ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဘ၀ျဖစ္ပံု
“ဘ၀”ဟူရာ၌ ကမၼဘ၀,
ဥပပတိၱဘ၀ဟု ဘ၀ႏွစ္မ်ိဳး ရွိ၏၊ ထုိတြင္
သခၤါရအရ၌ ျပခဲ့ေသာ ကုသုိလ္ကံ အကုသုိလ္ကံသည္ ကမၼ ဘ၀ မည္၏၊ ထုိကံေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀၌ ပဋိသေႏၶ၀ိညာဥ္ႏွင့္
ကမၼဇ႐ုပ္တုိ႔ ျဖစ္ရျခင္းသည္ ဥပပတၱိဘ၀မည္၏၊
ခ်ဲ႕ဦးအံ့…
ယခု ဘ၀၌ အာ႐ံုတစ္ခုခုကုိ (သား, မယား စသည္ကုိ) ဥပါဒါန္ျဖင့္ စဲြလမ္းေနရာ ထုိဥပါဒါန္
အရင္းခံ၍ သူ႕ကုိ ရဖုိ႔ရန္, ရၿပီး ျပန္လည္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ရန္ အကုသုိလ္ကံကုိ
ျပဳ၏၊ ေနာက္ဘ၀၌ အတူတကြ ခ်မ္းသာသုခရဖုိ႔ရန္ ကုသုိလ္ကံကုိလည္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ျပဳ၏၊
ဤကံမ်ိဳးသည္ ယခုလက္ရွိအာ႐ံုကုိ စဲြလမ္းေသာ ဥပါဒါန္ကုိ အရင္းခံ၍ ျဖစ္ရေသာ ကမၼဘ၀တည္း။
တခ်ိဳ႕ကား ေနာက္ဘ၀ လူ႕ျပည္ နတ္ျပည္၌ ကာမဂုဏ္ေတြကုိ ခံစားလုိေသာ
ဥပါဒါန္ ျဖစ္၏၊ ထုိဥပါဒါန္ေၾကာင့္ (မသူေတာ္တုိ႔၏ တရားကုိ နာမိ၍ ေကာင္းမႈ အထင္ျဖင့္) မေကာင္းမႈကံကုိလည္း ျပဳမိ၏၊ (သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ
ၾကားနာရ၍) ေကာင္းေသာ ကံကုိလည္း ျပဳမိ၏၊ ႐ူပဘံု, အ႐ူပဘံု၌ကား ထုိကာမခ်မ္းသာ ထက္ပင္ ခ်မ္းသာေသး၏ဟု
စဲြလမ္းမႈ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ႐ူပကံ, အ႐ူပ ကံကုိလည္း ျပဳျပန္၏၊
အယူမွားမႈ
ဒိ႒ိဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ကံ အကုသုိလ္ကံဟူေသာ ကမၼဘ၀ေတြ ျဖစ္ေသး၏၊ ထုိသုိ႔ ကမၼဘ၀ ျဖစ္လွ်င္
ေနာက္ဘ၀၌ ပဋိသေႏၶ၀ိညာဥ္ႏွင့္ ကမၼဇ႐ုပ္ဟူေသာ ဥပပတိၱဘ၀လည္း ျဖစ္ရေတာ့မည္သာ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္
“ဥပါဒါနပစၥယာ ဘေ၀ါ-ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဘ၀ျဖစ္သည္”ဟု ေဟာေတာ္မူသည္။
ဘ၀ေၾကာင့္ ဇာတိ, ဇာတိေၾကာင့္ ဇရာ,မရဏ
ေနာက္ဘ၀၌
၀ိညာဥ္ႏွင့္ ႐ုပ္တုိ႔၏ ပထမျဖစ္မႈကုိ “ဇာတိ” ဟု လည္းေကာင္း, “ပဋိသေႏၶ” ဟု လည္းေကာင္း ေခၚ၏၊ ပဋိသေႏၶတည္ျခင္းဟုလည္း
ေခၚသည္၊ ထုိသုိ႔ ပဋိသေႏၶ(ဇာတိ)ျဖစ္လွ်င္ ရင့္ေရာ္မႈ ဇရာလည္း ျဖစ္ရ၏၊ ေသေက်မႈ မရဏလည္း
ျဖစ္ရေတာ့၏၊ မည္သူမဆုိ မေသမီ ရင့္မႈ ဇရာ ျဖစ္ေသး၏၊ ေသေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ နဂုိ႐ုပ္ကေလးေတြ
ေဆြးျမည့္လာ၏၊ ထုိေဆးျမည့္မႈ လည္း ဇရာပင္တည္း။
ဤစကားစဥ္အရ “သတၱ၀ါေတြ ဘာေၾကာင့္ ေသရပါလိမ့္”ဟု စဥ္းစားလွ်င္ “ဇရာေၾကာင့္
ေသရ၏”ဟု အေျဖေတြ႕ရလိမ့္မည္၊ “ဘာေၾကာင့္ ဇရာ ျဖစ္ရပါလိမ့္”ဟု စဥ္းစားျပန္လွ်င္ “ပဋိသေႏၶ
တည္ေနမႈ ဇာတိရွိေသာေၾကာင့္ ဇရာျဖစ္ရသည္”ဟုအေျဖေတြ႕ရ၏၊ “ဘာေၾကာင့္ ဇာတိ ျဖစ္ရသနည္း”စသည္ျဖင့္
ဆက္ကာ ဆက္ကာ စဥ္းစားျပန္လွ်င္ ေရွးဘ၀ကံ ယခုဘ၀ ၀ိညာဥ္ႏွင့္ ကမၼဇ႐ုပ္တုိ႔ ေၾကာင့္ ဇာတိျဖစ္ရသည္၊
ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ကမၼဘ၀ျဖစ္ရသည္၊ တဏွာေၾကာင့္ ဥပါဒါန္ျဖစ္ရသည္၊ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ တဏွာျဖစ္ရ၏
စသည္ျဖင့္ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရျဖစ္ရသည္ဟု သိႏုိင္ေပသည္။
ေသာကစသည္ျဖစ္ပံု
ေဆြမ်ိဳး
ဥစၥာစသည္တုိ႔၏ ဆုတ္ယုတ္မႈ ပ်က္စီးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာ
၀မ္းနည္း ျခင္းသည္ “ေသာက”မည္၏၊ ငိုေႂကြးျခင္းသည္ “ပရိေဒ၀” မည္၏၊ ခႏၶာကုိယ္မွာျဖစ္ေစ,
စိတ္မွာ ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲေနျခင္းသည္ “ဒုကၡ” မည္၏၊ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရျခင္းသည္ “ေဒါမနႆ”
မည္၏၊ အလြန္ ျပင္းထန္စြာ စိတ္ပင္ပန္းျခင္းသည္ “ဥပါယာသ” မည္၏၊
ဤေသာက
စသည္တုိ႔သည္ ဘ၀တုိင္း၌ ေတြ႕ၾကံဳရေသာတရားမ်ား မဟုတ္ၾက၊ လူ႕ဘ၀၌ ပဋိသေႏၶ တည္ၿပီး၍ မၾကာခင္
ေသရသူ, နတ္ဘ၀ ျဗဟၼာဘ၀၌ ျဖစ္ရသူတုိ႔မွာ ဤေသာကစသည္ ျဖစ္ခြင့္ မရွိ၊ သုိ႔ေသာ္ ဇာတိရွိလွ်င္
တခ်ိဳ႕ဘ၀၌ ေတြ႕ရတတ္ေသာေၾကာင့္ ဇာတိ၏ အက်ိဳး အဆက္ဆက္မွ်ကုိ ျပေတာ္မူျခင္းငွာ “ဇာတိပစၥယာ
ဇရာမရဏံ”ဟု ေဟာေတာ္မူၿပီးေနာက္ “ေသာကပရိေဒ၀ဒုကၡ ေဒါမနႆုပါယာသာ သမၻ၀ႏိၲ”ဟု ဆက္လက္၍ ေဟာေတာ္မူသည္။
သံသရာစက္လည္ပံု
ဤပဋိစၥသမုပၸာဒ္တရားေတာ္၌
“အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ”ျဖင့္ လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ အတိတ္ဘ၀ ရွိေနေၾကာင္းကုိ ျပ၍ “သခၤါရပစၥယာ
၀ိညာဏံ”မွ စ၍ “ဥပါဒါနပစၥယာ ဘေ၀ါ” ျဖင့္ ကမၼဘ၀ ထိေအာင္ ယခုဘ၀၌ ျဖစ္ပ်က္ပံုကုိ ျပေတာ္မူ၏၊
မွန္၏၊…
ေရွးဘ၀၌ သခၤါရေၾကာင့္ ယခုဘ၀၌ စိတ္၀ိညာဥ္ ေစတသိက္ႏွင့္ ႐ုပ္ခႏၶာ ျဖစ္ရသျဖင့္ သတၱ၀ါတစ္ေယာက္
အေကာင္အထည္ ေပၚလာ၏၊ ထုိ႐ုပ္နာမ္ ေၾကာင့္ သဠာယတနျဖစ္ရလွ်င္ ယခုဘ၀၌ ျမင္မႈ, ၾကားမႈ, နံမႈ,
အရသာခံမႈ, ေတြ႕ထိမႈ, စိတ္သိ သိမႈေတြ ျဖစ္ေပၚကာ လူမႈေရး ရာေတြ အကုန္အစင္ ျဖစ္ေနႏုိင္ေလၿပီ။
ထုိအခါ ဖႆ ေ၀ဒနာ တဏွာ ဥပါဒါန္ ျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ ဘ၀၌ ဆက္၍ ျဖစ္ဖုိ႔ရာ
“ကမၼဘ၀”ဟု ေခၚေသာ ကံသခၤါရ တရားေတြ ျဖစ္ရျပန္ေလသည္၊ ထုိကံသခၤါရ ျဖစ္လာကတည္းက အ၀ိဇၨာလည္း
အရင္းခံၿပီး ျဖစ္ေနျပန္၏၊ ထုိကမၼဘ၀ေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀၌ ပဋိသေႏၶ ၀ိညာဥ္အသစ္ ဟူေသာ ဥပပတိၱဘ၀
ျဖစ္ျပန္ရကား ဇာတိ ဇရာ မရဏေတြ ဆက္၍ ပြားျပန္ေတာ့သည္။
ဤနည္းအရ စဥ္းစားလုိက္လွ်င္ သတၱ၀ါဟုလည္းေကာင္း, “ငါ သူ ေယာက္်ား
မိန္းမ”ဟုလည္းေကာင္း ေခၚဆုိေနၾကျခင္းသည္ နာမည္မွ်သာ ျဖစ္၏၊ အမွန္မွာ သတၱ၀ါ မရွိ၊ သူ
ငါ စသည္ မရွိ၊ ႐ုပ္ နာမ္တရားတုိ႔ သူ႕သဘာ၀အတုိင္း ဆုိင္ရာကိစၥကုိ ရြက္ေဆာင္ ေနၾကျခင္းသာ
ျဖစ္၏၊ စီမံဖန္ဆင္း၍ ေပးႏုိင္သူလည္း မရွိ၊ အနတၱ လကၡဏသုတ္၌ ျပခဲ့ေသာ အတၱလည္း မရွိ၊
“အ၀ိဇၨာႏွင့္ သခၤါရ စသည္တုိ႔လည္း မည္သည့္ ကမၻာက စ၍ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္”ဟု အစ မရွိရကား မိမိလည္း
အစမရွိသူပင္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment