အကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပး အဖ်ားခတ္ပံု
အကုသိုလ္ကံ
အက်ိဳးမ်ားလည္း ကုသိုလ္ကဲ့သို႔ အဖ်ားခတ္တတ္ေသး၏။ ကႆပဘုရားရွင္
လက္ထက္ေတာ္၀ယ္ သူၾကြယ္ တစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးျဖစ္ေသာ ရဟန္းတစ္ပါးသည္
သီလရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းေပတည္း။ သို႔ေသာ္ အာဂႏၱဳ ရဟႏၱာကို ေက်ာင္းဒကာ
သူၾကြယ္က ၾကည္ညိဳသည္ကို သည္းမခံႏုိင္ေသာ ကုလမစၧရိယေၾကာင့္ နံနက္ေစာေစာ
သူၾကြယ္အိမ္သို႔ ဆြမ္းစားသြားခါနီး၌ အာဂႏၱဳကိုယ္ေတာ္ မႏုိးေအာင္
ေခါင္းေလာင္းကို လက္ဖ်ားျဖင့္ ေတာက္၍ သြားေလသည္။ အိမ္ေရာက္၍ သူၾကြယ္က
အာဂႏၱဳ ကုိယ္ေတာ္ကို ေမးေလေသာ္ “ဒကာရဲ႕ ကိုယ္ေတာ္ဟာ အင္မတန္ အအိပ္ၾကီးတယ္၊ ေခါင္းေလာင္းထိုးတာေတာင္ မႏုိးလုိ႔ ထားခဲ့တယ္”ဟု ေျပာေလသည္။ (ထုိစကားသည္ မစၧရိယ အသံပါေသာ စကားတည္း။)
ပါးနပ္ေသာ ေက်ာင္းဒကာက သူ႔ဘုန္းၾကီး၏ စိတ္ထားကို ရိပ္မိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးအား ဆြမ္းကပ္ျပီးေနာက္ “အာဂႏၱဳကိုယ္ေတာ္အား လွဴပါေလ”ဟုမွာ၍ သပိတ္၌ ဆြမ္းထည့္ေပးလုိက္ေလသည္။ ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးသည္ သေဘာမက်။ “သည္လုိ ဆြမ္းေကာင္းစားရလွ်င္ ငါ့ေက်ာင္းက ဆြဲခ်ေသာ္လည္း သြားေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”ဟု ေက်ာင္း၌ ဆက္ေနမည္စုိးေသာ အာ၀ါသမစၧရိယ၊ မိမိထက္သာသည္ကို မနာလုိေသာ ဣသာတို႔ေၾကာင့္ ထည့္ေပးလုိက္ေသာ ဆြမ္းကို လမ္းမွာ သြန္ပစ္ေလသည္။ (ဤေနရာ၌ ဆြမ္းသြန္ပစ္ခဲ့ပံုကို အျပစ္ၾကီးကိုပါ သတိျပဳပါ။)
အာဂႏၱဳက အရွင္ျမတ္လည္း ေက်ာင္းဘုန္းၾကီး၏ စိတ္ဓာတ္ကို သိေတာ္မူ၍ ေစာေစာကပင္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ လုိရာအရပ္သို႔ ၾကြႏွင့္ျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္၍ ရွာေဖြေသာအခါ အာဂႏၱဳကိုယ္ေတာ္ကို မေတြ႕မွ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္မူ ကုကၠဳစၥျဖင့္ စိတ္ထဲ၌ ပူေလာင္ေနရကား စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ေသြ႕ေျခာက္လ်က္ မၾကာမီ စုေတျပီးေနာက္ ငရဲသို႔ ေရာက္ရေလသည္။
ထုိငရဲမွ တက္ျပီးေနာက္ ဘီလူးဘ၀ ၅၀၀၊ ေခြးဘ၀ ၅၀၀တို႔၌ အစာ၀ေအာင္ မရသည္သာ မ်ားေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲျဖင့္ က်င္လည္ခဲ့ရာ ငါတုိ႔ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္၌ အိမ္ေျခ တစ္ေထာင္ရွိေသာ တံငါသည္ရြာ၀ယ္ တံငါသည္မ ၀မ္း၌ ပဋိသေႏၶရေလသည္။ ထုိသူ ပဋိသေႏၶေနသည္က စ၍ တံငါမ်ား ငါးအရနည္းရုံသာမက တစ္ရြာလံုး မင္းဒဏ္ ၇-ၾကိမ္ခံရ၊ ၇-ၾကိမ္မီးေလာင္ခံရေလသည္။
ထို႔ေနာက္ စဥ္းစားတတ္သူ လူၾကီးမ်ားက “ငါတုိ႔ရြာ၌ ကံဆုိးသူရွိလိမ့္မည္၊ ရြာကို တစ္၀က္စီ ခြဲၾကစို႔ရဲ႕”ဟု ေျပာ၍ တစ္၀က္စီခြဲၾကရာ ထုိကိုယ္၀န္ပါေသာဘက္၌ ေရွးနည္းတူ ဆင္းရဲျပန္သျဖင့္ ထပ္၍ထပ္၍ ခြဲၾကရာ ေနာက္ဆံုး ထုိ ကုိယ္၀န္ရွိေသာ မိဘတုိ႔ တစ္အိမ္သာ သီးျခားျဖစ္ေနေလသည္။
ထုိသို႔ သီးျခားျဖစ္ရျပီးေနာက္ မိခင္မွာ ဆင္းရဲစြာ ေမြးဖြားျပီးလွ်င္ သြားလာႏုိင္ေသာအခါ ခြက္ကေလးကို ကေလးလက္အပ္၍ မိခင္ ထြက္ေျပးေလသည္။ ကေလးငယ္လည္း ထုိခြက္ကေလးျဖင့္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္၍ ၇-ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ေတြ႕သျဖင့္ ရွင္ျပဳေပးျပးေနာက္“ေလာသကတိႆ”မည္ေသာ ရဟန္းျဖစ္၍ တရားကို အားထုတ္ေစရာ (ေရွးရဟန္း ဘ၀တုန္းက သီလရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည့္အတြက္) ရဟႏၱာျဖစ္ေလသတည္း။
ထုိသို႔ ရဟႏၱာျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ေန႔မွ် ဆြမ္း၀ေအာင္ မဘုဥ္းေပးရရွာ။ ပရိနိဗၺာန္ စံမည့္ေန႔၌ အရွင္သာရိပုတၱရာ ေခၚ၍ ဆြမ္းခံအတူသြားရာ အရွင္သာရိပုတၱရာပင္ ဆြမ္းမရေတာ့ေခ်။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိရဟန္းကို ျပန္လႊတ္၍ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံမွ ဆြမ္းရေလသတဲ့။
အရွင္သာရိပုတၱရာလည္း အိမ္တစ္အိမ္၌ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးလွ်င္ ထုိရဟန္းအတြက္ အိမ္ကလူမ်ားကုိ ထုိ ရဟန္းအထံသို႔ ဆြမ္းပို႔လႊတ္လုိက္ရာ လႊတ္လုိက္သူမ်ားက သတိေမ့ျပီး လမ္းမွာ ခ်စားၾကေလသည္။ ထုိ ရဟန္းထံသို႔ ဆြမ္းမေရာက္ေၾကာင္း အရွင္သာရိပုတၱရာ ျပန္လာမွသိရေလလွ်င္ ေကာသလမင္းထံ စတုမဓူကို အလွဴခံ၍ (သပိတ္ကိုလႊတ္ေပးလွ်င္ သပိတ္ပါကြယ္မည္ စုိးေသာေၾကာင့္) သပိတ္ကို အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္တုိင္ကိုင္၍ ေကြ်းမွ ထုိ စတုမဓူကို အ၀ဘုဥ္းေပး၍ ပရိနိဗၺာန္စံေလသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤ၀တၳဳ၌ ကႆပဘုရားရွင္ သာသနာေတာ္က ျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမူေၾကာင့္ သူတစ္ေယာက္တြင္သာမက တစ္ရြာလံုး မေကာင္းက်ိဳး ခံစားရပံု၊ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ပင္ သူႏွင့္တြဲ၍ ဆြမ္းခံ၀င္ရာ ဆြမ္းမရပံုတို႔မွာ တစ္ေယာက္၏ မေကာင္းမူက အျခား သက္ဆုိင္သူမ်ားကိုလည္း ကံ အရွိန္ခတ္တတ္ေၾကာင္း ညႊန္ျပသည့္ သက္ေသ သာဓကတုိ႔ေပတည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ သံသရာစခန္း၌ ေျဖာင့္တန္းဖုိ႔ အေရးကို ေျမာ္ေတြးမိသူဟူသမွ်သည္ ယခုဘ၀၌ ေတြ႕ရွိသူ လူယုတ္မာမ်ားကို ေဆြမ်ိဳးဉာတိပင္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မကင္းေကာင္း၍ မပစ္ပယ္ႏုိင္ေစကာမူ ထုိကဲ့သို႔ လူမ်ိဳးကို စိတ္အားျဖင့္ ေ၀းႏုိင္သမွ် ေ၀းေအာင္ ေရွာင္မွသာ ဘ၀အဆက္ဆက္၌ ထုိသူႏွင့္ ကင္းျပတ္၍ လြတ္လပ္ေသာ သူေတာ္စင္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကေပလိမ့္မည္။
ဒဏ္ခံရတတ္ပံု
အခ်ိဳ႕ အကုသိုလ္ကံမ်ားသည္ ကံျပဳသူက အေစာင့္အေရွာက္ အေနအထုိင္ေကာင္းလွ်င္ ထိုသူကို တုိက္ရုိက္ထိခိုက္ေအာင္ မတတ္ႏုိင္လွ်င္ ထုိသူႏွင့္ ဆက္သြယ္ေသာ မိဘ၊ ဆရာ၊ သား၊ သမီး၊ ေက်းကြ်န္ႏွင့္ တပည့္၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကို ထိခိုက္ေစတတ္၏။ ထိုကဲ့သို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ထိုခိုက္သြားလွ်င္ “ဒဏ္ခံသြားရွာသည္”ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾက၏။
ထုိသို႔ သက္ဆုိင္သူက ဒဏ္ခံသြားေသာအခါ အကုသိုလ္ကံရွင္မွာလည္း စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ရေသာေၾကာင့္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကံျပဳသူကိုလည္း ညွဥ္းဆဲျပီးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ (လကၤာ၌ “ဇနမ”ဟူသည္ ျဖစ္ပံုတည္း။ ပါပ + ျဂဟ = မေကာင္းေသာျဂိဳလ္၊ “ျဂိဳလ္စီးမေကာင္း”ဟုဆို။)
“အခံပုည၊ ရွိၾကသူမွာ၊ ဇာတာမူလ၊ ဇနမ၌၊ ပါပျဂဟ၊ စီးနင္းက်လည္း၊ ကိုယ္မွတစ္ပါး၊ ေျခြရံမ်ားႏွင့္၊ ကြ်ဲႏြားမွ်သာ၊ ပ်က္စီးရာ၏၊ ကိုယ္မွာခ်မ္းေျမ႕၊ ေဘးမေတြ႕ဘူး” (မဃေဒ၀လကၤာ)
No comments:
Post a Comment