ပဗၺာဇနိယ ကမၼဝါစာ ႏွင့္ ျပိတၱာမ်ိဳးႏြယ္ တေစၧသရဲ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား (၆)

ကမၼဝါ ပါဠိ္၌လာေသာ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား---

ပဗၺာဇနိယ ကမၼဝါစာ မူရင္းပါဠိတြင္ “ဣေမ အမႏုႆာ ယကၡ၊ ဂႏၶဗၺ၊ ကုမၻ႑၊ နာဂါ၊ စ႑ာ၊ ရုဒၶါ၊ ရဘသာ၊ အဒယာလုကာ၊ ဝိေဟသကာ”ဟု ေဖာ္ျပထားေပရာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထား၍မျဖစ္ေပ။ လူတို႔ကို ေျခာက္လွန္႔ ဒုကၡျဖစ္ေစတတ္ေသာ မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားသာျဖစ္၏။ 

ထိုပါဠိပုဒ္အား အနက္ေပးၾကည့္လွ်င္ ပို၍ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေပမည္။ အနက္ထြက္ရွိပံုမွာ---
စ႑ာ-ၾကမ္းတမ္းကုန္ေသာ၊
ရုဒၶါ-ကုသိုလ္တရားတို႔ကို ဆို႔ပိတ္တတ္ကုန္ေသာ၊
ရဘသာ-မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ ဒုစရိုက္တရားကို အားထုတ္တတ္ကုန္ေသာ၊
အဒယာလုကာ-သနားျခင္း ကရုဏာ အလြန္ကင္းကုန္ေသာ၊ 
ဝိေဟသကာ-သတၱဝါတို႔အား ရက္ရက္စက္စက္ မညႇာမတာ ႏွိပ္စက္တတ္ကုန္ေသာ၊
အမႏုႆာ-လူဇာတ္စစ္စစ္ မဟုတ္ကုန္ေသာ၊

ထိုမေကာင္းဆိုးဝါးေကာင္မ်ား၏ သေဘာသကန္မွာ ၾကမ္းတမ္းပါသည္။ ၾကမ္းတမ္းသည့္အျပင္ ကုသိုလ္လုပ္ရာမွာလည္း ပိတ္ဆို႔တတ္သည့္ သေဘာရွိျပီး မေကာင္းမႈဒုစရိုက္ဘက္မွာသာ သူတို႔ ေမြ႔ေပ်ာ္တတ္ပါသည္။ ထိုမေကာင္းဆိုးဝါးတို႔မွာ အဒယာလုကာ-ပုဒ္အရ သနားျခင္းကရုဏာ အလြန္အမင္း ကင္းမဲ့ၾကေပသည္။ 

ေနာက္ျပီး ရက္ရက္စက္စက္ မညႇာမတာ  ႏွိပ္စက္ေလ့ရွိ၍ သူတို႔သည္ လူဇာတ္စစ္စစ္ မဟုတ္ၾကရကား လက္ဦးမႈရလွ်င္ အသက္ဇီဝိန္ကိုပင္ မညႇာမတာ ေျခြခြင္းႏိုင္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။

တဖန္ ကမၼဝါစာပါဠိတြင္ လူမဟုတ္သည့္ အေျခာက္အလွန္႔တို႔ကို ဖြင့္ျပဆိုခဲ့ရာ “ယကၡ၊ ဂႏၶဗၺ၊ ကုမၻ႑၊ နာဂါ”ဟု အတိအက် ျပဆိုခဲ့ပါသည္။ ထိုပါဠိ၏အဓိပၸါယ္မွာ “ဘီလူး၊ ဂႏၶဗၺနတ္၊ နဂါး၊ အစိမ္းသရဲ၊ သင္းကြဲျပိတၱာ၊ လူကို ဖမ္းစားတတ္ေသာ တေစၧ၊ ေျမဖုတ္ဘီလူး နတ္ဘီလူး၊ နတ္မိစၧာဟူသမွ်”ကို ေဖာ္ညႊန္းခဲ့သျဖင့္ လူတို႔အနီးဝန္းက်င္တြင္ ေနထိုင္တတ္ၾကေသာ မေကာင္းဆိုးဝါးေကာင္မ်ားကို သတိျပဳ၍ေနထိုင္မွ တန္ကာက်ပါမည္။ ျမိဳ႔ရြာမ်ား၌ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေစတတ္သည့္ အေျခာက္အလွန္႔မ်ား၊ ကပ္ေရာဂါမ်ား ၾကံဳေတြ႔ရလွ်င္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ဖိတ္မႏၲကျပဳျပီး အေရးႀကီးေသာ “ပဗၺာဇနိယ ကမၼဝါစာ”ကို အေလးအနက္ ရြတ္ဖတ္ေစျပီးနာယူၾကည္ညိဳၾကေလ့ရွိပါသည္။ ထိုသို႔ အႏၲရာယ္ကင္းလိုက္မွသာ ထူးျခားမႈရွိျပီး စိတ္ႏွလံုး ရႊင္ျပံဳးၾကည္သာ ရွိၾကသည္မွာ ကမၼဝါစာ၏ လက္ငင္းေကာင္းက်ိဳးသာျဖစ္၏။

ကမၼဝါစာႏွင့္ မႏၲေလး---

(၁၉၃၇)ခုႏွစ္တြင္ မႏၲေလးမွာ ပလိပ္ေရာဂါေဘးဆိုးႀကီး က်ေရာက္ျပီး လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုးခဲ့ရ၏။
 လူေသေတြ ထူထပ္လာခဲ့ရာမွ ျမိဳ႔ထဲ၊ အရပ္ထဲသို႔ ဘီလူး၊ တေစၧ၊ သရဲတို႔ ဝင္ေရာက္ေသာင္းက်န္း လာခဲ့ျပန္သည္။ ဘုရားရွင္၏လက္ထက္က ေဝသာလီျမိဳ႔မွာ ဒုဗၻိကၡႏၲရေဘး(ငတ္မြတ္မႈ ေဘးဆိုးႀကီး) က်ေရာက္ခဲ့စဥ္က သရဲ၊ တေစၧ၊ ဘီလူးေတြ ဝင္ေရာက္ ေမႊေႏွာက္သည့္ႏွယ္ မႏၲေလးျမိဳ႔ႀကီး ဒုကၡမိုးေမွာင္ ၾကံဳဆံုရစဥ္ လယ္တီဆရာေတာ္ႏွင့္ အျခားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ျမိဳ႔ထဲ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ “ပဗၺာဇနိယကမၼဝါစာ”မ်ား ရြတ္ဖတ္ေပးခဲ့ၾက၏။ 

ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားတြင္ ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ ပလိပ္ေရာဂါႏွင့္ လူေသမ်ား မၾကာခဏေပါမ်ားေနစဥ္ ဝင္ေရာက္ႏွိပ္စက္ေနၾကေသာ ဘီလူး၊ သရဲ၊ တေစၧမ်ား၏ ေဘးရန္မ်ား ကင္းရွင္းေစဖို႔ ရြတ္ဖတ္ေပးၾက၏။ ထိုရက္ပိုင္းအတြင္း အေသအေပ်ာက္မ်ားလည္း မျပတ္ဘဲ အေလာင္းေတြ ပြစိခတ္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ လယ္တီဆရာေတာ္က အမိန္႔ျပန္တမ္းထုတ္ျပီးမွ နတ္မင္းႀကီးေလးပါးထံ ေနရာေတာင္းယူရန္ႏွင့္
ေမတၱာပို႔ရန္ဟု မိန္႔ၾကားျပီး ေမတၱပရိတ္ပါ ေရာေႏွာျပီးမွ “ပဗၺာဇနိယကမၼဝါစာ”ကို ရြတ္ဖတ္ေစခဲ့ပါသည္။ ပရိတ္ေရ၊ ပရိတ္ခ်ည္၊ ပရိတ္အရံအတားကိုပါ ျပဳလုပ္ေစခဲ့၏။


ထိုအခါမွစျပီး ပလိပ္ေရာဂါေဘးႏွင့္ ဘီလူး၊ သရဲတို႔၏အႏၲရာယ္မ်ား ကင္းစင္လြင့္ျပယ္ ေပ်ာက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ မွတ္ခ်က္မ်ားအရ သိရွိရ၏။ အခ်ိဳ႔ေသာ ဆရာေတာ္မ်ားမွာ ပဗၺာဇနိယကမၼဝါစာသည္ တဖက္သားကို ရက္စက္စြာ ႏွင္ထုတ္မႈျဖစ္သျဖင့္ အသံုးမျပဳၾကဘဲ သီးျခားစီစဥ္ထားေသာ “အႏၲရာယိကကမၼဝါစာ”ကိုသာ ရြတ္ဖတ္သည္ဟု ဆိုၾက၏။ စင္စစ္ အႏၲရာယ္ေပးတတ္ေသာ ေျမြဆိုးမ်ားကို တုတ္ႏွင့္ ေမာင္းထုတ္ေပးရံုႏွင့္ ေဘးကင္းမသြားႏိုင္။ ထိုေနရာ၌ ေနာက္တႀကိမ္မက ျပန္ေရာက္ရွိလာျပီး လူမ်ားကို ေသေအာင္ကိုက္သတ္ႏိုင္သျဖင့္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းမွသာ ေျမြအႏၲရာယ္ကင္းေစမည္ျဖစ္သလို လူေတြကို ႏွိပ္စက္၊ ဒုကၡေပး၊ ကိုက္ျဖတ္စားဖို႔ သက္သက္ လူေတြၾကားေရာက္လာေလ့ရွိသည့္ ဘီလူး၊ သရဲ၊ တေစၧ၊ စုန္း၊ ကေဝ၊ နတ္ဆိုးနတ္ယုတ္မ်ားအား အျပင္ႏွင္ထုတ္ေပးႏိုင္မွသာ စိတ္ေအးခ်မ္းမည္ျဖစ္သျဖင့္ “ပဗၺာဇနိယကမၼဝါစာ”ရြတ္ဖတ္ျပီး ႏွင္ထုတ္ပစ္မွသာ သင့္ေလ်ာ္ေပမည္။ ႏွင္မထုတ္ဘဲထားလွ်င္ ကေလးသူငယ္မ်ားကအစ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ၾကံဳေတြ႔ရတတ္ေပသည္။

မင္းကိုခ်ည္---

ရွင္သာမေဏျပဳေသာအခါ ညေန ပရိတ္မနာမီ ရွင္သာမေဏေလာင္းမ်ားကိုျဖစ္ေစ၊  မက်န္းမာသူတို႔ကို ျဖစ္ေစ ခ်ည္မွ်င္ (၇)မွ်င္ႏွင့္ ျခံရံရစ္ပစ္ထားေလ့ရွိ၏။ 
အဓိပၸါယ္မွာ ပြင့္ေတာ္မူျပီးေသာ ဘုရားရွင္တို႔သည္ အမ်ိဳးေလးပါးအနက္ ျမတ္ေသာျဗဟၼဏ ခတၱိယမ်ိဳးတို႔မွာသာ ျဖစ္ေတာ္မူၾကရ၏။ ထိုျဗဟၼဏမ်ိဳးမ်ားမွာ ခ်ည္(၇)မွ်င္ကို အရံအတားအျဖစ္ အျမဲတေစ စလြယ္သိုင္းဝတ္ဆင္ေလ့ရွိၾက၏။ ရွင္ျပဳပြဲမွာလည္း ရွင္ေလာင္းမ်ား ျမတ္သည့္ကိုရင္အျဖစ္ေရာက္မည္၊ ထိုသို႔ေရာက္လွ်င္ အေႏွာင့္အယွက္ပေယာဂတို႔ မေပၚေပါက္ေစဘို႔ မင္းကိုခ်ည္ကို ဝတ္ဆင္ရ၏။


ထိုသည့္အလားတူ လူမမာ၌ လူေတြကိ္ု ေႏွာင့္ယွက္ေျခာက္လွန္႔တတ္ေသာ အစိမ္းသရဲ၊ တေစၧ၊ ေျမဖုတ္ဘီလူး စေသာ မေကာင္းဆိုးဝါးေကာင္တုိ႔ကို အရံအတားျဖစ္ေစရန္ မင္းကိုခ်ည္(၇)ေခ်ာင္းကို ရံတားေပးၾကရ၏။ ဤသည္မွာ ဗဟုသုတမွတ္ရန္ျဖစ္၏။

ေျခာက္လွန္႔တတ္ေသာ တေစၧ၊ သရဲ ႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား---

(၁၂၇၆)ခုႏွစ္ ျမန္မာလို ပထမဝါဆိုလ (၆)ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ျမိဳ႔ လသာလမ္းေန ေဒၚႏွစ္၏သမီး မေအးေမ-သည္ မီးယပ္ႏွင့္ယွဥ္ျပီး ႀကီးစြာေသာေရာဂါ စြဲကပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာဆရာ ၃-ေယာက္၊ ဆရာဝန္ ၂-ေယာက္ႏွင့္ ကုသ၏။ မသက္သာသျဖင့္ ဘုရား-တရား-သံဃာ ကုသျခင္းျဖင့္ ကုသရန္ ဗဟန္းျမိဳ႔၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာ ေရႊက်င္တိုက္၊ ကံသာဆရာေတာ္အား ပင့္ဖိတ္၏။ ႀကိဳ႔ကုန္းေတာရေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးစကၠိႏၵ-စေသာ သံဃာ ၄-ပါးႏွင့္လိုက္သြားျပီး အမိန္႔ေတာ္ျပန္ျခင္း၊ ကမၼဝါဖတ္ျခင္း၊ ပရိတ္ေရ၊ ပရိတ္ဆီ ေသာက္ေစျခင္းျပဳ၍ ပရိတ္ႀကိဳးလည္း လက္ေကာက္မွာ ခ်ည္ေစျခင္းျပဳေပးခဲ့ရာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထထိုင္ႏိုင္သည္အထိ ထူးျခားစြာေပ်ာက္ကင္းခဲ့သည္။

သူရဲငါးေယာက္ အိမ္ေပၚကဆင္းေျပး---

(၁၂၇၂)ခုႏွစ္ ဝါဆိုလဆန္း ၁၁-ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ျမိဳ႔ စစ္ကဲေမာင္ခိုင္လမ္းေန အျငိမ္းစားျမိဳ႔အုပ္မင္း ဦးတာပိုး၏သား ေမာင္လွခိုင္၊ မင္းကေတာ္ မညီမ၊ ၄င္း၏တူမ မဂြမ္း၊ မျဖဴ၊ ၄င္း၏သမီး မသန္း၊ လူေပါင္းငါးေယာက္တို႔သည္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ၾက၍ ကံသာဆရာေတာ္ ၾကြေတာ္မူပါဟု ပင့္ေလွ်ာက္သျဖင့္ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ၾကြျပီး လူနာငါးေယာက္ကို သံဃာမ်ားအနီးဝယ္ ေနေစခဲ့ျပီး အမိန္႔ေတာ္ျပန္ေပးျခင္း၊ ကမၼဝါစာ ဖတ္ျခင္း၊ ပရိတ္ရြတ္ျခင္းျပဳလ်က္ ပရိတ္ေရေသာက္ေစျခင္း၊ ဖ်န္းေစျခင္း၊ ပရိတ္ႀကိဳးကိုလည္း လက္ေကာက္ဝတ္မွာခ်ည္ေစသျဖင့္ စိတ္ႏွလံုးခ်မ္းေျမ့၍ တေန႔တျခား က်န္းမာလာခဲ့သည္။


ထိုသို႔ ကမၼဝါဖတ္ေနစဥ္ မဂြမ္းသည္ အိပ္ေပ်ာ္သကဲ့သို႔ မ်က္စိက တိုက္ရိုက္ျမင္ေတြ႔လိုက္ရပံုအား ကံသာဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ျပ၏။ ထိုအိမ္ေပၚက ဆံပင္ဖိုသီဖတ္သီႏွင့္ မိန္းမငါးေယာက္ ဆင္းေျပးတာကို ျမင္ေနရေၾကာင္း ေလွ်ာက္ၾကား၏။ ဤ၌ မည္သူမဆို က်န္းမာေရးဆိုးရြာေနပါက ကမၼဝါ ဖတ္ျခင္း၊ ပရိတ္ခ်ည္ဖြဲ႔ေႏွာင္ျခင္းမ်ားက အက်ိဳးႀကီးေၾကာင္း သတိျပဳသင့္၏။

အင္းဝဘုရင္ ဆင္ျဖဴရွင္ႏွင့္ နတ္သမီး---

အင္းဝ၌ မင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲ၏သားေတာ္ ဆင္ျဖဴရွင္တရာ့ဖ်ားသည္ (၇၆၂)ခုႏွစ္တြင္ နန္းတက္၍ မင္းျဖစ္ခဲ့ရာ ငါးလရွိေသာအခါ ေတာကစားထြက္မည္ဟု မွဴးေတာ္မတ္ေတာ္အေပါင္းႏွင့္အတူ ေတာင္ပင္လယ္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ေတာသို႔ေရာက္ေသာ္ သမင္လိုက္ၾက၏။ သမင္လိုက္ၾကရင္းႏွင့္ မင္းႀကီးမွာ မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္ကြဲကာ ေတာခ်ံဳထူထပ္ရာ လွ်ိဳေျမာင္ဝွမ္းတြင္ ေရာက္ခဲ့ရ၏။ ေတာႀကီးထဲ၌ မင္းႀကီးတပါးတည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနခိုက္ ေဇာ္ဂ်ီတပါးသည္ ေကာင္းကင္မွပ်ံလာရင္း မင္းႀကီးေရွ႔ေမွာက္ သက္ဆင္းခဲ့သည္။ 


အသင္မင္းႀကီး...မင္းႀကီး၏လက္ယာရစ္ ခရုသင္းကို ေပးပါေလာ့၊ အသင္မင္းႀကီး အလိုရွိသမွ်ေသာ အတတ္ေတြကို ငါ သင္ေပးခဲ့မည္။
ထိုအခါ မင္းတရားသည္---မည္သည့္အတတ္ကိုမွ ငါမရခ်င္၊ ငါ့အာ းနတ္သမီးတပါးသာ ေပးေလ-ဟု
ေဇာ္ဂ်ီအား ေျပာေလေသာ္ ေဇာ္ဂ်ီသည္ ေကာင္းေပစြ..ေကာင္းေပစြ၊ နတ္သမီး ရေစရမည္-ဟု
ေခါင္းညိတ္ဝန္ခံ၍ လက္ေဖ်ာက္တီး၏။ ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္မွ မႏၲန္ကို ရြတ္ဆိုလိုက္ေသာ္ တခဏတြင္ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာလွပေသာ နတ္သမီးတပါး ေကာင္းကင္ထက္မွ က်ေရာက္လာခဲ့ရ၏။
ေဇာ္ဂ်ီသည္ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ ရႊန္းသစ္စိုျပည္လြန္းလွသည့္ နတ္သမီးေခ်ာအား လက္ကိုဆြဲကိုင္၍ မင္းႀကီးလက္ထဲ ေပးအပ္လိုက္သည္။


မင္းႀကီးမွာ နတ္သမီးအား စိတ္တိုင္းက် စံုမက္လြန္း၍  တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္းမွ ရမၼက္ေဇာတို႔ လႈိင္းထန္လာသည္ျဖစ္သျဖင့္ ေတာတြင္းဆိတ္ကြယ္ရာေနရာကေလး၌ နတ္သမီးအား
ႏြားငတ္ေရက်သည့္ႏွယ္ အငမ္းမရစြာ ကာမကိစၥ ႏွီးေႏွာေလ၏။ ထိုသို႔ မင္းႀကီးသည္ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္သဖြယ္ နတ္သမီးေခ်ာအား စိတ္ႀကိဳက္ ဖို,မ ကိစၥျပီးေသာအခါ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံခ်င္ေလာက္ေအာင္ စြဲျငိခဲ့ရသည့္ အလွနတ္သမီးမွာ ျဗဳန္းစားႀကီးေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။


သို႔ႏွင့္ ရွာရင္းေဖြရင္း လက္မႈိင္ခ်ျပီး နန္းေတာ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ နတ္သမီးအား တသသစြဲလမ္းေနခဲ့ရာမွ ႏွလံုးေတာ္မတည္မျငိမ္ျဖစ္ျပီး မင္းႀကီးမွာ ထိုတဏွာစိတ္ႏွင့္ပင္ ရူးသြပ္ခဲ့ရေလသည္။
ရာဇဝင္၌ မိန္းမႏွင့္ရူးရေသာ ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့ရ၏။
(အပိုင္း ၇-ဆက္ရန္) 


သက္ႏိုင္ထြန္း
(ဂမၻီရ ၂၀၀၇-၁၂) 


က်မ္းကိုး။ 
၁။ တဇၩတၳဒီပနီ။
၂။ ေက်ာင္းေတာ္ရာ ေရႊက်င္တိုက္ ကံသာဆရာေတာ္၏ ပဗၺာဇနိယကမၼဝါစာ နိဒါန္း။