ပေယာဂ သမၸတၱိ ဝိပတၱိ (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၇၃)

ပေယာဂသမၸတၱိ

သတိ၊ ၀ီရိယ၊ ဉာဏ္ကို “ပေယာဂ”ဟု ေခၚ၏။ ဉာဏ္ဆုိေသာ္လည္း အျပစ္ကင္းေသာ အရာ၌ပါေသာ ပညာခ်ည္းမက၊ အကုသိုလ္ဆုိင္ရာတြင္ ပါေသာ ဝဥၥနာ ပညာႏွင့္ အၾကံေကာင္း ၀ိတက္မ်ားကိုလည္း ဉာဏ္ဟုပင္ ဆိုလုိသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အရာရာတုိ႔၌ သတိရွိျခင္း၊ လံု႔လ၀ီရိယေကာင္း၍ သြက္သြက္လက္လက္ ထထၾကြၾကြရွိျခင္း၊ လိမၼာျခင္း၊ ပါးနပ္ျခင္း၊ သိတတ္ျခင္း၊ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းမ်ားသည္ ပေယာဂသမၸတၱိခ်ည္းပင္တည္း။

နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္တုိ႔၌ ပေယာဂသမၸတၱိအတြက္ မထင္ရွားေသာ္လညး္ ဤလူ႔ျပည္မွာ ပေယာဂသမၸတၱိ အက်ိဳးထင္ရွား၏။ ယခု လူတုိ႔၌ အက်ိဳးမေပးရလွ်င္ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၾကီးက်ယ္ေသာ အကုသိုလ္ကံပါသူ နည္းပါးလွ၏။ အေတာ္အတန္ ထက္သန္ေသာ ကံမ်ားကား ပေယာဂသမၸတၱိ ရွိမရွိလုိက္၍ အက်ိဳးေပး၏။ အေတာ္အတန္တက္သန္ေသာ ကံမ်ားကား ပေယာဂသမၸတၱိ ရွိေနျပန္လွ်င္လည္း ထိုပေယာဂသမၸတၱိ၏ ထက္, မထက္လိုက္၍ အက်ိဳးေပးၾကရသည္။

အခ်ဳပ္ကား ယခုလူတို႔ ေကာင္းက်ိဳးရဖို႔ အေရး၌ ေရွးကံတစ္ခုကိုသာ အားမကိုးသင့္။ ယခုဘဝ ျပဳအပ္ေသာပေယာဂကိုလည္း အားကိုးရမည္။ ပေယာဂသမၸတၱိသည္ ေရွးကကုသိုလ္ကံကို အခြင့္သာေအာင္ ေရလာေျမာင္းေပး ျပဳလုပ္ျခင္းႏွင့္ တူ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ (ရုတ္တရက္ ထီေပါက္ျခင္း၊ ေရႊအိုးေတြ႕ျခင္းမ်ိဳးမွတစ္ပါး) ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ျခင္းစသည္တို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးခံစားရရာ၌ တစ္က်ပ္သားလွ်င္ ေရွးက၏ သတၱိမွာ တစ္မတ္သားေလာက္ပါဝင္၍ ယခုဘဝ သတိ, ဝီရိယ, ဉာဏ္ဟူေသာ ပေယာဂသမၸတၱိက သံုးမတ္သားေလာက္ ပါရွိႏိုင္ေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ၾကပါကုန္။

ပေယာဂသမၸတၱိျဖင့္ အကုသိုလ္ကံမ်ားကို တားဆီးထားပံု

အကုသိုလ္ကံမ်ားကို အလြန္ၾကီးမားေသာကံ၊ သိပ္မၾကီးမားေသာကံဟု ၂-မ်ိဳးခြဲျခားပါ။ အက်ိဳးမေပးွရလွ်င္ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၾကီးမားေသာကံကို ပေယာဂသမၸတၱိျဖင့္ တားဆီးပါေသာ္လည္း လြတ္ခြင့္ရမည္္မဟုတ္။

သို႔ေသာ္ သက္သာေအာင္ တတ္ႏုိင္ပါ၏။ အဇာတသက္မင္းသည္ ခမည္းေတာ္ကို သတ္ျခင္းဟူေသာ အလြန္ၾကီးမားလွသည့္ ပါဏာတိပါတ ကံကို ျပဳမိ၏။ ထုိကံေၾကာင့္ မုခ် အ၀ီစိငရဲသုိ႔ က်ေတာ့မည္သာ။ ပေယာဂသမၸတၱိက ဘယ္ေလာက္ပင္ ေကာင္းေသာ္လည္း လံုး၀လြတ္လပ္ခြင့္ မရႏုိင္။ သို႔ေသာ္ ခမည္းေတာ္ မရွိေသာအခါက်မွ ေနာင္တရ၍ ဘုရားရွင္ကို အလြန္ၾကည္ညိဳေသာ ပေယာဂသမၸတၱိေၾကာင့္ အ၀ီစိငရဲ၌ မက်ဘဲ အ၀ီစိငရဲ၏ အျခံအရံျဖစ္ေသာ ဥႆဒငရဲ၌ က်သျဖင့္ သက္သာခြင့္ရေလသည္။ ဤစကားျဖင့္ အလြန္ၾကီးမားေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားကိုပင္ ပေယာဂသမၸတၱိက သက္သာေအာင္ တတ္ႏုိင္ေသးသည္ဟု မွတ္ပါ။

ထိုမွ်ေလာက္ မၾကီးမားေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားကိုကား လံုး၀အက်ိဳးမေပးေအာင္ တားဆီးႏုိင္သည္။ မိဘကို ဆဲေရးျခင္း၊ ဆရာသမားကို အျပစ္ေျပာျခင္း၊ လူၾကီးမ်ားကို ဆဲေရးျခင္း၊ ဂုဏ္ရွိသူ သီလသမာဓိၾကီးမားသူတုိ႔ကို ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ျပစ္မွားျခင္းတုိ႔သည္ အေတာ္အတန္ ၾကီးမားေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အျပစ္ကုိေၾကာက္၍ (သတိရ၍) ျပစ္မွားခံရသူရွိေသးလွ်င္ ထုိသူ႔အထံသြား၍ ျဖစ္ေစ၊ ထိုသူမရွိလွ်င္ မာန္မာနကို ေလွ်ာ့၍ တကယ္ေစတနာျဖင့္ အေ၀းမွျဖစ္ေစ ေတာင္းပန္၀န္ခ်လွ်င္ (ထို၀န္ခ်မူ ပေယာဂသမၸတၱိေၾကာင့္) ထုိအကုသိုလ္ကံမ်ား အက်ိဳးမေပးႏုိင္ေတာ့ေခ်။

ထုိ႔အတူပင္ အျခားေသာ အကုသိုလ္ကံ ကေလးမ်ားစြာလည္း ကုသုိလ္ကံအားၾကီးလွ်င္ ပေပ်ာက္ၾကရသည္။ (ကံခ်င္းတူပါလ်က္ ပုဂၢိဳလ္မ်က္ႏွာ လုိက္ပံုအခန္း၌ ျပခဲ့ေသာ ၾကက္ခုိး ဥပမာ၊ ဆား ဥပမာမ်ားကို သတိျပဳပါေလ။) ဘုရားရွင္ အမိန္႔ေတာ္အတုိင္း ကုစားလွ်င္ အခ်ိဳ႕အာပတ္၏ မေကာင္း္က်ိဳးမ်ား ေျပေပ်ာက္၏။ ဤသို႔စသည္ျဖင့္ အေတာ္အတန္ ၾကီးမားေသာ အကုသိုလ္မ်ားပင္ ပေယာဂသမၸတၱိျဖင့္ တားဆီးက အက်ိဳးမေပးေတာ့ဘဲ ေျပေပ်ာက္ၾကရေလသည္။

ပေယာဂသမၸတၱိေၾကာင့္ စီးပြားေရး တန္းျမင့္ပံု

“မိစၧာဒိ႒ိ လူမ်ိဳးေတြ”ဟုေခၚရေသာ နုိင္ငံျခားသားတုိ႔ သႏၱာန္၌ ေရွးေရွးက ျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ကံမ်ား ဧကန္ပါရွိ၏။ သူတုိ႔၏ သတိ၊ ၀ီရိယ၊ အလိမၼာဉာဏ္ ထက္သန္ပံုမွာလည္း ခ်ီးမြမ္းစရာပင္တည္း။ တစ္ေယာက္၏ က်န္းမာေရးကေလးကို မဆုိထားဘိ၊ တစ္ျပည္ႏွင့္တစ္ျပည္ လာမည့္ေဘးေတြးကာ စစ္မက္အဂၤါေတြကို ဉာဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ စိတ္ကူးၾက၊ ၀ီရိယသန္သန္ျဖင့္ မွန္မွန္ၾကီး လုပ္ကိုင္ေနၾက၏။ ထုိအလုပ္မ်ားကုိ (ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဆုိသူတုိ႔က အကုသိုလ္ျဖစ္သည္ဟု ႏွာေခါင္းရူံ႕ၾကေသာ္လည္း) ေလာကီ၌ ၾကီးပြားေၾကာင္း၊ က်က္သေရမဂၤလာတုိးေၾကာင္း လမ္းေကာင္းမဟုတ္ဟုကား မည္သည့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မွ် မျငင္းပယ္ႏုိင္ၾကေပ။

ဤ ျမန္မာႏုိင္ငံ လာ၍ စီးပြားရွာၾကေသာ လူမ်ိဳးျခားတုိ႔လည္း အလြန္သတိေကာင္းၾက၏။ လံု႔လ၀ီရိယမွာ ေျပာစရာမရွိ။ လိမၼာပါးနပ္မူကား မတုႏုိင္ေအာင္ပင္။ စီးပြားရွာ၍ ေကာင္းမည့္ အရပ္ေဒသကို (ပဋိရူပေဒသကို) ေရြးခ်ယ္တတ္ျခင္းမွာလည္း ထိုသူတုိ႔ အသိဉာဏ္ပင္တည္း။ ထိုမွ်ေလာက္ ပေယာဂသတၱိရွိေနရကား သူတို႔သႏၱာန္၌ ေရွးေရွးဘ၀က ပါလာေသာ ကုသိုလ္ကံေတြသည္ အက်ိဳးေပးဖို႔ ဧကန္ အခြင့္ၾကံဳေသာေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာ မဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စံုၾကေပသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆုိသူ မြန္ ျမန္မာ တို႔တြင္လည္း သတိ၊ ၀ီရိယႏွင့္ အသိအလိမၼာ၊ ပညာအဆင္အျခင္ႏွင့္ အေျမာ္အျမင္ ဟူေသာ ပေယာဂသမၸတၱိ ရွိသူတို႔မွာ ၾကီးပြားၾကသည္သာ။

ပေယာဂသမၸတၱိေၾကာင့္ က်န္းမာပံု

ယခုလူတုိ႔၌ က်န္းမာဖုိ႔ရာ ကုသိုလ္ကံႏွင့္ မက်န္းမာဖုိ႔ရာ အကုသိုလ္ကံမ်ားလည္း ထုိက္တန္သလို ပါရွိေနၾက၏။ အသြား အလာ၊ အစားအေသာက္၊ အေနအထုိင္မွစ၍ အရာရာ၀ယ္ မသင့္မေတာ္သည္ကို သတိထား၍ ေရွာင္ရွားျခင္း၊ မွန္မွန္အိပ္၊ မွန္မွန္စား၊ မွန္မွန္ေရခ်ိဳး၊ မွန္မွန္လမ္းေလွ်ာက္ စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္မွန္မွန္ျပဳဖုိ႔ရန္ မပ်င္းမရိ လံု႔လရွိျခင္း၊ ဘယ္ဥတုမွာ ဘယ္အစာစာသင့္၏။ ဘယ္အခ်ိန္ ေရခ်ိဳးသင့္၏။ ဘယ္ေဆးကို စားသင့္၏။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းဆံုး ၆-နာရီအိပ္သင့္၏။ က်န္းမာေရးကို မည္သို႔ ေလ့လာသင့္၏။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ တတ္သိ နားလည္မူသည္ က်န္းမာဖုိ႔ရန္ လမ္းမွန္ေသာ ပေယာဂသမၸတၱိမ်ားတည္း။ ဤ ေပယာဂသမၸတၱိ ရွိသူတို႔၌ က်န္းမာဖုိ႔ရန္ ပါလာေသာကံလည္း အခြင့္သာေလသည္။

ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ပေယာဂသမၸတၱိသည္ ကုသုိလ္ကံ အက်ိဳးေပးဖုိ႔ရန္ အခ်ဳပ္အျခာ ျဖစ္ေပရကား ပေယာဂသမၸတၱိ ရွိသူသည္ ပညာလည္း တတ္ႏုိင္၏။ အိပ္ေထာင္ဖက္ေကာင္းလည္း ရႏုိင္၏။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းလည္း ရႏုိင္၏။ ဆရာေကာင္းလည္း ေတြ႕ႏုိင္၏။ ေနာက္ေနာင္ဘ၀တုိ႔၌ နိဗၺာန္ရသည့္တုိင္ေအာင္ တန္းျမင့္ဖုိ႔ရန္ ယခုဘ၀ကပင္ အေျခခံပါရမီမ်ားကိုလည္း ရႏုိင္၏။ ထုိပေယာဂသမၸတၱိတြင္ အရာရာ၌ တတ္သိနားလည္မူဉာဏ္သည္ ပထမအေရးၾကီး၏။ ထုိ႔ေနာက္ အရာရာ၌ သတိထားဖို႔ အေရးၾကီး၏။ ထို႔ေနာက္ ေပၚေပါက္လာေသာ ကိစၥ၌ မပ်င္းမရိ လံု႔လရွိဖုိ႔ အေရးၾကီးသည္။

ပေယာဂဝိပတၱိ

ဉာဏ္ပညာကင္း၍ ဖ်င္းအ ထုိင္းမူိင္းမူ၊ သတိကင္းေပါ့ ေမ့ေလ်ာ့မူ၊ ၀ီရိယကင္း၍ ပ်င္းရိမူမ်ားသည္ “ပေယာဂ၀ိပတၱိ” ခ်ည္းတည္း။ ထုိ႔ျပင္ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ဣႆာမစၦရိယအားၾကီးမူ အရာရာ၌ စိတ္တုိလ်က္ ေဒါသၾကီးမူ၊ မာန္မာနၾကီးမူမ်ားလည္း ၾကီးပြားေရး စီးပြားေရးကို ေႏွာက္ယွက္တတ္သျဖင့္ ပေယာဂ၀ိပတၱိမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ယခု လူတုိ႔ သႏၱာန္၌ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရလွ်င္ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၾကီးမားေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားသည္ အက်ိဳးေပးခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ ထုိအကုသိုလ္ကံၾကီးမ်ား လူတုိင္း ရွိေတာ့မည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ပေယာဂ၀ိပတၱိ ျဖစ္ေနလွ်င္ မေကာင္းက်ိဳးေပးမည့္ အကုသိုလ္ကေလးမ်ားကား ကိုယ္စီကိုယ္င ပါရွိၾကသည္။

ဥပမာ - အမ်ိဳးေကာင္း သားသမီးမ်ားပီပီ ပညာတတ္ေအာင္သင္ျခင္း၊ ဥစၥာကို တရားနည္းလမ္းအတုိင္း ရေအာင္ ရွာေဖြျခင္း၊ ကံ ၅-ပါးကို မက်ဴးလြန္ျခင္း စသည္ျဖင့္ အျပစ္ကင္းေအာင္ ေနသူတို႔၌ အကုသိုလ္ကံ ပါရွိေသာ္လည္း ထုိ အကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးခြင့္ မရေတာ့ေခ်။ ငယ္ရြယ္စဥ္က ပညာကိုလည္း မသင္၊ ဥစၥာရွာခ်ိန္၌လည္း မတရားရွာေဖြ၏။ သို႔မဟုတ္ လံုးလံုးမရွာဘဲ ေန၏။ ကံ ၅-ပါးကိုလည္း အခါအခြင့္ သင့္သလုိ က်ဴးလြန္၏ ထုိသူ၌ ပေယာဂ၀ိပတၱိ ဆုိက္ေနရကား တစ္ေန႔ေန႔မွာ အကုသိုလ္ကံမ်ား ဧကန္မုခ် အက်ိဳးေပးခြင့္ ရၾကေပေတာ့မည္။

အခ်ဳပ္ကား - အလြန္ၾကီးက်ယ္ေသာ ကုသိုလ္-အကုသိုလ္ကံမ်ားမွတစ္ပါး မ်ားစြာေသာ ကုသိုလ္ - အကုသိုလ္ကံတုိ႔၏ အက်ိဳးေပးခြင့္ ရမူ - မရမူမွာ ပေယာဂအေပၚ၌ အေျခစိုက္လ်က္ ရွိရကား ပေယာဂသမၸတၱိ အျမဲရွိသူမ်ား၌ (ကံဇာတာ နိမ့္ခိုက္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ) အကုသိုလ္ကံ အခြင့္မရ၍ ကုသိုလ္ကံေတြသာ အခြင့္ရၾကေပသည္။ ပေယာဂ၀ိပတၱိရွိေနသူ၌ကား (ကံဇာတာ ျမင့္ေနတုန္း၌ “ေခြးရူးေကာင္းစား တစ္မြန္းတည့္” ဆုိသလုိ ေကာင္းစားေနေစကာမူ) တစ္ေန႔မွာ အကုသိုလ္အခြင့္သာ၍ ခ်ဴနာပါေတးဘ၀သို႔ နိမ့္က်ရမည္သာတည္း။ ဤအရာ၀ယ္ ပေယာဂ၀ိပတၱိ ျဖစ္သည့္အတြက္ အကုသိုလ္ကံ အခြင့္ရ၍ ပ်က္စီးသူေတြကို မိမိတုိ႔ရပ္ရြာ အနီးအပါးမွာပင္ ပံုျပင္၀တၳဳပမာ ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။

ျပဳျပင္၍ ရ မရ

ျပခဲ့ေသာ၀ိပတၱိမ်ား ဆုိက္ေရာက္ေနသူတုိ႔မွာ ျပဳျပင္၍ ရႏုိင္ေသာ အခ်က္လည္း ရွိ၊ မရႏုိင္ေသာ အခ်က္လည္းရွိသည္။ ရျပီးေသာ ဂတိဘ၀ကို ျပဳျပင္၍ မရေတာ့ျပီ။ သို႔ေသာ္ မိမိဖြားျမင္ရာ ေဒသက ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္၍ ညံ့ဖ်င္းလွသျဖင့္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး ေကာင္းသျဖင့္ ပဋိရူပေခၚေသာ ေဒသေကာင္းသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းေသာအားျဖင့္ ျပဳျပင္ႏုိင္ေသး၏။

 ႏုိင္ငံျခားသားတုိ႔ ျမန္မာျပည္လာ၍ စီးပြားရွာပံု၊ ေရွးေခတ္ အထက္ အညာသားမ်ားေအာက္ျပည္သို႔ဆင္း၍ စီးပြားရွာပံု၊ ပညာေကာင္းေသာ ေက်ာင္းသို႔ သြား၍ ပညာသင္ပံုမ်ိဳးတည္း။ ထုိသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သင့္ေသာ္လည္း မိမိမွာ လူစြမ္းလူစ အရည္အခ်င္း ရွိမွသာ သင့္ေလ်ာ္၏။ အရည္အခ်င္း ရွိသူမ်ားအတြက္ “တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္”ဟု လည္းေကာင္း၊ “ထုိင္ေနလွ်င္ အေကာင္းသား ထ,သြားမွ က်ိဳးမွန္းသိ”ဟု လည္းေကာင္း ဆုိၾကသည္။

ရုပ္အဆင္း ဥပဓိလည္း မ်ားမ်ားၾကီး ျပဳျပင္၍ မရေတာ့ျပီ။ သို႔ေသာ္ “လူ႔အ၀တ္၊ ေတာင္းအကြပ္”ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳသည့္အတုိင္း ၀တ္စားဆင္ယင္ ျပဳျပင္တတ္လွ်င္ကား နဂိုဥပဓိညံ့ေသာ္လည္း ၾကည့္သာပါေသး၏။ ေတာသူေတာသားႏွင့္ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတုိ႔ ကြာျခားပံုကို သတိျပဳပါ။ ထုိ႔ျပင္ ဖြားျမင္ခါစ လသားအရြယ္ သူငယ္မ်ား၏ လက္ေျခအဂၤါတုိ႔ အခ်ိဳးက်ေအာင္ ဥပဓိကို ျပင္ႏုိင္ေသး၏။ 

ယခုေခတ္ကာလ၌ မိခင္တုိ႔က ျပဳျပင္၍ မေပးၾကေသာေၾကာင့္ တစ္ဖက္သတ္ အိပ္ေလ့ရွိေသာ ကေလးတုိ႔၌ ဦးေခါင္း မတည့္ဘဲ ေစာင္းရႊဲ႕ေနတတ္ၾက၏။ ေမြးဖြားျပီး ကေလးခါးကုန္းလွ်င္ ေက်ာေအာက္၌ ပ်ဥ္ျပားခံေပးကာ ျပဳျပင္ႏုိင္ပါလ်က္ႏွင့္ ျပဳျပင္မေပးၾက။ အထက္ပိုင္းေလး၍ ေျခသလံုး ေပါင္ရုိးတုိ႔ မေတာင့္တင္းေသးမီ “ရပ္ႏုိင္ေပ့၊ ရပ္ႏုိင္ေပ့”ဟု အရပ္သင္ေပးၾကသျဖင့္ ကေလးမ်ား ေျခခြင္ေနတတ္ၾကသည္။

လက္ ၂-ဖက္ျဖင့္ ခ်ိဳင္းေအာက္ကို ေပြ႕ယူ ေျမွာက္ခ်ီၾကေသာေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ေသးလ်က္ ပခံုး ၂-ဖက္လည္း ေသးေနတတ္၏။ ပက္လက္ယူ၍ ခ်ီေသာအခါ တင္ပါးအထက္ခါးေပၚမွ ကိုင္ယူ၍ ခ်ီယူၾကေသာေၾကာင့္ တင္ပါးေကာ့၍ ေနတတ္၏။ ႏုနယ္ေသာ လက္ေျခ အဂၤါ ႏွာေခါင္းမ်ားကို နဂိုက မလွေသာ္လည္း ျပဳျပင္ေပးလွ်င္ အထုိက္အေလ်ာက္ ေျဖာင့္စင္းလွပႏုိင္လ်က္ ျပဳျပင္၍ မေပးၾက။ သင့္ျမတ္ေသာ အစာနုိ႔ရည္မ်ားကို တုိက္ေကြ်းဖုိ႔ရန္ မနားမလည္၍ ေရာဂါထူေျပာလ်က္ ကေလးမ်ား ရုပ္အဆင္း ပ်က္ၾကရ၏။ ဤအခ်က္မ်ားသည္ မိဘေဆြမ်ိဳးတုိ႔၏ ပေယာဂသမၸတၱိ မရွိမူေၾကာင့္ ကေလး၌ ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးခြင့္သာျခင္း ျဖစ္ရကား ထုိကဲ့သို႔ မျဖစ္ရေအာင္ မိဘလုပ္သူမ်ားက (နားလည္မူဉာဏ္၊ မပ်င္းမရိမူ) ပေယာဂသမၸတၱိျဖင့္ ျပဳျပင္၍ ေပးထုိက္လွေပသည္။

ကာလသမၸတၱိျဖစ္ေအာင္ကား “ေခါင္းေဆာင္၊ မင္း” စသူတို႔ ျပဳျပင္မွ ျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ျပဳျပင္လုိ႔ မရႏုိင္။ သို႔ေသာ္ အင္မတန္ဆုိးရြား၍ တစ္ကမၻာလံုး ပ်က္ျပားေနေသာအခါမဟုတ္လွ်င္ မင္းေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတုိ႔ရွိရာ အရပ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းႏုိင္၏။ ရပ္ရြာလူၾကီး၊ ဆရာသမား၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတို႔ကမူ မိမိတုိ႔ ရပ္ရြာနယ္ပယ္၌ အထုိက္အေလ်ာက္ ကာလသမၸတၱိျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ႏုိင္ၾကပါသည္။ ဤစကားစဥ္အရ ဂတိ၊ ဥပဓိ၊ ကာလတုိ႔ကို အကုန္မျပင္ႏုိင္ေသာ္လည္း တတ္သိနားလည္လွ်င္ အထုိက္အေလ်ာက္ ျပဳျပင္ႏုိင္သည္ဟု သိသာျပီ။

ပေယာဂကိုကား ျပဳျပင္လုိ႔ ရလြယ္၏။ သတိ ေမ့တတ္လွ်င္ ၾကိဳးစား၍ သတိထားက သတိေကာင္းသူ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ နဂိုက ၀ီရိယ ညံ့ဖ်င္းလွ်င္ “ငါမပ်င္းဘူး”ဟု ျပဳျပင္က ၀ီရိယေကာင္းသူ ျဖစ္ႏုိင္၏။ ေဒါသၾကီးလွ်င္ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ စိတ္ပါလက္ပါ ေစာင့္စည္းသြားပါက အလြန္ေအးျမသူ ျဖစ္ႏုိင္၏။ မာနၾကီးလွ်င္မာနကို ျပဳျပင္ႏုိင္၏။ 

အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာ မရွိလွ်င္ တတ္သိနားလည္သူတို႔၏ စကားကို နားေထာင္၍ ယခု ျပဳျပင္လွ်င္ ယခုအလိမၼာေတြ တုိးလာ၏။ (စာက်က္၍ မရသျဖင့္ သတိမေကာင္းသူဟု ဆုိၾကေသာ္လည္း၊ ယခုကာလ ဉာဏ္မေကာင္းသူဟု ဆုိၾကေသာ္လည္း) အလိမၼာနည္းမွာ အရမက်က္ဘဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဤ အလိမၼာကို ျပဳျပင္ေလ့ရွိသူသည္ အလိမၼာဓာတ္ လုိက္ပါလ်က္ တစ္သံသရာလံုး အလိမၼာတံုး ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 7:02 AM