ႏွလံုးသြင္ျခင္းသေဘာသည္ မနသိကာရ မည္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ႏွလံုးသြင္းကို၊ မနသိဆုိ၏”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ “ႏွလံုးသြင္း”ဟူရာ၌ စိတ္ကို “ႏွလံုး”ဟုေခၚ၏။ ဤစိတ္ႏွလံုးအတြင္းသို႔ အာရုံတစ္ခုခု ေပၚထင္ေအာင္ (သြင္းေပးသကဲ့သို႔)
ျပဳေပးျခင္းကို “ႏွလံုးသြင္းဟု ေခၚသည္။ အမွန္အားျဖင့္ မနသိကာရသည္
စိတ္ထဲတြင္ အာရုံ၀င္ = လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္သြင္းႏုိင္သည္မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္
မနသိကာရ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ အာရုံတစ္ခုခုအျမဲရလ်က္ ရွိရကား ဤ မနသိကာရသည္ပင္
အာရုံကိုရေအာင္ ေဆာင္ယူ သြင္းေပးသကဲ့သို႔ တင္စား၍ ေျပာဆုိရေပသည္။
ေစတိသက္ ၇-ပါး စိတ္ျဖစ္တုိင္းပါပံု
ေစတိသက္ ၇-ပါး စိတ္ျဖစ္တုိင္းပါပံု
စိတ္တစ္ခုျဖစ္ရာ၌ အာရုံကို ထိမူ “ဖႆ”ႏွင့္ “မနသိကာရ” တုိင္ေအာင္
ေစတသိက္ ၇-ပါးတုိ႔ အျမဲပါၾကရသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ သဒၶါ၊ သတိ စသည္တုိ႔ကား
သူတို႔ဆုိင္ရာ အာရုံကိုယူေသာ အခါ၌သာ အပိုပါ၀င္လာၾကသည္။ ထုိ ၇-ပါးတြင္
တစ္စံုတစ္ခုကို ခံစားေနေသာအခါ ေ၀ဒနာသည္ သတၱိထင္ရွား၍ တစ္စံုတစ္ခုကို
မွတ္ေနေသာအခါ သညာသည္ သတၱိထင္ရွား၏။ ကံတစ္ခုခုကို ျပဳေနေသာအခါ ေစတနာသည္
သတၱိထင္ရွား၍ အာရုံတစ္ခုခုကို စူးစုိက္ေသာအခါ ဧကဂၢတာေခၚေသာ သမာဓိက
သတၱိထင္ရွား၏။ ၾကြင္းေသာ ဖႆ၊ ဇီ၀ိတေျႏၵ၊ မနသိကာရ ၃-ပါးတုိ႔ကား ဘယ္အခါမွ်
သူတို႔သတၱိ မထင္ရွားလွေခ်။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment