ဝီရိယအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၃၈)

အားထုတ္ျခင္းသေဘာကို “၀ီရိယ”ဟု အမ်ားနားလည္ၾကျပီ။ ထုိအားထုတ္ျခင္းသေဘာကို စဥ္းစားလွ်င္ ဆုိင္ရာ ကိစၥကို ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ရာ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲ၀ံ့ျခင္း သေဘာတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ရဲစြမ္းေရာက္က၊ ၀ီရိယ”ဟု ဆုိခဲ့ေပသည္။ 

ထုိစကားမွန္၏။ ၀ီရိယ လံု႔လကင္းမဲ့သူကို “အပ်င္းထူသူ”ဟု ေခၚၾကသည္။ ထုိငပ်င္းကား အလုပ္တစ္ခုရွိလွ်င္ “ေစာပါေသးတယ္၊ မုိးခ်ဳပ္လွျပီ၊ ခ်မ္းလွေသးတယ္၊ ေနပူလြန္းပါေသးတယ္။ ယေန႔ထမင္းစားလို႔ မေကာင္းဘူး၊ ယေန႔ ထမင္းအမ်ားၾကီးစားမိလုိ႔ နည္းနည္း ေနမေကာင္းဘူး။ ေနေကာင္းျပီးစမုိ႔ ခရီးသြားစရာ ရွိေသးလို႔၊ ခုမွ ခရီးျပန္ေရာက္စမုိ႔” စသည္ျဖင့္ ဆင္ေျခေပးလ်က္ အလုပ္လုပ္ရမည့္ အေရးကို ေတြး၍ ေၾကာက္ေနတတ္၏။ ထုိသို႔ ပ်င္းေနေသာစိတ္သည္ ကုသိုလ္စိတ္မဟုတ္။ ထိန မိဒၶ လြန္ကဲေသာ အကုသိုလ္ စိတ္ပင္ျဖစ္သည္။

၀ီရိယ လံု႔လရွိသူကား အေအး အပူစသည္ေလာက္ကို မဆိုထားဘိ၊ တကယ့္ ကိစၥၾကံဳလာလွ်င္ အသက္ကိုပင္ ထီမထင္ဘဲ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ေနေသာ ကိစၥကိုပင္ အားပါးတရ ျပဳလုပ္ရဲေလသည္။ မဟာဇနကဇာတ္၌ ရြက္သေဘၤာၾကီး ပ်က္ခါနီးမွာ ကုန္သည္ ၇၀၀-တုိ႔သည္ ၀ီရိယကို ေလွ်ာ့၍ မိရုိးဖလာနတ္မ်ားကို တုိင္ၾက၊ ပသၾကေသာ္လည္း ကယ္ဆယ္သူေပၚမလာ၊ ငါးလိပ္တုိ႔၏ အစာသာ ျဖစ္ၾကရသည္။ အေလာင္းေတာ္ကား မည္သည့္နတ္ကိုမွ် အားကိုးမေနဘဲ ရဲစိတ္ ရဲေသြး ၀ီရိယဓာတ္ကို အထပ္ထပ္ေမြးျပီးလွ်င္ ပင္လယ္ေရျပင္ကို လက္ပစ္ကူးကာ ဥပုသ္ကိုပင္ ေစာင့္သံုးေတာ္မူခဲ့ေပေသးသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ၀ီရိယဟူသည္ ေတြ႕ၾကံဳလာေသာ ကိစၥ၌ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲ၀ံ့ေသာ သေဘာတည္း။

က်န္းမာေရး

၀ီရိယအက်ိဳးသည္ ေလာကတြင္ မ်ားစြာ ထင္ရွား၏။ က်န္းမာေရး လုိက္စားရာ၌ လမ္းမွန္မွန္ ေလွ်ာက္ျခင္း၊ (အေ၀း မေလွ်ာက္သာလွ်င္ မိမိေနအိမ္၏ အနီးအပါးမွာပင္ ေလွ်ာက္ျခင္း)၊ အစာကို အခ်ိန္မွန္မွန္ စားေသာက္ျခင္း၊ အေလးအေပါ့ကို ပ်င္းသည့္အတြက္ (ေဆာင္းအခါ အိပ္ရာမွာ ျဖစ္ေစ) ခ်ဳပ္တည္း မထားျခင္း၊ သင့္ေတာ္ေသာအခ်ိန္၀ယ္ ေရခ်ိဳးျခင္း၊ သင့္ေတာ္ေသာ ေဆးဓာတ္စာမ်ားကို အခ်ိန္မွန္မွန္စားျခင္း စသည္တုိ႔ကို ျပဳၾကရသည္။ ထိုအားလံုးကို ၀ီရိယကင္း၍ အပ်င္းထူေနက မျဖစ္ႏုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ီရိယရွိသူမွ က်န္းမာေရး လုိက္စားႏုိင္သည္။

စီးပြားေရး

စီးပြားရွာရာတြင္လည္း အပူအေအး စသည္တုိ႔ကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနလွ်င္ ၀ီရိယရွိသူမ်ားက ထိုသူ႔အရင္ ေရာင္း၀ယ္ႏွင့္ၾကသျဖင့္ ၀ီရိယကင္းသူမွာ အရာရာပင္ ေနာက္က်၍ ေနာက္ေခ်းႏွင့္ သလဲသာရေတာ့လတၱံ႕။ ျမန္မာအမ်ိဳးသားတုိ႔ ၀ီရိယနည္းပါးပံုမ်ာ စံနမူနာ တင္ေလာက္ပါေပသည္။ လူမ်ိဳးျခားတုိ႔က နံနက္ေစာေစာထျပီးလွ်င္ က်က္သေရရွိေအာင္ ေရာင္းေရး၀ယ္မူကို ျပင္ဆင္သူကျပင္၊ ေနရာထုိင္ခင္း လွည့္က်င္းသူက လွည္းႏွင့္ ေရမိုးခ်ိဳးကာ အ၀တ္အစားလဲ၍ လက္ဖက္ရည္ ကေလးမ်ားေသာက္ျပီးမွ အလုပ္ခြင္၌ ၀င္ေနခ်ိန္၀ယ္မ်ားစြာေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔က အိ္ပ္ရာမွ မထၾကေသး။ 

အိပ္ရာမွ ထခါနီးလည္း လြန္႕ကာ လိမ့္ကာ သန္းကာ ေ၀ကာႏွင့္ မိမိ၏ အပ်င္းေတြကို အေတာ္ၾကာၾကာ မူတ္ထုတ္ျပီးမွ အႏုိင္ႏုိင္ထျပီး ေနာက္ အေတာ္ၾကာၾကာပင္ က်က္သေရမရွိေသာ ပုပ္သိုးသိုး မ်က္ႏွာျဖင့္ မူိင္ေနလုိက္ၾကေသး၏။ ထုိမွ်ေလာက္ အပ်င္းထူေနသူေတြ အဘယ္မွာ စီးပြားေရးဘက္က တန္းတက္ႏုိင္ေတာ့အံ့နည္း။

အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေက်းဇူး

ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတို႔ကား ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၌ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ေနၾကရွာ၏။ မ်ားစြာေသာ ေစ်းသည္တုိ႔မွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေစ်းသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အရြယ္ေလာက္ရွိေသာ အမ်ိဳးသားတုိ႔ကား ေက်ာင္းေနသူေန၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သူက ျဖစ္ႏွင့္ မိမိတုိ႔ မိဘႏွင့္ အစ္မ ႏွမမ်ားကို မွီခိုအားကိုး၍ ေနၾကရ၏။

 ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြသာ အိမ္တြင္းပုန္း လုပ္ေနၾကပါမူ ဤျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ယခုထက္ပင္ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ဖြယ္ရွိ၏။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေက်းဇူးေၾကာင့္ ယခုေလာက္ အေျခအေနမွာ တည္ေနႏုိင္ၾကသည္။

ႏွစ္ဖက္စလံုး ၾကိဳးစားလွ်င္

စီးပြားေရး၌ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ၾကိဳးစားၾကသလို အမ်ိဳးသားအားလံုး ၾကိဳးစားၾကမည္ ဆုိပါလွ်င္ ( ျမိဳ႕မ်ား၌ အမ်ိဳးသားတုိ႔က တစ္ဖက္တစ္လမ္း စီးပြားရွာႏုိင္ၾကလွ်င္) ဤျမန္မာနုိင္ငံသည္ ထြန္းသစ္စ လ၀န္းကဲ့သို႔ လန္းဆန္းရႊန္းေ၀ က်က္သေရ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္၍ တုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံကေလး ျဖစ္ေလာက္ေပသည္။

ပညာေရး

အမ်ိဳးသားတုိ႔သည္ စီးပြားေရးဘက္တြင္သာ အခ်က္မက်သည္ မဟုတ္ေသး။ ပညာေရးဘက္မွာလည္း ေဂဇက္ကိုၾကည့္လွ်င္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္သူ နည္းပါးလွသည့္အျပင္ အထက္တန္း ပညာရပ္မ်ား၌လည္း အျခားလူမ်ိဳးမ်ားထက္ ရာခုိင္ႏူန္းနည္းပါးသည္ဟု ၾကားရ၏။ 

ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ အေမက အေမြးညံ့၍ခ်ည္း မဟုတ္တန္ရာ။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမ်ား၀ယ္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားစြာခံျပီး ေနၾကပါလ်က္ ေငြေထာက္ပံ့ၾကရေသာ မိဘ အစ္ကို အစ္မတုိ႔ကို မငဲ့ညာဘဲ လံု႔လ၀ီရိယကင္း၍ အပ်င္းေပါျပီး ကျမင္းေၾကာထေနမူတို႔ေၾကာင့္သာ အမ်ားအျပား ျဖစ္တန္ရာ၏။

ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေရာက္ၾကသည့္အခ်ိန္မွာ အသက္ ၂၀-နီးပါးရွိၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုမွ်ေလာက္ အသက္မၾကီးၾကေသာ တပင္ေရႊထီး၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ မင္းရဲေက်ာ္စြာ စေသာ လူမ်ိဳး၏ က်က္သေရေဆာင္ လူငယ္ေတြ ထြန္းကားခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားျဖစ္ပါလ်က္ ငါတုိ႔လက္ထက္မွ အဘယ္ေၾကာင့္ အပ်င္းဘ၀၌ အဖ်င္းအအ လုပ္ေနၾကသနည္း။ ရဲမာန္ ရဲေသြး ရဲစိတ္ေမြးကာ ရဲဇာနည္စိတ္ထားျဖင့္ ရဲရဲေတာက္ေတာက္ ကေလးမ်ား ျဖစ္သင့္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။

လူတုိ႔ဘက္၌သာ ပညာစံခ်ိန္ ညံ့သည္ မဟုတ္ေသး။ သာသနာ ပညာလည္း အခါအေလ်ာက္ ေအာက္က်လ်က္ပင္။ မွန္၏။ ေရွးက ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ရပ္သူနယ္သား လူအမ်ား၏ ဆရာျဖစ္ရုံသာမက ျမိဳ႕ျပတို႔၌လည္း မင္းညီမင္းသား မွဴးမတ္သားတုိ႔၏ ဆရာေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတို႔ႏွင့္ အခါႏွင့္လိုက္ေအာင္ ပညာေရးကို ျပဳျပင္ႏုိင္ၾကခဲ့လွ်င္ ယခုအခ်ိန္မွာလည္း တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔၏ ဆရာအျဖစ္၌ တည္ႏုိင္ဖြယ္ရွိ၏။ 

ယခုေသာ္ကား ထုိကဲ့သို႔ မျပဳမျပင္ႏုိင္ၾကမူေၾကာင့္ ဆရာအျဖစ္မွပင္ ေလွ်ာက်ရုံသာမက တခ်ိဳ႕ ေက်းရြာေက်ာင္းရြာေက်ာင္းမ်ား၌ ဆြမ္းခံေပးမည့္ ကေလးပင္ မရွိေတာ့ေခ်။ ဤအခ်က္ကား ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္ သာသနာေရး အသက္ငင္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ 

ဤသို႔ ျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကို ရွင္းရလွ်င္ ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ေျဖျပရာ ေရာက္မည္ျဖစ္၍ မရွင္းလင္းလုိေတာ့ပါ။ ဤသို႔ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး စသည္တုိ႔ျဖင့္ အဘက္ဘက္က ေအာက္က် ေနာက္က် ျဖစ္ၾကရျခငး္မွာ လံု႔လ၀ီရိယကင္း၍ အပ်င္းမ်ားမူေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

၀ီရိယေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္

ငါတုိ႔ ကိုးကြယ္ရာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားည္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ၀ီရိယပါရမီကို ၾကိဳးစား၍ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူသည္။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူျပီးလည္း မနားမေန တရားေဟာေတာ္မူခဲ့ေပ၏။ ထုိ ေဟာေတာ္မူသမွ် တရားတိုင္းမွာ သိဖို႔က ပထမ၊ သိသည့္အတုိင္း ၾကိဳးစားဖို႔က ဒုတိယထား၍...

“၀ါယေမေထ၀ ပုရိေသာ၊ နိဗၺိေႏၵယ် ပ႑ိေတာ”
“ေယာက္်ားမွန္က ၾကိဳးစားသင့္စြာ၊ ပညာရွိ မပ်င္းမရိရာ”ဟု ေဟာေတာ္မူသည္။

ျပင္ၾကဦးစို႔

ဗုဒၶကို အားကိုးသူ၊ ဗုဒၶတရားကို လုိက္နာသူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဟူ၍ အေခၚခံေနၾကေသာ မြန္ျမန္မာတုိ႔မွာ ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ကို သင့္ေတာ္ရာ ခ်ိတ္ထားလုိက္ၾကသျဖင့္ ဘာသာျခားတုိ႔က ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ႏွင့္အညီ ေလာကီေရးရာ၀ယ္ လုိက္စားလ်က္ ဧရာမ ဓနရွင္ ပညာရွင္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကေလျပီ။ 

ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ကား ရွင္ျပဳတုန္းက ေရႊထီးေဆာင္းရသည္ကိုပင္ ဂုဏ္ယူကာ ၀တိ ံသာျမင့္ေအာင္ စိတ္ထားေသာ္လည္း လူအေနမွာမူ ခ်ံဳၾကားက မထြက္ႏုိင္ၾကေသးခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “တို႔သားအဖတစ္စု ျပင္ထုိင္ၾကဦးစို႔”ဟူသကဲ့သို႔ ငါတုိ႔ တစ္စုလည္း အပ်င္းကို ပယ္ရွား၍ ၀ီိရိယသမားျဖစ္ေအာင္ ျပင္ၾကဦးစို႔။

“၀ီရိယ၀ေတာ ကိ ံနာမ န သိဇၥ်တိ = လံု႔လ၀ီရိယ ရွိသူမွာ မျပီးႏုိင္သာ အရာမရွိ”

(၀ီရိယေကာင္းဖုိ႔ရန္ တုိက္တြန္းေသာ္လည္း ဆင္ကန္းေတာတိုး သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ အက်ိဳးမမ်ားေသာ ၀ီရိယကို မဆုိလုိ။ စဥ္းစားဉာဏ္ပါေသာ ၀ီရိယကိုသာ ျဖစ္ေစလုိသည္။)

မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္၏ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာမွ

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 7:36 AM