တရားတမန္ “သေျပကန္တရားေပါင္းခ်ဳပ္ အမွတ္(၂)”

ဘဝပေဒသာတရားေတာ္
•••••••••••••••••••••••
ယေန႔ဘုန္းႀကီးတို႔ သကၤန္းအလွဴ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾက ဆြမ္းအလွဴေတာ္ ပါဝင္လွဴဒါန္းၾက၊ ပစၥည္းအလွဴေတာ္ ပူေဇာ္လွဴဒါန္းၾက ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ျပဳၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိမိတို႔ဟာ ေရွးဘဝက ဆည္းပူးခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈအထူးရွိခဲ့ဖူးလို႔ ယခုလို လူ႕ဘဝမွာ လူလာျဖစ္ၾက၊ ထူးျခားတဲ့ လူ႕ဘဝေရာက္ၾကရ၊ လူ႕ဘဝေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သာသနာမထြန္းကားရာ ရတနာသံုးပါး မရွိရာ အရပ္ေဒသမွာ မျဖစ္ၾကရဘဲနဲ႔ သာသနာေတာ္ ထြန္းကားရာ ရတနာသံုးပါး ထြန္းကားရာအရပ္မွာ မိမိတို႔ ျဖစ္လာၾကရတယ္။ ကံေကာင္းၾကတယ္၊ အဲဒီလို ကံေကာင္းၾကလို႔လူလည္း ျဖစ္လာ၊ ဘုရားရွင္ သာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္လာၾကတဲအခါမ်ဳိးမွာ မေမ့ၾကနဲ႔လို႔ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ အလိုေတာ္အတိုင္းေပါ့။ ဘုန္းႀကီးတို႔ ၾသဝါဒေပးရတယ္။ မေမ့ၾကနဲ႔။ လူလည္းျဖစ္လာ ဘုရားပြင့္ရာ အခြင့္အခါေကာင္းႀကီးနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္လာၾကတဲ့အခါမွာ မေမ့ၾကနဲ႔လို႔ သတိေပးရတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ နည္းလမ္းအတိုင္းပဲ။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ဟာ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း “အပၸမာေဒန ဘိကၡေဝ သမၸာေဒထ” မေမ့ၾကနဲ႔လို႔ မၾကာမၾကာ သတိေပးေတာ္မူတယ္။

ခ်စ္သားတို႔၊ အပၸမာဒဆိုတဲ့ မေမ့ေလ်ာ့တဲ့ သတိရားနဲ႔ အျမဲတမ္း ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားၾကလို႔ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း တပည့္သားေတြကို ၾသဝါဒေပးေတာ္မူတယ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိတုန္းလည္း အျမဲတမ္း သတိေပး႐ံုမက ေနာက္ဆံုးပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခါနီးမွာလည္း ေနာက္ဆံုး စကားအျဖစ္ျဖင့္ -

ဟႏၵ ဒါနိ ဘိကၡေဝ အာမႏၲယာမိ ေဝါ၊

ဝယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။

ဘိကၡေဝ=ခ်စ္သားတို႔။ ဟႏၵ=ငါဘုရား တိုက္တြန္းေတာ္မူခဲ့အံ့။ ေဝါ=သင္ခ်စ္သားတို႔ကို။ အာမႏၲယာမိ=ေနာက္ဆံုးစကား မွာၾကားေတာ္မူအ့ံ။ ယသၼာ=အၾကင့္ေၾကာင့္။ သခၤါရာ=႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ခႏၶာငါးဝ သခၤါရတရားတို႔သည္။ ဝယဓမၼာ=ပ်က္စီးတတ္ေသာ သေဘာရွိပါေပကုန္၏။ တသၼာ=ထို႔ေၾကာင့္။ ဝါ၊ တသၼာ=ထိုသို႔ သခၤါရမွန္က ပ်က္စီးတတ္ေသာ သေဘာရွိၾက ေလေသာေၾကာင့္။ တုေမွ=သင္ခ်စ္သားတို႔သည္။ အပၸမာေဒန=မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ အပၸမာဒဆိုေသာ သတိတရားျဖင့္။ သမၸာေဒထ=ခ်မ္းသာဖို႔အေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ သီလသမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးရပ္ အက်င့္ျမတ္တို႔ကို ကိုယ္စီကိုယ္င ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾကပါကုန္ေလာ။

အေရးႀကီးလို႔ အပၸမာဒတရားကိုဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ဟာ ေန႔တိုင္းပဲ ေဟာေတာ္မူခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိတ္ဆံုး ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခါနီးမွာလည္း အပၸမာေဒန ဘိကၡေဝ သမၸာေဒထ=မေမ့ၾကနဲ႔ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့တယ္။ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အကုန္ခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ နိဂံုးအုပ္သလို အပၸမာဒတရားျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ေတာ္မူတယ္။ အပၸမာဒတရားဆိုတာက ပိဋကတ္သံုးပံုကို အကုန္ျခံဳမိတယ္၊ ငံုမိတယ္။ ပိဋကတ္သံုးပံုမွာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ သုတၱန္တရားေတြရွိၾက၊ ဝိနည္းတရားေတြရွိၾက၊ အဘိဓမၼာတရားေတြ ရွိၾကတယ္။ အားလံုး ဒီတရားေတြဟာ အပၸမာဒထဲ ဝင္တာခ်ည္းပဲ။ အားလံုးတရားေတြဟာ အပၸမာဒရွိမွ က်င့္ႏိုင္ၾကတယ္။ အပၸမာဒနဲ႔ပဲ က်င့္ၾကံႏိုင္ၾကတဲ့ တရားေတြ အားထုတ္ႏိုင္ၾကတဲ့တရားေတြ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မေမ့ၾကနဲ႔ဆိုတဲ့ အပၸမာဒတရားကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာ။ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အကုန္ငံုမိတဲ့ တရားေလးတစ္ပုဒ္။

ဘာေၾကာင့္ မေမ့ရမွာတံုး၊ မိမိတို႔က တကယ့္ထူးျခားတဲ့ ဘဝႀကီးကို ရၾက၊ မႏုႆတၱဘာေဝါ=ဘဝပေဒသာဆိုရတဲ့ လူ႕ဘဝကို။ လေဒၶါ=ကံေကာင္းေထာက္မ ရခဲ့ပါေပၿပီ။ ခေဏာစ=ဘုရားပြင့္ရာ အခြင့္အခါ ေကာင္းႀကီးကိုလည္း။ ပဋိပါဒိေတာ=ေရွ႕႐ႈမ်က္ေမွာက္ က်ေရာက္ဆံုေတြ႕အပ္ပါေပၿပီ။ (လူလည္းျဖစ္လာ၊ သာသနာေတာ္နဲ႔လည္း ၾကံဳရတဲ့အတြက္ မိမိတို႔အဖို႔ အင္မတန္ ကံေကာင္းတဲ့ အခြင့္အခါႀကီးနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ေနၾကေလေသာေၾကာင့္ မေမ့ၾကနဲ႔လို႔ မွာၾကားခဲ့တာ။ အဲဒီေတာ့ မိမိတို႔မွာ မေမ့မွ ျဖစ္မယ္။ မေမ့ရင္ အဲဒီဘဝ မဆံုးဘူး၊ ဒီဘဝက ထူးသထက္ထူးျခားတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ၾကရမွာ၊ ျမင့္သထက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘဝသို႔ ေရာက္ၾကရမွာ လူ႕ဘဝဟာ အလြန္တရားလည္း ၾကံဳႀကိဳက္ခဲတယ္။ ဘဝပေဒသာဆိုတဲ့ ဒီလူ႕ဘဝကေန ထူေထာင္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လူ႕အျဖစ္လည္း မခဲယဥ္းဘူး၊ လူခ်မ္းသာျဖစ္ဖို႔လည္း မခဲယဥ္းဘူး၊ နတ္ခ်မ္းသာျဖစ္ဖို႔လည္း မခဲယဥ္းဘူး၊ ေသာတာပန္ျဖစ္ဖို႔လည္း မခဲယဥ္းဘူး၊ သကဒါဂါမ္ျဖစ္ဖို႔လည္း မခဲယဥ္းဘူး၊ အနာဂါမ္ျဖစ္ဖို႔လည္း မခဲယဥ္းဘူး၊ ရဟႏၲာျဖစ္ဖို႔လည္း မခဲယဥ္းဘူး၊ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ အပၸမာဒတရားနဲ႔သာ ထူေထာင္ၾကမယ္ဆိုရင္ အားလံုးရႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။

ေယာ ဣမသၼႎ ဓမၼဝိနေယ၊

အပၸမေတၱာ ဝိေဟႆတိ။

ပဟာယံဇာတိ သံသာရံ၊

ဒုကၡႆႏၲံ ကရိႆတိ။

ေယာ=အၾကင္ပုဂိၢဳလ္သည္။ ဣမသၼႎသာသေန=ဤယခုၾကံဳႀကိဳက္ေနၾကတဲ့ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီး၌။ အပၸမေတၱာ=မေမ့မေလ်ာ့မေပါ့မဆဘဲ။ ဝိေဟႆတိ ေနခဲ့သည္ျဖစ္အံ့။ ဇာတိသံသာရံ=ေဖာက္ျပန္တလဲလဲ ဆင္းရဲတို႔ျဖင့္ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတိဆိုတဲ့ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း သံသရာႀကီးကို။ ပဟာယ=စြန္႔ခြာႏိုင္ၾက၍။ ဒုကၡႆ=ဝဋ္ဆင္းရဲ၏။ အႏၲံ=အဆံုးသတ္ရာျဖစ္တဲ့ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို။ ကရိႆတိ=ေကာင္းစြာမေသြ ျပဳႏိုင္ေပေတာ့လတၱံ႕သတည္း။

ဒီလိုဘုရားရွင္သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ၾကတဲ့အခါမွာ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆဘဲ ေနရင္ျဖင့္ အဲဒီ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ဖန္တီးေပးတတ္တဲ့ သံသရာႀကီးကို ပယ္ခြာႏိုင္ၿပီးေတာ့ ဒုကၡဆံုးရာနိဗၺာန္၊ ဒုကၡဆံုးရာ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ကို လ်င္ျမန္စြာ ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာေၾကာင့္ မိမိတို႔ဘဝဟာ မေမ့ရတဲ့ဘဝ အဲဒီမေမ့ရမည့္ ဘဝကို မေမ့ေလ်ာ့ဘဲ ေနၾကရသျဖင့္ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္သထက္ျမင့္ၿပီးေတာ့ အထက္တန္းကို တက္လွမ္းၾကရမယ္။

ဥဒၶံဂါမီ=အထက္တန္းသို႔ တက္လွမ္းရမယ္။ ဝိေသသဂါမီ=ထူးျခားတဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရၿပီးေတာ့ ထူးျခားတဲ့အဆင့္အတန္း အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေမ့ၾကဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ယခုဒကာဒကာမေတြကို ေမ့ေနလို႔ သတိေပးေနတာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ အပၸမာဒတရား လက္စြဲျပဳၿပီးေတာ့ အပၸမာဒတရားတို႔မွာ ရွိတယ္။ အပၸမာဒတရားကို တို႔က်င့္သံုးေနတယ္လို႔ လက္ေတြ႕ျပေနၾကတာပဲ။ ယေန႔သကၤန္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾက၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ျပဳၾကတာဟာ မေမ့ၾကလို႔ပဲ။

ဓေမၼသု=ကုသိုလ္တရားတို႔၌။ အပၸမာေဒါစ=မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းသည္လည္း။ ဥတၱမံ=ေကာင္းျမတ္ေသာ။ မဂၤလံ=မဂၤလာမည္၏ဆိုတဲ့ ေဒသနာေတာ္အရ ကုသိုလ္တရား၌ မိမိတို႔ ေန႔တိုင္းလည္း မေမ့မေလ်ာ့ၾကဘူး။ ဘုရားမေမ့ၾက၊ တရားကို မေမ့ၾက၊ သံဃာမေမ့ၾက၊ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း အပၸမာဒတရား လက္ကိုင္ထားေနၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ လူ႕ဘဝဟာ အင္မတန္ ဘဝပေဒသာႀကီးလို႔ ဘုန္းႀကီး ဆိုခဲ့တယ္။ မႏုႆတၱဘာေဝါ=ဘဝပေဒသာဆိုရတဲ့ လူ႕ဘဝကို။ လေဒၶါ=ကံေကာင္းေထာက္မ ရခဲ့ပါေပၿပီ။ အင္မတန္ ရခဲၾကတဲ့ ဘဝပေဒသာႀကီး၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ နတ္ေတြက လူ႕ဘဝကို သုဂတိလို႔ ဂုဏ္တင္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က အေျဖေပးေတာ္မူတယ္။ ေကာင္းစြာ ရအပ္တဲ့ လာဘ္ႀကီးဆိုတာက ဘာတံုးဘုရားလို႔ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးက ေလွ်ာက္ထားေတာ့လည္း အဲဒီအခါ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က အေျဖေပးေတာ္မူတယ္။

ေကာင္းစြာရအပ္တဲ့ လာဘ္လာဘဆိုတာ အဲဒီလူ႕ဘဝကို ေရာက္ၿပီးေတာ့ သာသနာေတာ္မွာ သဒၶါတရား ျဖစ္ပြားၾကတယ္။ ဘုရားအေပၚမွာ၊ တရားအေပၚမွာ၊ သံဃာအေပၚမွာ၊ သဒၶါတရားျဖစ္ပြားၾကတယ္။ အဲဒီ သဒၶါတရားဟာ ေကာင္းစြာရအပ္တဲ့ လာဘ္လာဘႀကီးပဲလို႔ အေျဖေပးေတာ္မူတယ္။ ဟုတ္တာပဲ၊ လူ႕ဘဝမွာ တကယ့္လာဘ္လာဘႀကီးဟာ သဒၶါတရားပဲ၊ ဒီသဒၶါတရား ရွိလုိ႔လည္းပဲ လိုရာရႏိုင္တဲ့ ဘဝႀကီး၊ သဒၶါတရားမရွိတဲ့လူ အဖို႔ လူျဖစ္ေပမဲ့ အဲဒီ လာဘ္လာဘႀကီးကို မရႏို္င္ဘူး၊ သဒၶါတရားရွိတဲ့ လူေတြမွာေတာ့ လူ႕ျပည္ကိုလည္း ရႏိုင္တယ္။ နတ္ျပည္ကိုလည္း ရႏိုင္တယ္။ ျဗဟၼာျပည္ကိုလည္း ရႏိုင္တယ္။ ေသာတာပန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သကဒါဂါမ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အနာဂါမ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ရဟႏၲာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သဒၶါတရားရွိၿပီဆိုရင္ လိုရာရတ, တိုင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သဒၶါဟာ လူတို႔အဖို႔ အင္မတန္ထူးျခားတဲ့ လာဘ္လာဘႀကီး။

သဒီၶဓ ဝိတၱံ ပုရိသႆ ေသ႒ံ။

ဣဓ=ဤေလာက၌။ ပုရိသႆ=ပုဂိၢဳလ္အေပါင္း၏။ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးအေပါင္း ပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ်၏။ ဝိတၱံ=ႏွစ္သက္ဖြယ္ ပစၥည္းဥစၥာသည္။ သဒၶါ=ရတနာသံုးတန္ ကံ, ကံ၏အက်ဳိးကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရားတည္းဟူေသာ ဥစၥာသာျဖစ္ပါေပေတာ့သတည္းလို႔ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ ေဒသနာေတာ္တစ္ခုရွိတယ္။

သဒၶါဆိုတာ တကယ့္လာဘ္ႀကီး၊ ဘာမဆို ဝယ္ႏို္င္တယ္၊ လူ႕ဘဝစည္းစိမ္ေတြကိုလည္ ဝယ္ႏိုင္တယ္။ နတ္ဘဝစည္းစိမ္ေတြကိုလည္း ဝယ္ႏိုင္တယ္။ ျဗဟၼာဘဝစည္းစိမ္ေတြကိုလည္း ဝယ္ႏိုင္တယ္၊ အသက္ရွည္ျခင္း ဂုဏ္ကိုလည္း ဝယ္ႏိုင္တယ္။ အဆင္းလွျခင္းဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကိုလည္း ဝယ္ႏိုင္တယ္။ ခ်မ္းသာႀကီးျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း၊ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္းဆိုတဲ့ ဂုဏ္ေတြကိုလည္း ဝယ္ႏိုင္တယ္။ မရႏိုင္တာ ဘာမွ်မရွိဘူး၊ သဒၶါရွိရင္ အကုန္ရ၊ အဲဒါေၾကာင့္ သဒၶါဆိုတာ လူ႕ဘဝရဲ႕ တကယ့္ ထူးျခားတဲ့ လာဘ္လာဘႀကီး၊ ရတနာႀကီး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သုဂတိိဆိုတဲ့ လူ႕ဘဝကို ရၿပီဆိုရင္ သဒၶါတရားကိုရမွ ထိုပုဂၢိဳလ္ဟာ ေကာင္းစြာရအပ္တဲ့ လာဘ္လာဘႀကီးကိုရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္က အေျဖေပးေတာ္မူတယ္။

အဲဒီလို အေျဖေပးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ရဟန္းက ဆက္ေလွ်ာက္ထားျပန္တယ္။

“ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေကာင္းစြာတည္တံ့သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလို႔ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေကာင္းစြာတည္တံ့သူဆိုတ ဘယ္လိုပါလိမ့္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္။ “သာသနာေတာ္မွာ သဒၶါတရားတည္းဟူေသာ လာဘ္လာဘကိုရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အဲဒီလာဘ္လာဘဆိုတဲ့ သဒၶါတရားကို လူကလည္း မဖ်က္ဆီးႏိုင္၊ နတ္ကလည္း မဖ်က္ဆီးႏိုင္။္ ျဗဟၼာကလည္း မဖ်က္ဆီးႏိုင္၊ ဘယ္သူမွ် မဖ်က္ဆီးႏိုင္ေအာင္ ခိုင္ခံ့တဲ့၊ စြဲျမဲတဲ့ သဒၶါျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားဖုိ႔၊ အဲဒီလို ႀကိဳးစားလို႔ရွိရင္ တည္တံ့သူျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း” ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က အေျဖေပးေတာ္မူတယ္၊ အဲဒီအဆိုျဖင့္ ဘာေျပာတံုးဆိုေတာ့ မဂ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားပါလို႔၊ မဂ္ရၿပီဆိုရင္ ယုတ္စြအဆံုး ေသာတာပတၱိမဂ္ရၿပီဆိုရင္ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္သူမွ သူ႕သဒၶါတရားကို မဖ်က္ဆီးႏို္င္ေတာ့ဘူး၊ ဘယ္နတ္ကမွ် ေရြ႕ရွားေအာင္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ဆရာႀကီးကမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေပမဲ့ တုန္လႈပ္ျခင္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ေရြ႕လ်ားျခင္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ခိုင္ျမဲတယ္။ ဘုရားအေပၚမွာ၊ တရားအေပၚမွာ၊ သံဃာအေပၚမွာ ၾကည္ညိဳတိုးကာ စြဲသြားတယ္။ ကုသုိလ္ေတြ အေပၚမွာလည္း အၾကည္ညိဳစြဲသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းစြာတည္တံ့သူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါဆိုတာ အဲဒီသဒၶါတရားကို အဓိဂမသဒၶါျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါလို႔ဆိုတာ။ သဒၶါေလးမ်ဳိး ၾကားဖူးၾကမွာပဲ၊

အာဂမသဒၶါ၊ အဓိဂမသဒၶါ၊ ၾသကပၸနသဒၶါ၊ ပသာဒသဒၶါလို႔ သဒၶါေလးမ်ဳိးရွိတယ္။

အာဂမသဒၶါဆိုတာ ဘုရားေလာင္းတို႔ရဲ႕ သဒၶါမ်ဳိး၊ နိယတဗ်ာဒိတ္ပန္း ဆင္ျမန္းသည့္အခါကစ၍ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူသည္အထိ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ျပားဘဲ တစ္သန္တည္း ဆိုက္ေရာက္လာတဲ့ အေလာင္းေတာ္တို႔ရဲ႕ သဒၶါမ်ဳိး။

အဓိဂမသဒၶါဆိုတာ အရိယာတို႔ သဒၶါမ်ဳိး၊ အရိယာမဂ္ကို ရျခင္းျဖင့္ ရခဲတဲ့ သဒၶါမ်ဳိး။

ၾသကပၸနသဒၶါဆိုတာ ဘုရား တရား သံဃာဟု ဆုိလိုက္လွ်င္မတုန္မလႈပ္ သက္ဝင္ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါမ်ဳိး။ ၾကည္ညိဳသဒၶါ ျဖစ္လာျခင္း မ်ဳိးကိုေတာ့ ပသာဒသဒၶါလို႔ ဆိုပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့့္ ဘယ္သူမွ မဖ်က္ႏိုင္ေအာင္ ခိုင္ျမဲတဲ့ အဓိဂမသဒၶါျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွ ဗုဒၶသာသနာနဲ႔ ေတြ႕ရက်ဳိးနပ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိၿပီး အဓိဂမေခၚ အရိယသဒၶါမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

(သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓုပါဘုရား)

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ သေျပကန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “သေျပကန္တရားေပါင္းခ်ဳပ္ အမွတ္(၂)” မွ ကူးယူပါသည္။