အမွတ္စဥ္(၂၂) {နာမ္တရားဆိုတာ၊ ႐ုပ္တရား}

အခန္း(၂)

႐ုပ္တရားကို ေလ့လာသံုးသပ္ျခင္း

အပိုင္း(၁)

ေလာကလူသားေတြအေနနဲ႔ပဲ ေျပာၾကရေအာင္၊ လူေတြဟာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ႏွစ္မ်ိဳးျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားတာ၊ ႐ုပ္ဆိုတာ body ေပါ့၊ နာမ္ဆိုတာ mind၊ mind နဲ႔ body ဒီႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္၊ လူလို႔ ေျပာတဲ့အရာဟာ ဒီႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာ ျဖစ္တယ္၊ ပထမ ဒီႏွစ္မ်ိဳးရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကို အရင္သိေအာင္ လုပ္ရမယ္။
နာမ္တရားဆိုတာ

နာမ္ဆိုတာက အာ႐ံုကို သိတက္တဲ့ သေဘာတရားကို နာမ္လို႔ေခၚတယ္၊ ပါဠိစာေပ “နာမ” ဆုိတဲ့ စားလံုးကို ဘာသာ မျပန္ေတာ့ဘဲ နာမ္လို႔ ေရးလိုက္တာ၊ စားလံုးမူရင္းက “နာမ” ၊ “နာမ” ဆုိတာ ညြတ္ကိုငင္းျခင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္၊ ဘယ္ဘက္ကိုညြတ္ကိုင္းေနတာလဲလို႔ ဆိုေတာ့ အာ႐ံုရွိတဲ့ဘက္ကို ညြတ္ကိုင္းေနတာ။

ေနၾကာပန္းကေလးဟာ ေနရွိတဲ့ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေတာ့ ေနေလ့ရွိသကဲ့သို႔ လူေတြရဲ႕ အသိစိတ္လို႔ ေျပာၾကတဲ့ သဘာ၀တရားဟာ အၿမဲတမ္း အာ႐ံုရွိရာကို ညြတ္ေနတယ္။

ညြတ္တယ္ဆိုတာ အာ႐ံုကို ရယူေနတယ္လို႔ ေျပာတာ၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ တစ္ေယာက္တည္းေနတ့အခါ တစ္ေနရာက ‘ေဒါက္ခနဲ’ လို႔ အသံမၾကားလိုက္နဲ႔ အဲဒီေနရာ စိတ္ေရာက္မသြားဘူးလား၊ ဒါ ညြတ္သြားတယ္လို႔ ေခၚတာပဲ၊ အာ႐ံုရွိတဲ့ဘက္ကို စိတ္ကေလးက ေရာက္ေရာက္ၿပီးေတာ့ သြားေနတာ၊ အၿမဲတမ္း အာ႐ံုရိွတဲ့ဘက္ကို စိတ္က ဦးလွည့္သြားတာ။

“နာမတီတိ နာမံ” နာမတိ- အာ႐ံုရွိရာသို႔ ကိုင္းညြတ္ေနတက္၏။ ဣတိ- ထို႔ေၾကာင့္၊ နာမံ- နာမမည္၏။ နာမ္တရားဆိုတာ အာ႐ံုရွိရာကို ညြတ္ညြတ္သြားတဲ့သေဘာ၊ မ်က္စိက ျမင္လုိက္ရင္လည္း ျမင္တဲ့အာ႐ံုဘက္ကို စိတ္က ေရာက္သြတယ္၊ နားက ၾကားလိုက္ရင္ လည္း  စိတ္က ၾကားတဲ့ဘက္ကို ေရာက္ေရာက္သြားတယ္၊ ႏွာေခါင္းထဲက အန႔ံေလးတစ္ခု ရလိုက္ရင္လည္း ရတဲ့အာ႐ံုဘက္ စိတ္က ေရာက္သြားတယ္၊

ထို႔အတူပဲ၊ လွ်ာထဲမွာ အရသာ တစခုခု ေပၚလာလို႔ရွိရင္လည္း ထိုအရသာဘက္ စိတ္က ေရာက္သြၾးတယ္၊ ခႏၶာကိုယ္က တစ္ခုခု ထိမိရင္လည္း ထိုအထိအေတြ႔အာ႐ံုေပၚမွာ စိတ္က ေရာက္သြားတယ္၊ ဘယ္ဟာမွ မထင္ရွားတဲ့အခါမွာ အာ႐ံုရွိရာကို စိတ္ေရာက္ေနတာကို “စိတ္ကူးတယ္” လို႔ ေျပာၾကတယ္၊ “ေတြးေနတယ္” လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္၊ အဲဒီ ေတြးေနတာ၊ ႀကံေနတာ၊ အာ႐ံုရွိရာသို႔သာ ညြတ္ေနတာ အားလံုးဟာ “နာမ” နာမ္တရားလို႔ ေခၚတာ၊ အဲဒီ နမ္တရားဆိုတာ ႐ုပ္တရားနဲ႔ သဘာ၀ခ်င္း မတူေပမယ့္လို႔ ယွဥ္တြဲၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အက်ိဳးျပဳၿပီး ေနၾကတယ္။

႐ုပ္တရား

႐ုပ္တရားဆိုတာကေတာ့ အာ႐ံုရွိတဲ့ဆီကို ညြတ္သြားတဲ့ သေဘာမရွိဘူး၊ အာ႐ံုကိုလည္း မသိဘူး၊ အာ႐ံုကို သိတာက နာမ္တရား၊ အာ႐ံုကို ရယူမႈ မျပဳတက္တာဟာ ႐ုပ္တရားလို႔ ေခၚတယ္၊ အဲဒါက သဘာ၀အေနနဲ႔ ၾကည္ေျပာတာ၊ အာ႐ံုကို သိတာက နညမ္တရား၊ အာ႐ံုကို မသိတာက ႐ုပ္တရားလို႔ ေခၚတယ္။

ဆိုပါစို႔၊ တစ္ေနရာရာမွာ ထိုင္ေနတဲ့အခါ စိတ္ကေလးကသာ ထိုင္ေနတယ္လို႔ သိတာ၊ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ငါ ထိုင္ေနတာပါလားလို႔ မသိဘူး၊ အိပ္ရာေပၚ လဲေလ်ာင္းေနလို႔ ရွိရင္လည္း အိပ္ရာက ငါ့ေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ လဲေလ်ာင္းေနတယ္လို႔ မသိသလို လူရဲ႕ ႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကလည္း ငါသည္ အိပ္ရာေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတယ္လို႔ မသိဘူး၊ သိတာက နာမ္တရားက သိေနတာ၊ မ်က္လံုးကလည္း ငါျမင္တယ္လို႔ မသိဘူး၊

နားကလည္း ငါ ၾကားတယ္လို႔ မသိဘူး၊ သိတာက နာမ္တရားက သိေနတာ၊ အဲဒီေတာ့ ႐ုပ္တရားဆိုတာ အာ႐ံုကို မရယူတက္ဘူး၊ အာ႐ံုကို မျပဳႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အာ႐ံုကို မသိတက္ဘူးလို႔ ဆိုတာဟာ ႐ုပ္တရားလို႔ သဘာ၀အားျဖင့္ ေရွးဦးစြာ ဒီလိုခြဲျခား သိထားရမယ္။

အဲဒီေတာ့ လူေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ႐ုပ္,နာမ္ ႏွစ္ရပ္ေပါစ္စပ္ထားတယ္၊ အာ႐ံုကို မသိတက္တဲ့ ႐ုပ္တရားနဲ႔ အာ႐ံုကို ရယူတက္တ့ဲ နာမ္တရား ဒီႏွစ္ရပ္ကို ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ လူလို႔ အမည္ ပညတ္တင္ထားၾကတာ၊ သမၼဳတိသစၥာအေနနဲ႔ ဒီ ႏွစ္ခုေပါင္းစပ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး လူလို႔ သတ္မွတ္တာ။

အဲဒီထဲမွာ ဒီကေန႔ ႐ုပ္တရားေတြ အေၾကာင္းကို ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္၊ အာ႐ံုေတြကို မသိတက္ပါဘူးလို႔ဆိုတဲ့ ႐ုပ္တရား၊ လူရဲ႕ ႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဆိုတာ ေျပာလို႔ အင္မတန္ လြယ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမင္ေနရတယ္၊ အတံုးအခဲ ပုံသဏၭာန္ရွိေနတယ္၊ တခ်ိဳ႕႐ုပ္က ကိုင္ၾကည့္လို႔ ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕႐ုပ္က ျမင္လို႔ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕ ႐ုပ္က နားေထာင္လို႔ ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕႐ုပ္က အရသာခံၾကည့္လို႔ ရတယ္၊ တခိ်ဳ႕က အနံ႔ ႐ွဴၾကည့္လိ႔ု ရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ႐ုပ္ဆိုတာက နာမ္လို အသိမခက္ဘဲနဲ႔ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ထင္ထင္ရွားရွား သိလြယ္တဲ့ အရာျဖစ္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ဒီသိလြယ္တဲ့ အရာေတြဟာ ႐ုပ္ခႏၶာလို႔ ဆိုတဲ့ လူရဲ႕ ခႏၶာႀကီးထဲမွာ ႐ုပ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ စုေ၀းေနသလဲ၊ ဖြဲ႔စည္းထားသလဲဆိုတာ တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ေလ့လာၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရေအာင္၊ အဲဒီလို ေလ့လာေတာ့မယ္ဆိုရင္ “႐ုပ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေရွးဦးစြာ မွတ္သားရမယ္။

“႐ုပ္” ဆိုတဲ့စားလံုးဟာ “႐ူပ” ဆိုတဲ့ ပါဠိက လာတာ၊ ႐ူပလို႔ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အဓိပၸါယ္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ႐ုပ္အားလံုးကို ရည္ညႊန္းတဲ့အခါလည္း ႐ူပလို႔ သံုးတယ္၊ တစ္ခါ တစ္ရံ မ်က္စိက ျမင္ရတဲ့ အဆင္းအာ႐ံုကိုလည္း ႐ူမလို႔ သံုးတယ္၊ ဒီႏွစ္မ်ိဳးဟာ မတူဘူးလို႔ ခြဲျခားမွတ္ထားဖို႔ လိုတယ္၊ နာမ္တရားေတြလို အာ႐ံုကို မသိတက္တဲ့ သေဘာတရားကိုလည္း ႐ူပလို႔ေခၚတယ္၊ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းကိုလည္း ႐ူပလို႔ ေခၚတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ႐ူပလို႔ ေခၚရသလဲလို႔ အဓိပၸါယ္ကို ဆင္ျခင္စဥ္းစားၾကည့္၊ သံယုတၱနိကာယ္ “ခဇၨနီယသုတၱန္” မွာ ႐ူပရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ျမတ္စြာဘုရားက ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဖြင့္ဆိုေပးထားတယ္။

 *ဆက္ရန္* ------{႐ုပ္ေခၚရျခင္းအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္၏ ေျပာင္းလြဲပ်က္စီးရျခင္း  အေၾကာင္း } အား ဆက္လက္ေရးသား ပူေဇာ္ပါမည္။

 *မွတ္ခ်က္* အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၇၆ - ၈၀)  မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။ တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 4:56 PM