အားလံုးကုိ ယံုၾကည္ထုိက္ပံု
“ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္
သဗၺညဳတာဉာဏ္ကုိ ဆရာမရွိဘဲ ရေတာ္မူ၏”ဟု ဆုိရာ၌ ဘုန္းႀကီးကား အမွန္ ယံုၾကည္သည့္အတုိင္း
ေရးျပခဲ့ပါၿပီ၊ ဤစာကုိ ၾကည့္႐ႈသူတုိ႔တြင္ ပညာဘက္၌ ကုိယ္တုိင္ အထူးတလည္ လုိက္စားေနသူတုိ႔လည္း
မိမိတုိ႔၏ လက္ေတြ႕ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ဉာဏ္ႀကီးရင့္ပံုကုိ ယံုၾကည္ၾကပါလိမ့္မည္။
၀ီရိယေတာ္ေၾကာင့္လည္း ေလးစားရပံု
ယခုေခတ္၌
အထက္တန္းေရာက္ၿပီး ရွင္လူတုိ႔သည္ အထက္တန္း မေရာက္မီက ဉာဏ္ ၀ီရိယ စုိက္ထုတ္၍ ႀကိဳးစားၾကေသာ္လည္း
ရည္မွန္းထားေသာ အဆင့္အတန္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ တခ်ိဳ႕က စည္းစိမ္ယစ္၍လည္းေကာင္း, တခ်ိဳ႕က
ရပ္သူနယ္သား တုိင္းသူျပည္သား ကမၻာသူ ကမၻာသား လူအမ်ား၏ ေကာင္းစားေရးကုိ လ်စ္လ်ဴပစ္ထား၍
လည္းေကာင္း အၿငိမ္းစား အေအးစား ေနၾကသည္ကုိသာ အမ်ားအျပား ေတြ႕ရ၏၊
ရွင္ေတာ္ျမတ္ကား
အလြန္ခ်မ္းသာေသာ မဟာရာဇာဘ၀မွ (၂၉) ႏွစ္အရြယ္၌
ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့ၿပီးလွ်င္ (၆) ႏွစ္ပတ္လံုး
တရားရွာရင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ဒုကၡခံေတာ္မူ၍
(၃၅) ႏွစ္ အရြယ္၌ ဗုဒၶျဖစ္ေတာ္မူေသာအခါ သတၱ၀ါအမ်ား၏အက်ိဳးငွာ ကုိယ္ေတာ္၏ ပင္ပန္းမႈကုိ
ဂ႐ုမျပဳဘဲ လွည့္လည္၍ တရားေဟာေတာ္မူပါသည္။
အကယ္၍ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ ဗုဒၶ ျဖစ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေအးေအးေဆးေဆး
ေနေတာ္မူပါလွ်င္ လူနတ္ျဗဟၼာတုိ႔က “ႀကီးက်ယ္ေသာ ဉာဏ္ေတာ္ရွင္တစ္ပါး”ဟု ခ်ီးမြမ္း႐ံုသာ
ခ်ီးမြမ္းႏုိင္၍ ေလးေလးစားစား ၾကည္ညိဳႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ပါ၊ ယခုေသာ္ … သတၱ၀ါတုိ႔ အက်ိဳးမ်ားေအာင္
ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္ အပင္ပန္းခံ၍ ႀကိဳးစားေတာ္မူခဲ့ပံုေတြကုိ (တရားေတာ္မ်ားအရ)သိျမင္ၾကရသျဖင့္ ဗုဒၶကုိ အလြန္အမင္း အားရပါးရ ေလးျမတ္ၾကည္ညိဳ ႐ုိေသၾကပါသည္။
ဥပမာ… သူေဌးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ သူေဌး ျဖစ္သြားၾကသူ
ႏွစ္ေယာက္တုိ႔တြင္ တစ္ေယာက္သည္ သူ႔စည္းစိမ္ သူခံစား၏၊ တစ္ေယာက္ကား စည္းစိမ္ မခံစားဘဲ
ဆင္းရဲသား အက်ိဳးရွိေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ေန၏၊ ထုိႏွစ္ေယာက္ တြင္ ပထမသူေဌးကုိ “ေတာ္ပါေပသည္,
သူေဌးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ပါေပသည္”ဟု ခ်ီးမြမ္းႏုိင္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကုိ ေလးစား
႐ုိေသၾကမည္မဟုတ္၊ ဒုတိယသူေဌးကုိသာ ခ်ီးမြမ္းလည္း ခ်ီးမြမ္းၾက, ႐ုိေသလည္း ႐ုိေသၾကသကဲ့သုိ႔တည္း။
Credit to
No comments:
Post a Comment