိုက္ရင္ ႐ုပ္ကို မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ခုစီ ခဲြထားလိုက္လို႔ ရွိရင္
႐ုပ္လို႔ မေခၚႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ၿပိဳကြဲသြားၿပီ၊ သဘာ၀က ေပ်ာက္သြားၿပီ။
အခုေခတ္
သိပၸံဆရာေတြ ေျပာတယ္မဟုတ္လား၊ ေရကို H2O လုိ႔ သေကၤတနဲ႔ ေျပာတယ္၊ ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္အက္တမ္
ႏွစ္ခုနဲ႔ ေအာက္ဆီဂ်င္အက္တမ္ တစ္ခု-သံုးခုေပါင္းထားတာကို water (ေရ)လို႔ ေခၚတာ
မဟုတ္လား၊ သဘာ၀ေတြ ေပါင္းစပ္ထားတာ ကို ေျပာတာ။
ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာေတာ့
ေရဟာ ႐ုပ္ ၈-ခုအေပါင္း အက္တမ္သံုးခုတင္ မကဘူး၊ ၈-ခု ေပါင္းထားတာ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔
ဗုဒၶအဘိဓမၼာတရားက ပိုၿပီးေတာ့ နက္နဲတယ္လို႔ ေျပာတာ၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ တစ္ေန႔တုန္းက
ဘုန္းႀကီးတို႔ဆီ စာသင္ေနတဲ့ ျပင္သစ္ဒကာႀကီး တစ္ေယာက္က ဘာသာျပန္တာေလး တစ္ခုနနဲ႔
စပ္ၿပီး ေျပာတယ္။
အဘိဓမၼာကို “Philosophy” လို႔ ျပန္ထား တာကို
ၾကည့္ၿပီး ဘာေျပာတာတုန္းဆိုရင္ Philosophy တို႔ psychology တို႔ဆိုတာက အေပၚယံေလးပဲတဲ့၊
ဗုဒၶအဘိဓမၼာက ဒီထက္နက္နဲတယ္တဲ့၊ Philosophy လို႔ မျပန္ထိုက္ဘူးတဲ့၊
ဆိုက္ကိုေလာ္ဂ်ီဆိုတာ ဘာမွ ေလးနက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဖီလိုေဆာ္ဖီကလည္း
ဒီေလာက္မေလးနက္ဘူးတဲ့၊ ဗုဒၶအဘိဓမၼာက အဲဒီထက္ နက္နဲတယ္တဲ့။
အဲဒီထမင္းလံုးေလးဟာ
ဒီလိုသဏၭာန္ေလး ျဖစ္ေနတာက ဘယ္သူ႔အေပၚမွာတည္ၿပီး စုစည္းရတာတုန္းဆိုရင္ ပထ၀ီေပၚမွာ
တည္ၿပီး စုစည္းရတာ၊ အားလံုး တည္ေနရာကေတာ့ ပထ၀ီပဲ၊ အဲဒီေျမဓာတ္ကို အာေပါက
စုစည္းေပးထားလို႔ ထမင္းလံုး ကေလး ျဖစ္ေနတာ၊ ဒီထမင္းလံုးေလးမွာ အပူအေအး ရွိေနသည့္
အတြက္ေၾကာင့္ မာလာမယ္၊ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္သြားမယ္၊ ဒီလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒီ
ထမင္းလံုးေလးကို ပံုသဏၭာန္ မပ်က္ေအာင္ ၀ါေယာက တြန္းကန္ ေပးထားတာ ျဖစ္မယ္၊
ထမင္းေစ့ေလးမွာတင္ ဓာတ္ႀကီး ေလးပါးက ရွိေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီ
ထမင္းေစ့ေလးမွာ အေရာင္တို႔ သဏၭာန္တို႔ မရွိဘူးလား၊ အဲဒီအေရာင္နဲ႔ သဏၭာန္က
မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႐ုပ္တစ္ခု၊ တစ္ခါ အနံ႔မရိွဘူးလား၊ အဲဒီအနံ႔ေလး က
႐ုပ္တစ္ခု၊ အရသာေရာ မရွိဘူးလား၊ အဲဒီအရသာေလးက ႐ုပ္တစ္ခု၊ ထို ထမင္းေစ့ေလးကို
စားျခင္းျဖင့္ လူ႔ရဲ႕သႏၱာန္မွာ တစ္စံုတစ္ခု အက်ိဳးျဖစ္ေစတာေရာ မရွိဘူးလား၊
အဲဒါေလးက ႐ုပ္တစ္ခုတဲ့၊ ေဟာ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ႐ုပ္ ၈-ခုျဖစ္သြားတယ္၊ ထမင္းေစ့ေလး တစ္ေစ့ထဲမွာပဲေနာ္၊
ထမင္းစားရင္း ဆင္ျခင္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေပါ့။
ေၾသာ္
ဒီအတံုးအခဲေလးက ပထ၀ီပဲ၊ အဲဒီ ပထ၀ီဟာ အာေပါေၾကာင့္ ဒီလို စုစည္းေနတာ၊ ေတေဇာေၾကာင့္
တျဖည္းျဖည္း မာမာလာၿပီး ေတာင့္သြားတာ၊ ဒီထဲက ၀ါေယာေၾကာင့္ တစ္လံုးစီ တစ္ျခမ္းစီ
ျဖစ္မသြားဘဲနဲ႔ ဒီလို ပံုသဏၭာန္ေလးက ခိုင္ၿမဲေနတာ၊ ဒီေပၚမွာ အဆင္းအေရာင္ေလးလည္း
ရွိတယ္၊
အနံ႔ေလးလည္း
ရွိတယ္၊ အရာသာေလးလည္း ရွိတယ္၊ လူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို အက်ိဳးျပဳတဲ့ သဘာ၀ဓာတ္ကေလးလည္း
ရွိတယ္လုိ႔ ေဟာဒီလို စဥ္းစားၾကည့္လို႔ရွိရင္ အ႒ကလာပ္႐ုပ္ ရွစ္ခု
မေတြ႔ေပးဘူးလား၊ အ႒ ဆိုတာ ရွစ္၊ ကလာပ္ဆိုတာ အစု၊ ဗုဒၶအဘိဓမၼာအရ ႐ုပ္သည္ တစ္ခုတည္း
မေနဘူး၊ ႐ုပ္ဟာ အၿမဲတမ္း အစုလိုက္ ေနတယ္၊ ဓာတ္ႀကီေလးပါးေပၚမွာ မွီတည္ၿပီးေတာ့
ျဖစ္ေနတယ္။
အ၀ိနိေဗၻာဂ႐ုပ္ ၈-ပါး
ဓာတ္ႀကီးေလးပါးမွာ အဓိကအမာခံက ပထ၀ီ၊ အမာခံျဖစ္လာေအာင္ စုစည္းေပးထားတာက အာေပါေနာ္၊ ေျခာက္ေသြ႔ေစတယ္၊ ရင့္က်က္လာေစတယ္ဆိုတာက ေတေဇာ၊ ထိုစုစည္းမႈၿပိဳကြဲမသြားေအာင္ ထိန္းေပးထားတာက ၀ါေယာ၊ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတာ ေလးက ႐ူပ အဆင္း၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔ အနံ႔ ရတာေလးက အန႔ံ၊ လွ်ာနဲ႔ အရသာခံလို႔ရတာက အရသာ၊ အက်ိဳးျပဳတာက ၾသဇ၊ အဲဒီ ႐ုပ္ ၈-ခုဟာ အ၀ိနိေဗာၻဂ႐ုပ္ ၈-ခု၊ အ၀ိနိေဗာၻဂ႐ုပ္ ၈-ခု၊ အ၀ိနိေဗၻာဂ ဆိုတာ ခြဲလို႔မရဘူး၊ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ခြဲလိုက္လို႔ ရွိရင္ ႐ုပ္အရည္အခ်င္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ခုနက H2O ကို ခြဲလိုက္လုိ႔ ရွိရင္ ေရဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ထို႔အတူပဲ အဲဒီ ၈-ခုဟာ indivisible ခြဲျခမ္းလု႔ိ မရတဲ့ ႐ုပ္ ၈-မ်ိဳးလို႔ ဒီလို ေျပာတယ္။
လူ႔ရဲ႕
ခႏၶာကိုယ္မွာလည္းပဲ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္၊ လူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေခါင္းဆိုတဲ့
ပံုသဏၭာန္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္၊ လက္ကလည္း ရွည္ရွည္ ပံုပန္းသဏၭာန္ ျဖစ္ေနတယ္၊ လက္ကလည္း
ရွည္ရွည္ ပံုပန္းသဏၭာန္ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေျခေထာက္ကလည္း ပံုပန္းသဏၭာန္ ျဖစ္ေနတယ္၊
အဲဒီလို ပံုပန္းသဏၭာန္ေတြ ျဖစ္ေနတာ မွန္သမွ် အမာခံက ပထ၀ီပဲ ဒီလုိ ပုံပန္းသဏၭာန္ႀကီးေပၚေနေအာင္
ဘယ္သူက စုေပးထားတာတုန္းဆိုရင္ အာေပါက စုေပးထာတာ၊
ဒီပံုပန္း
သဏၭာန္ႀကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း ဒီလို အမာခံၾကီး ျဖစ္သြားေအာင္ ဘယ္သူက လုပ္ေပးေနတာတုန္း
ဆိုေတာ့ ေတေဇာက လုပ္ေပးတာ၊ တျဖည္းျဖည္း ရင့္က်က္ေနတယ္၊ ပံုပန္းသဏၭာန္ႀကီး ၿပိဳကြဲ
မသြားေအာင္ ဘယ္သူက ထိန္းေပးေနတာတုန္း၊ ၀ါေယာက ထိန္းေပးေနတာတဲ့၊ ေနာက္ အဲဒီအေပၚမွာ
အဆင္းဆိုတာ ရွိတယ္၊ အနံ႔ဆိုတာ ရွိတယ္၊ အရသာဆိုတာ ရွိတယ္၊ အက်ိဳးျပဳတယ္ဆုိတာ
ရွိတယ္၊ ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လူ႔ခႏၶာ ကိုယ္မွာလည္း အဲဒီ ႐ုပ္ ၈-ခုကို
ေတြ႔ႏိုင္တယ္၊ ဒီထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ရွာရင္ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ေတြ႔ဦးမယ္။
ပါဠိလို
ေျပာမယ္ဆိုရင္ “ပထ၀ီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊
၀ါေယာ၊ ႐ူပ၊ ဂႏၶ၊ ရသ၊ ၾသဇ” ။ ျမန္မာလို ေျပာမယ္ဆိုရင္ “ေျမ၊ ေရ၊
ေလ၊ မီး၊ အဆင္း၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ ၾသဇ” လို႔ ေျပာရမယ္၊ ျမန္မာျပန္ရတာ ရွည္ေတာ့ ပါဠိလို
သံုးလိုက္ၾကတာေပါ့၊ ကိုယ္တိုင္ရွာလို႔ ေတြ႔ၿပီပဲ၊ စကားလံုး အဓိက မဟုတ္ဘူး၊
စကားလံုးဆိုတာ ထြင္ၿပီးေတာ့သံုးသြားတာ၊ ကိုယ္နားလည္သြားလု႔ိရွိရင္ စကားလံုးဟာ
စကားလံုးပဲေလ၊ လူေတာင္မွ နာမည္ေတြ အခုေခတ္ အရွည္ႀကီး မွည့္ၾကတာ မဟုတ္လား၊
ဆံုးေအာင္ေတာင္ မေခၚႏိုင္ဘူး၊ လူနာမည္ေတြေတာင္ အရွည္ႀကီး မွတ္ႏိုင္ေသးတာပဲ၊
ပါဠိစာလံုးေလး သံုးေလးလံုးေတာ့ မွတ္လို႔ ရၾကရမွာေပါ့။
*ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္* အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၉၃ - ၉၇) မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။
*ဆက္ရန္* {႐ုပ္ကို ျဖစ္ေစတက္တဲ့ အေၾကာင္းတရား ၄-ပါး၊ မဟာဘူတ} အား ဆက္လက္ေရးသား ပူေဇာ္ပါမည္။
No comments:
Post a Comment