အနာဂတဘယသုတ္ေတာ္
၁။ အနာဂတ္ေဘးငါးမ်ိဳး
ဘိကၡဳတုိ႔…
ဤျပလတၱံ႕ေသာ ေဘးတုိ႔သည္ ယခု (ထုိ သုတ္ေတာ္ကုိ ေဟာေတာ္မူခ်ိန္မွာ) မျဖစ္ေသးဘဲ ေနာင္အခါ
ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္၊ ထုိေဘးမ်ားကုိ သင္တုိ႔ သိထားႏွင့္ၾက၊ သိၿပီး၍ ထုိေဘးမ်ား မေပၚ လာေအာင္
ႀကိဳးစားၾက၊ ထုိေဘးတုိ႔ကား…
၁။ (မိမိကုိယ္ကုိ ဣေႁႏၵရရႏွင့္
ေနတတ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေသာအားျဖင့္) ခႏၶာကုိယ္၏ တုိးတက္ႀကီးပြားမႈလည္း မရွိၾကေသာ, သီလသိကၡာ
တုိးတက္မႈလည္း မရွိၾကေသာ, စိတ္ေနစိတ္ထား သမာဓိတုိးပြားမႈ လည္း မရွိၾကေသာ, ေလာကုတၱရာပညာ
တုိးပြားမႈလည္း မရွိၾက ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဥပဇၩာယ္ဆရာႀကီးလုပ္ကာ အျခားသူတုိ႔ကုိ
ရဟန္းျပဳေပးၾကလိမ့္မည္၊ ထုိသုိ႔ အရည္အခ်င္း မရွိေသာ ဥပဇၩာယ္ဆရာတုိ႔သည္ မိမိတပည့္မ်ား
ကိုယ္ေန စိတ္ထား သီလ သမာဓိ ပညာတုိးပြားေအာင္ ဆံုးမႏုိင္ၾကေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ထုိတပည့္မ်ားလည္း
ကိုယ္ေန စိတ္ထား သီလ သမာဓိ ပညာတရား တုိးပြားျခင္း မရွိဘဲ မိမိတုိ႔၏ လက္ေအာက္တပည့္မ်ားကို
ရဟန္းျပဳ ေပးၾကလိမ့္ဦးမည္၊ ဤသုိ႔ အဆက္ဆက္ တရားပ်က္ျခင္းေၾကာင့္ ၀ိနည္းပ်က္ျပားျခင္းဟူေသာေဘး
ေပၚလာလိမ့္မည္။
၂။ ဤ (၂)နံပါတ္၌ နိႆရည္းဆရာ လုပ္၍ တပည့္မ်ားကုိ
နိႆရည္းေပးျခင္းသာ ထူးသည္၊ [အရပ္တစ္ပါးမွ လာေနေသာ တပည့္မ်ား၏ အမွီခံဆရာကုိ နိႆရည္းဆရာဟု
ေခၚ၏။]
၃။ ခႏၶာကုိယ္ႏွင့္ သီလ သမာဓိ ပညာ တုိးပြားမႈ မရွိၾကေသာေနာက္ေခတ္ ရဟန္းတုိ႔သည္ အဘိဓမၼာတရား,
ဉာဏ္ရမႈႏွင့္ ယွဥ္ေသာ တရားမ်ားကို ေဟာၾကေသာအခါ မေကာင္းေသာ စိတ္ထားျဖင့္ သူတစ္ပါးတုိ႔ကုိ
ပုတ္ခတ္ ေစာ္ကားျခင္း, ပစၥည္း ရေအာင္ ေဟာျခင္းတုိ႔ျဖင့္ စိတ္ဆုိး စိတ္ညစ္ေတြ ေပၚေပါက္၍
တရားစစ္ သေဘာမွန္ကုိ သိၾကေတာ့မည္ မဟုတ္၊ (ဥပမာ … သၿဂႋဳဟ္စကားေျပာရင္း ျငင္းၾက ခုံၾက
ကုိယ္တတ္ေၾကာင္းျပၾက လာဘ္ရမႈမ်ားကုိ လုိလားၾကသျဖင့္ သေဘာအမွန္ကုိ ေ၀ဖန္ နားလည္မႈ မရွိၾကေတာ့ဘဲ
သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္ ပစၥည္းလုိခ်င္ေသာ ေလာဘ, သူတစ္ပါးကုိ ေစာ္ကားေသာ ေဒါသေတြ ျဖစ္ေနေတာ့
သကဲ့သုိ႔တည္း။)
၄။ ကုိယ္အေနအထားႏွင့္ သီလ သမာဓိ ပညာ တုိးပြားမႈ
မရွိေသာေနာက္ေခတ္ ရဟန္းတုိ႔သည္ ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့၍ ေလးနက္လွစြာ ခႏၶာ,
အာယတန, ဓာတ္, သစၥာ, ပဋိစၥ သမုပၸာဒ္ တရားေတာ္မ်ားကုိ ေဟာလွ်င္ မနာခ်င္ၾက, ထုိ တရား မ်ားကို
သင္ယူထုိက္သည္ဟုပင္ မမွတ္ထင္ၾက၊ သာသနာ့ျပင္ပ ျဖစ္သူတုိ႔က ရြတ္၍ေကာင္းေအာင္ အဆန္းတၾကယ္
ဖဲြ႕စီအပ္ေသာ ဂါထာမ်ားကိုသာ နားေထာင္လုိၾက, သင္ယူလုိၾကလိမ့္မည္၊ (ယခု အခါ၀ယ္ ဘုရားေဟာေဖာ္
ပါဠိေတာ္ အစစ္အမွန္ကုိ မသင္ယူလုိဘဲ, သင္ရေသာ္လည္း စိတ္တက္ႂကျခင္း မရွိဘဲ အျခားဘာသာစကား
မ်ားကုိ သင္ရမွ စိတ္အားထက္သန္ၾကပံုမ်ိဳးတည္း။)
၅။ ကုိယ္ေနကုိယ္ထား သီလ သမာဓိ ပညာ တုိးပြားျခင္း
မရွိၾကေသာ ေနာက္ေခတ္ ရဟန္းတုိ႔သည္ အေလ်ာ့ အတင္း ႏွစ္မ်ိဳး ရွိရာ၀ယ္ အေလ်ာ့ဘက္၌သာ ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္
လုပ္ၾကလိမ့္မည္၊ ေတာေက်ာင္း စသည္၌ ၿငိမ္သက္စြာ တရားႏွင့္ ေနမႈ ကိစၥ၌ လံု႔လ ၀ီရိယ ေလွ်ာ့ခ်ထားၾကလိမ့္မည္၊
“အေပါင္းအေဖာ္မွ ခဲြခြာ၍ တစ္ကုိယ္တည္း ေနဖုိ႔ရန္ႏွင့္ မေကာင္းေသာ စိတ္ေတြမွ ခဲြခြာ၍
တရားစိတ္ျဖင့္ ေနဖုိ႔ရန္ စိတ္ကူးမွ် ထည့္ၾကေတာ့မည္ မဟုတ္”ဟူလုိ။
စဥ္းစားဖြယ္
ထုိေဘးငါးမ်ိဳးလံုးပင္
ယခုအခါ၀ယ္ သာသနာေတာ္၌ ဆုိက္ေရာက္လ်က္ ရွိ, မရွိကုိ စဥ္းစားသင့္၏၊ ၁, ၂ နံပါတ္အရ (အခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္မ်ားကုိ
ထား၍) မ်ားစြာေသာ ဆရာဥပဇၩာယ္တုိ႔သည္ တပည့္မ်ားကုိ ႏုိင္နင္းေအာင္ ဆံုးမ ႏုိင္ၾကပါေသး၏ေလာ၊
မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကလည္း တပည့္မ်ား ခံ့ညား ႐ုိေသေအာင္ သီလ သမာဓိ ပညာ တုိးပြားၾကပါ၏ေလာ၊
ထုိ ဆရာသမားတုိ႔၏ တပည့္တုိ႔က အသက္ႀကီး၍ ဆရာ ဥပဇၩာယ္ လုပ္ၾကျပန္လွ်င္ ယခင္ ဆရာ၏ အဆင့္အတန္းကုိမွ်
မီၾကပါဦး မည္ေလာ။
၃, ၄, ၅ နံပါတ္ အနာဂတ္ေဘးမ်ားလည္း ယခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္အေျခအေန ေရာက္ေနၿပီလဲ၊
စာသင္စာခ်ၾကရာ၌ (စာေမးပဲြ မ်ား၏ စည္းကမ္းေၾကာင့္) ဗုဒၶတရားေတာ္ထက္ ဗုဒၶတရားေတာ္ မဟုတ္ေသာ
သဒၵါ, သၿဂႋဳဟ္ စသည္ကုိလည္းေကာင္း, ဗုဒၶတရားေတာ္ကုိ အနည္းငယ္ျပ၍
အပုိက်မ္းစာမ်ားကုိလည္းေကာင္း သင္ယူရေသာ အခ်ိန္က မ်ားေနၿပီ မဟုတ္ပါေလာ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း
အခ်ိန္ ၾကာသေလာက္ ဗုဒၶေဟာေတာ္မူရင္းကို အသိမမ်ားၾကသျဖင့္ သဒၶါတရားလည္း မတုိး, သာသနာေတာ္ဆုိင္ရာ
သမထ ၀ိပႆနာ ပညာလည္း မတုိး, စိတ္ေနစိတ္ထား ႀကီးမားရင့္သန္မႈလည္း မတုိးပြားဘဲ ထုိေဘးမ်ား၀ယ္
တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနၾကရၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။
No comments:
Post a Comment