ေၾကြးေဟာင္းဆပ္၊ ေၾကြးသစ္ခ်ၿပီး ေရႊအိုးျမွဳပ္ျခင္း။

      ေရွးအခါက မဂဓတိုင္း သာလိဒၵိယပုဏၰားရြာ၌ ေကာသိယ ဟူေသာျဗဟၼဏ တစ္ေယာက္ရွိ၏။  ထို
ျဗဟၼဏ၏ သေလးစပါးခင္းမွာ က်ယ္၀န္း၏။ သေလးႏွံေတြ အဆံျပည့္ခ်ိန္တြင္ ေက်းသားမ်ား လာ၍စား
ၾကသျဖင့္ အမ်ားအျပား ပ်က္စီးရ၏။ ေက်းသားမ်ားအနက္မွ ႀကီးမားေသာ ေက်းသားတစ္ေကာင္သည္
သေလးႏွံမ်ားကို စားရံုမွ်မက ကိုက္ခ်ီ၍ ယူသြားတတ္၏။

        လယ္ေစာင့္သမားသည္ ထိုေက်းႀကီးကို ေက်ာ့ကြင္းေထာင္၍ ဖမ္းဆီးရာ တစ္ေန႔ေသာ္ မိေလ၏။
ဖမ္းမိေသာ ေက်းသားႀကီးကို လယ္ရွင္ ေကာသိယျဗဟၼဏထံ အပ္လိုက္၏။ ေကာသိယသည္ ေက်းသား
ႀကီးကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း သားသမီးကဲ့သို႔  ခ်စ္ခင္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ေကာသိယျဗဟၼဏက ေက်းသား
ႀကီးကို   “ အသင္ ေက်းသား၊ သေလး စပါးႏွံမ်ားကို စားရံုမွ်သာ မဟုတ္ဘဲ၊  ဘာေၾကာင့္ ကိုက္ခ်ီ  ယူ
ေဆာင္သြားပါသလဲ၊ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သင္၏ရန္ဖက္ ျဖစ္လို႔ပါလား၊ သို႔မဟုတ္က သင္၏အိမ္မွာ ၀မ္းဗိုက္အ
ပို ရွိေနေသးလို႔ပါလား၊  ဒါမွမဟုတ္  သိုေလွာင္ထားစရာ စပါးက်ီ ရွိလို႔ပါလား၊ ” ဟု ေမး၏။

       ထိုအခါ ေက်းသားႀကီးက  “ အေဆြ ျဗဟၼဏ၊ အသင္သည္  ကၽြႏ္ုပ္၏  ရန္ဖက္လဲ မဟုတ္ပါ၊  ၀မ္း
ဗိုက္လဲ အပိုမရွိပါ၊ စပါးက်ီလဲ မရွိပါ။ ေၾကြးေဟာင္းလဲ ေပးဆပ္ေနရပါတယ္၊ ေၾကြးသစ္ခ်ျခင္းလဲ လုပ္ရ
ပါတယ္၊ ေရႊအိုးျမွဳပ္ျခင္းကိုလဲ ျပဳလုပ္လို၍ ယူေဆာင္သြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ” ဟု  အေျဖေပးရာ  ေက်း
သား၏စကားကို နားမရွင္းေသာ  ျဗဟၼဏက ထပ္မံေမးသျဖင့္ ေက်းသားက ရွင္းျပသည္မွာ ------
       “ အေဆြ ေကာသိယ၊ ကၽြႏ္ုပ္မွာ မိအို၊ ဖအိုမ်ားရွိပါသည္။ ထို မိအို၊ ဖအိုမ်ားကို ျပဳစုလုပ္ေက်းျခင္း
သည္ ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ျခင္း မည္ပါသည္။ အေတာင္ မစံုေသး၍ မပ်ံႏိုင္ေသးေသာ သားငယ္၊ သမီးငယ္
မ်ား ရွိပါသည္။ ထို သားငယ္၊ သမီးငယ္တို႔ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္၊  ကၽြႏ္ုပ္ အိုမင္းမစြမ္း ရွိ
ေသာအခါ သူတို႔က ျပန္လည္ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ၾကမည္ ျဖစ္၍  ေၾကြးသစ္ခ်ျခင္း မည္ပါသည္။  အို
မင္းေနၾကၿပီျဖစ္၍  မပ်ံသန္း ႏိုင္ေတာ့ေသာ အတူေန သက္ႀကီးရြယ္အို ေက်းႀကီးမ်ားကို  ကုသိုလ္လို၍
ေကၽြးေမြးရပါသည္။ ဤသည္မွာ  အႏုဂါမိက  ေရႊအိုးျမွဳပ္ျခင္း  မည္ပါသည္။ ”
       ေက်းသားႀကီးကား ၀တၱရားေက်လွပါသည္။ မိဘ၀တ္လည္း မခၽြတ္ေစရ၊  သားသမီး၀တ္ကိုလည္း
မခၽြတ္ေစရ၊ အတူေန ေဆြမ်ိဳး၀တ္ကိုလည္း မခၽြတ္ေစရ၊ ယဥ္ေက်းလိမၼာရာမွာ အခ်ိဳ႕  လူတို႔ထက္  သာ
ေပသည္။ အခ်ိဳ႕ လူတို႔မွာ ဤ၀တၱရားမ်ားကို သိလည္းမသိၾက၊ သိေစကာမူ ၀တၱရား မေက်ၾကဟု ေကာ
သိယ စဥ္းစားမိကာ  ေက်းသားႀကီးကို ၾကည္ညို၍ သေလးခင္းႀကီးကို လွဴလိုက္၏။  ေက်းသားႀကီးကမူ
သင့္ျမတ္ရံုသာ လက္ခံ၍ သင့္ေလ်ာ္ေသာ စကားမ်ား ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ မိမိေနရာသို႔ ျပန္သြားေလသည္။
ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔တစ္ေတြဟာ ေက်းသားႀကီးကို သေဘာက်ၿပီး ေၾကြးေဟာင္းဆပ္၊ ေၾကြးသစ္ခ်၊ ေရႊအိုး
ျမွဳပ္ၿပီး၊ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ ျဗဟၼာခ်မ္းသာ၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ၊ ခ်မ္းသာအမ်ိဳးစံုကို စံစား၊ ခံစားႏိုင္
ၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။ ။
{ခ်မ္းေျမ႔ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ခ်မ္းေျမ႔မဂၤလာသင္စရာမွ ေကာက္ႏုတ္ေရးသား
     ပူေဇာ္ပါသည္။}
   (မွားယြင္းမွဳမ်ားရွိေသာ္ အစဥ္သနားေသာအားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
                    ဦးခိုက္ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ဘုရား)
 
     ဦးသိန္းေ၀။
           http://www.facebook.com/damanadi.tk
          http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။