အမွတ္စဥ္(၆၀) {သတိ၊ သတိထားမႈႏွင့္ မွတ္မိမႈ၊ သတိႏွင့္ သညာ၊ သတိႏွင့္ ပညာ၊ ဟိရီ ၾသတၱပၸ၊ ေလာကပါလတရား }

သတိ

ေနာက္တစ္ခုက သတိတဲ့၊ လူတိုင္းလူတိုင္း ေျပာေနတာ ‘သတိထား’ လို႔၊ သတိဆိုတာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တာ၊ အဘိဓမၼာတရားေတာ္အရ သတိဆိုတာ ေသာဘဏလို႔ေခၚထားတ့ဲ အခါက်ေတာ့ ေကာင္းတာေတြကို အမွတ္ရတာကိုမွ ‘သတိ’ လို႔ ေျပာရမယ္၊ အရပ္ထဲမွာ ေျပာေနၾကတဲ့ သတိေတြဟာ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီသတိ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရမယ္။

ခိုးဝွက္မယ့္ သူကလည္းပဲ သူလည္း သတိရွိေနတာပဲေလ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္နား ဘာထားတယ္ဆိုတာ သူ သတိထားရတာပဲ၊ သူလည္း သတိရွိတာပဲ၊ အဲဒီ သတိမ်ိဳး သုတၱန္မွာေတာ့ မိစာၦသတိ လို႔ ေခၚတယ္၊ မိစာၦသတိဆိုတာ ဒီသတိေစတသိက္ကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီသတိက အေကာင္းဘက္မွာသာ သံုးတဲ့ စကားလံုးပါလို႔  မွတ္ရမယ္ေနာ္။

လူ႔ေဝါဟာရအရ အသံုးအႏႈန္း define လုပ္ထားတယ္၊ ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိရမယ္၊ ဘယ္ဘာသာ စကားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါ အတူတူပဲ၊ ပါဠိမွ မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာစကားမွာလည္း အကန္႔အသတ္ရွိတာပဲေလ၊ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ျမန္မာစကားမွာလည္းပဲ ေျပာတဲ့အတိုင္း အကုန္ယူရတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒီေနရာ ဒါသံုးတယ္ဆိုတာ မွတ္ထားရမယ္၊ ဒိျပင္ေနရာ သံုးလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တာမွ မဟုတ္ဘဲေနာ္၊ ဒီမွာလည္း သတိဆိုတာ အေကာင္းဘက္ပဲ ယူတယ္။

သတိထားမႈႏွင့္ မွတ္မိမႈ

သတိဟာ ၂-မ်ိဳးလို႔ မွတ္ရမယ္၊ သူ႔ရဲ႕ အသြင္အျပင္ လကၡဏာေဆာင္ရြက္မႈ ၂-မ်ိဳးရွိတယ္၊ တစ္ခုက ဘာတံုး ဆိုရင္ အာ႐ံုေပၚ စိတ္စိုက္ေနမႈ၊ ေနာက္တစ္ခုက အမွတ္ရမႈ၊ မွတ္မိမႈ။

‘ဟို လြန္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို မွတ္မိတယ္’၊ အဲဒါ သတိရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ တစ္ခုပဲ၊ ‘အခု ေလာေလာဆယ္ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သတိထားေနတယ္’၊ ေဟာ သတိထားေနတယ္ဆိုတာ တစ္ခု၊ အမွတ္ရေနတယ္ဆိုတာ တစ္ခု၊ အဲဒီ ၂-ခုစလံုးဟာ သတိနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အရာေတြခ်ည္းပဲ လို႔ မွတ္ရမယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ အဂၤလိပ္လို ျပန္တဲ့အခါက်ေတာ့ mind ful lness   လို႔ျပန္တယ္၊ mind ful lness ဆိုတာ အခုေလာေလာဆယ္ လုပ္ေနတဲ့ ကိစၥနဲ႔သာ ဆိုင္တာ၊ မႏွစ္က ကိစၥမွတ္မိတာ၊ mind ful ness မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါက်ေတာ့ မွတ္မိတာ၊ rememberance လု႔ိ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့၊ စာေပမွာ သတိကို ဒီလို ၂-မ်ိဳးခြဲထားတာကို သတိထားဖို႔ လိုတယ္၊ သတိဆိုတာ ယခုလုပ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြအေပၚ စိတ္စိုက္ေနတာ၊ သတိထားေနတာ၊ လြန္ခ့ဲတဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေျပာခဲ့တာေတြ၊ လုပ္ခဲ့တာေတြကို အမွတ္ရတာတဲ့၊ ေဟာ ႏွစ္ခု ေဟာထားတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ သတိဆိုတာ တခ်ိဳ႕က ငယ္ငယ္ေလးထဲက မွတ္မိတယ္၊ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ျပန္ၿပီးေတာ့ အေျဖထုတ္ၾကည့္ လူ႔ဘဝ ေရာက္လာတဲ့အခါကစၿပီး ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေအာက္ေမ့ၾကည့္၊ ဘယ္အရြယ္ကဟာကို မွတ္မိသလဲ၊ ဘယ္အရြယ္က စၿပီးေတာ့ ကိုယ္အသိတရား ဝင္လာသလဲ၊ မွတ္မိတဲ့စိတ္ ဝင္လာသလဲဆိုတာ သတိထားမိလား။

ဘုန္းႀကီးေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ၅-ႏွစ္အရြယ္ေလာက္မွ မွတ္မိတယ္၊ အေရွ႕ပိုင္းကဟာေတြ တယ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ကၽြဲညီေနာင္ဆိုတဲ့ ေလယ်ဥ္ပ်ံႀကီး ႏွစ္စင္းဟာ ‘ဒက္ ဒက္ ဒက္ ဒက္’ နဲ႔ ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ စက္ေသနတ္ေတြနဲ႔ ရမ္းတာ မွတ္မိတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ ျပန္တြက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၄-ႏွစ္၊ ၅-ႏွစ္သားပဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္၊ ေတာထဲမွာ ပုန္းရတာေတြ မွတ္မိတယ္၊ ဒါက မွတ္မိတာေလးေတြ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေျပာတာေနာ္။

အ႒ာကထာထဲမွာ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးကေတာ့ ‘သူက ဖြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ၉-ရက္သား အရြယ္မွာ သူ႔မိခင္က ကုန္ၿပီး နမ္းလိုက္တဲ့အခါ ဆံထံုးနဲ႔ ပန္းကံုးႀကီး သူ႔ရင္ဘက္ေပၚ ျပဳတ္က်တာ မွတ္မိတယ္’ တဲ့၊ အဲဒီေလာက္က စၿပီးေတာ့ သူ မွတ္မိတယ္တဲ့။

ကဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကိုယ့္ဘဝ ဘယ္အခ်ိန္က မွတ္မိလဲဆိုတာေလးေတြကို ရွာၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တူၾကမယ္ မထင္ဘူးေနာ္၊ အဲဒီေတာ့ သတိစြမ္းအားခ်င္းဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူၾကဘူး။

 သတိႏွင့္ သညာ

အဲဒီသတိက သညာနဲ႔ တြဲထားတာ၊ “ထိရသညပဒ႒ာနာ” ခိုင္ၿမဲတ့ဲသညာက သတိကို စြမ္းအားထက္ေစတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သညာနဲ႔တြဲရတယ္၊ သတိဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ အသံုးျပဳရတယ္၊ သတိဆိုတာ အေရးပါတဲ့အရာ ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ မဂၢင္ ၈-ပါး ထဲမွာလည္း သတိပါတယ္၊ ေဗာဇၩင္ ၇-ပါးထဲမွာလည္း သတိပါတယ္၊ သတိဆိုတာ အၿမဲတမ္း လိုအပ္တယ္တဲ့၊ သတိမလိုအပ္တဲ့ အခါရယ္လို႔ မရွိဘူး၊ ပညာျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ သတိမပါရင္ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

သို႔ေသာ္ သတိရဲ႕စြမ္းေဆာင္ခ်က္သည္ အာ႐ံုေပၚမွာ စိတ္စိုက္ထား႐ံုမွ်သာ ျဖစ္တယ္၊ သတိက သိႏိုင္စြမ္းေတာ့ မရွိဘူး၊ သိတာက ပညာပဲ၊ ပူးေပါင္းၿပီး အလုပ္ လုပ္တဲ့ သေဘာေပါ့၊ မ်က္စိက ၾကည့္ေပးတယ္၊ ေျခေထာက္က လမ္းေလွ်ာက္တယ္ ဆိုတာလိုပဲ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ လက္က စာအုပ္ကို ဖြင့္ေပးတယ္၊ မ်က္စိက စာအုပ္မွ မဖြင့္ႏိုင္ဘဲ၊  သူက ၾကည့္႐ံု ၾကည့္ႏိုင္တာ၊ မ်က္စိနဲ႔ လက္နဲ႔ ေပါင္းၿပီးေတာ့ စာအုပ္ဖတ္လို႔ ရတာေပါ့၊ အဲဒီသေဘာပဲ။

 သတိႏွင့္ ပညာ

သတိနဲ႔ပညာ ေပါင္းၿပီးေတာ့ သတိက မွတ္ခ်က္ကေလး ေတြ ေပးတာကို ပညာက သိရတာ၊ သတိက မွတ္မေပးလို႔ ရွိရင္ ပညာက မသိႏိုင္ဘူး၊ ဒီလိုပဲ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈသေဘာေလး၊ သတိဟာ အေရးပါတဲ့ သဘာဝတရားတစ္ခု ျဖစ္တယ္၊ သူက တိုးတက္ ႀကီးထြားလာေအာင္ လုပ္လုိ႔ရတယ္၊ သူ တိုးတက္ ႀကီးထြားလာေလေလ  အကုသိုလ္တရားေတြ နည္းေလေလေပါ့၊ သူ႔ကို တိုးတက္ႀကီးထြားေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းေတြ ျမတ္စြာဘုရားက မဟာသတိပ႒ာန္သုတ္ ေဟာထားတယ္ေလ၊ ကာယ ဆိုတဲ့ အာ႐ံုေပၚမွာ၊ ေဝဒါနာဆိုတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေပၚမွာ၊ စိတၱလို႔ဆိုတဲ့ စိတ္သေဘာ ေတြေပၚမွာ၊ ဓမၼ လို႔ဆိုတဲ့ က်န္တဲ့ အေနအထားေတြေပၚမွာ သတိကို ေမြးျမဴ ေလ့က်င့္ေပးရမယ္၊ သတိကို တည္ေဆာက္ၿပီးေတာ့ ေပးရမယ္။

‘စားရင္ စားတယ္လို႔ မွတ္၊ သြားရင္ သြားတယ္လို႔မွတ္’ ဆုိတာ သတိကို ေမြးျမဴေနတာ၊ ေလ့့က်င့္ေပးေနတာ၊ အလကား မွတ္ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဘုန္းႀကီးတို႔တစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ထd သတိ ကင္းေနသလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္၊ တစ္ေယာက္တည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထိုင္ေနလုိ႔ရွိရင္ စိတ္က ငါ ထိုင္ေနတာပါလားလို႔ မသိဘူး၊ တျခား ေတြးေနတာပဲေလ၊ စိတ္က ဟိုးအတိတ္ေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနတယ္၊ ေနာက္တစ္ရက္ အတြက္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ စိတ္စုိက္မိတာ အင္မတန္ ရွားတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ရိပ္သာေတြမွာ သတိပ႒ာန္က်င့္စဥ္ကို ျပတဲ့ အခါမွာ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြ အားလံုးကို မွတ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားပါ၊ ‘မွတ္ပါ မွတ္ပါ’ ဆိုတာ သတိ ေမြးၿမဴတာပဲ၊ လံုေလာက္တဲ့ သတိတစ္ခု ရလာလို႔ရွိရင္ သတိ အေျခခံနဲ႔ ေနာက္က ပညာဉာဏ္ လိုက္လာတယ္ေနာ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ သတိဟာ အင္မတန္ အေရးပါတဲ့ စိတ္ျဖဴစင္မႈအတြက္ အေရးပါတဲ့ အင္အားစုထဲမွာ အေရးပါဆံုး အရာတစ္ခုလို႔ မွတ္ရမယ္၊ ဘုရားက “သတိ ံစ ခြါဟံ သဗၺတိၳကံ ဝဒါမိ” သဗၺတိၳက - အခ်ိန္မေရြး လိုအပ္တာေတာ့ သတိပဲ၊ ခုန သဒၶါဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး လိုအပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ သတိက အခ်ိန္မေရြး လိုအပ္တယ္။

 ဟိရီ ၾသတၱပၸ

ေနာက္တစ္ခုက ဟိရီ ၾသတၱပၸ၊ ‘ဟိရီ’ ဆိုတာ ရွက္တာ၊ စက္ဆုပ္တာ၊ ‘ၾသတၱပၸ’ ဆိုတာ ေၾကာက္လန္႔တာ၊ ရွက္တယ္ စက္ဆုပ္တယ္ ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာတုန္းဆိုရင္ မဟုတ္တာ လုပ္ရမွာကို ရွက္တယ္၊ လိမ္ေျပာရမွာကို ရွက္တယ္၊ မေကာင္းတာ လုပ္ရမွာကို  ရွက္တယ္၊  လူ ရွိရွိ, မရိွရွိ ရွက္တဲ့လူက ရွက္တာပဲ၊ ဟိရီ ဆိုတာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ရွက္တာ၊ ကုိယ့္သိကၡာကို လံုေအာင္ ထိန္းတယ္၊ မဟုတ္တာ လုပ္ရမွာ သိပ္ရွက္တယ္၊ မေတာ္တဆ လိမ္မိၿပီးရင္ ‘ေၾသာ္- ငါ လိမ္ထားတာပါလား’ လို႔ ရွက္လို႔ မဆုံးဘူး၊ ဟိရီ မရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ရွက္ကို မရွက္ဘူးေလ၊ မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္တယ္၊ အဲဒါက်ေတာ့ အဟိရီကလို႔ ေခၚတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဟိရီဆိုတာ ရွက္တာ၊ ရွယ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ရဲ႕  ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းတာလို႔ ေျပာတာေနာ္၊ ငါလို လူက မဟုတ္တာ မလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းတယ္၊ ကိုယ့္အရည္ေသြးကို ကိုယ္ အားကိုးတယ္။

ၾသတၱပၸ ဆိုတာ မေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ ဟာအတြက္  လန္႔တယ္၊ ေၾကာက္တယ္၊ သူ႔က်ေတာ့ ဘာကို ေတြးၿပီး စိတ္ထိန္းတာတုန္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္က သိမွာ သူေၾကာက္တယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာမျပရဲမွာ ေၾကာက္တယ္၊ “ငါ ဒါေတြ လုပ္လို႔ရွိရင္ ငါ့အေမ ထိခိုက္မယ္၊  အေဖကို ထိခိုက္တယ္၊ ငါ့အမ်ိဳး ေတြ ထိခိုက္မယ္၊ ငါ့အမ်ိဳးေတြ ထိခိုက္မယ္” လို႔ေတြးတယ္၊ သူက ဒီလို စဥ္းစားတာ။

ဟိရီ ကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဘူး၊ “အို ငါ့အရည္အခ်င္းေတြ ထိခိုက္လိမ့္မယ္၊ငါလို လူေတာ္လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႔ အကုသိုလ္ေတြလုပ္ရင္ ငါ့ဂုဏ္ကို ထိခိုက္လိမ့္မယ္” လို႔ ေတြးတယ္၊ ၾသတၱပၸကေတာ့ “ငါ့ပတ္ဝန္းက်င္ ထိခိုက္လိမ့္မယ္” အေတြးခ်င္းကြာတယ္၊ အကုသိုလ္က ေရွာင္တာခ်င္းက်ေတာ့ အတူတူပဲ။ ဟိရီနဲ႔ ၾသတၱပၸ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။

 ေလာကပါလတရား

 ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကပါလတရား လို႔ ဒီတရား ၂-ပါးကို ေဟာတယ္၊ ဟိရီၾသတၱပၸက လူ႔ေလာကႀကီးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ေပးထားတာတဲ့၊ လူ႔ေလာကမွာ ဟိရီ, ၾသတၱပၸ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ လူ႔ေလာကႀကီးဟာ တိရစာၦန္ေလာကႀကီးနဲ႔ ေရာေထြးသြားမယ္တဲ့၊ လူေတြက တိရစာၦန္ထက္ အဆင့္အတန္း ျမင့္ေနတာ ဟိရီ ၾသတၱပၸေၾကာင့္လို႔ ေျပာတာ၊ 

လူေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာ အဆင့္ျမင္တယ္ခ်ည္း မထင္နဲ႔ေနာ္၊ ငါးနဲ႔ ေရၿပိဳင္ကူးရင္ ဘယ္သူ ႐ံႈးမယ္ထင္တုန္း၊ လူေတြ ႐ံႈးတယ္၊ ငွက္နဲ႔ေကာင္းကင္ပ်ံ ၿပိဳင္မယ္ဆိုရင္ လူ ႏိုင္ပါ့မလား၊ လူေတြ အမ်ားႀကီး႐ံႈးတယ္၊ ဆင္ေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ၿပီးေတာ့ အားစမ္းၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ႐ံႈးမလဲ၊ လူပဲ ႐ံႈးမွာပဲ၊ ဆင္ေလာက္လည္း အားမေကာင္းဘူးေနာ္၊ တိရစာၦန္ေတြေလာက္လည္း အေျပးမသန္ဘူး၊ ငါးေတြေလာက္လည္း ေရမကူးႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္သူၿပိဳင္ကူးႏိုင္မလဲ၊ လူခ်င္းသာ ၿပိဳင္လို႔ ရတာ။

အျခား စြမ္္းရည္သတိၱေတြ ၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ လူရဲ႕ အျမင္ကလည္း လင္းယုန္ငွက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေလာက္ မစူးရွဘူး၊ လင္းယုန္ဆိုတာ ဟိုအျမင့္ႀကီးက ၾကည့္လို႔ရွိရင္ ျမက္ကေလးေတြၾကား မွာ ေျမြသြားေနတာတို႔ ၾကြက္ကေလးေတြ သြားေနတာတို႔ ျမင္ရတယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးက လူ႔မ်က္လံုးထက္ သာတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဒီျပင္ အတိုင္းအတာေတြအရဆိုရင္ သူက ပိုသာတယ္၊ အနံ႔ခံဆိုရင္ လူရဲ႕ႏွာေခါင္းက ပုရြက္ဆိတ္ ႏွာေခါင္းေလာက္ေတာင္ အဆင္မေျပဘူးေနာ္၊ သူတို႕ အကုန္သိတယ္၊ ဘာပဲ ထားထားေရာက္လာၿပီ။ အဲဒီေတာ့ စြမ္းရည္ သတၱိခ်င္း ၿပိဳင္ၾကမယ္ေဟ့ သာမန္သတၱိ ၿပိဳင္မယ္ဆိုရင္ လူက တိရစာၦန္ေတြကို ႐ံႈးေနတာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္။

အဲဒီေတာ့ လူက သူတို႔ထက္ သာတာတစ္ခုက ဘာတံုးဆိုလို႔ရွိရင္ အသိဉာဏ္ပဲ၊ အသိဉာဏ္ ရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ တိရစာၦန္ေတြ အားလံုးအေပၚမွာ လႊမ္းတက္သြာတယ္၊ ေလာကီလိုေျပာရင္ေတာ့ brain ေပါ့၊ ဥေဏွာက္သာတာ၊ အဲဒီထက္ ေနာက္တစ္ခု ေတာ္တာက အဲဒီ ဟိရီ,ၾသတၱပၸ၊ ဟိရီ,ၾသတၱပၸရွိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လူဟာ ဂုဏ္သိကၡာ အျပည့္ရွိတယ္၊ ဟိရီ,ၾသတၱပၸ မရွိရင္ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သြားမယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ‘ေလာကပါလ’ လူ႔ေလာကႀကီးကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ တရားတဲ့၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ‘သုကၠမၼ’ - လူေတြရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ရေနဖို႔ အတြက္ျဖဴစင္ေစတဲ့ တရားလို႔လည္း ေဟာတယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ‘ေဒဝဓမၼ’ တရားလို႔လည္း ေဟာတယ္။

** ဆက္ရန္ **  {ေဒဝဓမၼ၊ ေဒဓမၼဇာတ္၊ဟိရိ ၾသတၱပၸ }

*ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္* အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၃၁၀- ၃၁၈)  မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 5:53 PM