ေထရ၀ါဒ အျမင္ႏွင့္ ကယ္တင္ရွင္

ေထရ၀ါဒ ေဒသနာအစဥ္၌ ကယ္တင္ရွင္ဟူ၍ မရွိ။ ကယ္တင္ေပးႏုိင္သူဟူ၍လည္း မရွိေပ။ ဗုဒၶဘုရား ကုိယ္တုိင္လည္း လူသားတုိ႔အတြက္ ကယ္တင္ရွင္ မဟုတ္ခဲ့၊ လူသားတုိ႔အတြက္ လမ္းညႊန္သူ သာျဖစ္ေလ သည္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္က-
ခ်စ္သားတုိ႔၊ သင္တုိ႔ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ သင္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္အပ္၏၊ ဘုရားရွင္တုိ႔ မည္သည္ လမ္းညႊန္ ေဟာျပ႐ုံသာ ေဟာျပေတာ္မူႏုိင္ၾကကုန္၏၊ ဟု ဓမၼပဒေဒသနာ၌ အတိအလင္း ေဟာျပထား၏။
ထုိ႔ျပင္ ခႏၶ၀ဂၢသံယုတ္၊ အတၱဒီပသုတ္၌လည္း-
ရဟန္းတုိ႔၊ မိမိကုိယ္သာ မွီခုိၾကလ်က္၊ မိမိကုိယ္ကုိသာ အားထားၾကလ်က္ အျခားတစ္ပါးကုိ အားမကုိးၾကဘဲ တရားကုိသာ မွီခုိၾကလ်က္၊ တရားကုိသာ အားထားၾကလ်က္ အျခားတစ္ပါးကုိ အားမထားဘဲ ေနၾကကုန္ေလာ့၊ ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
ဗုဒၶဘုရားက လူသားတစ္ဦး၏ ဘ၀ကုိ တရားဓမၼျဖင့္သာ ေနထုိင္ၾကရန္ ေဟာၾကားခဲ့ သည္။ လူတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္သာ ဖန္တီးသည္။ ကုိယ့္ကံ ကုိယ္ျပဳ၍ ကုိယ့္အမႈ ကုိယ္ေဆာင္ၾကရသည္။ မိမိဘ၀အတြက္ ေကာင္းမႈ ဆုိးမႈတုိ႔ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ ဖန္တီးသည္ဟု ေဟာၾကား၏။ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈဟူေသာ သေဘာတရားတုိ႔ကုိလည္း ေဟာၾကားျပသ၏။
မေကာင္းမႈကုိ ေရွာင္၍ ေကာင္းမႈကုိ ေဆာင္ရန္လည္း ညႊန္ၾကားသည္။
ေကာင္းမႈကုိ လုပ္ေသာသူသည္ ေကာင္းေသာ အက်ိဳးဆက္ကုိ ျဖစ္ေစ၏။ မေကာင္းမႈကုိ လုပ္ေသာသူသည္ မေကာင္းေသာ အက်ိဳးဆက္ကုိ ျဖစ္ေစ၏။ ဤသုိ႔လွ်င္ ကမၼနိယာမ သေဘာ တရားျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္းလ်က္ မတိမ္းေစာင္းေအာင္ ေဟာျပေတာ္္မူခဲ့သည္။
သုိ႔ပါလ်က္ လူအခ်ိဳ႕တုိ႔သည္ မိမိဘ၀အတြက္ ကယ္တင္ရွင္ကုိ ရွာမွီးကုိးကြယ္ေနၾကသည္။ မျမင္ရေသာ၊ မျမင္ဖူးေသာ၊ ၾကားဖူးနား၀ရွိေသာ နတ္ေဒ၀တာတုိ႔၏ ကူညီမစမႈကုိ အေတြးစိတၱဇျဖင့္ ေတာင့္တေန ၾက၏။ ေတာင္းခံေနၾက၏။ မိမိတုိ႔ လူသားအခ်င္းခ်င္းလည္း ကယ္တင္ႏုိင္မည္ဟု ထင္ေသာ ပုဂိၢဳလ္ႀကီး မ်ား၏ မ စ မႈကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။
ဓာတ္ပြင့္ေအာင္၊ စန္းပြင့္ေအာင္ ေတာင္းဆုိေနၾကသည္။ ေကာင္းမႈမဂၤလာ အျဖာျဖာႏွင့္ ျပည့္စုံ ပါေစေၾကာင္း ရွိခုိးဦးတင္၍ ေတာင္းဆုပန္ဆင္ေနၾက ေလသည္။ တကယ္ေတာ့မူ လူသားတစ္ဦး ၏ ေကာင္းမႈ ဆုိးမႈကုိ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္း၍ တိမ္းေစာင္းသြားေအာင္ ဘယ္ပုဂိၢဳလ္ကမွွ ရြက္ေဆာင္ မေပးႏုိင္ေပ။ ဆုေတာင္းေပး၍လည္း မရ။
ဤသေဘာတရားကုိ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကလည္း ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ နာလႏၵၿမိဳ႕၊ ပါ၀ါရိက သရက္ဥယ်ာဥ္၌ သီတင္းသုံးေနစဥ္ ရြာသူႀကီးတစ္ေယာက္ က ေလွ်ာက္ထား ခဲ့ဖူးသည္။
အရွင္ဘုရား၊ ပစၦာဘူမိအရပ္မွာ ေနေသာ ပုဏၰားေတြက လူေတြကုိ နတ္ဘ၀ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ သည္လုိ႔ ဆုိပါသည္၊ အရွင္ဘုရားေကာ လုပ္ေပးႏုိင္ပါသလား၊
ရြာသူႀကီး၊ ေက်ာက္တုံးႀကီး တစ္တုံးကုိ ေရထဲ ပစ္ခ်လုိက္ၿပီးေနာက္ လူေတြက ၀ုိင္းၿပီး အုိ ေက်ာက္တုံးႀကီး ၊ ေရေပၚမွာ ေပၚပါေလာ့၊ ကုန္းေပၚသုိ႔ တက္ခဲ့ပါေလာ့၊ လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းဆုိလွ်င္ ေက်ာက္တုံးႀကီး ေပၚလာ ပါမည္လား၊ ကုန္းေပၚတက္လာပါမည္လား၊
မေပၚလာႏုိင္ပါ၊ မတက္လာႏုိင္ပါဘုရား၊
ရြာသူႀကီး၊ ေထာပတ္အုိးတစ္လုံးကုိ ေရထဲမွာ ခြဲလုိက္မည္ဆု္ိလွ်င္ အုိျခမ္းကြဲေတြက ေရထဲမွာ ျမဳပ္ၿပီး ေထာပတ္ေတြက ေရေပၚမွာ ေပၚေနလိမ့္မည္၊ ဒီအခါမွာ လူေတြက ၀ုိင္းၿပီး ေထာပတ္ေတြ ေရေအာက္ နစ္ျမဳပ္ပါေစ၊ လုိ႔ ဆုေတာင္းၾကလွ်င္ ျမဳပ္သြားပါမည္လား၊
မျမဳပ္ႏုိင္ပါဘုရား၊
ရြာသူႀကီး၊ ဒီဥပမာလုိပဲ၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္ဘဲ မေကာင္းမႈေတြကုိ လုပ္ေနၿပီဆုိလွ်င္ ေကာင္းရာ ဘ၀ ေရာက္ပါေစလုိ႔ ဘယ္လုိပင္ ဆုေတာင္းေသာ္လည္း မရႏုိင္ဘူး၊ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေနသူကုိလည္း မေကာင္းသည့္ဘ၀ ခံရပါေစဆုိလုိ႔ မရဘူး၊ ေကာင္းမႈ အက်ိဳးအတုိင္း ေကာင္းေသာဘ၀ကုိ ရရွိမည္သာတည္း၊
ဤေဒသနာေတာ္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ လူသားတစ္ဦးအတြက္ အျခားသူက ကယ္တင္၍ မရႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဆုေတာင္း၍လည္း မရႏုိင္ေၾကာင္း၊ သူတစ္ပါးက ဆုေတာင္းေပး၍လည္း မရႏုိင္ ေၾကာင္း၊ မိမိဘ၀ကုိ မိမိသာလွ်င္ ဖန္တီးႏုိင္ေၾကာင္း၊ မိမိကုိယ္ကုိသာလွ်င္ မိမိကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ ေၾကာင္း ေရျပင္ မွာ ေလွယာဥ္သြားသလုိ ထင္ရွားေလၿပီ။
ေထရ၀ါဒႏွင့္ အတိတ္နိမိတ္ ယုံၾကည္မႈ
ဗုဒၶဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူေသာ ေခတ္၌ အိႏိၵယႏုိင္ငံတြင္ အတိတ္စြဲ နိမိတ္စြဲစေသာ အယူအဆမ်ားလည္း မ်ားျပားလွ၏။ အတိတ္ေကာင္း နိမိတ္ေကာင္းႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံမွ မဂၤလာျဖစ္ သည္။ မေကာင္းလွ်င္ အမဂၤလာျဖစ္သည္ဟု လက္ခံ ယုံၾကည္ေနၾက၏။ ဤအယူအဆကုိ ေလာကီမဂၤလာဟု ေခၚၾကသည္။ ဤအတိတ္ နိမိတ္စြဲလည္း ၃-မ်ိဳးရွိသည္။
(၁) ဒိ႒မဂၤလာ။ ။ အျမင္နိမိတ္ကုိ စြဲ၍ျ့ဖစ္ေသာ မဂၤလာကုိ ေခၚသည္။ နံနက္ အိပ္ယာမွ ထလွ်င္ ပ်ံလႊားငွက္၊ မုိးစာငွက္၊ ကုိယ္၀န္ေဆာင္၊ အပ်ိဳ လူပ်ိဳ၊ အာဇာနည္ျမင္း၊ ႏြားလားဥသဘ စသည္ကုိ ျမင္လွ်င္ နိမိတ္ေကာင္း သည္ဟု ယူဆၾက၏။ သူေတာင္းစားစသည္ကုိ ျမင္ရလွ်င္ နိမိတ္မေကာင္း၊ အမဂၤလာျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။
(၂) သုတမဂၤလာ။ ။ အၾကားကုိ စြဲ၍ျဖစ္ေသာ အတိတ္နိမိတ္ မဂၤလာကုိ ေခၚသည္။၀မ္းေျမာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အသံေကာင္း အဆုိေကာင္းကုိ ၾကားရလွ်င္ အတိတ္နိမိတ္ေကာင္း မဂၤလာျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဇီးကြက္မည္သံကုိ ၾကားရလွ်င္လည္း ထုိ႔အတူပင္။ ငုိေ<ကးသံ၊ ငွက္ဆုိးထုိးသံတုိ႔ကုိ ၾကားရလွ်င္ အတိတ္နိမိတ္ မေကာင္း၊ အမဂၤလာျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။
(၃) မုတမဂၤလာ။ ။ အေတြ႕ကုိ စြဲ၍ျဖစ္ေသာ အတိတ္နိမိတ္မဂၤလာကုိ ေခၚသည္။ အနံ႔ေကာင္း၊ အရသာေကာင္း၊ အေတြ႕အထိေကာင္းမ်ားကုိ ရရွိလွ်င္ မဂၤလာရွိေသာအတိတ္နိမိတ္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ အနံ႔ဆုိး၊ အရသာဆုိး၊ အေတြ႕အထိဆုိးတုိ႔ကုိ ေတြ႕ရလွ်င္ နိမိတ္မေကာင္းေသာ အမဂၤလာဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ အိႏိၵယအယူ၀ါဒအရဆုိလွ်င္ဇာတ္နိမ့္ေသာ ဒြန္းစ႑ားတုိ႔၏ ကုိယ္ႏွင့္ ထိမိလွ်င္ အမဂၤလာအမႈဟု၍ ယုံၾကည္ၾကေလသည္။
လူတုိ႔၏ ရက္ရာဇာ၊ ျပႆဒါး၊ လာဘ္ေန၊ နတ္ေန၊ နကၡတ္ေကာင္း၊ မေကာင္းစေသာ အယူအဆမ်ားမွာ လည္း ထုိအတိတ္နိမိတ္စြဲ မဂၤလာယုံၾကည္မႈတုိ႔၌ ပါ၀င္သည္။ဗုဒၶဘုရားသည္ ဤကဲ့သုိ႔ အတိတ္ နိမိတ္စြဲ မဂၤလာတုိ႔ကုိ အေလးထား၍ မယုံၾကည္အပ္ေၾကာင္း ေနာက္ေၾကာင္းျဖစ္ရပ္ ဇာတ္ေဒသနာ အျဖာျဖာျဖင့္ ေဟာျပခဲ့ပါသည္။
ဗာရာဏသီျပည္မွ မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔သည္ သားအတြက္ ဇနပုဒ္မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကုိ ေတာင္းယူရန္ ရက္ခ်ိန္းေပး၍ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီး၏ မိဘတုိ႔ကလည္း သေဘာတူ လက္ခံထားၾကသည္။ ရက္ခ်ိန္းေပးၿပီးမွ အာဇီ၀ကတကၠတြန္းကုိ သြားေမးရာ ထုိရက္မွာ နကၡတ္ ေကာင္းေသာ ရက္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သားရွင္တုိ႔သည္ ခ်ိန္းဆုိေသာရက္မွာ မသြားၾကဘဲ ေနာက္ရက္သုိ႔ ေရႊ႕ ဆုိင္းေနၾက၏။ ဇနပုဒ္မွ သမီးရွင္မ်ားကမူ ခ်ိန္းဆုိသည့္ေန႔၌ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾက၏။ အခ်ိန္ကုန္၍ မလာေသာေၾကာင့္ အျခားေယာက်္ားကေလးတစ္ဦီးႏွင့္ ေပးစားလုိက္ၾကသည္။
ဤျဖစ္ရပ္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ အေျခခံ၍ ဗုဒၶဘုရားက-
နကၡတ္ေကာင္း အခ်ိန္ေကာင္းကုိ ေစာင္းဆုိင္းေနသည့္ အသိဥာဏ္ မရွိသူကုိ လုိအပ္ေသာ အက်ိဳးတရား သည္ နီးကပ္လာၿပီးမွ ေက်ာ္လြန္သြားတတ္၏။ လုိအပ္ေသာ အခ်ိန္၌ လုိအပ္ေသာ အလုပ္ကုိ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ အခ်ိန္ေကာင္း၊ နကၡတ္ေကာင္းပင္ ျဖစ္၏။ ေကာင္းကင္က နကၡတ္တာရာတုိ႔သည္ ဘယ္အက်ိဳးကို ျဖစ္ေစႏုိင္ပါမည္နည္း။
ဟု ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးသူတုိ႔အတြက္ အမွန္တရားကုိ ျမြက္ၾကားေတာ္မူခဲ့ေပသည္။
အတိတ္စြဲ၊ နိမိတ္စြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ဗုဒၶဘုရားရွင္က ေခ်ဖ်က္ေဟာၾကားခဲ့ပါ သည္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကလည္း ပုထုဇဥ္ရဟန္းတုိ႔သည္ အတိတ္နိမိတ္စြဲ ယုံၾကည္မႈမ်ား ရွိေနၾကဟန္ တူပါသည္။ ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမၼာပရိဗၺာဇနီယသုတ္၌-
ကာမဂုဏ္တုိ႔ကုိ ပယ္စြန္႔၍ လူ႕ေဘာင္မွ ထြက္လာသည့္ ရဟန္းတုိ႔မွာ ဘယ္ကဲ့သုိ႔ ေကာင္းစြာ က်င္းသုံးေနရ ပါမည္နည္း၊ ဟု ေမးသည္။
ထုိအခါ ဘုရားရွင္က ဤသုိ႔ ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။
အၾကင္ရဟန္းသည္ ေကာင္းက်ိဳးရေၾကာင္း နိမိတ္ေကာင္း ျဖစ္သည္ဟု စြဲလမ္း ယုံၾကည္သည့္ ေလာကီ ဆုိင္ရာ မဂၤလာတုိ႔ကုိ အရိယမဂ္ျဖင့္ ေကာင္စြာ ပယ္ၿပီးၿပီ။ မုိႀကိဳး ပစ္ျခင္း၊ ေလာင္မီးက်ျခင္း စေသာ ေဘးဥပဒ္ ဆုိင္ရာ အယူအစြဲ၊ သက္ရွိ သက္မဲ့ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းတုိ႔၏ လကၡဏာဆုိင္ရာ အယူ အစြဲတုိ႔ကုိ အရိယမဂ္ျဖင္ ေကာင္းစြာပယ္ၿပီးၿပီ။ ထုိရဟန္းသည္ မဂၤလာ ႏွင့္စပ္ေသာ အျဖစ္ဟူသမွ် ပယ္ၿပီးျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ထုိရဟန္းသည္ ေလာက၌ ေကာင္းစြာ က်င့္သုံး ေနႏုိင္ပါေပသည္။
ဗုဒၶဘုရားသည္ ဤကဲ့သုိ႔ အတိတ္စြဲ နိမိတ္စြဲယုံၾကည္မႈမ်ားကုိလည္း ေခ်ဖ်က္၍ ေဟာၾကားပါသည္။ ဤယုံၾကည္မႈမ်ားမွာ လူသားတုိ႔၏ စိတၱဇအေတြးျဖင့္ သတ္မွတ္ယုံၾကည္ေန ေသာ ဖန္တီးမႈမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ လက္ငင္း လက္ေတြ႕ မက်ေသာ ယုံၾကည္မႈမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိအေတြးယုံၾကည္မႈမ်ားမွာ ဘာမွ် အဓိပၸာယ္မရွိ။ လူ၏စိတ္ကုိ ညစ္ႏြမ္းေစေသာ ယုံၾကည္မႈမ်ားသာ ျဖစ္၍ ပယ္ျမစ္ေနထုိင္ၾကရန္ ေဟာၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ ပယ္ျမစ္ေနႏုိ္င္ၿပီဆုိလွ်င္ စိတ္ကုိ ေႏွာင္ခ်ဳပ္ထာေသာ တရားမ်ားမွလည္း လြတ္ေျမာက္ၿပီ။ စိတ္၏ လြပ္လပ္မႈကုိ ရရွိသြားၿပီ။
ဗုဒၶဘုရားသည္ မိမိကုိတုိင္လည္း စိတၱဇအေတြးျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ အတိတ္နိမိတ္စြဲတုိ႔ကုိ ေတာ္လွန္ျပ ခဲ့သည္။ ကုိယ္တုိင္က်င့္သုံး ျပခဲ့သည္။
by သလႅာဝတီ အြန္လိုင္းစြယ္စံုက်မ္း

Posted by မူၾကိဳဆရာ at 6:00 AM