အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၈၅) တရားကုိးကြယ္ပါ၏

တရားကုိးကြယ္ပါ၏             

                      (ကုိး= အားကိုး + ကြယ္= ကာကြယ္။)                                      

ေလာကတြင္ မည္သူမဆုိ မိမိႏွင့္ ထုိက္ တန္ေသာ အားကုိးစရာ ကာကြယ္စရာ ရွိၾကရ၏၊ မရွိေသးလွ်င္ ရွာထားၾကရ၏၊ မ်ားစြာေသာ လူတုိ႔ အားကုိးေနၾကေသာ အရာမ်ား ကား ေဆြမ်ိဳးအားကုိး, ပစၥည္းဥစၥာ အားကုိး, ပညာ အားကုိး, ႐ုပ္ရည္ အားကုိး, သတၱိ အားကုိး, ခြန္အား အားကုိး, မိတ္ေဆြ အားကုိး, ဆရာ အားကုိး, လက္နက္အားကုိး (တုိင္းျပည္မ်ား၌ စစ္တပ္ အားကိုး, မဟာမိတ္မ်ား အားကိုး)ဟူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾက၏၊ ေဘးရန္ေပၚလာလွ်င္, ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္လာလွ်င္ ထုိအားကုိးစရာ မ်ားျဖင့္ ကာကြယ္ၾက၏၊ ထုိမ်ားစြာေသာ ကုိးကြယ္ (အားကုိ+ ကာကြယ္)စရာတုိ႔သည္လည္း တရားေတာ္ကို ကုိးကြယ္ရသေလာက္ အရာမေရာက္ၾကပါ။

          ခ်ဲ႕ဦးအံ့…ျပခဲ့ေသာ အားကုိးစရာတုိ႔သည္ ေဘးရန္ေပၚလာလွ်င္ အထုိက္အေလ်ာက္ ကာကြယ္ႏုိင္သျဖင့္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ ကုိးကြယ္ရာ ျဖစ္ၾကပါေပ၏၊ သုိ႔ေသာ္ ေဆြမ်ိဳး ဥစၥာ ပညာ ႐ုပ္ရည္စသည္တုိ႔သည္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ပ်က္စီးတတ္ေသာေၾကာင့္ မိမိက အားကုိးေနတုန္း မွာပင္ သူတုိ႔က ပ်က္ျပဳန္းသြားတတ္ၾက၏၊ ေဆြမ်ိဳး မိဘ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းတုိ႔၏ ေသေက်ပ်က္စီးမႈ, ဥစၥာ စည္းစိမ္ ဂုဏ္ သိန္ ရာထူး ပ်က္စီးမႈ စသည္မ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရေသာအခါ၌လည္း ေကာင္း, မိမိကုိယ္တုိင္ အုိရ နာရ ေသခါနီးက်ေသာအခါ၌လည္း ေကာင္း ထုိထုိ ေလာကအားကုိးစရာေတြသည္ လံုးလံုး အားကုိးရာ မရဘဲ တရားေတာ္သာ အားကုိးရာ ရပါေတာ့သည္။

ကိုယ္က်င့္တရားမွ အားကိုးရ

“တရား”ဟူရာ၌ ၾကားနာရြတ္   ဖတ္႐ံုတြင္ မကဘဲ ထုိတရား ေတာ္ လာသည့္အတုိင္း မိမိစိတ္ ျဖစ္ေအာင္ အေလ့အက်င့္ျပဳထားေသာ ကုိယ္က်င့္တရား ျဖစ္မွသာ အေရးေပၚလာလွ်င္ ကုိးကြယ္ရာ ရႏုိင္သည္၊ ခႏၶာကုိယ္က်န္းမာေအာင္ အစားအေသာက္ အေန အထုိင္ စသည္ကုိ စည္းကမ္းက်က် ျပဳျပင္ပါလွ်င္ က်န္းမာႏုိင္ သကဲ့သုိ႔ စိတ္ကုိလည္း တရားစည္းကမ္းက်ေအာင္ အေလ့အထ ျပဳလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာ၍ ဒုကၡေတြ႕ေသာအခါ ခံႏုိင္ရည္ရွိ၏၊ ထုိသုိ႔ စိတ္ကုိျပဳျပင္ေသာ ကုိယ္က်င့္တရားမဟုတ္ဘဲ နားေထာင္ေကာင္း၍ နာၾကေသာ တရားမ်ိဳးကား အေရးက်လွ်င္ ကုိးကြယ္ရာ မရႏုိင္ေခ်။

          ရွင္းျပဦးအံ့…စစ္မျဖစ္မီက ျမန္မာျပည္၌ ေဟာၾက ေျပာၾကေသာ တရားသံေတြသည္ ျမန္မာျပည္၏ ေအာက္ဆံုးနယ္နိမိတ္မွ အထက္ဆံုး နယ္နိမိတ္တုိင္ေအာင္ တရားသံခ်င္း ဆက္ေတာ့မတတ္ မ်ားျပားက်ယ္ျပန္႔ခဲ့ေပ၏၊ သုိ႔ေသာ္ စစ္အတြင္း၌ကား ထုိတရားသံကုိ နာခံခဲ့သူ အမ်ားပင္ ပါ၀င္၍ လုၾက ယက္ၾက ဓားျပတုိက္ၾက၏၊ အလုအယက္ အတုိက္ခံေသာ တရားနာပရိသတ္တုိ႔ကလည္း ၀မ္းနည္း ပူေဆြး ငုိေႂကးလုိက္ၾကသည္မွာ (စကားစပ္မိလွ်င္) ယခုပင္ မ်က္ရည္ က်ၾကေသး၏၊ ဆုိလုိရင္းကား ထုိေဟာခဲ့သမွ် နာခဲ့သမွ် တရားေတြသည္ ခႏၶာကုိယ္တြင္း၌ ကုိယ္က်င့္တရားေတြ ျဖစ္ေနပါမူ လုယက္တုိက္ခုိက္သူလည္း မျဖစ္ႏုိင္၊ အလုအယက္ အတုိက္အခုိက္ ခံရေစကာမူ ေသာက ပရိေဒ၀လည္း ဤမွ်ေလာက္ မျဖစ္ႏုိင္ဟု ဆုိလုိပါသည္။

          ၾကားနာသူေတြကုိ ထားလုိက္ပါဦးေတာ့၊ ေဟာေျပာပုိ႔ခ်၍ ေနေသာ ဆရာသမားတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း ကုိယ္က်င့္တရားလံုေလာက္ ပါေလ၏ေလာဟု ေတြးေတာဖြယ္ရာ အေၾကာင္းမ်ား ရွိေန၏၊ ကုိယ္ေတာ္တစ္ပါးသည္ လူအမ်ား၏ ေဆြမ်ိဳး မိဘ ေသဆံုးေသာ အခါတုိင္း၌ စိတ္သက္သာေအာင္ အေဟာေကာင္းလွ၏၊ သုိ႔ေသာ္ သူ႔မယ္ေတာ္ ဆံုးေသာအခါ၌ကား ယူက်ံဳးမရ ခ်ံဳးခ်ံဳးခ်၍ ငုိေလရာ သူ႔တရားျဖင့္ သက္သာရာရဖူးသူတုိ႔က “အရွင္ဘုရား…သူမ်ားအေမ ဆံုးတုန္းကေတာ့ တရားေဟာၿပီး ကုိယ့္မယ္ေတာ္ ဆံုးတဲ့အခါ ဒါေလာက္ ငုိရသလား”ဟု ေလွ်ာက္ၾကေသာအခါ “ဟ…အဲဒါက နင္တုိ႔ အေမ, ဒီဟာက ငါ့အေမ”ဟု ျပန္ေျပာပါေလသတဲ့၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အေဟာတရား အနာတရားတုိ႔သည္ အေရးၾကံဳက ကုိးကြယ္ရာ မရဘဲ ကို္ယ္က်င့္တရားသာ ကိုးကြယ္ရာ ရသည္”ဟု သတိျပဳၾကေစ လုိပါသည္၊ ဤေနရာ၌ တရားအားကုိး၍ တရားျဖင့္ ကြယ္ကာခဲ့ရေသာ ကုိယ္ေတြ႕ဒုကၡတခ်ိဳ႕ကုိ ျပပါဦးမည္။

မိဘတုိ႔ ပစၥည္းဆုတ္ယုတ္ခ်ိန္

ဘုန္းႀကီး၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားမွာ မိ႐ုိးဖလာ အားျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ လယ္ယာကုိ မွီ၍လည္းေကာင္း,  အတုိး အပြား ခ်၍ လည္းေကာင္း အသက္ေမြးသူမ်ား ျဖစ္ရကား ေရွးေခတ္ကေသာ္ အေသာက္အစား ကစားသမားလည္း မရွိခဲ့၊ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးသူ ေႂကးတင္သူလည္း မရွိခဲ့၊ (ယခုအခ်ိန္မွာမူ ႂကယ္၀သူမ်ားလည္း ေရွးကထက္ပင္ ႂကယ္၀ၾက၍ ဆင္းရဲသူမ်ားလည္း ရွိၾကေလၿပီ၊) ထုိ ေရွ႕ပုိင္းေခတ္၀ယ္ ဘုန္းႀကီး၏ ဒကာႀကီးႏွင့္ အဘုိးေလး ေတာ္စပ္သူ ႏွစ္ေယာက္ကား လယ္ယာလုပ္ကုိင္မႈကုိ ပင္ပန္းသည္ဟု အထင္ရ၍ စပါးကုန္သည္ႀကီးမ်ား လုပ္ကာ အသက္ေမြးၾကေလသည္၊

ထုိအခါ ဘႀကီးေတာ္သူ ဓနရွင္တစ္ေယာက္က “ဟဲ့…ငါတုိ႔ အမ်ိဳးဟာ ႐ုိးရာအလုပ္အကုိင္ျဖင့္ မဆင္းရဲခဲ့ၾကပါဘူး၊ မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ထူးထူးဆန္းဆန္း မလုပ္ၾကပါနဲ႔”ဟု တားျမစ္ဖူးသတဲ့၊ သုိ႔ရာတြင္ မႏၲေလး ပဲြစား စက္ပုိင္မ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္၍ ထုိအလုပ္ ကုိမွ ဟုတ္တယ္လုိ႔ အထင္ရွိကာ အျမတ္အစြန္းရေသာအခါ ေဖာေဖာသီသီ သံုးစဲြ၍ ႐ံႈးေသာအခါ အိမ္က စုိက္ထုတ္ျခင္းျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေလေသာ္ ပထမကမၻာစစ္ၿပီးခါနီး ပဲျဖဴေလး အ႐ံႈးေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳးဓနရွင္မ်ား၏ေႂကြးမ်ား ပတ္လည္၀ုိင္းေနဟန္ တူပါသည္၊

ဘုန္းႀကီး၏ ခ်က္ျမႇဳပ္အိမ္ရာလည္း အေပါင္ဆံုးကာ အေမြရ အိမ္ရာတစ္ခုသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရပါေတာ့သည္၊ မိဘႏွစ္ဦးလည္း ၾကည္ႏူးျခင္းရွိပံု မရလွ၊ ဘုန္းႀကီးကား မႏၲေလး၌ စာသင္ေနရာက ထုိအေၾကာင္းကုိ ၾကားရေသာ္လည္း စိတ္မဆင္းရဲလွေသးပါ၊ ႏွစ္ဖက္ဘုိးဘြား၏ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖင့္ ငါ့မိဘမ်ား မဆင္းရဲႏုိင္ တန္ရာဟုသာ ေတြးေတာမိပါသည္။

 

Credit to 

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 11:33 AM