ပကတိ အမာရြက္။

     အခု မွတ္မိတဲ့အေၾကာင္းက သံုးတန္းက ဆရာမအေၾကာင္းေပါ့။  ဆရာမကိုေတြ႕ေတာ့
ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ သနားတာလိုလို၊ အဲဒီလို မျဖစ္ေစခ်င္တာလိုလို၊ ဆရာမကိုမျဖစ္ေစခ်င္သလို
ကိုယ္လည္း အဲဒီလို မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဆရာမရဲ႕ ပါးျပင္မွာ အမာရြက္ တစ္ခုရွိတယ္။ အမာရြက္ဆို
တာ ထိခိုက္မိလို႔ ရတဲ့အမာရြက္မ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ျပာျပာအေရာင္ နီညိဳေရာင္ အမွတ္ႀကီးတစ္ခု။

ပါးျပင္ကေန လည္ပင္းဘက္အထိ ေရာက္တယ္။
         ဆရာမကို ၾကည့္ၿပီး သနားမိတယ္။ ေၾသာ္..ဒီအရြယ္နဲ႔ ဒီလိုအမာရြက္မ်ိဳးႀကီးကို ပါးျပင္
မွာ ဘယ္ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ေက်ာင္းအလာ မနက္မွာ ဘယ္လိုပဲ သနပ္ခါး ထူထူလိမ္း လာလာ၊ ည
ေနေရာက္ေတာ့ သနပ္ခါးက ပါးၿပီးေတာ့ ပ်က္သြားၿပီ။ အဲဒါကို ျမင္ၿပီးေတာ့ ဆရာမဆီမွာ ဒီအ
မာရြက္ႀကီး၊ ဒီအမွတ္ႀကီးကို မရွိေစခ်င္ဘူး။ ေပ်ာက္သြားေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ေပးရမလဲ။ ကိုယ္
လည္း အဲသလို အမာရြက္ႀကီး မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
         ဘာလို႔မ်ား ဒါႀကီး ျဖစ္တာပါလိမ့္ဆိုတာ စိတ္မေကာင္းတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ခဏခဏ ေပၚတယ္။
ေလာကမွာ  လူဆိုတာ  အသိဉာဏ္ရွိၾကတဲ့သူေတြ   ခ်ည္းပါပဲ။  အသိဉာဏ္ ရွိလာတာနဲ႔အမွ်
မေကာင္းတာဆို မႀကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး။ ေကာင္းတာဆို ႀကိဳက္တယ္။ မေကာင္းက်ိဳးကို မႀကိဳက္ၾက
ဘူး။  ေကာင္းက်ိဳးကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။  ဒီေနရာမွာ အသိဉာဏ္ ရွိလာတာနဲ႔အမွ်လို႔ ေျပာေတာ့
ေလာဘနဲ႔ ႀကိဳက္တာကို ေဒါသနဲ႔ မႀကိဳက္တာကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုေတာ့ ဉာဏ္နဲ႔
ေလာဘ၊ ေဒါသနဲ႔ကြာျခားမွဳရွိတယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ မေကာင္းက်ိဳးႀကီးကို မႀကိဳက္ဘူး။
ေကာင္းက်ိဳးႀကီးကို ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီ ေကာင္းက်ိဳးရေအာင္ လုပ္ရမယ့္ ေကာင္းေၾကာင္းကို
ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီလို ဉာဏ္နဲ႔ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။
         အသိဉာဏ္ ရွိတဲ့သူ ဆိုတာက   မေကာင္းက်ိဳး၊   ဆိုးက်ိဳးကို  မႀကိဳက္ရံုနဲ႔    မၿပီးဘူး။
ဒီမေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးႀကီးက ဘယ္ကေန စျဖစ္တာလဲ သိရပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့
လို႔ ျဖစ္တာဆိုရင္ အဲဒီလိုမ်ိဳးကို ေနာင္အခါ ငါကျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ဖို႔ပဲ။ ဒီအသိမ်ိဳး ရွိရပါတယ္။
ဆိုးက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳးႀကီးကို ျဖစ္ေစတဲ့ ဆိုးေၾကာင္း၊ မေကာင္းေၾကာင္းကို မလုပ္မိဖို႔၊ စိတ္မ
ကူးမိဖို႔ အသိဉာဏ္ရွိလာပါတယ္။ အဲဒီလိုထိအသိေလးရွိလာမွ အဲဒါကို အသိဉာဏ္လို႔ေခၚပါတယ္။
         အဲဒီလိုပဲ ေကာင္းတဲ့ခ်မ္းသာခ်ည္းပဲ ႀကိဳက္ရံုနဲ႔ မရဘူး။ အဲဒီ ေကာင္းတဲ့ခ်မ္းသာတာကို
ရေအာင္ ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ၊ ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ဘာေတြေျပာရမလဲ၊
ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ဘာေတြစိတ္ကူးရမလဲ၊ အဲဒီ အေၾကာင္းရင္းေတြကိုလည္း သိရမယ္။ ဒါက
လည္း အခု သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္မွ ဘုရားသားေတာ္ ျဖစ္ၿပီးမွ ဒီလို ေျပာေပးႏိုင္တာပါ။
         ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္စဥ္းစားပါ။ ငါေရာ အရြယ္မေရြး ႀကံဳရဆံုရတာေတြကို အသိဉာဏ္နဲ႔
သိသလား?။ ဘ၀ဆိုတာ အေကာင္း၊ အဆိုးေတြနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ သဘာ၀ပါ။ အဲဒီ သဘာ၀
အက်ိဳးတရားေတြမွာ အေၾကာင္းတရားေတြဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီ အေၾကာင္းတရားေတြကို အ
နည္းဆံုးေတာ့ ဒီအသိတရားေလးနဲ႔ “ ဒီ အက်ိဳးေကာင္းရေအာင္ ဒီ အေၾကာင္းေကာင္းေလးကို
လုပ္ရတယ္ ” ။ “ဒီ အက်ိဳးဆိုးေတြ ေရွာင္ခ်င္ရင္ ဒီ အေၾကာင္းဆိုးေတြကို ေရွာင္ရမယ္ ” လို႔
သိရင္ကိုပဲ အလြန္ေက်းဇူး မ်ားပါတယ္။
         တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာ သာသနာေတာ္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္ေတြ
ဆိုတာ အဲဒီ အေၾကာင္းအက်ိဳး ရွိတယ္။ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳး ဆက္စပ္မွဳကို နားလည္တယ္။ အ
က်ိဳးကိုၾကည့္ၿပီး အေၾကာင္းကို သိရတယ္။ အေၾကာင္းကိုသိၿပီး အက်ိဳးကို ျမင္ရတယ္။ ဒီလိုေလး
သိဖို႔ကို အမ်ားႀကီး လိုအပ္ပါတယ္။
         ေလာကမွာ ေလာဘေဇာနဲ႔ စီးပြားရွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနၾကတာေတြ၊ မေက်နပ္မွဳ
ေဒါသ၊ နားလည္မွဳမရွိတဲ့ ေမာဟနဲ႔ အသိဉာဏ္နည္းၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနၾကတာေတြဟာ
ကိုယ္မသိလို႔သာပါ။ ကိုယ့္နဖူးမွာ ပကတိ အမာရြက္ မရွိေပမဲ့လို႔ ေဘးက  သူေတာ္ေကာင္းေတြ
ၾကည့္ရင္ ကိုယ္နဖူးမွာ အမာရြက္ႀကီးေတြကို အရာထင္လို႔။ အဲဒါ မေကာင္းတဲ့  လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕
အက်ိဳးဆက္ မေကာင္းက်ိဳးႀကီးေတြပဲ။
         အကုသိုလ္လုပ္လို႔ ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဆိုးက်ိဳးဆိုတာ အဆင္မေျပတာ တစ္ခု
တည္းကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္က သီလမရွိရင္၊ ကိုယ္က သမာဓိမရွိရင္၊ ကိုယ္က ပညာမ
ရွိရင္၊ ကိုယ္က ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ မရွိရင္၊ ကိုယ္က စိတ္ေကာင္းမရွိရင္ ဆိုးက်ိဳးေတြမ်ား  လိုက္
တာလို႔ ေျပာရမွာပဲ။
        ဒါေၾကာင့္မို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာက အေၾကာင္းအက်ိဳးကို နားလည္ေစခ်င္တယ္။ နားလည္ပါ။
ႀကံဳလာခဲ့ရတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြဟာ ကိုယ့္အေၾကာင္းဆိုးခဲ့လို႔၊ ကိုယ္ဆံုလာခဲ့ရတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြ
ဟာ ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္းေတြ လုပ္ခဲ့လို႔ ဆိုတာကို အသိတရားနဲ႔ လက္ခံေစခ်င္တယ္။ ပကတိ
အမာရြက္ အမွတ္မည္းႀကီးပါတာမ်ိဳးဟာ အရင္မသိလို႔ ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ထားခဲ့ပါေတာ့။ ဒီအသိတရား
ကိုရရွိၿပီး အရင္တုန္းက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟနဲ႔ အသိဉာဏ္နည္းၿပီး မသိလို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ မ်က္
ႏွာအမာရြက္ေတြက ရွိရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီကေရွ႕ေလွ်ာက္ အသိဉာဏ္မဲ့ အသိ
ဉာဏ္ နည္းၿပီးေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ့္နဖူးကို ပညာရွိသူေတာ္
ေကာင္းေတြ ၾကည့္တိုင္းၾကည့္တိုင္း “ ဘ၀ အမာရြက္ႀကီးနဲ႔ပါလား ” လို႔ အျမင္မ်ိဳး မျမင္ေစရ
ေအာင္ အေၾကာင္းအက်ိဳးသေဘာ နားလည္ၿပီး ေကာင္းတာေတြ လုပ္ၾကပါ၊ ေျပာၾကပါ၊ စိတ္ကူး
ၾကပါ၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။
           မိမိတို႔ ဘ၀မွာ ဆိုးက်ိဳးေတြ ကင္းေပ်ာက္ၿပီးေတာ့ ဘ၀မ်က္ႏွာေကာင္းေအာင္ ပံုရိပ္
ေဖၚေနတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြျဖစ္ၿပီး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြ ခံစားစံစားကာ နိဗၺာန္ထိ စံ၀င္
ႏိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ ။
{ ေရႊ FM အစီအစဥ္ရဲ႕ ဓမၼဒူတအရွင္ေဆကိႏၵ၏ ဘ၀ေျဖာင့္ေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း
  အပိုင္း(၁၀) မွ ေကာက္ႏုတ္ ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။။
   (တရားေတာ္ကို အသံမွနာယူေရးသားပါသည္၊ မွားယြင္းမွဳမ်ားရွိေသာ္ အစဥ္သနားေသာအားျဖင့္
   သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္ ဦးခိုက္ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ဘုရား)

     ဦးသိန္းေ၀။
           http://www.facebook.com/damanadi.tk
          http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။

Posted by ဦးသိန္းေ၀ at 5:34 AM