တူေသာအက်ိဳးေပးတတ္ပံု ( ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၇၄)

 

မေကာင္းလည္း ကံ၊ ေကာင္းလည္း ကံဟု ကံကိုခ်ည္းသာ၊ မကိုးရာဘူး

ကမၻာေပၚတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၊ မဟာေမဒင္ဘာသာဟု ဘာသာၾကီး ၄-မ်ိဳးရွိ၏။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ မဟာေမဒင္ဘာသာတုိ႔၌ သတၱ၀ါတုိ႔၏ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးမ်ားကို ထာ၀ရဘုရား စသူတို႔က ဖန္ဆင္းေပးသည္ဟု ဖန္ဆင္းေပးသူကို စြဲလမ္းၾက၏။ ဗုဒၶဘာသာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တုိ႔က “ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးကို ေရွးက ျပဳခဲ့ေသာ ကံက စီမံ၏”ဟု ေရွးကံကို စြဲလမ္း၏။ ဖန္ဆင္းသူကို စြဲလမ္းမူ၏ မွားပံုမွာ ဤစာမ်ားဖတ္၍ သိေလာက္ျပီျဖစ္၍ မေရးေတာ့ျပီ။ အရာရာ ကံကိုခ်ည္း စြဲလမ္းသူမ်ားလည္း “ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိ”ေခၚ မိစၧာဒိ႒ိတစ္မ်ိဳးမွ မလြတ္ကင္းဘဲ ရွိၾကေလသည္။ ထုိဒိ႒ိ၏ ယူမွားပံုကား “ယခု မ်က္ျမင္ သတၱ၀ါေတြသည္ ေကာင္းေကာင္း ဆုိးဆုိး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အၾကင္အက်ဳိးကို ခံစားရ၏။ ထုိ အက်ိဳးအားလံုးသည္ ေရွးကျပဳခဲ့ေသာ ကံေၾကာင့္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏”ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ယူေလသည္။ 


မိစၧာအယူကို စဥ္းစားလွ်င္ “မေကာင္းလည္းကံ၊ ေကာင္းလည္းကံ”ဟု ကံတစ္ခုကိုသာ စြဲလမ္းၾကေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ကလည္း ထုိ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိမွ မလြတ္သည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။


ထို႔ေၾကာင့္ ျပခဲ့ျပီးေသာ သမၸတၱိ ၄-ပါး၊ ၀ိပတၱိ-၄ပါးတုိ႔ကို စဥ္းစားျပီးလွ်င္ ငါတုိ႔ သႏၱာန္၌ အက်ိဳးမေပးရေသးေသာ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံမ်ား အစဥ္တစိုက္ လုိက္ပါေနသည္ကား မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ထုိကံတြင္ အကုသိုလ္ကံတုိ႔သည္ ၀ပတၱိအမ်ိဳးမ်ိဳး ဆုိက္ေနရာ အခါမွသာ အက်ိဳးေပးခြင့္ရၾက၏။ ကုသိုလ္ကံတုိ႔သည္ သမၸတၱိ အမ်ိဳးမ်ိဳးရရွိမွသာ အက်ိဳးေပးခြင့္ သာၾကေပသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကပါကုန္။

ဆက္ဦးအံ့ - အကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးဖို႔ရာ (ကံဇာတာညံ့ခိုက္) ၾကံဳေသာ္လည္း သတိ၊ ၀ီရိယ၊ ဉာဏ္ဟူေသာ ပေယာဂသမၸတၱိ ရွိသူမွာ အကုသိုလ္မ်ား မေကာင္းက်ိဳး မေပးဘဲ ေရွာင္လြဲရမည္သာတည္း။ အကယ္၍ ယခုဘ၀၌ သူေတာ္ေကာင္းတရား ပါရမီမ်ားကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ထူေထာင္လုိက္ပါလွ်င္ ေနာက္ေနာင္ သံသရာ၀ယ္ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဂတိကို ဧကန္ရမည္သာတည္း။

ထုိသို႔ ဂတိသမၸတၱိ စသည္ႏွင့္ အဆင့္ဆင့္ ၾကံဳေနပါမူ ေရွးေရွးက ျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံတုိ႔သည္ နိဗၺာန္ရသည့္ ဘ၀တိုင္ေအာင္ပင္ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရႏုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိမျမင္ႏုိင္ေသာ ေရွးကံကို ေတြးၾကံေၾကာက္မေနဘဲ ယခုဘ၀၌လည္း စီးပြားေရး တန္းျမင့္၍ ေနာင္သံသရာ၌လည္း အဆင့္ဆင့္ ျမင့္ျမတ္ေလေအာင္ ယခုလက္ငင္းျပဳျပင္၍ ရေကာင္းေသာ ပေယာဂသမၸတၱိကိုသာ ထူးထူးျခားျခား ၾကိဳးစား၍ ျပဳျပင္ၾကပါကုန္။


တူေသာအက်ိဳးေပးတတ္ပံု
ကုသိုလ္ကံျဖစ္ေစ၊ အကုသိုလ္ကံျဖစ္ေစ တူေသာ အက်ိဳးေပးတတ္၏။ သူတစ္ပါးကို သတ္ေသာ ပါဏာတိပါတ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ရာဘ၀၌ အသတ္ခံရတတ္၏။ ေရာဂါမ်ားတတ္၏။

ဒါန၏ တူေသာအက်ိဳး

စြန္႕ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းေသာအခါ အလွဴခံကို စားေစခ်င္၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနေစခ်င္ေသာ ေစတနာသည္ ဒါနည္း။ ထုိဒါနေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ စားရ ၀တ္ရ၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနရ ထုိင္ရ ေလာက္ေအာင္ စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဓနရွင္မ်ား ျဖစ္လာရေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ လွဴဒါန္းေပးကမ္းသည့္ အခါတုန္းက အပရေစတနာ ခ်ိဳ႕တဲ့လွ်င္ (လွဴျပီးေနာက္ ႏွေျမာသလိုျဖစ္ကာ စိတ္မခ်မ္းသာလွ်င္) ထုိဒါနေၾကာင့္ ရွိေသာ စည္းစိမ္ကို ခံစားလုိစိတ္ မရွိဘဲ ဓနရွင္ျဖစ္ပါလ်က္ လူဆင္းရဲမ်ားကဲ့သို႔ ႏုံႏုံခ်ာခ်ာႏွင့္ ေနရတတ္ေလသည္။


သူေဌးတစ္ဦးျဖစ္ေထြ

ငါတုိ႔ ဘုရားမပြင့္မီ သာသနာပ ကာလ၌ သူၾကြယ္တစ္ေယာက္သည္ အိပ္ေပါက္၀၌ ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူေသာ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္အား “ဆြမ္းေလာင္းၾကပါ”ဟု ေျပာဆုိ၍ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ ေနရာမွထသြားျပီးေနာက္ “ဆြမ္းေလာင္းခုိင္းမိတာ မွားေပါ့၊ ထိုထမင္းမ်ားကို အခုိင္းအေစမ်ား စားတာကပင္ ေကာင္းေသးရဲ႕”ဟု ေတြးကာ ႏွလံုးမသာမယာႏွင့္ အပရေစတနာ ခ်ိဳ႕မိေလသည္။

အက်ိဳးေပးပံု

ထုိဆြမ္းကို လွဴခုိင္းခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္၌ သူေဌးျဖစ္လာ၏။ သို႔ရာတြင္ အပရေစတနာ ခ်ိဳ႕တဲ့မူေၾကာင့္ သူေ႒းႏွင့္ တူေအာင္ ေနခ်င္စိတ္မရွိ ပိုက္ဆန္ေလွ်ာ္ခ်ည္ျဖင့္ ရက္ေသာ အ၀တ္ၾကမ္းကို ၃-စပ္ေလာက္ ဆက္စပ္ျပီး ၀တ္ေလ့ရွိ၏။ ဆန္ကြဲထမင္း ပံုးရည္ဟင္းကို စားေသာက္ေလ့ရွိ၏။ ဤသို႔ အႏုံအမြဲ လူဆင္းရဲ အေနမ်ိဳးေနကာ မၾကာခင္ အသက္ဆံုး၍ စည္းစိမ္အားလံုး မင္းဘ႑ာျဖစ္ရေလသည္။

၀တၳဳမွတ္ခ်က္

ဤ၀တၳဳကို ေလးနက္စြာ စဥ္းစားသင့္၏။ ယခုအခါ မိမိႏွင့္ ထုိက္တန္ေသာ အ၀တ္အစားကို ၀တ္ခ်င္ စားခ်င္စိတ္ မရွိသူ၊ မိမိႏွင့္တန္ေအာင္ ေနထုိင္ခ်င္စိတ္ မရွိသူမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ၾကရ၏။ ထုိသူမ်ားသည္ တရားသဘာ သက္၀င္ကာ ၀တ္မည့္စားမည့္အတြက္ လွဴမည္ ေပးကမ္းမည္ဆုိလွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းသေဘာျဖစ္၍ အျပစ္မတင္သာေခ်။ ထုိစိတ္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ႏွေျမာကုတ္ကတ္သည့္အတြက္ မစားရက္ မ၀တ္ရက္လွ်င္ သူေဌးၾကီး၀ဋ္ပါသကဲ့သို႔ ၀ဋ္ပါသူဟု ဆုိရေပလိမ့္မည္။

အေကာင္းဆံုး

အရပ္ရပ္ကို ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္လွ်င္ ထုိက္တန္ေအာင္ ၀တ္လုိ႔ စားလုိ႔၊ မိမိ၏ ကေလးမ်ားအတြက္လည္း အေမြအႏွစ္ထားလို႔၊ ထုိက္တန္ေအာင္ စြန္႕ၾကဲေပးကမ္းလုိ႔ ေနထုိင္ၾကမွသာ ပစၥည္းဥစၥာႏွင့္ ဆုိင္ရာ၀ယ္ ေလာကသံသရာ ၂-ျဖာလံုး အက်ိဳးရွိေအာင္ ေနတတ္သူဟု ဆုိရေပမည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီပဲယင္း ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသည္ “စားလည္းစားၾကပါ၊ မသခင္ စားဖို႔နဲ႔ အေမြအႏွစ္ ေပးဖို႔လည္း ေနာင္သံသရာအတြက္ ကုသိုလ္ပေဒသာပင္ကုိလည္း စုိက္ပ်ိဳးၾကပါ”ဟူေသာ တုိက္တြန္းခ်က္ျဖင့္ ေအာက္ပါလကၤာကို မိန္႔ဆုိေတာ္မူသည္။

“စားသမွ် မစင္၊ ထားသမွ် မေသခင္၊
ျပဳသမွ် ကုသိုလ္အပင္၊ ယခုကာလ ဘ၀ေကာင္းတြင္၊
စားလည္းစား၊ ထားလည္းထား၊
ျပဳလည္းျပဳၾကမွ ေတာ္မည္ထင္။”

သီလ၏တူေသာအက်ိဳး

အမွန္ေစာင့္ထိန္းရမည့္ ဥပုသ္ သီလႏွင့္ ငါးပါးသီလသည္ ေစာင့္ထိန္းေသာအခါ သတၱ၀ါတို႔ကိုလည္း ခ်မ္းသာေစ၏။ ကိုယ္တုိင္္လည္း အလုပ္ဗ်ာပါရကင္း၍ ျငိမ္းေအးေသာစိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ထိန္းရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီလအက်ိဳးေပးေသာအခါ (ပစၥည္းဥစၥာ မပါေစကာမူ) အနာကင္း၍ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ေအးေအးသက္သာ ေနရေအာင္ အက်ိဳးေပး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ “ဒါနေတာ ေဘာဂ၀ါ၊ သီလေတာ သုခိေတာ”ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။ (ဒါနေတာ၊ ဒါနေၾကာင့္။ ေဘာဂ၀ါ၊ စည္းစိမ္ၾကြယ္ေျပာ ဥစၥာေေပါသူျဖစ္ရ၏။ သီလေတာ၊ သီလေၾကာင့္။ သုခိေတာ၊ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာသူျဖစ္ရ၏။)

ဘာ၀နာ၏ တူေသာအက်ိဳး

ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာ စီးျဖန္းလုိသူကား ပင္ကိုကပင္ လူသူမခို ျမိဳင္ညိဳစိမ့္စမ္း ရဂံုလမ္း၌ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ တစ္ကိုယ္တည္းေန၍ စီးျဖန္းရသည္။ စီးျဖန္းေသာအခါ စ်ာန္ရေအာင္ အားထုတ္လွ်င္ ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္ကို အစြမ္းကုန္ အျပစ္ျမင္ႏုိင္မွ စ်ာန္ရ၏။ မဂ္ဖုိလ္ရေအာင္ အားထုတ္လွ်င္ ရုပ္၊ နာမ္၊ ခႏၶာ၊ တစ္သံသရာလံုး ျငီးေငြ႕ႏုိင္မွ မဂ္ဖုိလ္ရသည္။

“မာတဂၤၾကီး၊ ေတာခိုမွီးသို႔၊ ကိုယ္တည္းေအာင္းခို၊ ျဗဟၼစိုရ္ျဖင့္၊ အလိုေတာ္ျပည့္၊ ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ပိမ့္၊ ငါ၏ေနာက္ေတာ္၊ တစ္ေယာက္ေသာ္မွ်၊ မေခၚအပို၊ ေဖာ္မလုိသည္၊ ေရြကိုယ္သက္သက္ ရွင္းရွင္းတည္း”

ဟူေသာ မဃေဒ၀လကၤာႏွင့္အညီ တစ္ကိုယ္တည္း အားထုတ္ရေသာ ဘာ၀နာအလုပ္ ၂-မ်ိဳးတြင္ စ်ာန္ကိုရ၍ ျဗဟၼာ့ျပည္ ေရာက္ေသာအခါ ၾကင္ရာေတာ္ေဒ၀ီ မေဟသီျဗဟၼာမ-ဟု မရွာရေတာ့ဘဲ တစ္ကိုယ္တည္း ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ ပြားမ်ား၍ ခမ္းနားေသာ ဘံုဗိမာန္တြင္ ေယာဂီကိုယ္ေတာ္ၾကီးအသြင္ အင္မတန္သိကၡာျဖင့္ တည္ျငိမ္စြာ ေနထုိင္ၾကရေပသည္။

မဂ္ဖုိလ္ေပါက္သူ ျဖစ္လွ်င္ကား ပင္ကိုက ရုပ္နာမ္ အားလံုးကို အမုန္းၾကီးမုန္း၍ အျငီးေငြ႕ၾကီး ျငီးေငြ႕ခဲ့သည့္ အားေလ်ာ္စြာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘံုဗိမာန္ဟူေသာ ရုပ္တရားကို မဆိုထားဘိ၊ ကိုယ့္ရုပ္ကိုယ့္နာမ္ပါ မၾကြင္းက်န္ေတာ့ဘဲ ရုပ္နာမ္ႏွင့္ မစပ္ေသာ ဓာတ္တစ္မ်ိဳး အျဖစ္ျဖင့္သာ တည္ရွိေပေတာ့သည္။

ဤသို႔လွ်င္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ စေသာ ကုသိုလ္အားလံုးပင္ အေၾကာင္းႏွင့္တူေသာ အက်ိဳးကို ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ သံသရာေနာင္ေရးကို ေျမာ္ေတြးမိသူတုိင္း မိမိကိုယ္ကို မိမိခ်စ္ခင္ကာ နိဗၺာန္အထိ သံသရာလမ္းေကာင္းဖုိ႔ရန္ မေကာင္းေသာ စိတ္ထားမ်ားကို ပယ္ရွား၍ ေကာင္းေသာကံကိုခ်ည္း ၾကိဳးစားသင့္ၾကသည္။

“အကုသလ၊ ကုသလ၏၊ ကမၼသကာ၊ လကၡဏာကို၊ ျမဲစြာ၀မ္းတြင္း၊ ႏွလံုးသြင္းေလာ့၊ မပ်င္းကုသိုလ္၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ကား၊ ကိုယ့္ကိုခ်စ္သူ၊ မည္ေသာဟူ၏၊ အယူမယြင္း၊ ေဆာက္တည္ျခင္းျဖင့္၊ ကံရင္းမူလ၊ ၀ီရိယႏွင့္၊ ဉာဏေထာက္ကူ၊ ထုိသည့္သူမွ၊ လူတြင္ လူလြန္၊ လႊားတံခြန္သို႔၊ လူမြန္တစ္ေယာက္၊ တစ္ေခၚေလာက္ေအာင္၊ ခါေရာက္ခ်ိန္ဆံုး၊ တုမဲ့ႏူန္း၍၊ ေရႊဘုန္းေမာ္ရမည္ကိုကား” (မဃေဒ၀လကၤာ)

နိဂံုး

ဤမွ်ေလာက္ စကားအစဥ္ျဖင့္ ကံႏွင့္ ကံ၏ သတၱိ၊ ကံ၏ အက်ိဳးေပးပံုမ်ား ျပီးဆံုးျပီ။ ဤသို႔ ကံႏွင့္စပ္၍ အရပ္ရပ္ မွတ္ဖြယ္မ်ားကို ေရးသားရေၾကာင္း ေကင္းမူ ပဋိပတ္ အက်င့္ျမတ္ေၾကာင့္ ဤစာကို ၾကည့္ရူသူတုိင္း ကမၼသကတာဉာဏ္ ရင့္သန္၍ သမၼာဒိ႒ိအစစ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။ ငါႏွင့္တကြ ငါ၏ အတြင္းလူ ဟူသမွ်လည္း ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိ႔၌ သမၼာဒိ႒ိခ်ည္းျဖစ္ကာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားကိုသာ ၾကိဳးစားၾကပါေစ။

ကံႏွင့္စပ္ရာ၊ အျဖာျဖာကို၊ ေကာင္းစြာခြဲျခမ္း၊ ေရးသည့္စြမ္းေၾကာင့္၊ ဤက်မ္းရူၾက၊ ဟူသမွ်တုိ႔၊ ကမၼသကတာ၊ ဉာဏ္ရင့္စြာျဖင့္၊ သမၼာယူစစ္၊ ျဖစ္ၾကပါေစ။ ငါ့အေနေသာ္၊ အေျခခုိင္ျမဲ၊ သမၼာစြဲ၍၊ မကြဲအသင္း၊ ငါ့အရင္းလည္း၊ မယြင္းငါ့တူ၊ သမၼာယူသည္၊ နိဗၺဴထုတ္ေခ်ာက္ ေရာက္ရန္ေသာ၀္။

ကံႏွင့္စပ္၍ အရပ္ရပ္မွတ္ဖြယ္ ျပီးပါျပီ။

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 8:14 AM