Dr နႏၵမာလာဘိ၀ံသ
၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ
“၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ” ဆိုတာ သမၸယုတၱပစၥေယာနဲ႕ ဆန္႕က်င့္ဘက္ အဓိပၸာယ္ မွတ္ယူရမွာ ျဖစ္တယ္။ ပ႒ာန္းပစၥည္းေတြထဲမွာ ယုဂဠပစၥယ အစံုအစံုပစၥည္းေတြ ရိွတယ္၊ အစံုအစံုပစၥည္းေတြက ဘာေတြလဲ ဆိုလို႕ရိွရင္ “ကမၼပစၥေယာ, ၀ိပါက ပစၥေယာ” ဒါကလည္း အစံုတစ္ခုပဲ၊ “ပုေရဇာတပစၥေယာ, ပစၦာဇာတ ပစၥေယာ” ဆိုတာ ဒါကလည္း အစံုတစ္ခုပဲ၊ ထို႕အတူပဲ “သမၸယုတၱပစၥေယာ, ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ” အစံုပဲ၊ “အတၳိပစၥေယာ, နတၳိပစၥေယာ” ဒါလည္း အစံုပဲ၊ “၀ိဂတပစၥေယာ အ၀ိဂတပစၥေယာ” ဒါလည္း အစံုပဲ၊ ဆန္႕က်င္ဖက္ေတြေဖာ္ျပၿပီး အေၾကာင္းတရားေတြကို ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္းထားတယ္။
မေန႕က သမၸယုတၱပစၥေယာ ေဟာခဲ့တယ္၊ အတူတကြ ေပါင္းစပ္ထားလိုက္တာ၊ ေပါင္းစပ္ထားမွန္း မသိရေအာင္, တစ္ခုတည္းကဲ့သို႕ ထင္ရေအာင္ အခ်က္ ၄ ခ်က္ကို အေျချပဳၿပီး ေပါင္းစပ္ထားတယ္၊ ***သမၸယုတၱပစၥေယာ - မီွရာ၀တၳဳခ်င္းတူတယ္၊ ျပဳရာအာရံုခ်င္းတူတယ္၊ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ခ်င္းတူတယ္၊ ပ်က္သြားတဲ့ အခ်ိန္ခ်င္း တူတယ္ဆိုေတာ့ အမ်ားကိုေပါင္းစပ္ထားေပမယ့္လို႕ တစ္ခုတည္းလို႕ ထင္ရေအာင္ တည္ရိွေနတဲ့ ဒီသဘာ၀တရားေတြဟာ အျပန္အလွန္ အေထာက္အကူၿပဳၿပီး ေနၾကတယ္ဆိုတာကို ရွင္းလင္းေဟာၾကားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
***သမၸယုတၱ နဲ႕ ၀ိပၸယုတၱ၊ ‘၀ိ’ ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္က ဒီေနရာမွာ ဆန္႕က်င္ဘက္ကို ေဖၚျပတယ္၊ ၀ိပၸယုတၱဆိုတာ တစ္ခုတည္းလို ေပါင္းစပ္ထားတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီႏွစ္ခုဟာ အတူတကြ တည္ရိွၿပီးေတာ့ ေနၾကတယ္၊ သို႕ေသာ္ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခုတည္းလို႕ ထင္ရေအာင္ ေပါင္းစပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။
သဘာ၀တရားေတြဟာ တစ္ခုတည္းလို ေပါင္းစပ္သြားတာမ်ဳိးဆို သမၸယုတၱ လို႕ ေခၚတယ္ (ဥပမာ - ႏြားႏို႕နဲ႕ေရ) ၊ ႏြားႏို႕နဲ႕ေရ ေရထားသလိုပဲ ကြဲျပားျခားနားမႈ မရိွဘူးလို႕ ဒီလိုေျပာတာ၊ ဒီေတာ့ သမၸယုတၱဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္က အဲဒီလို ေရာစပ္သြားတဲ့ အေနထိေအာင္ ေပါင္းထားတာကို ေျပာတာ။
***၀ိပၸယုတၱက အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး၊ ေရာစပ္လို႕ မရဘူး၊ အတူတကြ တည္ရိွေနေပမယ့္လို႕ ေရာစပ္လို႕မရတဲ့ သဘာ၀တရားေတြဟာလည္း တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု အေထာက္အကူျပဳၿပီး အေၾကာင္းအက်ဳိးအျဖစ္ ဆက္စပ္တည္ရိွေနၾကတာပဲတဲ့၊ ေပါင္းစပ္လို႕ရတဲ့ သဘာ၀တရားေတြ တည္ရိွေနၾကသလုိ ေပါင္းစပ္လို႕မရတဲ့ သဘာ၀တရားေတြလည္းပဲ အတူတကြတည္ရိွၿပီးေတာ့ အျပန္အလွန္ အက်ဳိးျပဳေနၾကတယ္။
ကဲ - သဘာ၀ခ်င္းမတူတဲ့တရားဆိုတာ ဘာေတြလဲ၊ ရုပ္နဲ႕နာမ္ဟာ သဘာ၀ခ်င္း မတူဘူး၊ ဘယ္လိုကြဲျပားျခားနားသလဲဆို
လို႕ရိွရင္ ရုပ္က အာရံုျပဳႏိုင္စြမ္း မရိွဘူး၊ အာရံုကို သိႏိုင္စြမ္းမရိွဘူး၊ နာမ္ကအာရံုကိုသိတယ္၊ အာရံုသိတာနဲ႕မသိတာ၊ ရုပ္က အာရံုကို မသိတဲ့သေဘာ၊ နာမ္က အာရံုကို သိတဲ့သေဘာ၊ သို႕ေသာ္ ရုပ္နဲ႕နာမ္ အတူမျဖစ္ဘူးလားဆိုရင္ ျဖစ္တယ္၊ အေျခခံ သဘာ၀ခ်င္းက်ေတာ့ မတူဘူး၊ ေနာက္ ရုပ္ကျဖစ္ၿပီး ရပ္တည္ေနတာ အင္မတန္ေႏွးတယ္၊ အပ်က္ေႏွးတယ္၊ အေျပာင္းအလြဲေႏွးတယ္၊ နာမ္တရားက အေျပာင္းအလြဲ အင္မတန္ျမန္တယ္၊ ဒီရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္လည္း ရုပ္နဲ႕နာမ္ မတူျပန္ဘူးး၊ ရုပ္တရားက ျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ တည္ရိွတယ္၊ နာမ္တရားက ခုျဖစ္ ခုပ်က္ သြားတယ္။
*** ဒါေၾကာင့္မို႕ “ရူပံ ဒႏၶပရိ၀တၱံ” ရုပ္တရားဆိုတာ အင္မတန္ေႏွးေကြးတဲ့ အေျပာင္းအလဲ ရိွတယ္တဲ့၊ နာမ္တရားက်ေတာ့ “နာမံ လဟုပရိ၀တၱံ” နာမ္တရားဆိုတာ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ေျပာင္းသြားတာ။
ဒီေတာ့ ရုပ္နဲ႕နာမ္ဟာ သဘာ၀ခ်င္း မတူေပဘူး၊ အဲဒီ သဘာ၀ႏွစ္ခုကို မတူတာ အတူထားလိုက္လို႕ရိွရင္ေတာ့ တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု အေထာက္အကူျပဳပါ့မလားဆိုရင္ ျပဳတာေပါ့၊ မတူတာေတြကလည္း အတူတကြျဖစ္ေနလို႕ရိွရင္ အေထာက္အကူျပဳတာပဲ၊ တူမွ အေထာက္အကူျပဳတာ မဟုတ္ဘူး၊ မတူတဲ့ အရာကလည္း မတူတဲ့အရာေတြကို အေထာက္အကူျပဳတာပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကႀကီးဟာ အေၾကာင္းအက်ဳိး ဆက္စပ္ၿပီး တည္ရိွေနတယ္ဆိုတာကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္၊ အၾကြင္းအက်န္မရိွေအာင္ ေဟာထားတာ၊ အေၾကာင္းတရားနဲ႕အက်ဳိးတရား ဒီႏွစ္ခုဟာ ဆက္စပ္ၿပီး ျဖစ္ေပၚေနတယ္ဆိုတာကို အၾကြင္းအက်န္မရိွေအာင္ သတၱိ ၂၄ မ်ဳိးကို ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေဟာသြားတာ၊ ရုပ္တရား နာမ္တရားေတြရဲ႕ စြမ္းရည္သတၱိက အမ်ဳိးမ်ဳိးရိွတယ္၊ အဲဒီစြမ္းရည္သတၱိေတြကိုပဲ ၂၄ ပစၥည္းလို႕ ေခၚတာေနာ္။
ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ အေၾကာင္းတရားနဲ႕ကင္းၿပီးေတာ့ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ တစ္ခုမွမရိွဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ကမၻာေလာကႀကီးကို သခၤါရေလာကတဲ့၊ ေနာက္ၿပီး သခၤတ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး တစ္လံုးတည္းနဲ႕ေျပာထားတာ၊ သခၤတ မွာ သံ ဆိုတာ အေၾကာင္းတရားေတြ ေပါင္းစုၿပီးေတာ့ ျပဳလုပ္ဖန္တီး အေထာက္အကူျပဳထားတဲ့အရာလို႕ ဒီလိုေျပာတာ။
*** အဲဒီလို အေၾကာင္းတရားေတြက ေပါင္းစပ္ၿပီး အေထာက္အကူျပဳခံထားရတဲ့အရာေတြ မွန္သမွ်ဟာ သခၤတပဲ၊ သခၤတမွန္သမွ်ဟာ အနိစၥပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႕တုန္း၊ အေၾကာင္းကို မီွတည္ေနရလို႕ပဲ။
အဲဒီအေၾကာင္းတရားေတြကေရာ ဘယ္မွာ ရွာရတုန္း၊ ဒီအေၾကာင္းတရားေတြက အျပန္အလွန္ေတြပဲ၊ သူတို႕ကိုုယ္တိုင္ကပဲ အေၾကာင္းတရား ျဖစ္ေနတာ၊ ဘာျဖစ္လို႕တုန္းဆိုေတာ့ လူ႕ဘ၀ ဘာေၾကာင့္ရလာတုန္္းဆို ကံေၾကာင့္ ရလာတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။
ဒါျဖင့္ ကံက ဘယ္မွာ ရွာရမွာတုန္းဆိုေတာ့ လူ႕သႏၱာန္မွာပဲ ရိွတာေလ၊ အျပင္ကလာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကံေၾကာင့္ လူျဖစ္တယ္၊ ကံဆိုတာ ဘယ္က ျဖစ္တာတုန္း၊ ထို႕အတူပဲ အေၾကာင္းနဲ႕အက်ဳိးဆိုသည္မွာ တျခားရွာစရာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ သဘာ၀တရားေတြဟာ အေၾကာင္းအက်ဳိးျဖစ္ၿပီးေနၾကတယ္၊ သခၤတ အေၾကာင္းတရားေတြက ေပါင္းစုၿပီး ထုတ္လုပ္ထားတယ္။
သို႕မဟုတ္ အေၾကာင္းတရားေတြက ေပါင္းစုၿပီး ဖန္တီးထားတယ္တဲ့။ ေလာကႀကီးမွာ ရိွသမွ်အရာအားလံုးဟာ, အစစ္အမွန္သဘာ၀အားလံုးဟာ သခၤတ တရားေတြခ်ည္းပဲ၊ ထို အစစ္အမွန္တရားေတြအေပၚမွာ အေတြးအထင္ေတြကသာ ပညတ္၊ အေတြးအထင္ မဟုတ္ဘဲနဲ႕ တကယ့္အစစ္အမွန္ သဘာ၀တရား မွန္သမွ်ဟာ သခၤတ၊ အေၾကာင္းတရားေတြက ေပါင္းစပ္ၿပီး ထုတ္လုပ္ထားတာေတြခ်ည္းပဲ။
ဒါျဖင့္ ***သခၤတ ရိွရင္ ထိုသခၤတရဲ႕ဆန္႕က်င္ဖက္ အသခၤတဆိုတာ မရိွဘူးလားဆိုေတာ့ ရိွတယ္၊ အဲဒီ အသခၤတကို နိဗၺာန္လို႕ ေျပာတာေပါ့၊ နိဗၺာန္ဆိုတာ အေၾကာင္းကင္းတယ္၊ အေၾကာင္းတရားေတြက ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ ထုတ္လုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ထုတ္လုပ္ထားတာ မဟုတ္သည့္အတြက္ နိဗၺာန္ကို ထာ၀ရၿမဲတယ္လို႕ ေျပာတာ၊ အေၾကာင္းတရားေတြက ေပါင္းစပ္ထုတ္္လုပ္တာမွန္သမွ် ဘယ္ေတာ့မွ မျမဲဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႕တုန္း၊ အေၾကာင္းေပၚမွာ မီွတည္ေနလို႕၊ အေၾကာင္းက မျမဲလို႕ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အရာသည္ ဘယ္ေတာ့မွ မျမဲဘူး၊ နိဗၺာန္ဆိုတာ အေၾကာင္းကင္းတယ္၊ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့အေၾကာင္း မရိွလို႕ နိဗၺာန္က ျမဲတယ္ေပါ့၊ သူ႕သဘာ၀က အျမဲရိွတယ္။
ဒါျဖင့္ရင္ အေၾကာင္းတရားေတြ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ သခၤတဟာ မျမဲဘူးးဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ သိႏိုင္လဲ၊ ရွင္းရွင္းေလးရယ္ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာထားတာ၊ “အနိစၥသမၻဴတံ ကုေတာ နိစၥံ ဘ၀ိႆတိ”၊ သံယုတ္ပါဠိေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာတဲ့ စကားလံုးတစ္ခု -
*** အနိစၥသမၻဴတံ - မျမဲတဲ့ အေၾကာင္းတရားက ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အရာတစ္ခုဟာတဲ့၊ ကုေတာ့ နိစၥံ ဘ၀ိႆတိ - ဘယ္ျမဲပါ့မလဲတဲ့၊ ဒါေျပာတာ၊ ျမန္မာလိုရွင္းရွင္းေလး။
အေၾကာင္းတရားကမွမျမဲတာ၊ ဘယ္လိုလုပ္အက်ဳိးတရားကျမဲမွာတုန္း၊ ဥပမာနဲ႕ေျပာမယ္ဆိုရင္ “ေသတတ္တဲ့ အေမအေဖက ေမြးထားလို႕ရိွရင္ ဒီလူဟာ မေသဘဲ ရိွပါ့မလား” မရိွဘူး။ အဲဒီလို ေသတတ္တဲ့ အေမအေဖက ေမြးထားမွေတာ့ ေသမွာပဲေပါ့၊ အေၾကာင္းတရားကမွ မျမဲဘူးဆိုရင္ အေၾကာင္းတရားက ထုတ္လုပ္တဲ့ အက်ဳိးတရားေကာ ျမဲႏိုင္ပါ့မလား၊ သံယုတ္ပါဠိေတာ္မွာ အဲဒီ အေတြးအေခၚကို ျမတ္စြာဘုရားက ေပးထားတာ။
ထို႕အတူပဲ မျမဲဘူးဆိုလို႕ရိွရင္ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္စရာမေကာင္းဘူး၊ အားရစရာ မရိွဘူး၊ အားကိုးစရာ မရိွဘူးး၊ ျဖစ္မႈပ်က္မႈေတြက အျမဲတမ္း ဒုကၡေပးေနတဲ့ အရာကို ဒုကၡလို႕ ေခၚတာပဲ၊ အေႏွာက္အယွက္ေပးေနတဲ့အရာကို ဒုကၡလို႕ ေခၚတာပဲ၊ အဲဒီ ဒုကၡကို တားဆီးလို႕ရမလား၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္လို႕ရမလား၊ မရဘူး။ မရတာကို အနတၱလို႕ေျပာတာ၊ ဒါေၾကာင့္မို႕ “ယဒနိစၥံ တံ ဒုကၡံ” –
*** အနိစၥသည္ပင္ ဒုကၡ၊ “ယံ ဒုကၡံ တဒနတၳာ” - ဒုကၡသည္ပင္ အနတၱပဲလို႕ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာတာ၊ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱဆိုတာ တစ္ခုျမင္ရင္ က်န္တာေတြ ျမင္သြားတယ္လို႕ ေျပာတာေနာ္။
ဒါေၾကာင့္မို႕ ျမတ္စြာဘုရားက အနိစၥကို ေတြးသလိုပဲ ဒုကၡကိုလည္းပဲ ဆင္ျခင္စဥ္းစားဖို႕ “ဒုကၡသမၻဴတံ ကုေတာ သုုခံ ဘ၀ိႆတိ”၊ အေၾကာင္းတရားက ဒုကၡဆိုရင္ ဒုကၡေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ အက်ဳိးတရားဟာ ဘယ္လိုလုပ္ သုချဖစ္ႏိုင္မွတုန္း၊ ထုတ္လုုပ္တဲ့တရားက ဒုကၡဆိုရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ဳိးတရားဟာ ဘယ္လိုလုပ္ သုခ ျဖစ္ႏိုင္မွာတုန္း၊ ထုတ္လုပ္တဲ့တရားက ဒုကၡဆိုရင္ ျဖစ္ေပၚလာတာ ဒုကၡပဲျဖစ္မွာပဲတဲ့။
တစ္ဆက္တည္း စဥ္းစားၾကည့္၊ “အနတၱသမၻဴတံ ကုေတာ အတၳာ ဘ၀ိႆတိ” - အနတၱတရားက ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့အရာသည္ ဘယ္ေတာ့မွ အတၱျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါ ၀ိပႆနာဉာဏ္နဲ႕ ဆင္ျခင္စဥ္းစားၾကည့္ဖို႕ ေျပာတာေနာ္။
သခၤတဆုိတဲ့ သဘာ၀တရားေတြဟာ အေၾကာင္းအက်ဳိးေတြနဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီး ေနတတ္ၾကတယ္၊ ဒီေနရာမွာ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ ဆိုတာကို ပစၥယနိေဒၵသပါဠိေတာ္မွာ -
“ရူပိေနာ ဓမၼာ အရူပီနံ ဓမၼာနံ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယန ပစၥေယာ”။
*** ရူပိေနာ ဓမၼာ - ရုပ္တရားေတြဟာတဲ့၊ အရူပီနံ ဓမၼာနံ - နာမ္တရားေတြကို၊ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယန - ၀ိပၸယုတၱပစၥည္းျဖင့္၊ ပစၥေယာ - ေက်းဇူးျပဳပါတယ္တဲ့။
ဆိုလိုတာက ဘုန္းႀကီးတို႕တေတြမွာရိွတဲ့ -
***ရုပ္နဲ႕နာမ္ေတြဟာ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးးျပဳေနၾကတယ္လို႕ ေျပာတာ၊ ရုပ္တရားသည္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးးျပဳေနတယ္၊ ဆက္စပ္ၿပီး ျဖစ္ေပၚၾကတာ၊ ဒီေတာ့ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳေပမယ့္လို႕ ေရာစပ္ထားတဲ့အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ အတူတကြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ေရာစပ္ၿပီးေတာ့ မေနဘဲနဲ႕၊ တစ္ခုနဲ႕တစ္ခုသည္ ေပါင္းစပ္လို႕မရဘဲ ရုပ္တရားက နာမ္တရားကို ေက်းဇူးျပဳတယ္တဲ့၊ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ။
= = = = = = = = = (စာျဖတ္ထားေသာေနရာ) = = = = = = =
ေကာင္းၿပီ - အခုေျပာခ်င္တာက ၾကည့္ -
{*** ဟဒယ၀တၳဳရုပ္က သေႏၶစိတ္နဲ႕အတူတကြျဖစ္ၿပီးေ
တာ့ ထိုသေႏၶစိတ္ကို ၀ိပၸယုတၱသတၱိနဲ႕ ေက်းဇူးျပဳတယ္၊ ေပါင္းစပ္လို႕မရတဲ့ အေနအထားအေနနဲ႕ အတူတူျဖစ္ၾကတာ၊ အတူတူျဖစ္ၿပီး ေက်းဇူးျပဳၾကတယ္၊ ဒါျဖင့္ အဲဒီ ဟဒယ၀တၳဳက ပထမဘ၀င္ကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့အခါက်ေတာ့ အတူတူျဖစ္ၾကတာ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ မဟုတ္ဘူးေနာ္။}
{အဲဒီပထမဘ၀င္ကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့ ဟဒယ၀တၳဳသည္ သေႏၶစိတ္နဲ႕ အတူတကြေပၚလာတဲ့ ဟဒယ၀တၳဳျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ပထမဘ၀င္ မေပၚခင္က ခဏ ၂ခု ေစာၿပီးေတာ့ မေပၚဘူးလား၊ ေပၚတယ္ေနာ္။}
{*** ခဏ ၂ခု ေစာၿပီးေတာ့ သူက ေပၚသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူက born earlier လို႕ ေခၚတယ္၊ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ေမြးလာတာ၊ ဘ၀င္စိတ္ မေပၚခင္က သူက ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ေမြးလိုက္တာမို႕ သေႏၶစိတ္နဲ႕ အတူတကြျဖစ္တဲ့ ဟဒယ၀တၳဳသည္ ပထမဘ၀င္စိတ္ကို အေထာက္အကူျပဳတဲ့ မီွရာအေနနဲ႕ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေပါင္းစပ္လို႕မရတဲ့ အေနအထား ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒါက်ေတာ့ ပုေရဇာတ၀ိပၸယုတ္လို႕ ေျပာတာ။}
{ဒီတြန္႕ကြင္းေလးထဲက စာသားေလးကို ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္စာျဖတ္တာေတြ မ်ားသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆက္စပ္မႈေတာ္ေတာ္မ်ား အားနည္းသြားရတဲ့အတြက္ နားရႈပ္သြားမွာစိုးလို႕ပါ။ ဆရာေတာ္က ပဋိသေႏၶစိတ္ကေန စုတိစိတ္ ထိ ျပန္လည္ရွင္းလင္းခ်က္ကို ေရွ႕ကပို႕စ္ေတြမွာ ေရးၿပီးျဖစ္လို႕ ပို႕စ္တင္ဖို႕အေနနဲ႕ သိပ္ရွည္ေနမွာစိုးလို႕ ျဖတ္ခ်လိုက္တာက စာမ်က္ႏွာ ၆ မ်က္ႏွာစာရိွပါတယ္။ ေရးထားေပမယ့္ ထည့္ မေပးလိုက္တာပါခင္ဗ်ာ။ ဆက္စပ္မိေအာင္ ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုယင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ comment မွာ ကူးတင္ေပးပါမယ္။ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ။ TNO}
*** ပုေရဇာတ၀ိပၸယုတ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ျဖစ္ႏွင့္ၿပီးေတာ့ ေပါင္းစပ္လို႕မရတဲ့ ရုပ္တရားက နာမ္တရားကို အေထာက္အကူျပဳတယ္ေပါ့၊ ဒါ ေျပာတာေနာ္္၊ “ရူပိေနာ ဓမၼာ အရူပီနံ ဓမၼာနံ” ဆိုတဲ့စကားလံုးမွာ အရေကာက္က်မ္းက ခြဲျခားၿပီးေတာ့ ဒီလိုေကာက္တယ္၊ အဲဒါ ရွင္းသြားၿပီေနာ္၊ သေႏၶစိတ္ကို ဟဒယ၀တၳဳက အေထာက္အကူျပဳတဲ့အခါမွာ born together သဟဇာတ၀ိပၸယုတ္၊
*** အဲဒီ ဟဒယ၀တၳဳက ပထမဘ၀င္စိတ္ကို အေထာက္အကူျပဳတဲ့အခါက်ေတာ့ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ေမြးဖြားတာျဖစ္လို႕ born earlier ပုေရဇာတ၀ိပၸယုတ္လို႕ ေခၚတယ္၊ ဒီသေဘာကိုေျပာတာ၊ ဒါက “ရူပိေနာ ဓမၼာ အရူပီနံ ဓမၼာနံ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယန ပစၥေယာ” လို႕ ဒါက ပစၥယနိေဒၵသအရ ေျပာျပတာ။
ပဉွာ၀ါရက်ေတာ့ ထပ္ၿပီး ခြဲတယ္၊ ဓမၼကို ထပ္ၿပီး အေသးစိတ္လိုက္တဲ့အခါ သဘာ၀ခ်င္းမတူတဲ့ ဓမၼေတြက ကုသိုလ္လား၊ အကုသိုလ္လား၊ အဗ်ာကတလားထပ္ခြဲတယ္ေပါ့။
*** ဒီေတာ့ လူေတြဟာ ပဋိသေႏၶစလာတဲ့အခါမွာ ကုသိုလ္နဲ႕လည္း မစဘူး၊ အကုသိုလ္နဲ႕လည္း မစဘူး၊ ဘာနဲ႕စတုန္း ? အဗ်ာကတနဲ႕စတယ္။
*** သေႏၶစိတ္ဆိုတာ အဗ်ာကတ၊ အဲဒီလို သေဘာေပါက္ထားလို႕ရိွရင္ အင္မတန္မွ လြယ္တယ္ေပါ့။
*** ဒီေတာ့ ကုသိုလ္စိတ္ကို အေထာက္အကူျပဳမယ့္ ရုပ္ဆိုတာ အခုအခ်ိန္မေပၚဘူး၊ အကုသိုလ္စိတ္ကို အေထာက္အကူျပဳမယ့္ ရုပ္ကလည္း အခုခ်ိန္ မေပၚေသးဘူး၊ အဗ်ာကတကို အေထာက္အကူျပဳတယ္လို႕ပဲ ဒီလိုေျပာရမယ္ ဒီအခ်ိန္မွာ။
ကဲ ေကာင္းၿပီ - ပဉွာ၀ါရက်ေတာ့ အဲဒီလို ထပ္ၿပီးေတာ့ ခြဲလိုက္ေသးတယ္၊ အဗ်ာကတက ကုုသိုလ္ကို၊ အဗ်ာကတက အကုသိုလ္ကို၊ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကိုလို႕ ထပ္ၿပီးေတာ့ ခြဲလိုက္တယ္၊ ကုသိုလ္ကို အဓိကထားေျပာတာက တစ္ခု၊ အကုသိုလ္ကို အဓိကထားေျပာတာက တစ္္ခု၊ အဗ်ာကတကို အဓိကထားၿပီးေျပာတာကတစ္ခု၊ ၃ခု ဒီလိုရိွတယ္၊ ဒါက ပဉွာ၀ါရမွာ ေဟာတဲ့တရား။
ပဉွာ၀ါရနဲ႕ ပစၥယနိေဒၵသက အင္မတန္မွ နီးစပ္တယ္၊ ေဟာပံုခ်င္းလည္းတူတယ္၊ ဘယ္လိုကြာလဲ ?
ပစၥယနိေဒၵသက အက်ဥ္း၊ ပဉွာ၀ါက်ေတာ့ အက်ယ္ ထပ္ေျပာတယ္၊ အဲဒါပဲ ကြာတယ္၊ ေဟာပံုေဟာနည္းလည္း အတူတူပဲ၊ စကားလံုး သံုးတာလည္း တူတယ္။
- - - - - - - - -- - - - - -- - - - -- - - -
ကဲ ေနာက္တစ္ခု ဘာလာျပန္တုန္းဆိုရင္ အျပန္အလွန္
“အရူပိေနာ ဓမၼာ ရူပီနံ ဓမၼာနံ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယန ပစၥေယာ”၊ နာမ္တရားကလည္းပဲ ရုပ္တရားကို ၀ိပၸယုတၱသတၱိနဲ႕ ေက်းဇူးျပဳပါတယ္တဲ့။
ဘယ္အခါ ေက်းဇူးျပဳတယ္ဆိုတာေတာ့ ထပ္ရွင္းရမယ္၊ ဒါက်ေတာ့ ဘာနဲ႕သက္ဆိုင္တာတုန္္း၊ ေမြးဖြားတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ မသက္ဆိုင္ဘူး၊ လူ႕ဘ၀ ေမြးဖြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ၊ ေမြးဖြားၿပီးတယ္ဆိုတာ သေႏၶတည္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းနဲ႕ သက္ဆိုင္တယ္။
*** သေႏၶတည္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မေသခင္စပ္ၾကားမွာ နာမ္တရားေတြက ရုပ္တရားေတြကို ၀ိပၸယုတၱသတၱိနဲ႕ ေက်းဇူးျပဳပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ နာမ္တရားလို႕ ဆိုလိုက္တဲ့အခါ ရုပ္ကိုထုတ္လုပ္တဲ့ နာမ္တရားေပါင္း ၇၅ ခု ရိွတယ္၊ အဲဒီရုပ္ကို ထုတ္လုပ္တဲ့ နာမ္တရားေတြဟာ အဲဒီနာမ္ေပၚလိုက္တာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူက ရုပ္ကိုထုတ္ၿပီးသားပဲ၊ စိတၱဇရုပ္ဆိုတာကို သူကထုတ္တယ္၊ စိတ္က သူ႕ဟာသူတင္ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။
*** ျဖစ္လာလိုက္တာနဲ႕တစ္ၿပိဳင္နက္ ရုပ္တစ္ခုကို ေမြးဖြားေပးလိုက္တယ္၊ ရုပ္တစ္ခုကို ေမြးေပးလိုက္တယ္ဆိုေတာ့ စိတ္နဲ႕ရုပ္က ေရာေနတာလား၊ ေရာစပ္ထားလားလို႕ေမးရင္ မေရာစပ္ဘူးတဲ့။
ေပါင္းစပ္ထားတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ စိတ္ကေနၿပီးေတာ့ စိတၱဇရုပ္ကို ထုတ္လုပ္တဲ့အခါ စိတ္ေပၚေပၚခ်င္း စိတၱဇရုပ္ကိုထုတ္တာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ ထိုစိတ္နဲ႕စိတၱဇရုပ္သည္ အတူတကြ ျဖစ္လာၾကတာ၊ ရုပ္ကိုထုတ္လုပ္ႏိုင္တဲ့စိတ္ေတြဟာ သူတို႕ ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း ရုပ္ကို အသစ္ျဖစ္ေစတာ။
ဆိုပါစို႕ -
ခုနက ပထမဘ၀င္စိတ္ဟာ ေပၚလာခ်င္းပင္ ရုပ္ကို ျဖစ္ေစတာ၊ ပဋိသေႏၶစိတ္ကေတာ့ ရုပ္ကို မထုတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႕ မထုတ္ႏိုင္တုန္း၊ အခုမွ ဘ၀သစ္မွာ သူကစရတာျဖစ္ေတာ့ သူ႕မွာ mature မျဖစ္ေသးဘူးး၊ တျခားအလုပ္ မလုပ္ႏို္င္ဘူး၊ ဒါေတာ့ ဟုတ္တာပဲ၊ သဘာ၀က်ပါတယ္၊ ကေလးေပါက္စေလးက အလုပ္တစ္ခုကို အကုန္လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ ဘယ္လုပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ အခုမွ ေရာက္လာတဲ့လူက လူသစ္ပဲ၊ သူက ဘာလုပ္ႏို္င္ဦးမွာတုန္း။
ေဟာ ဘ၀င္စိတ္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ -
*** ပထမဘ၀င္စိတ္တင္ပဲ စိတၱဇရုပ္ကို ျဖစ္ေစတယ္၊ စိတ္က ဘြားကနဲေပၚလိုက္သလို သူထုတ္လိုက္တဲ့ ရုပ္ကလည္း ဘြားကနဲ႕ ေပၚလာတယ္၊ ဒီႏွစ္ခုသည္ တစ္ၿပိဳင္နက္ေပၚတာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီ တစ္ၿပိဳင္နက္ေပၚတဲ့ရုပ္နဲ႕စိတ္ဟာ ၿပိဳင္တူေတာ့ ျဖစ္တယ္၊ သို႕ေသာ္ ေရာစပ္ထားတဲ့အရာ မဟုတ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ *** သဟဇာတ၀ိပၸယုတ္၊ (ၿပိဳင္တူျဖစ္လို႕ သဟဇာတ၊ ေပါင္းစပ္ထားတာ မဟုတ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ၀ိပၸယုတၱ) ဒီလိုေျပာတာေနာ္၊ “ရူပိေနာ ဓမၼာ အရူပီနံ ဓမၼာနံ”၊ ဒါက တစ္ခု။
ေနာက္တစ္ခုက ဘာေျပာရဦးမလဲဆိုေတာ့ ခုနတုန္းကဟာကို ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေျပာတာ၊ ဒါက “အရူပိေနာ ဓမၼာ ရူပီနံ ဓမၼာနံ”၊ နာမ္တရားကေန ရုပ္တရား၊ ကဲ ဘာေျပာရဦးမတုန္းဆိုရင္ ရုပ္နဲ႕ နာမ္ရဲ႕ ဆက္စပ္ေနမႈကို ေျပာမယ္ဆိုလို႕ရိွရင္ - ဆိုပါစို႕ -
ခုန၀တၳဳရုပ္ေတြြဆို *** အရင္ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတာေတြက ေနာက္မွျဖစ္တဲ့ နာမ္တရားကို ေက်းဇူးျပဳတယ္။
*** ထို႕အတူပဲ ေနာက္မွျဖစ္လာတဲ့စိတ္ေတြကလည္း ေရွ႕ကႀကိဳတင္ျဖစ္ေနတဲ့ ရုပ္ေတြကို အျပန္အလွန္ အေထာက္အကူျပဳပါတယ္တဲ့၊ ထုတ္လုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အေထာက္အကူျပဳတာေနာ္။
[အက်ဳိးတရားက အရင္ျဖစ္ေနၿပီး အေၾကာင္းတရားက ေနာက္မွလို႕ - ဒီလိုေတြးလို႕ရိွရင္ နားလည္ဖို႕ အလြန္ခက္တယ္၊ ဘ၀တစ္ခုမွာ ဆက္စပ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေနာင္ျဖစ္မယ့္ဟာကလည္း ေရွ႕ကိုႀကိဳတင္ၿပီး အက်ဳိးျပဳေနတာ၊ ဆက္စပ္ေနတဲ့သေဘာ၊ ႀကိဳတင္ျဖစ္ေနတဲ့ ရုပ္ေတြကို ေနာက္မွျဖစ္လာတဲ့စိတ္က အေထာက္အကူျပဳတယ္တဲ့၊ အဲဒါကို ပစၦာဇာတ၀ိပၸယုတ္ လို႕ ေျပာတာ။]
ေနာက္မွျဖစ္တဲ့စိတ္ေတြက ႀကိဳတင္ၿပီးျဖစ္ႏွင့္ေနတဲ့ ဟဒယ၀တၳဳစတဲ့ ရုပ္ေတြကကို အေထာက္အကူျပဳေနတယ္။
ကဲ - သက္ရိွထင္ရွားရိွေနတဲ့အခ်ိန္မွာ (ခုနက ေျပာဖို႕က်န္ေနတဲ့ထဲမွာ) “ရူပိေနာ ဓမၼာ အရူပီနံ ဓမၼာနံ” ရုုပ္တရားက နာမ္တရားကို အေထာက္အကူျပဳေနတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ခုနက သာမန္ သေႏၶပိုင္းတစ္ခုပဲ ေျပာရေသးတယ္။
ပ၀တၱိပိုင္း ေျပာရေအာင္။
လူ႕ဘ၀ရလာၿပီးတဲ့အခါ မ်က္စိဆိုတာ ေပၚမလာဘူးလား၊ ေပၚလာတယ္၊ နားဆိုတာ ေပၚတယ္၊ ႏွာေခါင္းဆိုတာ ေပၚတယ္၊ လွ်ာဆိုတာလည္း ေပၚလာတယ္၊ ကိုယ္ဆိုတာလည္း ေပၚတယ္၊ ခုနက ဟဒယ၀တၳဳတစ္ခုပဲ ေျပာရေသးတယ္၊ (၀တၳဳရုပ္က ၆ခု ရိွတယ္၊ စကၡဳ၀တၳဳ ေသာတ၀တၳဳ ဃာန၀တၳဳ ဇိ၀ွါ၀တၳဳ ကာယ၀တၳဳ ဟဒယ၀တၳဳ၊
ခုနကေျပာတာ ဟဒယ၀တၳဳတစ္ခုပဲ ေျပာခဲ့ေသးတယ္၊ ဟဒယ၀တၳဳတစ္တည္းကိုပဲ born together, born earlier ႏွစ္ခုရတယ္ ဟုတ္ရဲ႕လား) အခုေျပာမွာက စကၡဳ၀တၳဳ၊ ေသာတ၀တၳဳ၊ ဃာန၀တၳဳ၊ ဇိ၀ွါ၀တၳဳ၊ ကာယ၀တၳဳ၊ အဲဒီထဲမွာ စကၡဳ၀တၳဳဆိုတဲ့ မ်က္စိအၾကည္ရုုပ္ဟာ ျမင္သိစိတ္္ရဲ႕ ေပါက္ဖြားရာေနရာ ျဖစ္တယ္ေပါ့။
[အဲဒီေပၚေနတဲ့ *** စကၡဳ၀တၳဳသည္ ပဥၥဒြါရ၀ဇၨန္းေနာက္မွာ ေပၚလာမယ့္ ျမင္သိစိတ္ကို အေထာက္အကူျပဳပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီျမင္သိစိတ္နဲ႕ စကၡဳ၀တၳဳဟာ ေပါင္းစပ္လို႕ ရလားဆိုေတာ့ မရဘူး၊ ေရာစပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ သဘာ၀ခ်င္း မတူဘူး၊ သို႕ေသာ္ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ေမြးဖြားထားတာျဖစ္လို႕ ပုေရဇာတ၊ ေပါင္းစပ္လို႕ မရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ၀ိပၸယုတၱ၊ ဒါေၾကာင့္ ပုေရဇာတ၀ိပၸယုတၱ။]
[ထို႕အတူပဲ အသံနဲ႕ ပတ္သက္လာမယ္၊ အနံနဲ႕ပတ္သက္လာမယ္၊ အရသာနဲ႕ပတ္သက္လာမယ္၊ အထိအေတြ႕နဲ႕ပတ္သက္လာမယ္ဆိုရင္လည္း *** ဘ၀င္စိတ္နဲ႕ၿပိဳင္တူ၀င္လာတဲ့ ၀တၳဳရုပ္ကို ၀ိပၸယုတ္လို႕ ေျပာတာ။]
ကဲ အခု ၀ိပၸယုတ္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေျပာတဲ့ရုပ္ေတြဟာ ၀တၳဳရုပ္ေတြကို ေျပာတယ္၊ ထို၀တၳဳရုပ္ကို မီွတဲ့စိတ္ေတြအေၾကာင္းကို ေျပာတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စိတ္က ထုတ္လုပ္တဲ့ရုပ္ စိတၱဇရုပ္ေတြကို ေျပာတယ္၊ ဒီေနရာမွာ မေျပာဘဲထားတာ ဘာေတြ မေျပာဘဲထားတုန္းဆိုလို႕ရိွရင္ ဥတုဇရုပ္ေတြ အာဟာရရုပ္ေတြေတာ့ မေျပာဘူး၊ အဓိက ထင္ရွားတာကိုေျပာတာ။
ပစၦာဇာတ၀ိပၸယုတ္က်ေတာ့ ဥတုဇရုပ္တို႕ အာဟာရရုပ္တုိ႕ ဧကဇကာယ ဒြိဇကာယ တိဇကာယ စတုဇကာယဆိုၿပီး ေျပာတယ္၊ က်န္တာေတာ့ မေျပာဘူးတဲ့၊ ၾကည့္ - ခုနတုန္းကေျပာတဲ့ သေႏၶစိတ္နဲ႕ အတူတကြျဖစ္လာတာ ကမၼဇရုပ္တဲ့၊ ဘ၀င္စိတ္နဲ႕ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတၱဇရုပ္ကို ေျပာတာ။
*** ျမတ္စြာဘုရားက ဒီေနရာမွာ ၀တၳဳရုပ္နဲ႕၀တၳဳရုပ္ကိုုမွီျဖစ္တဲ့စိတ္္ရယ္၊ အဲဒီႏွစ္ခုဟာ ေပါင္းစပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေရာစပ္လို႕ မရတဲ့အရာေတြျဖစ္လို႕ *၀ိပၸယုတၱပစၥည္း ဆိုၿပီး ေဟာတယ္။
အဲဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာတစ္ခုေပၚလာတယ္၊ ရုပ္ဟာ ကုန္သြားၿပီလားဆို မကုန္ေသးဘူးေနာ္၊ အခုေျပာတာက ၀တၳဳရုပ္ပဲ ေျပာေနတာ။
စိတ္နဲ႕အာရံု ၀ိပၸယုတ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေဟာ
အဲဒီစိတ္ဟာ အာရံုနဲ႕ေကာ မဆက္သြယ္ဘူးလား၊ ရူပါရံုက ရုပ္မဟုတ္ဘူးလား၊ ဟုတ္တယ္၊ သဒၵါရံုကေရာ၊ အသံကလည္း ရုပ္ပဲ၊ အနံ႕ကလည္းရုပ္ပဲ၊ ေဖာ႒ဗၺာရံုကလည္း ရုပ္ပဲ၊ *** အဲဒါေတြနဲ႕ စိတ္နဲ႕က်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ *၀ိပၸယုတၱပစၥေယာလို႕ မေဟာတာလဲ၊ *ရုုပ္အာရံုေတြနဲ႕ စိတ္နဲ႕ကလည္း ေပါင္းစပ္လို႕ရရဲ႕လား?
စိတ္ရဲ႕မီွရာျဖစ္တဲ့၀တၳဳရုပ
္နဲ႕ စိတ္ကိုသာလွ်င္ ၀ိပၸယုတၱလို႕ ေဟာတာ၊ ထိုစိတ္က အာရံုျပဳတဲ့ ရုပ္အာရံုေတြက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာလို႕ မေဟာတာလဲ ?
ေမးခြန္းကေလးတစ္ခုတက္လာတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘား။
*** [သူက ရုပ္နဲ႕နာမ္ပဲေလ၊ အာရံုက ရုပ္၊ အာရံုျပဳေနတဲ့စိတ္က နာမ္၊ အာရံုရုပ္နဲ႕ အာရံုျပဳတဲ့နာမ္ တရားႏွစ္ခုကေရာ ေပါင္းစပ္လုိ႕ ရမလားဆိုေတာ့ မရဘူး။]
မရတာကို ဘာျဖစ္လို႕ ျမတ္စြာဘုရားက ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာလို႕ ထည့္မေဟာတာတုန္းလို႕ေမးရင္ အေျဖရိွတယ္၊ အာရံုဆိုတာ အတြင္းက လာတာလား၊ အျပင္က လာတာလား၊ အျပင္ကလာတာေနာ္။
မ်က္စိမွာထင္ဟပ္တဲ့အာရံုသည္ အျပင္က လာတာလား၊ အတြင္းက လာတာလား၊ အသံကေရာ ? အျပင္ကလာတာ၊ အနံ႕ကေရာ ? အျပင္က လာတာေတြ၊ ဒီေတာ့ အျပင္ကလာတဲ့ရုပ္နဲ႕ အတြင္းက စိတ္နဲ႕ေရာသလား၊ မေရာသလား၊ ေပါင္းစပ္ေနသလား၊ မေပါင္းစပ္ဘူးလားလို႕ သံသယ ျဖစ္စရာရိွပါ့မလား ? မရိွပါဘူး၊ မရိွလို႕ ျမတ္စြာဘုရားက မေဟာတာတဲ့၊ ထင္ရွားတာကို မေျပာေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္ဟာကိုယ္ သိႏိုင္တယ္၊ သိႏိုင္တဲ့အရာ မေျပာဘူးေပါ့။
ဒါျဖင့္ ၀တၳရုပ္နဲ႕စိတ္ ၊ အဲဒါက်ေတာ့ ဘာလို႕ ေဟာတာတုန္းဆိိုေတာ့ လူေတြက ထင္ေကာင္း ထင္လိမ့္မယ္တဲ့၊ ျမင္သိစိတ္ဟာ မ်က္လံုးထဲက ထြက္လာေတာ့ ျမင္သိစိတ္နဲ႕ မ်က္လံုးဟာ ေပါင္းစပ္ထားတာလို႕ ထင္ခ်င္ထင္ေနမယ္၊ သမၸယုတၱအေနနဲ႕ ေရာစပ္ထားတယ္လို႕ ထင္ေကာင္းထင္လိမ့္မယ္။
ၾကားသိစိတ္ဟာ နားက ထြက္လာတာဆိုၿပီးေတာ့ နားနဲ႕ၾကားသိစိတ္၊ ေသာတပသာဒရုပ္နဲ႕ၾကားသိစိတ္ဟာ ေရာစပ္ေနတယ္လို႕ ထင္မွာစိုးလို႕၊ နံသိစိတ္ဟာလည္းပဲ ဃာနပသာဒမွာ မီွၿပီးျဖစ္လို႕ ဃာနပသာဒထဲမွာ ဒီနံသိစိတ္ေတြ ေရာစပ္ေပါင္းစပ္ေနတယ္လို႕ ဒီလို ထင္မွာ စိုးတယ္၊ လ်က္သိစိတ္ကလည္း လွ်ာကို မီွၿပီး ျဖစ္လာတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လွ်ာနဲ႕ဇိ၀ွာပသာဒရုပ္နဲ႕ေပါင္းစပ္ေရာစပ္ထားတယ္လို႕ ထင္မွာစိုးလို႕၊ ထိသိစိတ္ကလည္းပဲ ကာယ၀တၳဳေပၚမွာ မီွၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကာယပသာဒနဲ႕မ်ား ေပါင္းစပ္ေနသလားလို႕ သံသယျဖစ္စရာရိွလို႕၊ ရင္ထဲႏွလံုးထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့စိတ္ေတြြကလည္းပဲ ႏွလံုးသားနဲ႕ ေပါင္းစပ္ေနတာလားလို႕ ေရာစပ္ထားတာလားလို႕ သမၸယုတၱလား ယွဥ္တြဲေနတာလားလို႕ ယံုမွားသံသယ ရိွမွာစိုးလို႕တဲ့၊ အဲဒါပဲ ေဟာတယ္။
*** [ဒီေတာ့ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာဆိုတာ သမၸယုတၱလို စပ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေရာထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ *သို႕ေသာ္ သဘာ၀ခ်င္းျခားနားတဲ့အရာေတြကလည္းပဲ *တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု အေထာက္အကူျပဳေနတယ္၊ *အျပန္အလွန္ အက်ဳိးျပဳေနတယ္ဆိုတာကို ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က *၀ိပၸယုတၱပစၥေယာလို႕ ေဟာထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]
ဒါေၾကာင့္မို႕ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္ပရိသတ္အေပါင္းတို႕ -
သမၸယုတၱပစၥေယာဟာ စိတ္နဲ႕ ေစတသိက္ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစပ္ထားတယ္လို႕ သေဘာေပါက္သလို စိတ္နဲ႕ရုပ္ (သို႕မဟုတ္) နာမ္နဲ႕ရုပ္၊ ရုပ္နဲ႕နာမ္ ဒီသဘာ၀ႏွစ္ခုဟာလည္းပဲ အတူတကြ တည္ရိွေနၾကေသာ္လည္းပဲ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့အရာေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုုတာကို သိရိွနားလည္ၿပီးေတာ့ ရုပ္နာမ္သေဘာေတြကို ဆင္ျခင္ စဥ္းစားျခင္းျဖင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္္အျမင္မ်ဳိးကိုရရိွေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္ ပရိသတ္အေပါင္းတို႕သည္ ၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္ ရရိွႏိုင္ေအာင္ ရုပ္နာမ္တို႕ရဲ႕သေဘာကို အေလးအနက္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသဝကၡယာ ဝဟံ ေဟာတု။
ဣဒံ ေမ ပုညံ နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု။
…_/|\_…_/|\_…_/|\_…
Credit to Ko Thein Naing Ohn
No comments:
Post a Comment