ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္ ရေတာ္မူပံု
အေလာင္းေတာ္သည္
ကုိယ္ေတာ္ျမတ္၏ အျဖစ္ေဟာင္းေတြကုိ သိျမင္ႏုိင္ၿပီးေနာက္
ဆယ္နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ စ၍ သတၱ၀ါအမ်ား၏ အေရးကုိ ဆက္လက္၍ ေတြးေတာစဥ္းစားျပန္ရာ သန္းေခါင္ေက်ာ္
နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္အတြင္းေလာက္အခ်ိန္မွာ လူ႕ျပည္ နတ္ျပည္ႏွင့္ ျဗဟၼာ့ျပည္တုိ႔၌
ခ်မ္းသာသုခ ရရွိေနၾကေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိလည္းေကာင္း, ငရဲ ၿပိတၱာ တိရစၦာန္ဘ၀ႏွင့္လူ႕ဘ၀ေအာက္တန္း
၌ ဆင္းရဲဒုကၡ ခံေနရေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိလည္းေကာင္း မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ျမင္ရသကဲ့သုိ႔ ျမင္ႏုိင္ေသာ
“ဒိဗၺစကၡဳ”ေခၚ အသိဉာဏ္ကုိ ရေတာ္မူ၏။
ထုိ႔ေနာက္ “ဒုကိၡတသတၱ၀ါေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ဤကဲ့သုိ႔ ဆင္းရဲစြာ ေနၾကရပါလိမ့္မည္နည္း၊
လူ႕အထက္တန္းစားႏွင့္ နတ္ျဗဟၼာမ်ားကား ဘာ့ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာကုိ ရရွိၾကပါလိမ့္မည္နည္း”ဟု
ဆက္လက္ စဥ္းစားေတာ္မူရာ ကုိယ္စီကုိယ္င သူတုိ႔ ျပဳခဲ့ၾကေသာ အကုသုိလ္ႏွင့္ ကုသုိလ္ကံမ်ားကုိ
ေတြ႕ျမင္ေတာ္မူေလသည္၊ ဤသုိ႔ သိႏုိင္ေသာ ဉာဏ္ကုိ “ယထာကမၼဴပဂဉာဏ္”ဟု ေခၚ၏၊ ဤသုိ႔ ျမင္ရလွ်င္ပင္
အားလံုးသတၱ၀ါေတြကုိ မေကာင္းမႈဟူသမွ် မျပဳၾကဖုိ႔ရန္ႏွင့္ ေကာင္းမႈဟူသမွ်တုိ႔ကုိ ျပဳၾကဖုိ႔ရန္
အလြန္ေဟာေျပာခ်င္စိတ္ေတြ ယုိဖိတ္မတတ္ ရွိေပလိမ့္မည္။
ထုိဉာဏ္ႏွစ္ပါး၏ စြမ္းအား
ထုိသုိ႔ ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္ႏွင့္ ယထာကမၼဴပဂဉာဏ္ေတာ္ ရသည့္အခါ
သတၱ၀ါေတြကုိ မည္သူကမွ် ဖန္ဆင္းထားသည္မဟုတ္၊
ကုိယ့္ကံေၾကာင့္ ကုိယ္ျဖစ္သည္ဟု ရွင္းလင္းစြာ သိေတာ္မူရကား “သတၱ၀ါတစ္ယာက္ေသလွ်င္ သူ႕အတြက္
အဆက္ျပတ္၍ (ဖန္ဆင္း လုိက္မႈေၾကာင့္) အသစ္သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ရသည္”ဟု ယူမွားေသာ ဥေစၦဒဒိ႒ိႏွင့္
န၀သတၱပါတုဘာ၀ဒိ႒ိလည္း ပုေဗၺနိ၀ါသဉာဏ္ ရစဥ္က ရွင္းၿပီးအေပၚမွာ သာ၍သန္႔ရွင္းလာေလေတာ့၏၊
[န၀သတၱ=အသစ္သတၱ၀ါ၏+ပါတုဘာ၀=ထင္ရွားေပၚလာျခင္း၊]
ကံႏွင့္
ကံ၏ အက်ိဳး (ခံရ စံရပံုေတြ)ကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ေနရကား သတၱ၀ါတုိ႔၏ သႏၲာန္မွာ
မိမိျပဳထားေသာကံသာ သြားေလရာ လုိက္ပါေသာ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာ ျဖစ္ေပသည္ဟု သိျမင္ေသာ “ကမၼ
ႆကတာဉာဏ္”ေခၚ အယူမွန္ သမၼာဒိ႒ိသည္ အၿငိအကပ္မရွိ ရွင္းလင္းေပေတာ့၏။ [ကမၼ = ကံ+သကတာ
= ကုိယ့္ဥစၥာရွိသူ၏ အျဖစ္ဟု+ဉာဏ=သိျခင္း။]
ထုိ႔ျပင္ တဏွာမကင္းေသးသမွ် တစ္ဘ၀အဆံုးတြင္ ထုိထုိဘ၀၌ စိတ္ၫြတ္မႈ
ျဖစ္ေနရကား “ထုိတဏွာ၏ ကုိင္းၫြတ္မႈေၾကာင့္ ျပဳခဲ့သမွ် ကံသည္ ဘ၀အသစ္၌ ႐ုပ္ နာမ္ကို ျဖစ္ေစရျပန္သည္”
ဟုလည္း သိျမင္ရကား “ဘ၀အသစ္တစ္ခု ျဖစ္ဖုိ႔အေရး၌ တဏွာႏွင့္ ကံသည္ အေရးႀကီးေသာ တာ၀န္ခံမ်ား
ျဖစ္ေပ၏”ဟု သိရွိသည့္ျပင္ “ထုိတဏွာ မရွိလွ်င္ ဘ၀အသစ္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့” ဟု သိျမင္လာေပသည္။
Credit to
No comments:
Post a Comment