၀န္တုိျခင္းသေဘာသည္ “မစၦရိယ”တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ေျပာထူးမေစၦ ၀န္တိုေလသတဲ့”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ယခုကာလ၌ မလွဴရက္၊ မေပးကမ္းရက္ေသာ သူကို မစၦရိယရွိသူဟု ေခၚၾကသည္။ မစၦရိယကား မလွဴခ်င္ မေပးခ်င္မူမ်ိဳးမဟုတ္၊ သူတစ္ပါးတုိ႔အား မရေစခ်င္ေသာ သေဘာသာတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မလွဴခ်င္မေပးခ်င္မူတုိ႔မွာ မိမိပစၥည္းကို တြယ္တာေသာ ေလာဘသေဘာသာ ျဖစ္သည္။ မိမိပစၥည္းကို ျဖစ္ေစ၊ အျခားပစၥည္းကို ျဖစ္ေစ၊ ဂုဏ္ကိုျဖစ္ေစသူ တစ္ပါးမရေစလုိေသာ သေဘာကိုသာ ၀န္တုိမူ မစၦရိယသေဘာဟု မွတ္ပါ။ ဤမစၦရိယကို က်မ္းဂန္တို႔၌ ၅-မ်ိဳးျပ၏။
၁။ အာ၀ါသမစၦရိယ = မိမိေနရာ၊ ေက်ာင္း၊ အိပ္ရာ၊ ေနရာ၌ ၀န္တုိမူ။ သံဃာအမ်ားႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ သံဃိကေက်ာင္း၊ အိပ္ရာ၊ ေနရာကို မိမိရသည့္အခါ ထုိေက်ာင္းသို႔ အျခား သံဃာေတာ္မ်ားကို မလာေစလိုျခင္းမ်ိဳးတည္း။ သို႔ေသာ္ မေကာင္းဆုိးရြားေသာ ရဟန္းမ်ား မလာေစလိုျခင္းကား မစၦရိယ မဟုတ္ပါ။ ဤ အာ၀ါသမစၦရိယ ရွိသူသည္ ေသေသာအခါ ထုိေက်ာင္း၌ပင္ ျပိတၱာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္ သံအိမ္ငရဲ၌ က်က္ရတတ္သည္။
၂။ ကုလမစၦရိယ = မိမိအမ်ိဳးႏွင့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားကို ၀န္တုိမူ။ မိမိေဆြမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစ၊ ဒကာ ဒကာမမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစ၊ အျခားသံဃာမ်ား မလာေစလုိ၊ မဆက္ဆံေစလုိျခင္းတည္း။ သို႔ေသာ္ သဒၶါတရားကို ဖ်က္ဆီးမည့္ ယုတ္မာဆုိးရြားေသာ ရဟန္းမ်ားႏွင့္ မဆက္ဆံေစလိုျခင္းမွာ မစၦရိယ မဟုတ္ပါ။ ဤ ကုလမစၦရိယ ရွိသူသည္ မိမိ ဒကာ ဒကာမတုိ႔၌ သူမ်ား ဆက္ဆံေနသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရေသာအခါ ၀မ္းထဲ၌ ပူပူေလာင္ေလာင္ ျဖစ္၍ ေသြးအန္တတ္၏။ ၀မ္းေလွ်ာတတ္၏။ အူအပုိင္းပိုင္း ျပတ္တတ္၏။ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဘ၀၌ လာဘ္လာဘ ပါးရွားတတ္သည္။
၃။ လာဘမစၦရိယ = ပစၥည္း လာဘ္လာဘကို ၀န္တုိမူ သူတစ္ပါးတုိ႔အား ပစၥည္း လာဘ္လာဘ မရေစလိုျခင္းတည္း။ သို႔ေသာ္ ရရွိေသာ လာဘ္လာဘကို မတရားသံုစြဲမည့္ ရဟန္းကို မရေစလိုဘဲ တရားသျဖင့္ သံုးစြဲရေသာ ရဟန္းတို႔ကို ရေစလုိျခင္းမွာ လာဘမစၦရိယ မဟုတ္ပါ။ ဤ လာဘမစၦရိယ ရွိသူသည္ ဘင္ပုပ္ငရဲ၌ က်က္၍ ဘင္ပုပ္ကို စားေနရတတ္၏။ (ဤ လာဘမစၦရိယေၾကာင့္ အျပစ္ရေသာ ေလာသကတိႆ၀တၳဳကို ကံအခန္း၌ ျပအံ့။)
၄။ ၀ဏၰမစၦရိယ = ကိုယ္အဆင္း ဂုဏ္သတင္း ၂-မ်ိဳးလံုး၌ ၀န္တုိမူ။ မိမိထက္ အဆင္းလွမည္ကို ၀န္တုိမူ၊ မိမိထက္ ဂုဏ္ၾကီးမည္ကို ၀န္တုိမူသည္ ၀ဏၰမစၦရိယပင္တည္း။ ဤ ၀ဏၰမစၦရိယ ရွိသူသည္ ဘ၀သံသရာ၀ယ္ ရုပ္အဆင္း ဆုိးရြားတတ္၏။ ဂုဏ္သတည္းလည္း ညံ့ဖ်င္းတတ္သည္။
၅။ ဓမၼမစၦရိယ = မိမိတတ္သိေသာတရား(အတတ္ပညာ)ကို ၀န္တိုမူ။ ဓမၼမစၦရိယ ရွိသူသည္ မိမိတတ္သိေသာ အတတ္ပညာ၊ စာေပပညာ၊ လက္မူပညာ၊ ႏူတ္မူပညာမ်ားကို သူတစ္ပါး တတ္သိမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ေမးလာလွ်င္ ေကာင္းမြန္စြာ မေျပာလိုျခင္း၊ ေရးကူးထားေသာ ပညာကို မျပလိုျခင္း၊ စာခ်ေသာအခါ မိမိလုိတတ္မည္စိုး၍ အကုန္မေျပာလိုျခင္း ျဖစ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ စာေပ တတ္ျပီးေနာက္ ထုိစာကို မတရားသံုးစြဲမည့္သူ၊ သာသနာကို ဖ်က္ဆီးမည့္သူတို႔အား ေျပာမျပျခင္းတုိ႔မွာ မစၦရိယ မဟုတ္ပါ။ ဤ ဓမၼမစၦရိယ ရွိသူသည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္း၌ အဖ်င္း အအ ျဖစ္တတ္၏။ သို႔မဟုတ္ ျပာပူငရဲ၌ က်က္ရတတ္သည္။
စဥ္းစားဖြယ္
က်မ္းဂန္လာ မစၦရိယ ၅-ပါးကို စဥ္းစားလွ်င္ သူတစ္ပါး လွဴဒါန္းမွ ေနထိုင္စားေသာက္ရေသာ ရဟန္းမ်ား၊ သီလရွင္မ်ား၌ အျဖစ္မ်ားဖြယ္ရွိ၏။ ယခု မ်က္ျမင္အားျဖင့္လည္း ထုိသူမ်ား၌ ဤမစၦရိယ ေသာင္းက်န္းလ်က္ရွိသည္။ လူအမ်ား၌လည္း ကိုယ့္ထက္ အိမ္ေကာင္းရာေကာင္းရွိမွာစိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္ေဆြမ်ိဳး ဉာတိေပါမွာစိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္ဥစၥာေပါမွာစုိးျခင္း၊ ကုိယ့္ထက္ေေရာင္း၀ယ္ေကာင္းမွာ စိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္လွမွာစိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္ဂုဏ္ၾကီးမွာစိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္တတ္သိမွာ စိုးျခင္း စေသာအားျဖင့္ အမ်ားပင္ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ထုိသေဘာမ်ားကား မစၦရိယပင္တည္း။ ထုိသို႔ မစၦရိယ ျဖစ္သည့္အတြက္ ထုိအျဖစ္ခံရသူမွာ အက်ိဳးမယုတ္ဘဲ မိမိမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ထုိအျဖစ္ခံရသူမွွာ အက်ိဳးမယုတ္ဘဲ မိမိမွာ စိတ္ယုတ္မာရွိေၾကာင္း ထင္ရွားရကား ဤမစၦရိယကို ၀ါသနာႏွင့္တကြ အျမစ္ပါျပဳတ္ေအာင္ ၾကိဳးစား၍ ျဖဳတ္သင့္ၾကေပသည္။ ဤကဲ့သို႔ တရားသိေသာ ဘ၀၌ေသာ္မွ မစၦရိယကို မတားလွ်င္ ျပိတၱာျဖစ္ဖုိ႔သာ ျပင္ၾကပါေတာ့။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
ေတာသူမေလး at 2:32 PM
No comments:
Post a Comment