စဥ္းစားဖြယ္ရာအျဖာျဖာ
ဤတရားေတာ္အရ စဥ္းစားပါလွ်င္ နတ္ျပည္အာရုံသည္တရားေမ့ေအာင္ မူိင္းတုိက္ႏုိင္ေၾကာင္း နားလည္ႏုိင္ေပျပီ။ မွန္၏။ သိၾကားမင္းသည္ ပင္ကိုအားျဖင့္ သတိေကာင္း ဉာဏ္ထက္၍ အလြန္ သြက္လက္သူေပတည္း။ ထုိအခ်ိန္မွာ ေသာတာပန္လည္း ျဖစ္ျပီးေပျပီ။ နာခဲ့ရေသာ တရားမွာလည္း သူကိုယ္တုိင္ သိခ်င္လွ၍ ေလွ်ာက္ထားေသာ ျပႆနာ၏အေျဖ တရားအက်ဥ္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ ရွင္ေမာဂၢလာန္ ေမးခ်ိန္ႏွင့္ ထုိတရားနာခဲ့ခ်ိန္မွာ မိနစ္ေလာက္သာ ေ၀းေပလိမ့္ဦးမည္။ သုိ႔ပါလ်က္ ဥယ်ာဥ္ပြဲ၏ မူိင္းတုိက္မူေၾကာင့္ စဥ္းစား၍ မရႏုိင္ေအာင္ပင္ ေမ့ရေလသည္။
၁။
ဤ၀တၳဳကိုေထာက္ထား၍ မိမိတုိ႔အတြက္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားသင့္၏။ မိမိကုိယ္ကို “သူေတာ္ေကာင္းဟုတ္ပါသည္”ဟု
၀န္ခံႏုိင္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမွန္လွ်င္ ေနာက္ဘ၀အတြက္ ဂတိေကာင္းဖုိ႔ မ်ားပါ၏။
သို႔ေသာ္ ထုိေရာက္ရမည့္ ဂတိကား လူႏွင့္နတ္ ဘ၀သာျဖစ္ပါသည္။ စ်ာန္မရ၍
ျဗဟၼာမျဖစ္ႏုိင္။ ရဟႏၱာမဟုတ္ေသး၍ နိဗၺာန္မရႏုိင္ပါ။ အထက္နတ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္
သိၾကားမင္းလုိ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေသာ္မွ ေမ့ရပံုကို ေထာက္၍ မိမိတုိ႔အတြက္သိျပီးတရား
ကေလးမ်ား ေမ့ေပ်ာက္သြားမည္ကို မစိုးရိပ္ရပါေလာ။
၃။
တစ္ဖန္ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ေရာက္မည့္ လူ႔ဘ၀ကို ေတြးလွ်င္လည္း စိတ္ေအးဖြယ္ မရွိလွပါ။
ရွင္းပါဦးမည္။ သူေတာ္ေကာင္းအေနျဖင့္ လူ႔ဘ၀၏တန္ဖိုးကို စဥ္းစားလွ်င္ (၁)
ဘုရားသာသနာႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ရျခင္း၊ (၂) အားလံုးမဟုတ္ေစကာမူ လူအမ်ားစုက
လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကျခင္း၊ (၃) ဆရာမိဘတုိ႔က သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကျခင္း။
(၄) အလြန္ မဆင္းရဲဘဲ အထုိက္အေလ်ာက္ ခ်မ္းသာေသာအမ်ိဳး၌ ျဖစ္ရျခင္း။ ဤအေၾကာင္းမ်ား
စံုညီမွ လူ႔ဘ၀ ရက်ိဳးနပ္လိမ့္မည္။
၄။
ဘုရားသာသနာေတာ္အေရးကို စဥ္းစားလွ်င္ ယခုအခ်ိန္္မွာပင္ ပုဂၢိဳလ္ေကာင္းကို
အေတာ္ရွာမွ ရႏုိင္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ေနျပီ။ ေလာကီအာရုံေတြကလည္း ေသာင္းက်န္း၊
ဂုဏ္ပကာသနႏွင့္ လာဘ္လာဘလိုက္စားသူလည္းမ်ား၊ လူဒကာ လူဒကာမတု႔ိလည္း သီလ သမာဓိ
ပညာရွိထက္ ဂုဏ္ရွိသူကို ကိုးကြယ္လုိၾက၊ မိမိတုိ႔ဆရာ ဂုဏ္ရွိေသာ္လည္း ဟိုကပ္
သည္ကပ္ႏွင့္ ကပ္ၾက၊ လူအခ်င္းခ်င္း ဂုဏ္သတင္းလႊင့္ၾကႏွင့္ သာသနာ့၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္
ေခါင္က မုိးယိုေနေလျပီ။
၅။
သာသနာကို ယခုကိုးကြယ္ေနၾကေသာ (သာသနာ့ ဒါယကာဆုိသူတုိ႔၏) သားသမီးမ်ားကို
သာသနာ ၀န္ထမ္းရဟန္းေတာ္မ်ားက သင္ျပေပးမူသည္ တစ္စ တစ္စ လက္လြတ္၍ လာခဲ့ရာ ယခုအခါမွာ
တခ်ိဳ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းသားဟူ၍ မရွိေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းသားမရွိလွ်င္
ရွင္သာမေဏ (အျမဲေန) မရွိႏုိင္၊ ရွင္သာမေဏမရွိလွ်င္ ရွင္သာမေဏဘ၀၌ စာသင္၍ စာတတ္ေသာ
ရဟန္းလည္းမရွိႏုိင္။ သိပ္မၾကာေသာ ေနာင္အခါ၀ယ္ မ်ားစြာေသာ ေက်းရြာတုိ႔၌ ေတာထြက္
ရဟန္းၾကီးေတြသာ ေက်ာင္းၾကီးကန္ၾကီးေပၚ၀ယ္ စက္ေတာ္ေခၚ၍ ေနရစ္ၾကေပလိမ့္မည္။
၆။ တစ္ဖန္
- သာသနာကို ပစၥည္း ၄-ပါးျဖင့္ ေထာက္ပံ့ရေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ားဘက္ကို ဆက္လက္
စဥ္းစားျပန္လွ်င္ ယခုအခါ ကေလးေတြ သင္ယူေနၾကေသာ ပညာသည္ ေလာကီအတြက္ တစ္ဘ၀မွ်
အက်ိဳးေပးႏုိင္ေသာ ေခတ္မီပညာကား ဟုတ္ေလာက္စရာ ရွိပါ၏။ သို႔ေသာ္ ထုိပညာ၌ မဂ္ ဖိုလ္
နိဗၺာန္ ယံုၾကည္ဖုိ႔ ဉာဏ္ကို မဆိုထားဘိ ကံႏွင့္ ကံ၏ အက်ိဳးကိုမွ် နားလည္ေစႏုိင္ေသာ
ပညာပင္ ပါရွိ၏ေလာ။ ထုိသို႔ မပါလွ်င္ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္ဆုိတာ ယံုၾကည္ၾကဦးမွာလား။
နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို မယံုလွ်င္ ငရဲျပိတၱာကို ယံုဦးမည္ေလာ။ ထုိသို႔ မယံုသူသည္
ရဟန္း သံဃာတုိ႔အား ပစၥည္း ၄-ပါး မဆုိထားဘိ ၀မ္း၀ရုံမွ် ဆြမ္းေပးဖို႔
သတိရပါဦးမည္ေလာ။
၇။ ထုိ႔ျပင္
- ယခု ပညာသင္ေနေသာ ကေလးမ်ား ၾကီးရင့္ေသာအခါ ေရွးတုန္းကလို မိဘအေမြအႏွစ္ကို
မ်ားမ်ားစားစားရၾကေတာ့မည္မဟုတ္။ သူတုိ႔၏ ေက်ာင္းစရိတ္ကိုပင္ မ်ားစြာေသာ မိဘတုိ႔
မႏုိင့္တႏိုင္ ၾကိဳးစားေနၾကရေလျပီ။ လူတုိ႔အသံုးအေဆာင္ အလွအပ ပကာသနေတြကလည္း
တစ္စထက္တစ္စ တုိး၍ တုိး၍ လာေတာ့သည္။ ယခု ကေလးမ်ား ေက်ာင္းမွထြက္၍ အသက္ေမြးေသာအခါ
သူတုိ႔ ပညာသည္ သူတို႔၏ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားပါ ၀မ္း၀၍ ခါးလွရုံကိုပင္ အင္မတန္
ၾကိဳးစားႏုိင္မွ (သို႔မဟုတ္ - မတရားရွာႏုိင္မွ) ေတာ္ရုံက်ေပလိမ့္မည္။ ထုိမွ်ေလာက္
အသက္ေမြး ခဲယဥ္းခ်ိန္၀ယ္ အဘယ္မွာလွ်င္ သာသနာကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။
၈။
တစ္နည္း စဥ္းစားျပန္လွ်င္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္တုိ႔မွာ ကေလးမ်ားကို ဘာသာေရး
အ၀ါး၀၍ ေလာကီအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အေျခခံရေအာင္ သင္ျပဖို႔ တာ၀န္ရွိေနသည္။ အရာရာ
ျပဳျပင္လွ်င္ သင္ျပႏုိင္မည့္ အေျခအေနလည္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္
ယေန႔တုိင္ေအာင္ (အခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းမ်ားမွတစ္ပါး အမ်ားအျပားက)
မစဥ္းစားၾကေသးေခ်။ ထုိသို႔ မစဥ္းစားရုံသာမက အသြားအလာ အေနအထုိင္မွစ၍ ေခတ္လူတို႔၏
စိတ္ကို ဆြဲငင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မၾကိဳးစားၾကသျဖင့္ ေခတ္ပညာတတ္ သူတို႔၏ အထင္ေသး
အျမင္ေသးကိုသာ အမ်ားစုက ခံေနရေလသည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သာသနာေတာ္ကို အားေပးလုိၾကလိမ့္မည္ေလာ။
ဤအခ်က္မ်ားကို ေတြးျပန္ေသာ္ သာသနာဆုတ္ယုတ္ဖုိ႔ အေရးသာလွ်င္ နီးသည္ထက္နီးလာသည္ကို
ေတြ႕ရပါသည္။
၉။
ေနာက္လာမည့္ဘ၀၌ လူအမ်ားစုက လူေကာင္းသူေကာင္းျဖစ္ဖို႔လည္း မလြယ္ကူေတာ့ေခ်။
ထင္ရွားေစအံ့ - လူေကာင္းသူေကာင္းေခတ္သည္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ - ဤတရား ၃-ပါးထြန္းကားေသာေခတ္တည္း။
ယခုမ်က္ျမင္မွာကား တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္က ေကာင္းက်ိဳးလိုလားေသာ ေမတၱာအစစ္
နည္းပါးလွေလျပီ။ ေမတၱာမရွိလွ်င္ ဆင္းရဲသူကိုျမင္၍ သနားေသာ ကရုဏာႏွင့္
ခ်မ္းသာသူကိုျမင္၍ ၀မ္သာေသာ မုဒိတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ယခု ျဖစ္ေနသည္မွာ
တစ္ေယာက္ေကာင္းစားသည္ကို အျခားတစ္ေယာက္က မနာလုိေသာ ဣႆာ၊ မိမိကဲ့သို႔
ၾကီးပြားမည္ကို စိုးေသာ မစၦရိယ၊ အထက္တန္း ေရာက္ေနေသာသူက စိတ္ၾကီး၀င္ေသာ အထက္တန္း
မာန၊ ေအာက္က်ေသာ သူကလည္း “ဘာ အေရးစိုက္ရမွာတုန္း”ဟူေသာ ေအာက္တန္းမာနေတြ
ေ၀ဆာလ်က္ရွိေလသည္။
၁၀။
ထုိ႔ျပင္ လိုခ်င္ဖြယ္အာရုံ၊ ခံစားဖြယ္ ကာမဂုဏ္ေတြလည္း တစ္ေန႕တျခား တုိးပြားလာရကား (မီးသည္
ေလာင္စာရွိသေလာက္ လုိက္၍ေလာင္သလုိ) ယခု လူတုိ႔သႏၱာန္၌ ေလာဘကလည္း
အာရုံမ်ားသေလာက္ ၾကီးမား၍လာေလသည္။ ေလာဘအလုိကို မျဖည့္ႏုိင္ေသာအခါ သတ္မူ ျဖတ္မူ
တုိက္ခိုက္မူ စစ္ျဖစ္မူတုိင္ေအာင္ ေဒါသေတြလည္း တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲႏွင့္ တကဲကဲျဖစ္၍
ေနေလေတာ့၏။ ဤသို႔ အေကာင္းတရားေတြ ထြန္းကားေနေသာ ယခုေခတ္မွာပင္ လူေကာင္းသူေကာင္း
ရွားပါးေနရကား ေနာက္ကာလ၀ယ္ အဘယ္မွာ ယခုထက္ပို၍ မဆုိး၀ါးဘဲ ေနေတာ့မည္နည္း။
၁၁။
ထိုသို႔ လူေကာင္းသူေကာင္း အလြန္နည္းပါးမည့္ ေနာက္ကာလ၌ မိဘေကာင္း ဆရာေကာင္းလည္း
ရႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ထုိသို႔ အားကိုးစရာ မိဘေကာင္း ဆရာေကာင္းမရွိဘဲ မတရား
လူမ်ား၏ အလယ္မွာ မိမိတစ္ေယာက္တည္း လူေကာင္းကေလးျဖစ္ဖုိ႔လည္း မလြယ္ကူပါ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ နတ္ျပည္မွာ မူိင္းတုိက္မည့္ အာရုံမ်ား၌ သြားဖို႔ခက္သလို
လူ႔ျပည္မွာလည္း အကုသိုလ္ ထြန္းကားေတာ့မည့္ အတြက္ လူျပန္ျဖစ္ဖုိ႔ ခက္လွပါေတာ့သည္။
၁၂။
ဤေနရာ၀ယ္ မိမိစဥ္းစားမိေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုကို ညႊန္ျပပါမည္။ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၃၁၉-ခု)
ျပာသိုလက ရန္ကုန္သို႔ သိမ္္သမုတ္ကိစၥျဖင့္သြား၍ ျပန္မည့္ေန႔၀ယ္ ဘူတာၾကီး၌
အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေစာေစာေရာက္ေန၏။ မီးရထားတြဲထုိးမည့္ ေနရာဘက္ကို ေက်ာေပးလ်က္
လုိက္ပို႔ေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါးႏွင့္အတူ စကားေျပာေနစဥ္ ရထားတြဲထုိးသျဖင့္
လူအမ်ား လူပ္ရွားသံၾကား၍ စကားျဖတ္ျပီး လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ ေန႔စဥ္ ထံုးစံအတုိင္း
အလုအယက္ ေနရာယူေနၾကေသာ လူအမ်ားကို ျမင္ရပါသည္။
၁၃။
ထုိအခါ စဥ္းစားမိသည္မွာ ဤလူမ်ား၏ အၾကာဆံုး ရထားစီးရမည့္ အခ်ိန္မွာ ၂-ရက္ နီးနီးႏွင့္
တစ္ညသာျဖစ္၏။ ထုိမွ်အခ်ိန္အတြင္း၌ ေနရာေကာင္းမရလွ်င္ ဆင္းရဲမည္စိုး၍ အလုအယက္ေနရာ
ယူၾကသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေငြပိုေပး၍ သီးျခားေနရာရေအာင္ၾကိဳးစားရသည္။ ထိုမွ်မက
ရထားေပၚမွာ စိတ္ခ်ရေသာ အေဖာ္ကိုလည္း ရွာၾကေသးသည္။ မေတာ္လုိ႔မ်ား ေနရာေကာင္း
မရျပန္လွ်င္ အလြန္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္၏။ မိမိေနရာ အနီးကလူကို ၾကည့္၍
ရုိးသားပံုမရလွ်င္ တစ္လမ္းလံုး စိတ္မခ်ၾက။
၁၄။
ဤ ၂-ရက္ တစ္ညအခ်ိန္အတြင္း ဆင္းရဲမည့္အေရးကို ေတြးကာ ဤမွ်ေလာက္ ေနရာေကာင္း
ၾကိဳးစားသူတုိ႔သည္ ေနာက္ဘ၀ ဟိုေနာက္ေနာက္ဘ၀တုိ႔အတြက္ နိဗၺာန္အထိ ေနရာေကာင္း၊
အေဖာ္ေကာင္းရေအာင္ အဘယ္ေၾကာင့္ မၾကိဳးစားဘဲ ေအးစက္စက္ ေနၾကပါလိမ့္မည္နည္း။ မေတာ္တဆ
ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ဆုိသလုိ အပါယ္ ၄-ပါး ေရာက္သြားရလွ်င္ တစ္ဘ၀လံုး ဆင္းရဲရုံသာမက
အဆက္ဆက္ အကုသိုလ္ တုိးပြား၍ အဆက္ဆက္ ေနရာေကာင္း မရဘဲ ရွိႏုိင္သည္။
လူ႔ဘ၀ေရာက္ေသာ္လည္း လူႏုံ လူမြဲ လူဆင္းရဲျဖစ္၍ တစ္ဘ၀လံုး ေအာက္က် ေနာက္က်
ဒုကၡေရာက္ႏုိင္သည္။ သို႔ပါလ်က္ ရထားစီးဖုိ႔ ခရီးတုိကေလးအတြက္ ၾကိဳးစားသေလာက္မွ်
ေနာက္ဘ၀၌ ေနရာေကာင္းရေအာင္ မၾကိဳးစားဘဲ ေနၾကျခင္းကား ထုိင္းမူိင္းေတြေ၀ အရွည္ကို
ေျျမာ္တတ္ေသာ အသိဉာဏ္ကင္း၍ ဖ်င္းလြန္း ညံ့လြန္းၾကေလစြတကား၊ ဤသို႔ စဥ္းစားကာ
ဤအေၾကာင္းကိုပင္ လုိက္ပို႔ေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးအား ေျပာျပမိခဲ့ပါသည္။
၁၅။
ျပခဲ့ေသာ စဥ္းစားဖြယ္တုိ႔ကို ဤစာဖတ္ရူသူမ်ားလည္း ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစား၍ လက္လွမ္းမီ
တရားထူးကို ရေအာင္ေသာ္လည္း ၾကိဳးစားသင့္ၾက၏။ ေရွးဘ၀က အထံု၀ါသနာ ပါခဲ့သည့္အတုိင္း
အထက္တန္း ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ေနသူ ျဖစ္လွ်င္လည္း အကုသိုလ္နည္းေအာင္ သတိထား၍ ဒါန
သီလ စေသာ ပါရမီမ်ားကို အႏွစ္အျမဳေတ တည္လ်က္ မပ်က္ႏုိင္ေအာင္ အလြန္ ၾကိဳးစားသင့္၏။
ထုိသို႔ ၾကိဳးစားလွ်င္ကား နတ္ျပည္၌လည္း နတ္သူေတာ္ေကာင္း၊ လူ႔ျပည္၌လည္း ထူးျခားေသာ
လူသူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္၍ (ေရွးအေလာင္းေတာ္တုိ႔ သာသနာပ၌ပင္ ပါရမီမ်ားစြာ
ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၾကသကဲ့သို႔) ရင့္သည္ထက္ ရင့္ေအာင္ ပါရမီျဖည့္က်င့္
ႏုိင္ၾကပါလိမ့္သတည္း။
No comments:
Post a Comment