အရိယာဟု ၀န္ခံၾကသူမ်ား

> ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ထံမွ ‘အရိယာေၾကညာစာတမ္း’ မ်ားကို ဖတ္ရပါသည္။ တာေမြၿမိဳ႕နယ္မွ လူပုဂၢိဳလ္ဆရာတစ္ဦး၏ တရားျပမႈျဖင့္ တရားထိုင္ၾကကာ မိမိတို႔ အရိယာေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီဟူေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ေၾကညာစာရြက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မိတ္ေဆြက လက္ခံခ်င္ပံုရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ထက္ ပရိယတၱိပညာ ႀကီးသူမ်ား၏ အေျဖမ်ားျဖင့္ သူကိုရွင္းလင္းျပလိုေသာေၾကာင့္ လူသိရွင္ၾကား ေမးျမန္းအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား–

(က) တရားထိုင္တုန္း ကိုက္ခဲနာက်င္မႈ ေ၀ဒနာေတြ ေပၚလာတာဟာ ၀ဋ္ေႂကြးေခ်ရတာ ျဖစ္သည္။
“မဟာနာမ္ ငါသည္ အခါတစ္ပါး၌ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္၌ ေန၏။ ထုိအခါ မ်ားစြာေသာ နိဂဏၭတို႔သည္ ဣသိဂိလိေတာင္နံေဘး ေက်ာက္ဖ်ာနက္ေပၚ၌ ထုိင္ေနျခင္းကုိ ပယ္ၾကကုန္လ်က္ မတ္မတ္ရပ္ တည္ေနၾကကုန္၏၊ အားထုတ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ထက္ျမက္ ၾကမ္းတမ္း စပ္ရွားေသာ ဆင္းရဲ ေ၀ဒနာတို႔ကုိ ခံစားၾကကုန္၏။
မဟာနာမ္ ထုိအခါ ငါသည္ ညေနခ်မ္း အခ်ိန္၌ ကိန္းေအာင္းရာမွ ထလ်က္ ဣသိဂိလိေတာင္နံေဘး ေက်ာက္ဖ်ာနက္ေပၚရွိ ထုိနိဂဏၭတို႔ အထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးေသာ္ “ငါ့ရွင္ နိဂဏၭတို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ သင္တို႔သည္ ထုိင္ေနျခင္းကုိ ပယ္၍ မတ္မတ္ရပ္တည္ ေနၾကလ်က္ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ထက္ျမက္ ၾကမ္းတမ္း စပ္ရွားေသာ ဒုကၡေ၀ဒနာတို႔ကုိ ခံစားၾကကုန္သနည္း” ဟု ေျပာဆုိ၏။
မဟာနာမ္ ဤသို႔ ေျပာဆုိေသာ္ ထုိနိဂဏၭတို႔က ငါ့အား “ငါ့ရွင္္ နာဋ၏သား နိဂဏၭသည္ အလံုးစံုကုိ သိ၏၊ အလံုးစံုကုိ ျမင္၏၊ သြားေနစဥ္ ရပ္ေနစဥ္ အိပ္ေနစဥ္ ႏုိးေနစဥ္ ဉာဏ္အျမင္သည္ ငါ့အား အျမဲမျပတ္ ေရွး႐ႈထင္၏ ဟု ဉာဏ္အျမင္ အေၾကာင္းကုိ အႂကြင္းမဲ့ ၀န္ခံ၏၊ ထုိနာဋ၏သား နိဂဏၭသည္ ‘အုိနိဂဏၭတို႔ ေရွး၌ ျပဳထားေသာ မေကာင္းမႈ ကံသည္ ရွိသည္သာတည္း၊ ထုိမေကာင္းမႈ ကံကုိ ဤစပ္ရွားလွသည့္ ျပဳႏုိင္ခဲေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္ျခင္းျဖင့္ ေခ်ဖ်က္ၾက ကုန္ေလာ့၊ ယခုဘ၀၌ ကုိယ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္း ႏႈတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္း စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္ပင္ ေနာင္ဘ၀၌ မေကာင္းမႈ ကံကုိ မျပဳျခင္းျဖစ္၏၊ ဤသို႔လွ်င္ ကံေဟာင္းတို႔ကုိ အက်င့္ျဖင့္ ဖ်က္ဆီးျခင္း, ကံသစ္တို႔ကုိ မျပဳျခင္းေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀၌ မတုိးပြားျခင္း ျဖစ္၏၊ ေနာင္ဘ၀၌ မတုိးပြားျခင္းေၾကာင့္ ကံကုန္၏၊ ကံကုန္ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ ကုန္၏၊ ဆင္းရဲဒုကၡ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားျခင္း ေ၀ဒနာ ကုန္၏၊ ေ၀ဒနာ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ အားလံုးသည္ ပ်က္ျပဳန္းလတၱံ႕’ ဟု ဆုိ၏။ (စူဠဒုကၡကၡႏၶသုတ္)
အထက္ပါသုတ္လာ နိဂဏၭ နာဋပုတၱ၏ အယူ၀ါဒႏွင့္ ေမးခြန္းပါ အယူအဆသည္ တူညီေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အညတိတၳိယ၀ါဒ မိစၧာ၀ါဒျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ နိဂဏၭတို႔အား ဘုရားရွင္ေအာက္ပါအတိုင္း ကဲ့ရဲ့ေတာ္မူ၏။
“ငါ့ရွင္ နိဂဏၭတို႔ “ဤသို႔လွ်င္ ငါတို႔သည္ ေရွးက ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္သာ၊ မျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္ မဟုတ္” ဟု သင္တို႔ မသိၾကကုန္။ ငါတို႔သည္ “ေရွးက မေကာင္းမႈ ကံကုိ ျပဳခဲ့ၾကဖူးသည္သာ၊ မျပဳခဲ့ၾကဖူးသည္ မဟုတ္ကုန္” ဟု မသိၾကကုန္။ “ဤသို႔ ဤသို႔ေသာ မေကာင္းမႈကံကုိ ျပဳခဲ့ၾကဖူးကုန္ၿပီ” ဟု မသိၾကကုန္။ “ဤမွ်ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡကား ေက်ပ်က္ၿပီးၿပီ၊ ဤမွ်ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ေခ်ဖ်က္ရ ဦးမည္၊ ဤမွ်ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ ေက်ပ်က္ေသာ္ ဆင္းရဲဒုကၡ အလံုးစံုသည္ ေက်ပ်က္လတၱံ႕” ဟု မသိၾကကုန္။ မ်က္ေမွာက္ ဘ၀၌ပင္ အကုသုိလ္ တရားတို႔၏ ေပ်ာက္ကင္းျခင္း ကုသုိလ္တရားတို႔၏ ျပည့္စံုျခင္းကုိ မသိၾကကုန္။ ငါ့ရွင္ နိဂဏၭတို႔ ဤသို႔ျဖစ္ေသာ္ ေလာက၌ ၾကမ္းတမ္းသူ ေသြးစြန္းေသာ လက္ရွိသူ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ အမႈ ရွိသူတို႔သည္ လူျဖစ္လာကုန္လ်က္ နိဂဏၭတို႔၌ ရွင္ရဟန္း ျပဳၾကေလကုန္ေယာင္ တကား” ။ (စူဠဒုကၡကၡႏၶသုတ္)
ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေဒသနာအရမူ–
“ဖႆသမုဒယာ ေ၀ဒနာသမုဒေယာ၊ ဖႆနိေရာဓါ ေ၀ဒနာနိေရာေဓာ”
“ေတြ႔ထိမႈ ‘ဖႆ’ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားမႈ ‘ေ၀ဒနာ’ ျဖစ္၏။ ေတြ႔ထိမႈ ‘ဖႆ’ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းေၾကာင့္ ခံစားမႈ ‘ေ၀ဒနာ’ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၏။”
ကတေမာ စ ဘိကၡေ၀ ေ၀ဒနာနိေရာေဓာ၊ ဖႆနိေရာဓာ ဘိကၡေ၀ ေ၀ဒနာနိေရာေဓာ။
ရဟန္းတို႔ ေ၀ဒနာတို႔၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈဟူသည္ အဘယ္နည္း။
ရဟန္းတို႔ ေတြ႔ထိမႈ ဖႆ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈသည္ ေ၀ဒနာတို႔၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈ ျဖစ္၏။
တရားထိုင္တုန္းျဖစ္ေစ၊ ဖဲရိုက္ေနတုန္းျဖစ္ေစ ကိုက္ခဲနာက်င္မႈ ေ၀ဒနာေတြ ေပၚလာျခင္းသည္ ၀ဋ္ေႂကြးေၾကာင့္မဟုတ္၊ ဖႆေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ ဖႆရွိေနသမွ်၊ အာရံုႏွင့္ အာရမၼဏိက တိုက္ဆိုင္ေနသမွ်၊ ျမင္-ၾကား-နံ-စား-ေတြ႔ထိ- ၾကံဆေနသမွ် ဖႆရွိေနမည္ျဖစ္၏။ ဖႆရွိေနသမွ် ေ၀ဒနာရွိမည္ျဖစ္၏၊ လူမေသသမွ် ေ၀ဒနာမကုန္။
(ခ) ဒီေ၀ဒနာေတြကို ေက်ာ္ေအာင္မွတ္ႏိုင္ရင္ ၀ဋ္ေႂကြးေက်ၿပီး ဉာဏ္စဥ္တက္သည္။
ဤေမးခြန္းအတြက္ ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မွတ္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။
အခ်ဳိ႕ေသာ ေယာဂါ၀စရပုဂၢိဳလ္တို႔၏ ေျပာဆိုခ်က္———
အခ်ဳိ႕ေသာ ေယာဂါ၀စရပုဂၢိဳလ္သူျမတ္တို႔ကား တရားထိုင္လိုက္သျဖင့္ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ၾကာေညာင္း၍ ခႏၶာကိုယ္၀ယ္ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ ယင္းနာက်င္ကိုက္ခဲမႈ စသည္ကို လိုက္႐ႈၾက၏။ ထိုသို႔ ႐ႈလိုက္သျဖင့္ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈ စသည္တို႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားေသာအခါ “ေ၀ဒနာကို ေက်ာ္သြားၿပီ၊ ေ၀ဒနာကုန္သြားၿပီ၊ ေ၀ဒနာ မရွိေတာ့ၿပီ” ဟု ေျပာတတ္ၾက၏။
ထိုသို႔ ေျပာဆိုလာသူတို႔အား “အသိစိတ္ေကာ ရွိပါေသးသလား”ဟု ေမးျမန္း ၾကည့္ေသာအခါ “အသိစိတ္ကား ရွိေနသည္ မခ်ဳပ္ေသးပါ”ဟု အေျဖေပးၾက၏။
ယင္းသို႔ ေ၀ဒနာကို ႏိုင္ေအာင္တိုက္ႏိုင္ပါသည္ဟု ၀န္ခံေသာ ထိုေယာဂါ၀စရ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္တို႔၏ အလိုမွာ “ေ၀ဒနာကား ခ်ဳပ္သြား၏၊ အသိစိတ္ကား မခ်ဳပ္ေသး”ဟု ဆိုလိုေနၾက၏။
ဘုရားရွင္၏ အဆုံးအမ သာသနာေတာ္၌ကား ေ၀ဒနာေစတသိက္သည္ သဗၺစိတၱသာဓာရဏေစတသိက္ = စိတ္အားလုံးႏွင့္ ဆက္ဆံေသာ ေစတသိက္ ျဖစ္၏။ စိတ္တိုင္း စိတ္တိုင္း၌ အျမဲယွဥ္၏၊ စိတ္ရွိေနသမွ် ေ၀ဒနာကား ရွိလ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ စိတ္ျဖစ္ေနသမွ် ေ၀ဒနာကား ျဖစ္လ်က္ပင္ ရွိ၏။ ထိုေ၀ဒနာမွာ သုခေသာ္လည္း ျဖစ္ရာ၏၊ သို႔မဟုတ္ ဒုကၡေသာ္လည္း ျဖစ္ရာ၏၊ သို႔မဟုတ္ ဥေပကၡာေသာ္လည္း ျဖစ္ရာ၏။ ေ၀ဒနာတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကား စိတ္ျဖစ္တိုင္း ပါ၀င္လ်က္ ရွိ၏။
ဘုရားေဟာႏွင့္ ေခတ္အေျပာကား ထိပ္တိုက္ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေန၏။ မည္သည့္ အဆိုကို အမွန္ယူသင့္သည္ ဟူေသာ အခ်က္ကား အသင္သူေတာ္ေကာင္းကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္ယူရမည့္ ကိုယ္ပိုင္ အခြင့္အေရးတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အသင္သူေတာ္ေကာင္းဘက္က “ဘုရားေဟာကား မွား၏၊ မိမိ၏ ကိုယ္ေတြ႕ဉာဏ္ျမင္ကား မွန္၏”ဟု အေျဖေပးလာသည္ ျဖစ္အံ့၊ ထိုဘုရားကိုပင္ အသင္သူေတာ္ေကာင္း အေနျဖင့္ ယုံၾကည္သိမွတ္ ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ဖို႔ရန္ သင့္မသင့္ကိုပါ ထပ္မံ စဥ္းစားရေတာ့မည္ ျဖစ္ေပသည္။ “ဘုရားေဟာကား မွား၏”ဟု အေျဖေပးေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ေ၀ဒနာ မခ်ဳပ္ဘူးလား
ေ၀ဒနာကား ပရိညာပညာ သုံးမ်ဳိးျဖင့္ ပိုင္းပိုင္းျခားျခား သိရမည့္ တရားစုသာ ျဖစ္၏။ ေ၀ဒနာကို ကုန္ေအာင္တိုက္ရမည့္ တရားကား မဟုတ္ေပ။ ေ၀ဒနာကို အေၾကာင္းခံ၍ ျဖစ္ေပၚလာၾကကုန္ေသာ တဏွာအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ကိုသာ ကုန္ေအာင္တိုက္ရမွာ ျဖစ္သည္။ တဏွာကို ကုန္ခန္းေစသည့္ က်င့္စဥ္ကား – အေၾကာင္းတရားႏွင့္ တကြေသာ ေ၀ဒနာ အ၀င္အပါ ျဖစ္သည့္ ခႏၶာ (၅)ပါးတို႔ကို အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ လကၡဏာေရးသုံးတန္တင္ကာ ၀ိပႆနာ ႐ႈပြားသုံးသပ္ျခင္း လုပ္ငန္းရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ (နိဗၺာနဂါမိနီပဋိပဒါ-ဒု-တြဲ)
ဗုဒၶစာေပက်မ္းဂန္မ်ားတြင္———
၁။ အသညသတ္ဘံုတြင္ ျဖစ္ရာအခါ၊ ၂။ နိေရာဓသမာပတ္ ၀င္စားရာအခါ၊ ၃။ ဘုရား ရဟႏၲာမ်ား ပရိနိဗၺာန္၀င္စံၿပီးရာအခါ -ဟု ေ၀ဒနာခ်ဳပ္ရာအခါ သံုးမ်ိဳးလာရွိ၏။
ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ပညာေဇာတ၏ ေျဖရွင္းခ်က္ကိုလည္း ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
“ေ၀ဒနာက ပိုင္းျခားသိရမယ့္ ဒုကၡသစၥာထိုက္တဲ့ တရားပါ။ ပယ္ရမယ့္ တရားမဟုတ္ပါ။ အဲဒီေ၀ဒနာကို အာရုံျပဳ၍ျဖစ္တဲ့ ကိေလသာက ပယ္ရမယ့္ သမုဒယသစၥာ ထုိက္တဲ့တရားပါ။ သေဘာေပါက္လား။”
“မွန္ပါ၊ သေဘာေပါက္ပါတယ္ဘုရား”
ပယ္မွားျဖစ္မယ္။ ။ ေယာဂီတို႔ ၀ိပႆနာဘာ၀နာတရား ရႈပြားအားထုတ္ေနတာဟာ ပယ္ရမယ့္တရားကို ပယ္ႏိုင္ေအာင္၊ ပိုင္းျခားသိရမယ့္တရားကို ပိုင္းျခားသိႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ေနတာပါ။
အင္း ပိုင္းျခားသိရမယ့္တရားကို ပယ္ရင္ ပယ္မွားျဖစ္မယ္၊ ပယ္မွားဆိုရင္ ဘယ္သြားမွာလဲ၊ မိစၧာဒိ႒ိျဖစ္သြားမွာေပါ့။
တကယ္ပယ္ရမွာက ေ၀ဒနာကို အာရံုျပဳ၍ျဖစ္တဲ့ ကိေလသာကို ပယ္ရမွာပါ။ အဲဒီ ကိေလသာကိုေတာ့ မပယ္ဘဲနဲ႔ ေ၀ဒနာကုန္ေအာင္ဆိုၿပီး ေ၀ဒနာကို ပယ္ႏိုင္ေအာင္ ရႈပြားအားထုတ္ရင္ အမွားႀကီးမွားပါတယ္။
အဲဒီအမွားႀကီးဟာ ၀ိပႆနာတရားနယ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ျပန္႔ေနပါတယ္။ ေယာဂီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဲဒီအမွားႀကီးကို အမွန္ထင္ၿပီး စြဲလမ္းေနၾကပါတယ္။
ေယာဂီတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါ။ ေ၀ဒနာဟာ ဒုကၡသစၥာ ထုိက္တဲ့တရားပါ။ ပိုင္းျခားသိရမယ့္တရားပါ။ ပယ္ရမယ့္တရား မဟုတ္ပါ။ ကုန္ေအာင္လုပ္ရမယ့္တရား မဟုတ္ပါ။ (ေ၀ဒနာရႈပြားနည္း၊ ဓမၼဒူတအရွင္ပညာေဇာတ)
(ဂ) လူေကာင္ႀကီးႀကီး တစ္ေယာက္က အပါယ္တံခါး ပိတ္လိုက္တာျမင္ရၿပီး၊ ဂ်ိမ္းခနဲ အသံပါ ၾကားလိုက္ရသည္။
ဤေမးခြန္းအတြက္ကား အထူးေျဖရွင္းစရာလိုမည္ မထင္ပါ။ ပိဋကတ္တြင္လည္း အလားတူျဖစ္ရပ္မ်ိဳးမရွိပါ။
(ဃ) ထိုင္ရက္ ၂၇- ရက္၊ အႀကိမ္ ၇၀-မွာ မဂ္က်ၿပီး၊ ၄-ရက္အၾကာ ၁၆-နာရီ ထိုင္ၿပီးမွ ဖိုလ္ ၁၀-ႀကိမ္ ၀င္စားႏိုင္သည္။
မဂ္က်ၿပီး အေတာ္ၾကာမွ ဖိုလ္က်သည္ဟု ဆိုရာေရာက္ေသာေၾကာင့္ မွားပါသည္။ ဖိုလ္သည္ မဂ္စိတ္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေသာ အခ်ိန္မဆိုင္းေသာ အကာလိက-တရား ျဖစ္ပါသည္။ အနႏၲရပစၥယသတၱိျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳေသာ တရားျဖစ္ပါသည္။
(င) ၎တို႔ညႊန္းေသာ သံလ်င္ဘက္မွ ရိပ္သာတစ္ခုတြင္ ၁၅-ရက္ တရားစခန္း တရားတစ္ပတ္၌ လူ ၅၀-၀င္လွ်င္ ၄၀-ခန္႔ ေသာတာပန္တည္ၾကသည္။
ဤေမးခြန္းလည္း ေျဖစရာလိုမည္ မထင္ပါ။
(စ) ထိုကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္မိမိ အရိယာဟု ေၾကညာျခင္းျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အက်ိဳး၊အျပစ္။
၁၃၅။ အၾကင္သူသည္ ရဟႏၲာ မဟုတ္ဘဲလ်က္ ရဟႏၲာဟု ၀န္ခံ၏၊ ဤသူသည္သာလွ်င္ ျဗဟၼာႏွင့္ တကြေသာ ေလာက၌ အယုတ္မာဆံုးျဖစ္ေသာ ခိုးသူႀကီးေပတည္း။ (သုတၱနိပါတ္၊ ၀သလသုတ္)
အထက္ပါ ေဒသနာအရ မိမိကိုယ္မိမိ အရိယာဟု ေၾကညာရာတြင္ အမွန္တကယ္ မဟုတ္ဘဲ ေၾကညာက အယုတ္မာဆုံး ခိုးသူႀကီး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
၇၈၉။ အၾကင္သူသည္ မိမိ၏ သီလႏွင့္အက်င့္တို႔ကို မေမးပါဘဲလ်က္ သူတစ္ပါးတို႔အား ေျပာဆို၏၊ အၾကင္သူသည္ကား မိမိ (အေၾကာင္းအရာ)ကို ကိုယ္တိုင္ပင္ ေျပာဆို၏၊ ထိုေျပာဆိုျခင္း ဟူသမွ်ကို သူယုတ္မာတို႔ သေဘာဟူ၍ ပညာရွိ တို႔ ဆိုၾကကုန္၏။ (ဒု႒႒ကသုတ္)
အထက္ပါသုတ္အရ တကယ္အရိယာျဖစ္သည့္တိုင္ မေမးဘဲ ေျပာက၊ မိမိအေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ေျပာက သူယုတ္မာ သေဘာရွိသူ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ (အမွန္တကယ္ အရိယာျဖစ္သူက မိမိအေၾကာင္းကို မေမးဘဲမေျပာပါ။ ေမးတိုင္းလည္း မေျပာပါ။)
၇၉၀။ ေလာက၌ အၾကင္ရဟန္းသည္ ကိေလသာ ၿငိမ္းေအးသူ ကိေလသာ ၿငိမ္းေအးေသာ စိတ္ရွိသူ ျဖစ္လ်က္ ငါသည္ သီလတို႔၌ တည္သူဟု မၾကံဳး၀ါး မေျပာဆို၊ အၾကင္ရဟန္းအား သံသရာပြါးစီးေၾကာင္း ကိေလသာတို႔ အနည္း ငယ္မွ် မရွိကုန္၊ ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို သူေတာ္ေကာင္း သေဘာရွိသူ ဟူ၍ ပညာရွိတို႔ ဆိုၾကကုန္၏။ (ဒု႒႒ကသုတ္)
၇၂၇။ ေရမျပည့္ေသာ အိုးသည္ အသံျမည္၏ (ေဘာင္ဘင္ခတ္၏)၊ ေရျပည့္ေသာ အိုးသည္ ၿငိမ္သက္သည္ သာတည္း၊ သူမိုက္သည္ ေရမျပည့္ေသာ အိုးႏွင့္ တူ၏၊ ပညာရွိသည္ ေရျပည့္ေသာ အိုးႀကီးႏွင့္ တူ၏။ (၄၃) (သုတၱနိပါတ္၊ နာလကသုတ္)
အထက္ပါသုတ္တို႔ကို ေထာက္ဆ၍ ခ်င့္ခ်ိန္ကာ ယံုၾကည္ၾကပါ။ အားေပးသင့္မွ အားေပးၾကပါ။
အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)
မွတ္ခ်က္ = ေမးသူ —- ဦးစံမတူ (မႏၲေလး)

Posted by မူၾကိဳဆရာ at 10:30 AM