ကံအယူအဆ (၇)

ဗုဒၶဘာသာက ကမၼ၀ါဒကုိ လက္ခံတယ္ဆုိတာ အေစာပုိင္းက ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶ၀ါဒဟာ ကမၼ၀ါဒပဲလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျပည့္စံုတဲ့ ေကာက္ခ်က္မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။

ဘာလုိ႔လဲ ဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာက ကမၼ၀ါဒကို လက္ခံသလုိ ဟိႏၵဴ၀ါဒကလဲ ကမၼ၀ါဒကုိလက္ခံယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ဟိႏၵဴေတြက ဗုဒၶဘာသာကုိ ဟိႏၵဴဘာသာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔လဲ ဟိႏၵဴဗုဒၶဘာသာလုိ႔ ေရာေႏွာေျပာဆုိေလ့ ရွိၾကတယ္။

 ကံယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္းေတာ့အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္တူညီတာေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ပုိက္စိပ္တုိက္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ တူသေယာင္ေယာင္နဲ႔ မတူပါဘူး။ ဟိႏၵဴဘာသာက မဟာျဗဟၼာ၊ သိ၀၊ ဗႆႏုိးဆုိတဲ့ မဟာအတၱ (မဟာအာတၼန္) ကို ကုိးကြယ္တယ္။ လုိရင္းကေတာ့ မဟာအတၱဆုိတဲ့ သိ၀ (သူတို႔ အသံထြက္နဲ႔ ရွီ၀ လုိ႔ေခၚတယ္) ဆုိတဲ့ အရာကုိ အားထားၾကတယ္။ ဒီမဟာအတၱနဲ႔ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းခြင့္ရဖုိ႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပန္းတိုင္ပါပဲ။ လူသားေတြထံမွာမဟာအတၱႀကီးရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ဇီ၀အတၱေလးေတြ ကုိယ္စီရွိၾကတယ္။ ေကာင္းတဲ့ကံက ေကာင္းက်ိဳးေပးတယ္။ မေကာင္းတဲ့ကံက မေကာင္းက်ိဳးေပးတယ္။ ဒီေကာင္းက်ိဳး မေကာင္းက်ိဳးေတြကို ခံစားေတာ့ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ ဇီ၀အတၱေလးက ခံစားတယ္။ ဒီလုိ ယူဆတာပါ။ ေကာင္းတဲ့ကံေတြမ်ားမ်ားလုပ္ရင္ မဟာအတၱႀကီးနဲ႔ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းခြင့္ရလု႔ိ ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္လုိ႔ ယူဆၾကတယ္။ 

ဗုဒၶ၀ါဒက လက္ခံတဲ့ ကမၼ၀ါဒကေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြပဲ။ အတၱကို လက္မခံဘူး။ အနတၱ၀ါဒကုိသာ လက္ခံတယ္။ အက်ိဳး ခံစားမယ့္ အတၱဆုိတာ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အတၱက ခံစားရမွာမဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳးတရား အေနျဖင့္သာ ခံစားရမွာျဖစ္တယ္။ ခံစားသူ ပုဂၢိဳလ္ဆုိတာမရွိဘူး။ ခံစားသူ သတၱ၀ါဆုိတာ မရွိဘူး။ ခံစားတတ္တဲ့ အတၱဆုိတာ မရွိဘူးလုိ႔ ယူဆတယ္။ 

ေပၚလြင္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဒီဘ၀ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္က ေနာက္ဘ၀ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး ပါသြားတာမရွိဘူး။ အေၾကာင္း အက်ိဳးအေနနဲ႔သာလွ်င္ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဒီဘ၀မွာ ျပဳလုပ္သမွ် ကံတုိင္းဟာ အေၾကာင္းတရားအေနျဖင့္ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္၊ ကံစြမ္းသတၱိေလးသာ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ ဒီကံစြမ္းသတၱိေလးက အခ်ိန္တန္ရင္ အက်ိဳးတရားအေနနဲ႔ ျပန္လည္ ေပၚလာမယ္။ ဒီဘ၀မွာလဲ ေပၚခ်င္ေပၚမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဘ၀ေရာက္မွလဲ ေပၚခ်င္ေပၚမယ္။ ေနာက္ဘ၀ ႐ုပ္နာမ္ဆုိတာဟာလဲ ဒီဘ၀က လုိက္သြားတဲ့ ႐ုပ္နာမ္မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဘ၀မွေပၚလာတဲ့ ႐ုပ္သစ္ နာမ္သစ္ေတြပဲ။

 ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြပဲ လုိ႔နားလည္ထားရမယ္။ ဒီဘ၀ သို႔မဟုတ္ အတိတ္ဘ၀ေတြက အေၾကာင္းေတြနဲ႔ေတာ့ မကင္းဘူး။ ဒီအေၾကာင္းတရားေတြ ရွိေနသေရြ႕ အက်ိဳးျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္၊ နာမ္ေတြ မေပၚလို႔လဲ မရဘူး။ အေၾကာင္းက ကံတရား၊ အက်ိဳးက ၀ိပါက္တရား။ ေနာက္ဘ၀ ႐ုပ္နာမ္မလာေတာ့ဘူးဆုိရင္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြကုိ ခံရဖုိ႔ စံရဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ကံေတြရွိေနရင္လဲ ခံစရာရွိရင္ ခံကုိ ခံရဦးမွာ၊ စံစရာရွိရင္ စံကို စံရဦးမွာ။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးေတြကို ခံရဖုိ႔ စံရဖုိ႔အတြက္ ေနာက္ဘ၀ဆိုတဲ့ ႐ုပ္သစ္ နာမ္သစ္ေတြက ေပၚေပးရတယ္။

 မေပၚလုိ႔ကုိ မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္ေပၚရသလဲဆုိရင္ ကံဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကို လုပ္ထားလုိ႔ ေပၚေနရတာ။ ဒါေၾကာင့္ အက်ိဳး၀ိပါက္တရားေတြကေတာ့ အေၾကာင္းရွိသေရြ႕ ျဖစ္ေပၚေနဦးမွာပဲ။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳး၀ိပါက္တရားေတြဟာ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္အေနနဲ႔ ျဖစ္တည္ေနတယ္။ ဒါကို ပညတ္တင္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဘ၀လုိ႔လဲ ေခၚတယ္။ ပုဂၢိဳလ္၊ သတၱ၀ါ၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါအေနနဲ႔လဲ ေခၚဆိုသတ္မွတ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ 

     `အေၾကာင္းျဖစ္ရင္ အက်ိဳးျဖစ္တယ္၊ အေၾကာင္း ခ်ဳပ္ရင္ အက်ိဳးခ်ဳပ္တယ္´ ဒါဟာ ဗုဒၶရဲ႕ ကမၼ၀ါဒဆုိင္ရာ သီ၀ရီပဲ။ ဒီသီ၀ရီအရ အက်ိဳးေတြ ရပ္စဲဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းကုိ သတ္မွ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာကုိ အေၾကာင္းသတ္၀ါဒလုိ႔လဲ ေျပာၾကတယ္။ အေၾကာင္းေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းလုိ႔ ႐ုပ္သိမ္းသြားၿပီဆုိရင္ ကံေတြလဲ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆုိလွ်င္ အေၾကာင္းသည္ပင္လွ်င္ကံ၊ ကံသည္ပင္လွ်င္ အေၾကာင္းပဲ။ ဒီကံဆုိတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ သူ႔ရဲ႕ ပင္မအေၾကာင္းရင္း (ေရေသာက္ျမစ္)ျဖစ္တဲ့ ကိေလသာေတြကို သတ္ဖုိ႔ အဓိကလုိအပ္ပါတယ္။ ကိေလသာရွိလုိ႔ ကံေတြ ရွိေနတာ။

 ကိေလသာ မကုန္ေသးသေရြ႕ ကံမကုန္ေသးဘူး။ ကံမကုန္ေသးသေရြ႕ အဲဒီကံေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳး ခံစားဖုိ႔ ႐ုပ္နာမ္က ေပၚကုိေပၚေပးရတယ္။ အဲဒီေပၚလာတဲ့ ႐ုပ္နာမ္အစုကို ဘ၀လုိ႔ေခၚၾကတယ္။ အဲဒီ ဘ၀လုိ႔ေခၚတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ေတြ သိမ္းဖုိ႔အတြက္ ကံကုိသတ္ရမွာလား၊ ကိေလသာကုိ သတ္ရမွာလားဆိုေတာ့ ကိေလသာကုိသတ္ရမွာပါ။ ကိေလသာမကုန္ေသးသေရြ႕ ကံလဲ မကုန္ေသးဘူး။ ကိေလသာကုန္ရင္ ကံလဲ ကုန္တာပဲ။ ကိေလသာမရွိရင္ ကံေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူး။

 အေၾကာင္း ကံေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားလွ်င္ ေနာက္ဘ၀ အက်ိဳးေပးဖုိ႔ ႐ုပ္ နာမ္ အသစ္ေတြ ျပန္လည္ေပၚလာစရာလဲ မလုိေတာ့ဘူး။ ႐ုပ္နာမ္ မေပၚေတာ့ ဘ၀ဆုိတာေတြလဲ မလာေတာ့ဘူး။ ဘ၀မလာေတာ့ရင္ သံသရာ၀ဋ္ဆုိတာလဲ ကၽြတ္ၿပီေပါ့။ အဲဒါကို နိဗၺာန္လုိ႔ ေခၚတာ။ မဟာျဗဟၼာႀကီးနဲ႔ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းခ်ဴပ္ေအာင္ က်င့္ရမွာပါ။ ဒါကုိပဲ `အေၾကာင္းခ်ဳပ္ရင္ အက်ိဳးခ်ဳပ္တယ္´လို႔ ဗုဒၶက ေဟာပါတယ္။

အေၾကာင္း မခ်ဳပ္ေသးရင္ေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အက်ိဳးတရားေတြ၊ ကံရဲ႕ အက်ိဳးတရားေတြကို ခံစားရဦးမွာပဲ။ ဘယ္သူခံစားသလဲဆုိရင္ ပုဂၢိဳလ္၊ သတၱ၀ါလို႔ ပညတ္တင္ထားတဲ့ ႐ုပ္နာမ္အစဥ္က ခံစားတယ္။ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ မဟာျဗဟၼာႀကီး ပုိ႔လႊတ္လုိက္တဲ့ ဇီ၀အတၱကေလးက ခံစားတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ႐ႈေထာင့္က အနတၱလုိ႔ ယူဆတယ္။ အတၱကုိ လက္မခံလုိ႔ အနတၱလုိ႔ ဆုိတာ။ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အတၱေလး မရွိဘူး။ အစုိးရပုိင္ဆုိင္ေနတဲ့ အတၱဆုိတဲ့ အရာေလးမရွိဘူး။ 

ဟိႏၵဴဘာသာက ကမၼ၀ါဒကုိ လက္ခံတယ္၊ အတၱကိုလဲ လက္ခံတယ္။ ဗုဒၶဘာသာက ကမၼ၀ါဒကိုလက္ခံတယ္၊ သုိ႔ေသာ္ အတၱကုိ လက္မခံဘူး။ ကံကုိ လက္ခံပုံခ်င္း တူတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ေပမယ့္ ကံရဲ႕အက်ိဳးခံစားမႈ အယူအဆမွာ လံုး၀ကြဲျပားျခားနားေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ေရာေႏွာၿပီး ဟိႏၵဴဗုဒၶဘာသာပါလုိ႔ ဆုိေလ့ရွိၾကေပမယ့္ အယူအဆပုိင္းမွာ လံုး၀ျခားနားလ်က္ရွိတယ္လုိ႔ မွတ္ထားေစခ်င္ပါတယ္။