ေနာက္ဆံုးအထိ ႀကိဳးစားေတာ္မူျခင္း
ဗုဒၶသည္ သက္ေတာ္ ရွစ္ဆယ္ျပည့္ရာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ … ကုသိနာ႐ံုျပည္
မလႅာမင္းတုိ႔၏ အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္၀ယ္ ေညာင္ေစာင္း (ခုတင္ငယ္)ေပၚ၌ ၀မ္းေတာ္လားေသာ ေရာဂါျဖင့္
အလြန္အားနည္းစြာ ေလ်ာင္းေနေတာ္မူ၏၊ “ေနာက္ သံုးလၾကာလွ်င္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူမည္”ဟူေသာ
အေၾကာင္းကုိလည္း ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ မိန္႔ေတာ္မူခ်က္အရ အမ်ားပင္ သိႏွင့္ၾကၿပီး ျဖစ္ရကား
ထုိအရပ္သုိ႔ ရဟန္းေတာ္ အမ်ားအျပားႏွင့္ နတ္ ျဗဟၼာ မ်ားစြာသာ မက ကုသိနာ႐ံုၿမိဳ႕တြင္းမွ
မင္းႏွင့္ မွဴးမတ္စေသာ ပရိသတ္အမ်ားလည္း ေရာက္လာၾကသည္၊
ကုသိနာ႐ံု
မင္း မွဴးမတ္တုိ႔ ကိုယ့္ အစုအ႐ံုးႏွင့္ကုိယ္ တစ္လွည့္စီ ရွိခုိးေနၾကျခင္းအားျဖင့္ ညဥ့္ဦးယံ
(ဆယ္နာရီအတြင္း) အခ်ိန္ကုန္သြားေလ၏၊ ထုိအခ်ိန္မွာ အေတာ္ ထင္ရွားေသာ ျဗာဟၼဏတစ္မ်ိဳးမွ
ရေသ့လုပ္ေနေသာ ““သုဘဒၵ””ေခၚ ပရိဗုိဇ္သည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူေတာ့မည္ဟု
ၾကား၍ သူ၏ ယံုမွားသံသယကုိ ေလွ်ာက္လုိေသာေၾကာင့္ အေရးတႀကီး လာ၍ အရွင္အာနႏၵာအား ဗုဒၶ၏အထံေတာ္သုိ႔
၀င္လုိပါေၾကာင္း ခြင့္ေတာင္းသည္မွာ…
သုဘဒၵ ။ ။
“အရွင္အာနႏၵာ…ကိေလသာ အာသေ၀ါ ကင္းကြာ၍ တရားအားလံုးကုိ ကုိယ္တုိင္သိႏုိင္ေသာ ဗုဒၶအစစ္အမွန္ဆုိတာ
တစ္ရံတစ္ခါမွသာ ေပၚ ေပါက္ႏုိင္သည္”ဟု ေရွးေရွးေသာ ဆရာႀကီးမ်ားထံမွ ၾကားခဲ့ဖူးပါ၏၊ အရွင္ေဂါတမလည္း
ယေန႔ညပင္ ပရိနိဗၺာန္ စံရပါေတာ့မည္၊ တပည့္ေတာ္မွာလည္း ယံုမွားေနေသာ အခ်က္တစ္ခု ရွိေနပါသည္၊
ထုိ အခ်က္ကုိ အရွင္ေဂါတမေျဖရွင္းႏုိင္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္၊ အရွင္ေဂါတမကုိ ေတြ႕ခြင့္ရလုိပါသည္။
အရွင္အာနႏၵာ။ ။(တိတိၳေတြဆုိတာ သူတုိ႔ ယူထားတဲ့အယူကုိ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္
မစြန္႔ခ်င္ၾက၊ ထုိအယူစြန္႔ေအာင္ ေဟာေျပာေနရျပန္လွ်င္ ဘုရားရွင္ ပင္ပန္းေတာ္မူေတာ့မည္၊
နဂုိကပင္ ပင္ပန္းေတာ္မူလ်က္ရွိ၏-ဟု ၾကံ၍) “သုဘဒၵ…မေတာ္ပါဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားကုိ မညႇဥ္းဆဲပါႏွင့္၊
နဂုိကပင္ ပင္ပန္းေတာ္မူေနပါ တယ္” သုဘဒၵသည္ ႏွစ္ႀကိမ္ထပ္၍ ခြင့္ေတာင္း၏၊ ခြင့္မရေခ်၊
သံုးႀကိမ္ထပ္၍ ခြင့္ေတာင္းျပန္လည္း မရပင္၊ ထုိသုိ႔ အျပန္အလွန္ ေျပာသံကုိ ဗုဒၶရွင္ေတာ္
ၾကားေတာ္မူရကား…
ဗုဒၶ။ ။ အာနႏၵာ…သုဘဒၵကုိ မတားျမစ္ပါႏွင့္၊ သူ ေမးသမွ်
အမွန္သိလုိ၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ ငါဘုရားကုိ ညႇဥ္းဆဲလုိ၍ မဟုတ္၊ ငါဘုရား ေျဖလုိက္လွ်င္လည္း
သိလြယ္ပါလိမ့္မည္။
ဤသုိ႔ လွမ္း၍ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္မွ သုဘဒၵ ၀င္ခြင့္ရ၍ ဗုဒၶ ရွင္ေတာ္ထံ၌
သူ၏ ယံုမွားခ်က္ကုိ ေမးေလသည္၊ သူ၏ယံုမွားခ်က္ ဟူသည္လည္း “ဗုဒၶဟု ၀န္ခံေနၾကေသာ တိတိၳဆရာႀကီးတုိ႔၏
တရား မွန္, မမွန္ပင္ ျဖစ္၏” ဗုဒၶသည္ ထုိ မွန္, မမွန္ တစ္ခုစီ ေ၀ဖန္ခ်က္ကုိ အသာဖယ္၍ တရားသေဘာကုိသာ
ဆက္လက္ မိန္႔ေတာ္မူ သည္မွာ…
“သုဘဒၵ … သမၼာဒိ႒ိ စေသာ မဂၢင္ရွစ္ပါးသည္ အၾကင္ သာသနာ၌ မရွိ၊ ထုိသာသနာ၌
ပထမအဆင့္ ေသာတာပန္, ဒုတိယအဆင့္ သကဒါဂါမ္, တတိယဆင့္ အနာဂါမ္, စတုတၳ အဆင့္ ရဟႏၲာဟူေသာ
သမဏမ်ိဴး မရွိႏုိင္၊ ဤသာနာေတာ္၌ ထုိမဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္ ေသာတာပန္စေသာ ရဟန္းမ်ားရွိႏုိင္သည္၊
ငါသည္ (၂၉)ႏွစ္ အရြယ္ကစ၍ အေကာင္းဆံုးကုသုိလ္(သဗၺညဳတဉာဏ္)ကုိ ရွာခဲ့၏၊
ရဟန္းျပဳခဲ့သည္က
စ၍ အႏွစ္ (၅၀)ေက်ာ္ပတ္လံုး အရိယမဂ္၏ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းျဖစ္ ေသာ ၀ိပႆနာ မဂၢင္ရွစ္ပါးကုိ
ေျပာျပခဲ့သည္၊ ဤသာသနာေတာ္၌ ဘိကၡဳတုိ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း က်င့္ၾက, သိသမွ်တုိ႔ကုိ သူတစ္ပါးအားလည္း
ေဟာျပေသာအားျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာ ေနၾကမည္ ဆုိလွ်င္ ကမၻာေလာကသည္ ရဟႏၲာတုိ႔မွ မဆိတ္မကြယ္ဘဲ
(ရဟႏၲာ ရွိလ်က္သာ) ျဖစ္ရာ၏။” ဤသုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူခ်က္အရ
သုဘဒၵသည္ သေဘာက်၍ ရဟန္းျပဳၿပီးလွ်င္ ဗုဒၶအထံေတာ္မွ ကမၼ႒ာန္း ယူ၍ ဗုဒၶ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မမူမီပင္
ရဟႏၲာ ျဖစ္ေလသည္။
ဤသုိ႔လွ်င္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေတာ္မူလ်က္ပင္ သုဘဒၵ
ပရိဗုိဇ္၏ ကၽြတ္တမ္း၀င္မည္ကုိ ျမင္ေတာ္မူ၍ သုဘဒၵအား တရားေဟာျခင္း, ကမၼ႒ာန္းေပးျခင္း
စသည္ျဖင့္ သန္းေခါင္ယံ တစ္ခ်ိန္လံုး ကုိယ္ေတာ္၏ ပင္ပန္းမႈကို ဂ႐ုမျပဳဘဲ ႀကိဳးစားေတာ္
မူျပန္ေပသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ မဇိၩမယံ နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ေက်ာ္ေလာက္ မွ စ၍ ရဟန္းပရိသတ္အား ၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူသည္မွာ…
“အာနႏၵာ…ဆံုးမေတာ္မူမည့္ ဗုဒၶမရွိေတာ့ပါတကား”ဟု မမွတ္ မွားၾကလင့္၊
ငါသည္ (၄၅)၀ါပတ္လံုး သုတ္, အဘိဓမၼာႏွင့္ ၀ိနည္း တရားေတာ္ကုိ ေဟာထားၿပီးၿပီ၊ ထုိတရားေတြသည္
သင္တုိ႔ဆရာ ျဖစ္ရစ္ၾကလိမ့္မည္၊ ယခု (ငါဘုရားလက္ထက္၌) တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး ကို “အာ၀ုေသာ”
ဟု ေခၚၾက ထူးၾကတယ္၊ ေနာင္(ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္ မူၿပီးေသာအခါ) အႀကီးက အငယ္ကုိ နာမည္ေခၚ၍
ျဖစ္ေစ, အမ်ိဳးႏြယ္ေခၚ၍ ျဖစ္ေစ, “အာ၀ုေသာ=ငါ့ရွင္”ဟု ေခၚ၍ ျဖစ္ေစ ေျပာဆုိၾက၊ အငယ္က
အႀကီးကုိ “ဘေႏၲ=ဘုန္းႀကီး”ဟု ျဖစ္ေစ, “အာယသၼာ=အရွင္”ဟု ျဖစ္ေစ ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိၾက၊
သံဃာမ်ားက
ပယ္ႏုတ္ျခင္းကုိ အလုိရွိလွ်င္ ခုဒၵါႏုခုဒၵက (ေသးေသးႏုပ္ႏုပ္ျဖစ္၍ လူဒါယကာတုိ႔လည္း အျပစ္ျမင္စရာ
မဟုတ္ေသာ, ယုတ္မာမႈလည္း မပါေသာ)သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ပယ္ႏုတ္ရစ္ႏုိင္တယ္၊ [“ပယ္ႏုတ္ရစ္ၾက”
ဟု မိန္႔ေတာ္မမူဘဲ ပယ္ႏုတ္လုိလွ်င္ ပယ္ႏုတ္ႏုိင္တယ္”ဟု မိန္႔ေတာ္ မူသည္၊]
(ငယ္ကၽြန္ေတာ္
အမတ္ေဟာင္း) ဆႏၷရဟန္းကုိ ျဗဟၼဒဏ္ ေပးရစ္ၾက၊ (သူက ဘုရားႏွင့္တရားသာ ေလးစား၍ သံဃာေတာ္ကုိ
ဂ႐ုမစုိက္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာလုပ္လုပ္, ဘာေျပာေျပာ သံဃာက အဖက္လုပ္ၿပီး ဆံုးမ မေနရစ္ၾကႏွင့္-ဟူလုိ္၊)
[“ထုိသုိ႔ ျပဳလုပ္လုိက္လွ်င္ သူ႕ဘာသာ ေနာင္တရ၍ သံဃာကုိ ေလးစားလာလိမ့္မည္၊ ထုိအခါ သံေ၀ဂရ၍
တရားအားထုတ္သျဖင့္ ရဟႏၲာျဖစ္လိမ့္မည္” ဟု ေျမာ္ျမင္ေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္၊] ထုိ႔ေနာက္
ဆက္လက္၍ မိန္႔ေတာ္မူျပန္သည္မွာ…
“ရဟန္းအမ်ားတြင္ တစ္ဦးဦးက ဗုဒၶ, ဓမၼ, သံဃာ, မဂ္အက်င့္၌ ယံုမွားသံသယ
ျဖစ္ေနလွ်င္ ေမးလုိက္ၾက၊ ေနာက္မွ “ဘယ္ အခ်က္ကေလးကုိ မေမးလုိက္မိ”ဟု ေနာင္တမရရစ္ၾကႏွင့္။”
ဤသုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူရာ၌ အားလံုး ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ႀကိမ္
သံုးႀကိမ္တုိက္တြန္းေတာ္မူေသာ္လည္း အားလံုး ဆိတ္ဆိတ္ေနၾက၏၊ “ငါဘုရားကို ေလးစားသျဖင့္
ကိုယ္တုိင္ မေမးလုိၾကလွ်င္ အနားမွာရွိေသာ တစ္ပါးပါးကုိ အေမးခုိင္းၾက”ဟု ထပ္မံ ခြင့္ျပဳေတာ္မူျပန္လည္း
အားလံုး တိတ္တိတ္ပင္ ေနၾကသျဖင့္ အရွင္ အာနႏၵာက “တစ္ပါးတေလမွ် ယံုမွားသံသယ ရွိမည္မဟုတ္ပါ”ဟု
ေလွ်ာက္ေလသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ အ႐ုဏ္တက္ဖုိ႔ အခ်ိန္လည္း ေတာ္ေတာ္နီးလာေလၿပီ၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္
မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ…
“ဟႏၵ-ဒါနိ ဘိကၡေ၀ အာမႏၲယာမိ ေ၀ါ၊ ၀ယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ=ဘိကၡဳတုိ႔…
တုိက္တြန္းေတာ္မူ၏၊ ယခုအခ်ိန္မွာ သင္တုိ႔ကုိ သိေစေတာ္မူခဲ့မည္၊ သခၤါရတရားတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ
ရွိၾက၏၊ မေမ့တတ္ေသာ သတိျဖင့္ အလုပ္ကိစၥဟူသမွ်ကုိ ျပည့္စံုေစရစ္ၾက။”
Credit to
No comments:
Post a Comment