ဘ၀ေဟာင္းမွ မေျပာင္း
“ေရွးေရွးဘ၀
ကံသခၤါရေၾကာင့္ ဤဘ၀၌ ပဋိသေႏၶ၀ိညာဥ္အသစ္ ျဖစ္ရ၏”ဟု ဆုိရာ၌ ထပ္၍ ရွင္းျပပါဦးမည္၊ တစ္ဘ၀မွ
တစ္ဘ၀၌ ျဖစ္ရေသာအခါ ႐ုပ္ခႏၶာကုိယ္သည္ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးျမည့္၍ ဘ၀ေဟာင္း၌ ပ်က္စီး ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရစ္ရေသာ္လည္း
၀ိညာဏ္ေကာင္ (စိတ္)ကေလးကား မိမိကံအားေလ်ာ္စြာ ဘ၀သစ္၌ ႐ုပ္ခႏၶာအသစ္ ရျပန္ေလသည္၊ ပဋိသေႏၶ၀ိညာဥ္ဟူသည္မွာ
“ဘ၀သစ္၌ အသစ္ ျဖစ္ရေသာ ၀ိညာဥ္မဟုတ္၊ ဘ၀ေဟာင္းက ၀ိညာဥ္ပင္ ျဖစ္သည္”ဟု ယခုကာလ၌ ဗုဒၶဘာသာ၀င္
ဆုိသူတုိ႔ပင္ မွတ္ထင္ေနၾက၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ စုေတေသာအခါ “အသက္ ထြက္သြားၿပီ”ဟု ယူဆၾကေလသည္၊
ထုိအယူသည္ အနတၱလကၡဏသုတ္၌ ခဲြျပခဲ့ေသာ ၀ိညာဥ္စိတ္ကုိ “အသက္ အတၱ”ဟု ထင္မွားေသာ အတၱဒိ႒ိပင္ျဖစ္၏၊
အမွန္မွာ သူတုိ႔ ယူဆသည့္အတုိင္း ဘ၀ေဟာင္းက ႐ုပ္နာမ္ (၀ိညာဥ္)ပါ တစ္စံုတစ္ရာမွ် ေျပာင္းေရႊ႕၍
အသစ္ဘ၀၌ ျဖစ္ရသည္မဟုတ္၊ ေရွးေရွးဘ၀က ျပဳထားေသာ ကံသခၤါရ၏ အစြမ္းသတိၱေၾကာင့္ ယခုလုိဘ၀သစ္၌
၀ိညာဥ္အသစ္ စ၍ ျဖစ္ရျခင္းသာတည္း။
ပဲ့တင္သံစေသာ ဥပမာ
ဤေနရာ၀ယ္ ဒိ႒ိႏွစ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ရွင္းျပရန္ အေရးႀကီး၏၊ “ဘ၀ေဟာင္းက
၀ိညာဥ္ေကာင္သည္ ဘ၀အသစ္၌ ေျပာင္းေရႊ႕၍ ျဖစ္၏”ဟု ယူဆလွ်င္ “၀ိညာဥ္သည္ မပ်က္မစဲ ခုိင္ျမဲ၏”ဟု
ယူဆေသာ သႆတဒိ႒ိ ျဖစ္ရာ၏၊ “ဘ၀ေဟာင္းက ႐ုပ္နာမ္ဟူသမွ် လံုး၀ အဆက္အသြယ္ မရွိဘဲ ျပတ္စဲၾက၏၊
ဤဘ၀ ဤကုိယ္ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ကုိယ္သာတည္း”ဟု ယူျပန္လွ်င္ “သတၱ၀ါဟူသမွ် ေသလွ်င္ ၿပီးတာပဲ,
ပ်က္တာပဲ”ဟု ယူဆေသာ ဥေစၦဒဒိ႒ိ ျဖစ္ရာ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိဒိ႒ိႏွစ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ပဲ့တင္သံစေသာ
ဥပမာကုိ စဥ္းစားရာ၏။
ေတာ ေတာင္ အနီးအပါး၌ “ေဟး”ဟု ဟစ္ေအာ္ေသာအခါ ေတာင္နံရံဆီမွ ျပန္၍
“ေဟး”ဟု အသံတစ္ခုေပၚလာ၏၊ (ထုိအသံ ကုိ“ပဲ့တင္သံ”ဟု ေခၚ၏၊) ထုိအသံသည္ အစပထမေအာ္လုိက္ေသာ
လူ႕အသံလည္း မဟုတ္, လူ႕အသံႏွင့္ ကင္း၍လည္း ထုိပဲ့တင္သံ မျဖစ္ႏုိင္၊ ဆီမီးတစ္ခုမွ မီးကူး၍
ယူရာ၌ မူလဆီမီးသည္ ေနာက္ဆီမီးခြက္သုိ႔ ေျပာင္း၍ မသြား, မူလဆီမီးႏွင့္ ကင္း၍လည္း ေနာက္ဆီမီးအသစ္
မျဖစ္ႏုိင္၊
ဤသုိ႔
စေသာ ဥပမာအတုိင္း “ေရွးဘ၀က ၀ိညာဥ္အေဟာင္းသည္ ေနာက္ဘ၀သုိ႔ ေျပာင္း၍ ျဖစ္သည္မဟုတ္၊ ေရွးဘ၀
သခၤါရတုိ႔ႏွင့္ ကင္း၍လည္း ဘ၀သစ္၌ ၀ိညာဥ္သစ္ မျဖစ္ႏုိင္၊ ေရွးသခၤါရေၾကာင့္သာ ၀ိညာဥ္အသစ္ျဖစ္ရသည္”ဟူေသာ
၀ါဒကုိ မွတ္သားထုိက္လွေပသည္။
၀ိညာဥ္ေၾကာင့္ သခၤါရ နာမ္ ႐ုပ္ ျဖစ္ပံု
ေရွးေရွး
ဘ၀မ်ားစြာတုိ႔၌ ျပဳအပ္ေသာကံမ်ားစြာတြင္ အခြင့္သင့္ရာ ကံတစ္ပါးပါးေၾကာင့္ ယခုဘ၀ ၀ိညာဥ္အသစ္ ျဖစ္ရာ၀ယ္
စိတ္၀ိညာဥ္ တစ္ခုတည္း ျဖစ္သည္ မဟုတ္၊ ေစတသိက္ဟု ေခၚအပ္ေသာ နာမ္တရားႏွင့္ (႐ုပ္ရွိရာဘ၀၀ယ္)
႐ုပ္တရားလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ၾက၏။
ဆုိလုိရင္းကား… ယခုလုိ လူ႕ဘ၀၌ “ပဋိသေႏၶတည္သည္”ဟု ဆုိလွ်င္
“၁။ စိတ္၀ိညာဥ္ ၂။ ေစတသိက္နာမ္ ၃။ (ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ) ႐ုပ္ခႏၶာကေလး” ဤ သံုးမ်ိဳးသည္
တစ္ၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုလုိသည္၊ ထုိသုိ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ၾကရာ၀ယ္ စိတ္၀ိညာဥ္သည္
ေခါင္းေဆာင္ ပဓာနျဖစ္၏၊ ေစတသိက္နာမ္ႏွင့္ ႐ုပ္ခႏၶာကား ၀ိညာဥ္၏ ေနာက္လုိက္မ်ား ျဖစ္၏၊
ထုိ႔ေၾကာင့္ “၀ိညာဏပစၥယာ နာမ႐ူပံ-၀ိညာဥ္ေၾကာင့္ နာမ္႐ုပ္လည္း ျဖစ္ေပၚ ပါ၀င္သည္”ဟု ေဟာေတာ္မူသည္၊
“၀ိညာဥ္ မျဖစ္လွ်င္ ေစတသိက္နာမ္ႏွင့္ ႐ုပ္ မျဖစ္, ၀ိညာဥ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ နာမ္ႏွင့္႐ုပ္လည္း
ျဖစ္ရသည္” ဟူလုိ။
႐ုပ္ခႏၶာကေလး၏ ပမာဏ
၀ိညာဥ္,
နာမ္, ႐ုပ္ သံုးပါးစံု စုမိေနေသာ လူသတၱ၀ါကေလး၀ယ္ ႐ုပ္တရားသာလွ်င္ အထည္ကုိယ္ ထင္ရွား၏၊
ထုိခႏၶာကုိယ္ ကေလး၏ ပမာဏသည္လည္း ပဋိသေႏၶ တည္ေနခါစ၌ မွန္ေျပာင္း ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ေသာ္မွ
ၾကည့္၍ မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ေသးငယ္လွ၏၊ အဘိဓမၼာသေဘာအားျဖင့္ဆုိလွ်င္ ကလာပ္သံုးစည္း (႐ုပ္မႈန္႔
ကေလး ၃၀)မွ်သာ ျဖစ္၏၊ သုိ႔ရာတြင္ ထုိခႏၶာကုိယ္ကေလး၌ အခ်ိန္ ရွိသေရြ႕ ေရွးကံ သခၤါရေၾကာင့္
႐ုပ္မႈန္႔ကေလးေတြ ထပ္၍ တုိးပြား၏၊ အမိ၏ ကုိယ္ေငြ႕ႏွင့္ နဂုိက ပါလာေသာ မိမိ၏ ကုိယ္ေငြ႕မ်ားေၾကာင့္
႐ုပ္သစ္ကေလးေတြ တုိးပြား၏၊ စိတ္ေၾကာင့္
႐ုပ္ကေလးေတြ တုိးပြား၏၊ ရက္သတၱ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာလွ်င္ အမိ စားအပ္ေသာ အစာမွ ႐ုပ္ကေလးေတြ
ဆက္၍ တုိးပြားျပန္၏၊ ဤသုိ႔အားျဖင့္ တစ္စ တစ္စ ႀကီး၍ ငါးပတ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ လူ႕သဏၭာန္
ေပၚလာရသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ေရွးသခၤါရေၾကာင့္
ျဖစ္ေသာ ႐ုပ္မႈန္႔ေတြကုိ ကမၼဇ႐ုပ္, ကုိယ္ေငြ႕ ဥတုမွ ျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ေတြကုိ ဥတုဇ႐ုပ္, မိမိစိတ္
ျဖစ္တုိင္း ျဖစ္ေပၚ ပါလာေသာ ႐ုပ္ေတြကုိ စိတၱဇ႐ုပ္, အစာေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ေတြကုိ အာဟာရဇ႐ုပ္ဟု
ေခၚသည္၊ ဤသုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ဟု ေခၚအပ္ေသာ အေကာင္အထည္၌ ထုိကမၼဇစေသာ ႐ုပ္ကေလးေတြ ေပါင္းစပ္
ႀကီးထြားေနသည္ဟုလည္းေကာင္း, စိတ္၀ိညာဥ္ႏွင့္ ေစတသိက္တုိ႔ကား ေရွးသခၤါရေၾကာင့္ တစ္ဘ၀လံုး
(အျခား၀ီထိစိတ္ မျဖစ္သမွ်) ဆက္ကာ စဥ္ကာ ျဖစ္ေနရေသးသျဖင့္ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ေစတသိက္မ်ားဟု
လည္းေကာင္း မွတ္ပါ။
No comments:
Post a Comment