ကုသိုလ္ ႏွင့္ အကုသိုလ္ ပြားလာမႈ

                             ကုသိုလ္ ႏွင့္ အကုသိုလ္ ပြားလာမႈ

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအၾကား အျငင္းပြားလ်က္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသာ ျပႆနာတစ္ရပ္ ရွိေနပါသည္။

          အခ်ိဳ႕က ကုသိုလ္သည္ ျပဳလုပ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ျပန္၍ေတြးမိတိုင္း ကုသိုလ္စိတ္ေတြတိုးကာ ပြားမ်ားလာသကဲ့သို႔ အကုသိုလ္တြင္ ပြားမ်ားေသာ အင္အားမရွိဟု ဆိုပါသည္။

          အခ်ိဳ႕က အကုသိုလ္ျပဳၿပီး ေနာင္တ(ကုကၠဳစၥ)ရတိုင္း စိတ္ႏွလံုးပူေလာင္ၿပီး အကုသိုလ္စိတ္ေတြ ပြားမ်ားလာသည္ဟု ဆုိပါသည္။

          ေျပာသူမ်ားက အကိုးအကားမ်ားႏွင့္ ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာခဲ့သည့္ အမွန္တရားကို သိလိုေနပါသည္။

                                                                                      ေမာင္မႈးတို႔အဖြဲ႔

                                                                                      (ေ၀ယ်ာေ၀စၥအသင္း)

          “ကုသိုလ္သည္ ျပဳလုပ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ျပန္၍ေတြးမိတိုင္း ကုသိုလ္စိတ္ေတြတိုးကာ ပြားမ်ားလာသကဲ့သို႔ အကုသိုလ္တြင္ ပြားမ်ားေသာ အင္အားမရွိ”- ဆိုသည္မွာ မွန္သကဲ့သို႔  “အကုသိုလ္ျပဳၿပီး ေနာင္တ(ကုကၠဳစၥ)ရတိုင္း စိတ္ႏွလံုးပူေလာင္ၿပီး အကုသိုလ္စိတ္ေတြ ပြားမ်ားလာသည္” ဆိုသည္မွာလည္း မွန္ပါသည္။

          ေကာင္းတာ (ကုသိုလ္) ပင္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးတာ (အကုသိုလ္) ပင္ ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္မိၿပီးေနာက္ ျပန္၍ သတိရတတ္ပါသည္။ ထိုသို႔သတိရေသာအခါ ေကာင္းတာ(ကုသိုလ္)ကို ျပန္ေတြးမိလွ်င္ စိတ္ၾကည္ႏူးၿပီး ကုသိုလ္တိုးပြားသကဲ့သို႔ မေကာင္းတာ (အကုသိုလ္)ကို ျပန္ေတြးမိလွ်င္ စိတ္ႏွလံုးပူေလာင္းၿပီး အကုသိုလ္မ်ား တိုးပြားလာပါသည္။

          သို႔ရာတြင္ မေကာင္းတာလုပ္ခဲ့မိျခင္းကို မည္သူမွ် ျပန္မစဥ္းစားခ်င္ပါ။ တိုက္ဆိုင္၍ သတိရမိလွ်င္လည္း စိတ္ပင္ပန္းသျဖင့္ လွ်င္ျမန္စြာ ေဖ်ာက္ပစ္တတ္ပါသည္။ ၾကာရွည္စဥ္းစားမေနတတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အကုသိုလ္တြင္ ျပဳၿပီးျဖစ္ၿပီးသား အကုသိုလ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေနာက္ထပ္ပြားမ်ားေသာ အကုသိုလ္အင္အား သိပ္မရွိျခင္း ျဖစ္၏။ ေကာင္းမႈ႔လုပ္ခဲ့ျခင္းကိုကား စဥ္းစားမိတိုင္း ၾကည္ႏူးရသျဖင့္ မၾကာခဏ စဥ္းစားမိ၏၊ စဥ္းစားမိတိုင္း ကုသိုလ္တိုး၏။ အလားတူေမးခြန္းကို မိလႏၵပဉႇာတြင္ အရွင္နာဂေသန ေျဖၾကားဖူး၏။

(အကုသိုလ္ႏွင့္ ကုသိုလ္ အနည္းအမ်ား ျပႆနာ)

၇။ မိလိႏၵမင္းသည္ “အရွင္ဘုရားနာဂေသန ကုသိုလ္ေကာင္းမႈသည္ လည္းေကာင္း၊ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈသည္ လည္းေကာင္း အဘယ္က မ်ားျပားပါသနည္း” ဟု ေမးေလွ်ာက္၏။

မင္းျမတ္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈသည္ကား မ်ားျပား၏၊ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈသည္ နည္းပါး၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။

အဘယ္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါနည္းဟု (ေလွ်ာက္၏)။

မင္းျမတ္ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈ ျပဳေသာသူသည္ကား ငါသည္ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈကံကုိ ျပဳမိၿပီဟု ႏွလံုးမရႊင္ျခင္းျဖစ္၏၊ ထိုသို႔ စိတ္မၾကည္ျဖဴ ႏွလံုးပူေသာေၾကာင့္ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈသည္ မတိုးပြါး။

မင္းျမတ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို ျပဳေသာသူသည္ကား ပူပန္မႈ မရွိ၊ ပကတိ ေအးျမ စိတ္ရႊင္ပ်၏၊ စိတ္ရႊင္ပ်သူအား ၀မ္းေျမာက္ျခင္း ျဖစ္ေပၚ၏။ ၀မ္းေျမာက္ေသာသူအား ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ျဖစ္ေပၚ၏၊ ႏွစ္သိမ့္ေသာ စိတ္ရွိသူ၏ ကိုယ္သည္ ၿငိမ္းေအး၏၊ ၿငိမ္းေအးေသာ ကိုယ္ရွိေသာသူသည္ ခ်မ္းသာကို ခံစား၏၊ ခ်မ္းသာေသာ သူ၏ စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏၊ တည္ၾကည္ေသာ သူသည္ ဟုတ္မွန္ေသာအတိုင္း သိ၏၊ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈသည္ တိုးပြါး၏။ မင္းျမတ္ လက္ေျချပတ္ေသာ ေယာက္်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား တစ္ခုေသာ ၾကာလက္ၾကာခိုင္ကို ေပးလွဴ၍ ကိုးဆယ့္တစ္ကမၻာတို႔ပတ္လံုး ဖ႐ိုဖရဲ ပ်က္စီးက်ေရာက္ရာ အပါယ္ငရဲသို႔ မေရာက္ရလတၱံ႕၊ မင္းျမတ္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈသည္ မ်ားျပား၏၊ အကုသိုလ္မေကာင္းမႈသည္ နည္းပါး၏ဟု ငါဆို၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။

အရွင္ဘုရားနာဂေသန သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ပါေပ၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။

“မင္းျမတ္ ဥပမာေသာ္ကား ေရခန္းေျခာက္ေသာ သဲအားႀကီးေသာ ကုန္းႀကီးရွိေသာ ေကာက္ေကြ႕ေသာ ျမစ္၌ အထက္မွလာေသာ ေရအနည္းငယ္သည္ ဆုတ္ယုတ္၏။ ကုန္ခန္း၏၊ မတိုးပြား။ ထိုလာရာ အရပ္၌သာ ကုန္ခန္းေန၏။ မင္းျမတ္ ဤအတူသာလွ်င္ အကုသိုလ္ျပဳေသာ သူ၏ စိတ္သည္ တြန္႔တို၏၊ ဆုတ္၏၊ ဆုတ္နစ္၏၊ မပ်ံ႕ပ်ဴး၊ စိုးရိမ္၏၊ ပူပန္၏၊ အားယုတ္၏၊ အားကုန္၏၊ မတိုးပြါး၊ ထိုျဖစ္ေသာ အခိုက္အတန္႔၌သာ ကုန္ခန္း၏။”

“၁။ ျဖစ္ၿပီးေသာ အကုသိုလ္မ်ားကို ပယ္ျခင္းငွါ ႀကိဳးစားျခင္း။

၂။ မျဖစ္ေသးေသာ အကုသုိလ္မ်ားကို မျဖစ္ေစျခင္းငွါ ႀကိဳးစားျခင္း။

၃။ မျဖစ္ေသးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို ျဖစ္ေစျခင္းငွါ ႀကိဳးစားျခင္း။

၄။ ျဖစ္ၿပီးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို တိုးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္း-ဟု သမၼပၸဓာန္တရား ေလးပါးရွိရာ “ျဖစ္ၿပီးေသာ အကုသိုလ္မ်ားကို ပယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရာ၌ အမွန္တကယ္ ပယ္သတ္ႏိုင္သည္မွာ မဂ္ကုသိုလ္ကသာ အျမစ္ျပတ္ ပယ္သတ္ႏိုင္၏။ ေလာကီကုသိုလ္မ်ားကား အထိုက္အေလ်ာက္သာ ပယ္သတ္ႏိုင္၏။ အထိုက္အေလ်ာက္သာ ပယ္သတ္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ္လည္း ႀကိဳးစား၍ ပယ္သတ္ပါလွ်င္ သာမန္အကုသိုလ္ေလး မ်ားအဖို႔ ေလ်ာ့ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္သည္အထိ အက်ိဳးမ်ားႏိုင္ပါသည္။

ပယ္သတ္ပံုကို သဠာယတန၀ဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္ သခၤဓမသုတ္ေတာ္မွာ ေဟာေတာ္မူထားတဲ့အတိုင္း ေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။

အခါတစ္ပါး ဘုရားရွင္ နာလႏၵၿမိဳ႕ ပါ၀ါရိကသူေ႒း၏ သရက္ဥယ်ာဥ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူခိုက္ နိဂဏၭ၏ တပည့္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ အသိဗႏၶက၏သား ရြာသူႀကီးသည္ ဘုရားရွင္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏။ ဘုရားရွင္က “ရြာသူႀကီး နိဂဏၭနာဋပုတၱသည္ တပည့္တို႔အား အဘယ္သို႔ တရားေဟာသနည္း” ဟု ေမးေတာ္မူပါသည့္အခါ “အသက္ကို သတ္သူဟူသမွ်သည္ (မေပးသည္ကို ခိုးယူသူဟူသမွ်, ကာမတို႔၌ မွားယြင္းစြာ က်င့္သူဟူသမွ်, မမွန္ ေျပာသူဟူသမွ်သည္) အပါယ္က်၏၊ ငရဲက်၏။ (ေရမ်ားေရႏိုင္ မီးမ်ားမီးႏိုင္ ဆိုသလို) မ်ားေသာ ထိုထိုကံက ေဆာင္သြား၏”ဟု နိဂဏၭနာဋပုတၱက တပည့္ေတြကို တရားေဟာသည့္ အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထား၏။

ဘုရားရွင္က (ေနာက္ဆံုးစကားကိုကိုင္ကာ) “ရြာသူႀကီး နိဂဏၭနာဋပုတၱ၏ စကားအရ မ်ားေသာ ထိုထိုကံက ေဆာင္သြားခဲ့ေသာ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် အပါယ္က်သူ ငရဲက်သူဟူ၍ မျဖစ္ေတာ့လတံ့”-ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အဖို႔ ေန႔မွျဖစ္ေစ ညမွာျဖစ္ေစ သတ္ေသာအခ်ိန္ မသတ္ေသာအခ်ိန္တို႔ကို တြက္စစ္ၾကည့္လွ်င္ မသတ္ေသာအခ်ိန္က ပို၍မ်ားေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ မ်ားေသာကံကသာ ေဆာင္စတမ္းဆိုလွ်င္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် အပါယ္က်သူဟူ၍ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းျပေတာ္မူပါသည္။ (ခိုးသူ စသည္ နည္းတူ)

ဆက္လက္၍ “ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာဆရာမ်ားက သူတစ္ပါးအသက္ သတ္မိသူမွန္သမွ် အပါယ္ ငရဲက်၏”ဟု ေဟာေျပာေလ့ရွိ၏။ ထိုဆရာကို ၾကည္ညိဳေသာ တပည့္အား “အသက္ သတ္သူဟူသမွ်တို႔သည္ အပါယ္က်၏၊ ငရဲက်၏ဟု ငါ၏ ဆရာသည္ ဆိုေလ့ ယူေလ့ရွိ၏၊ အသက္ကို ငါ သတ္မိ၏၊ ငါသည္လည္း အပါယ္က်သူ ငရဲက်သူ ျဖစ္၏” ဟူေသာ အယူမွားကို ရေၾကာင္း၊ ထိုစကား ထိုစိတ္ထားကို မပယ္လွ်င္ ထိုအယူကို မစြန္႔လွ်င္ ထိုသူသည္ အပါယ္ငရဲသို႔ က်ရေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူပါသည္။

ငါဘုရား၏ တပည့္မ်ားကား မေကာင္းမႈ႔ကို ျပဳမိသည့္အခါ ဤသို႔ ဆင္ျခင္၏---

“ဘဂ၀ါ ေခါ အေနကပရိယာေယန ပါဏာတိပါတံ ဂရဟတိ ၀ိဂရဟတိ၊ “ပါဏာတိပါတာ ၀ိရမထာ”တိ စာဟ။ အတၳိ ေခါ ပန မယာ ပါေဏာ အတိပါေတာ ယာ၀တေကာ ၀ါ တာ၀တေကာ ၀ါ၊ ေယာ ေခါ ပန မယာ ပါေဏာ အတိပါေတာ ယာ၀တေကာ ၀ါ တာ၀တေကာ ၀ါ၊ တံ န သု႒ဳ, တံ န သာဓု၊ အဟေဥၥ၀ ေခါ ပန တပၸစၥယာ ၀ိပၸဋိသာရီ အႆံ, န ေမ တံ ပါပံ ကမၼံ အကတံ ဘ၀ိႆတီ”တိ၊ ေသာ ဣတိ ပဋိသခၤါယ တေဥၥ၀ ပါဏာတိပါတံ ပဇဟတိ၊ အာယတႎ စ ပါဏာတိပါေတာ ပဋိ၀ိရေတာ ေဟာတိ၊ ဧ၀ေမတႆ ပါပႆ ကမၼႆ ပဟာနံ ေဟာတိ၊ ဧ၀ေမတႆ ပါပႆ ကမၼႆ သမတိကၠေမာ ေဟာတိ” (ဂါမဏိသံယုတ္၊ သခၤဓမသုတ္)

“ျမတ္စြာဘုရားသည္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အသက္သတ္ျခင္းကို ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူ၏၊ အထူး ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူ၏၊ “အသက္ သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကေလာ့” ဟုလည္း ေဟာေတာ္မူ၏၊ သူ႕အသက္ကို ဤ၍ဤမွ် ငါသတ္မိ၏၊ သူ႕အသက္ကို ဤ၍ ဤမွ် ငါသတ္မိျခင္းသည္ မေကာင္း၊ သို႔ေသာ္လည္း ငါသည္ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ႏွလံုးမသာ ျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္ ထိုမေကာင္းမႈကို ငါ မျပဳဟူ၍ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္”ဟု ထိုသူသည္ ဤသို႔ ဆင္ျခင္၍ ထိုအသက္ သတ္ျခင္းကို စြန္႔၏၊ ေနာင္အခါ၌လည္း အသက္သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္၏၊ ဤသို႔ ထိုမေကာင္းမႈကုိ ပယ္၏၊ ဤသို႔ ထိုမေကာင္းမႈမွ လြန္ေျမာက္၏။”

အထက္ပါနည္းကို သၿဂႌဳဟ္ဘာသာဋီကာဆရာေတာ္က “ဤနည္းကို မွတ္သားထုိက္၏၊ ဤကဲ့သို႔ ပယ္စြန္႔မႈေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ အက်ိဳးမေပးေတာ့ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ကား အက်ိဳးေပးခြင့္ ရမည္မဟုတ္၊ ဆက္လက္အားထုတ္သြားလွ်င္ အေဟာသိကံပင္ ျဖစ္ေလာက္ရာ၏” ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳထားပါသည္။

“ပါပ အစု၊ မေကာင္းမႈဆို၊ အကုသိုလ္ကို၊ အလိုက်င့္သီး၊ က်င့္မိၿပီးလည္း၊ ပြားၿပီးထပ္ကာ၊ မျပဳရာရွင့္၊ ပယ္ခြာ မေႏွး၊ မျဖစ္ေသးကို၊ ေ၀းေစအားသစ္၊ ကုသိုလ္ျဖစ္မူ၊ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္၊ က်င့္ေဆာင္ႀကိဳးစား၊ ျဖစ္ၿပီးပြားဟု၊ ေလးပါးသမၼပၸဓာန္၊ လံု႔လမြန္ကို၊ အားသြန္နိစၥ၊ မလႊတ္ရဘူး” (မဃေဒ၀-၂၆၅) ဟူသည့္အတိုင္း သမၼပၸဓာန္ေလးပါး ပြားမ်ားအားထုတ္ကာ အကုသိုလ္ပါး ကုသိုလ္ပြား၍ ေကာင္းရာသုဂတိ နိဗၺာန္ထိတိုင္ ေရာက္ရွိႏိုင္ၾကပါေစ။   ။

                                                                             အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)