အနာဂတ္သာသနာေရး အပိုင္း(၉၆) သာသနာေတာ္၏ ပထမ၀န္ေဆာင္ေတာ္မ်ား

သာသနာေတာ္၏ ပထမ၀န္ေဆာင္ေတာ္မ်ား

(သာသနာေတာ္၏) ပထမအပုိင္းဟု ဆုိထိုက္ေသာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္၏ လက္ထက္ေတာ္ႀကီး၀ယ္ မိမိတုိ႔၏ စြမ္းရာ စြမ္းရာဘက္မွ တာ၀န္ကုိ ယူ၍ သာသနာ့တာ၀န္ကုိ ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့ၾကေသာ ထိပ္ေခါင္တင္အရွင္ျမတ္တုိ႔သည္ မ်ားျပားလွပါေပကုန္၏။

အရွင္သာရိပုတၱရာ, အရွင္ေမာဂၢလႅာန္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕ေထရ္ မ်ားလည္း သူေဌးဘ၀ႏွင့္ သူေဌးသားဘ၀မွ ထြက္လာၾကကုန္၏၊ တခ်ိဳ႕ေထရ္မ်ားကား အရွင္အႏု႐ုဒၶါ, အရွင္အာနႏၵာတုိ႔ကဲ့သုိ႔ မင္းညီမင္းသားဘ၀မွလည္းေကာင္း, အရွင္မဟာကပိၸနေထရ္, အရွင္ဘဒိၵယေထရ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ တခ်ိဳ႕ေထရ္မ်ားကား ကုိယ္တုိင္ ဘုရင္ အျဖစ္မွ ထီးနန္းကုိ စြန္႔၍လည္းေကာင္း ရဟန္းျပဳလာၾကကုန္၏၊

ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သာသနာ့ အရည္အေရာင္သည္ ထိပ္တန္းေရာက္ ေအာင္ ထြန္းေျပာင္ကာ မဇိၩမေဒသ အိႏိၵယနယ္တြင္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ဗိမိၺသာရမင္း, ေကာသလမင္း စေသာ ဘုရင္တုိ႔ ကုိးကြယ္ရာ အထက္တန္းဘာသာတစ္ရပ္ဟု ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားပင္ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ရေပသည္။

          ထုိကဲ့သုိ႔ သာသနာ့အေရာင္ ထိပ္တန္းေရာက္ေအာင္ ထြန္းေျပာင္ခ်ိန္၌ သာသနာေမွးမွိန္ေအာင္ ျပဳေနေသာ ရဟန္းမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါေပေသး၏၊ ထုိ္ရဟန္းမ်ား၏ မေတာ္မေလ်ာ္ေသာ ကုိယ္မႈ, ႏႈတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ “၀ိနယ”ေခၚဥပေဒေတာ္ႀကီးကုိ အမႈအားေလ်ာ္စြာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထားေတာ္မူရပါသည္၊ ထုိသုိ႔ ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္ေသာ ရဟန္းေပါင္း မ်ားစြာတုိ႔တြင္ အနည္းငယ္ကုိ ထုတ္ျပပါဦးမည္။

ဆဗၺဂီၢရဟန္းမ်ားအေၾကာင္း

   ရဟန္းျပဳရာ၌ သူတုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္  

[ဆ -ေျခာက္ေယာက္ + ၀ဂီၢ-အစုအ႐ံုး ရွိသူမ်ား]   သာ၀တိၳၿမိဳ႕၌  သူငယ္ခ်င္း ေျခာက္ေယာက္တုိ႔ တုိင္ပင္ၾကသည္မွာ- “မိတ္ေဆြတုိ႔ … လယ္လုပ္ႏုိင္မွ, ကုန္ေရာင္းႏုိင္မွ, ႏြားေမြးႏုိင္မွ (တစ္ခုခု လုပ္ႏုိင္ ကုိင္ႏုိင္မွ) အသက္ေမြး၀မ္း၀ေသာ လူ႕ဘ၀ဆုိတာ အလြန္က်ပ္တယ္၊ ငါတုိ႔ တစ္စု ဘုန္းႀကီးလုပ္ရလွ်င္ မေကာင္းေပဘူးလား”ဟု တုိင္ပင္ရာ သူငယ္ခ်င္းေျခာက္ေယာက္လံုး သေဘာ တူၾကၿပီးေနာက္ “ဘုန္းႀကီးလုပ္ျပန္လွ်င္ မထင္မရွားတဲ့ ေနရာမွာ သကၤန္းမ၀တ္ဘဲ ကိစၥ တစ္စံုတစ္ရာ ၾကံဳလာလွ်င္ ထုတ္ေဆာင္ ကယ္တင္ႏိုင္မည့္ ပုဂိၢဳလ္အထံ ဘုန္းႀကီးလုပ္မွ ေနရာက်မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးအထံ ကပ္ၾကစုိ႔ရဲ႕”ဟု ဆံုးျဖတ္ၾကၿပီး လွ်င္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ ႏွစ္ပါးတုိ႔အထံ ရဟန္းျပဳၾကေလသည္။ [ဤေနရာ၀ယ္ အသက္ေမြးေခ်ာင္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးလုပ္ၾကပံုကုိ သတိျပဳခဲ့ပါ။]

          ထုိသုိ႔ ရဟန္းျပဳၾကၿပီးေနာက္ ငါး၀ါမျပည့္ေသးလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း, ငါး၀ါ ျပည့္ေစကာမူ ၀ိနည္းနားမလည္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ဆရာႏွင့္ ခဲြ၍ မေနရ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ိနည္းပညတ္ေတာ္ အတုိင္း ငါး၀ါရေအာင္ ဆရာ့အထံ ၀ိနည္းဆုိင္ရာအားလံုးကုိ သင္ၿပီးလွ်င္ တိုင္ပင္ၾကျပန္သည္မွာ “ဇနပုဒ္ ဒိစႀတိတ္ၿမိဳ႕ဆုိသည္မွာ အျမဲ သာယာ၀ေျပာေနဖုိ႔ ခဲယဥ္းတယ္၊ တစ္ရံတစ္ခါ ဒုဗိၻကၡကပ္ ၾကံဳလာခဲ့ေသာ္ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး အားထား ကူညီႏုိင္ဖုိ႔ရာ တပည့္ ေတာ္တုိ႔ ေျခာက္ပါးတြင္ ႏွစ္ပါးစီ ခဲြေနၾကစုိ႔”ဟု တုိင္ပင္ကာ ေနရာ ဌာနကုိ စိတ္ကူးၾကေလသည္။

ေနရာဌာနႏွင့္ ဆဗၺဂီၢအစုအ႐ံုး

သာ၀တိၳၿမိဳ႕ဆုိတာ သိန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ လူထု၏ ေနထုိင္ရာေဒသျဖစ္၍ ကာသိတုိင္း ေကာသလတုိင္းဟူေသာ တုိင္းႀကီးႏွစ္တုိင္း၌ ရွိၾကေသာ ေက်းရြာေပါင္း ရွစ္ေသာင္း၏ အခြန္ေတာ္သြင္းရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရွင္ပ႑ဳကႏွင့္အရွင္ေလာဟိတကတုိ႔က ဤသာ၀တိၳမွာ ေနၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းပုိင္ရေအာင္ ပထမႀကိဳးစား ၾကပါ၊ ထုိေက်ာင္းမွာ သရက္, ပိႏဲၷ, အုန္း စေသာ သစ္ပင္ ပန္းပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ စုိက္ၾကပါ၊ လာသမွ် ဒကာ ဒကာမေတြကုိ လက္မလြတ္ ရေအာင္ သစ္သီး ပန္းေပး၍ ခ်ီးေျမႇာက္ၾကပါ၊ ထုိ႔ေနာက္ အကၽြမ္း ၀င္ေသာအခါ သူတုိ႔၏ သားကေလးမ်ားကုိ ရွင္ ရဟန္း ျပဳေပးကာ ပရိသတ္တုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေပေတာ့။

          ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ဆုိတာကလည္း ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူထု၏ ေနထုိင္ရာ ျဖစ္သည့္ျပင္ အဂၤတုိင္း, မဂဓတုိင္းဟူေသာ တုိင္းႀကီး ႏွစ္တုိင္း၌ ရွိေသာ ရြာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းတုိ႔မွ အခြန္ေတာ္သြင္းရာ ဌာနႀကီးပင္ ျဖစ္ေပသည္၊ အရွင္ေမတိၱယႏွင့္ အရွင္ဘူမဇကတုိ႔က ထုိရာဇၿဂိဳဟ္၀ယ္ ေနရာေကာင္း ရေအာင္ရွာ၍ ေက်ာင္းတုိက္တည္ကာ (ေရွးနည္းအတုိင္း) အေႁခြအရံ တုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။

          ကိဋာဂိရိဇနပုဒ္ဆုိသည္မွာ မုိးဥတု ေဆာင္းဥတု ႏွစ္မ်ိဳးလံုး မုိးရြာ၍ အသီးအႏွံမ်ားကုိ တစ္ႏွစ္ သံုးႀကိမ္စားရသျဖင့္ သာယာ၀ေျပာေသာ ေနရာျဖစ္၏၊ အရွင္အႆဇိႏွင့္ အရွင္ပုနဗၺသုကတုိ႔က ထုိကိဋာဂိရိဇနပုဒ္မွာ ေက်ာင္းတုိက္ပုိင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလ်က္ အေႁခြရံ ပရိသတ္ တုိးပြားေအာင္ အားထုတ္ၾကပါ။

          ဤသုိ႔ အခ်င္းခ်င္းတုိက္တြန္း၍ တစ္ေနရာစီ ႀကိဳးစားၾကေလရာ သူတုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္း တစ္ေနရာလွ်င္ သံဃာငါးရာစီရွိေသာေၾကာင့္ မၾကာမီပင္ သာသနာေတာ္၌ ဆဗၺဂီၢဂုိဏ္းသံဃာအေပါင္းသည္ ေခါင္းေဆာင္ဆရာႀကီးေျခာက္ပါးႏွင့္တကြ တစ္ေထာင့္ငါးရာ ေက်ာ္ ရွိေလသည္။

 

Credit to 

တင္ျပသူ Yanan Sanein အခ်ိန္ 6:27 AM