ဗုဒၶတၳစရိယာအခန္း
ဒါနျဖင့္ ေလာဘပယ္
သိဖြယ္ဟူသမွ်ကုိ
အကုန္အစင္ သိျမင္ႏုိင္ေသာ ဉာဏ္သည္ “ဗုဒိၶ” မည္၏၊ ထုိဉာဏ္ကုိ ရေအာင္ က်င့္ေတာ္မူျခင္းသည္
“ဗုဒၶတၳစရိယာ”မည္၏၊ သတၱ၀ါတုိ႔၏ အသိဉာဏ္သည္ ေလာဘ ေဒါသစေသာ စိတ္အညစ္အေၾကးတုိ႔၏ ရစ္ေျမႇးေနမႈေၾကာင့္
သိသင့္သိထုိက္သမွ်ကုိ ပ်ံ႕ပ်ံ႕ပ်ဴးပ်ဴး ထူးထူးျခားျခား မသိမျမင္ႏုိင္ဘဲ ၀ုိးတိုး၀ါးတားမွ်သာ
သိၾက ျမင္ၾက၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕အသိမ်ားလည္း အမွန္အတုိင္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ အလဲြအမွား
မတရားသိေတြ ပါ၀င္ေနေလသည္၊
ေလာဘ
ေဒါသ မာန စေသာ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ မကုန္ေသးသမွ် အသိဉာဏ္လည္း သိဖြယ္အားလံုးကုိ ကုန္ဆံုးေအာင္
မလုိက္ႏုိင္ေသးပါ၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကား မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ျမားေျမာင္လွေသာ ဘ၀၀ယ္ တခ်ိဳ႕ဘ၀၌
ကုိယ္ပုိင္ျဖစ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ စြန္႔ၾကဲေပကမ္း လွဴဒါန္းမႈ, မ်က္စိစေသာ အဂၤါႀကီးငယ္မ်ားကို
လွဴမႈ, အသက္ကုိပင္ စြန္႔လွဴမႈတို႔ျဖင့္ လုိခ်င္မက္ေမာ ေလာဘေဇာေတြကုိ နည္းသည္ထက္ နည္းေအာင္
ပယ္ရွားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္၀ယ္ မရွိဆင္းရဲသူတုိ႔အား စြန္႔ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းရာ၌
ဤဒါနေၾကာင့္ အလံုးစံုသိေသာ ဉာဏ္ကုိ ရဖုိ႔ အေရး ကုိသာ ေမွ်ာ္ေတြးေတာင့္တေတာ္မူ၏၊ လူခ်မ္းသာ
နတ္ခ်မ္းသာကုိ ကား ေတာင့္တေတာ္မမူ၊ ဆက္ဦးအံ့ … လူနတ္ခ်မ္းသာကုိ ေတာင့္တ၍ ဒါနျပဳသူတုိ႔သည္
ထုိဒါနေၾကာင့္ လူနတ္ခ်မ္းသာကုိ ရေသာအခါ ထုိခ်မ္းသာကုိ ခံစားရျခင္းျဖင့္ သူတုိ႔၏ ဒါနအဟုန္
ကုန္ေလေတာ့၏၊ ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ကား ထုိခ်မ္းသာကုိ မမွန္း ေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမႈေတြ႕ေသာ္လည္း
စည္းစိမ္ယစ္ေတာ္မမူဘဲ တုိးတက္၍ ဒါနမႈကုိသာ ျပဳေတာ္မူ၏၊ ဓနရွင္ျဖစ္ေလ ဒါနရွင္ ျဖစ္ေလပင္တည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အေလာင္းေတာ္၏ ဒါနတုိ႔ကား အထြတ္အထိပ္ ဗုဒၶိဉာဏ္ရရန္
အေထာက္အခံ ျဖစ္လာၾကသည္၊ ဤသုိ႔လွ်င္ ဒါနျဖင့္ ေလာဘအညစ္အေၾကးကုိ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ၌ ပယ္ရွားခဲ့ရကား
အေလာင္းေတာ္၏ စိတ္အစဥ္၀ယ္ ေလာဘအညစ္အေၾကးမ်ား တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးသည္ထက္ နည္းပါးလာခဲ့ေပသည္။
သီလ, ခႏီၲ, ေမတၱာျဖင့္ ေဒါသပယ္ပံု
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္
သူ႕အသက္ သတ္ျခင္းစသည္မွ ေရွာင္ၾကဥ္ေသာ သီလျဖင့္လည္းေကာင္း,
သည္းခံမႈ ခႏီၲ ျဖင့္လည္းေကာင္း, ရန္သူ၏ အက်ိဳးကုိေသာ္မွ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေသာ ေမတၱာျဖင့္လည္းေကာင္း
စိတ္ဆုိးတတ္ေသာ ေဒါသ, သူတစ္ပါးကုိ ဖ်က္ဆီး ညႇဥ္းဆဲလုိေသာ ေဒါသကုိ ပယ္ရွားခဲ့၏၊ ထုိပယ္ရွားမႈလည္း
တစ္ဘ၀တေလသာမက မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ဘ၀မ်ားစြာတုိ႔၌ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ သီလ ခႏီၲ
ေမတၱာတုိ႔ အထံုရေနေသာေၾကာင့္ “ေဒါသ မရွိေတာ့”ဟု ဆုိရေတာ့မတတ္ အလြန္နည္းပါးလာခဲ့ေပသည္၊
ဤေနရာ၀ယ္ ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္ကုိပင္ မွတ္ခ်က္ခ်၍ ျပလုိပါေသး၏၊ အေလာင္းေတာ္သည္ ဘိသိက္ခံၿပီး
ဘုရင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပစၥယဆင္ျဖဴေတာ္ လွဴမႈေၾကာင့္ တုိင္းျပည္က မေက်မနပ္ျဖစ္ေသာအခါ (မိမိကုိယ္တုိင္
စစ္တပ္အပုိင္ ျဖစ္ပါလ်က္) အားလံုးအလုိကုိ လုိက္၍ တုိင္းျပည္မွ ထြက္ခြာေတာ္မူသည္မွာ
ခႏီၲပါရမီပါေပတည္း။
မဒီၵမိဖုရား၏ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားေနရာ ေစတတုိင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ
ထီးနန္းကုိ အပ္ၾက၏၊ ထုိအခါ တုိင္းျပည္ တစ္ျပည္၏ မေက်နပ္ေသာ မင္းကုိ အျခားတစ္ျပည္က ထီးနန္း
အပ္သည္ဆုိလွ်င္ ထုိႏွစ္ျပည္ေထာင္ခ်င္း မသင့္မတင့္ ျဖစ္မည္စုိး၍ ထီးနန္းကုိ လက္ခံေတာ္မမူေခ်၊
ေစတတုိင္းသားတုိ႔က “ခမည္းေတာ္ သိ၀ိမင္းႀကီးထံ ေက်ရာေက်ေၾကာင္း ေတာင္းပန္သြားပါရေစ”ဟုု
ခြင့္ေတာင္းျပန္ပါလည္း “မိမိကုိ တုိင္းျပည္မွ
ထုတ္ပယ္မႈကိစၥ၌ ခမည္းေတာ္လည္း မပုိင္ရွာဘူး။ တုိင္းသူျပည္သားေတြလည္း အလြန္ မေက်မခ်မ္း
ျဖစ္ေနၾကတယ္၊ မသြားၾကပါႏွင့္”ဟုပင္ တားျမစ္ေတာ္မူျခင္းမွာ အားလံုးအေပၚ ညႇာတာေသာ ေမတၱာေတာ္
မဟုတ္ပါ ေလာ၊ ဤသုိ႔ ခႏီၲ ေမတၱာကုိ အရင္းခံ၍ တုိင္းျပည္က ေပးလုိက္ေသာ ေတာေနဒဏ္ကုိသာ
ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံေနရွာပါသည္၊ ထုိသုိ႔ သီလ ခႏီၲ ေမတၱာပါရမီတုိ႔ျဖင့္ ေဒါသကုိ ဘ၀မ်ားစြာ
ပယ္ရွားေတာ္မူခဲ့ ေသာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအေပၚ၌ မနာလုိ၀န္တုိေသာ ဣႆာ မစၦရိယလည္း မရွိသေလာက္
နည္းပါးေလေတာ့သည္။
Credit to
No comments:
Post a Comment